Roberts_Nora_Goscinne wystepy_02.pdf

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To nie była jej pierwsza wizyta w Cordinie. Pierwszy raz gościła tu prawie siedem lat temu;

miała wtedy wrażenie, jakby znalazła się w trójwymiarowej bajce. Teraz była starsza, choć

niekoniecznie mądrzejsza. I w bajki już nie wierzyła. To dobre dla młodych i naiwnych. Lub dla

szczęśliwców, dodała w myślach.

Pałac, w którym mieszkała książęca rodzina, wciąż zapierał dech w piersiach. Eve Hamilton

przyglądała mu się z zafascynowaniem i podziwem. Stara, potężna budowla połyskiwała bielą na

szczycie wzgórza; rozpościerał się z niej wspaniały widok zarówno na morze, jak i na miasto.

Białe wieże zdawały się przebijać błękit nieba. Baszty i mury z blankami świadczyły o

obronnym charakterze budowli. Dawną fosę zlikwidowano; miejsce wody zajęły nowoczesne kamery

oraz systemy alarmowe. Promienie słońca odbijały się w oknach.

Podobnie jak gdzie indziej na świecie, tu również zdarzały się triumfy i tragedie, intrygi i

wielkie miłości. Wciąż nie mogła uwierzyć, że w niektórych tych wydarzeniach ona. Eve Hamilton,

brała udział!

Podczas swojej pierwszej wizyty w pałacu wyszła z księciem na taras i całkiem nieoczekiwanie

przyczyniła się do uratowania mu szycia. Dziwny bywa los, pomyślała, nie odrywając oczu od szyby.

Samochód, którym jechała z lotniska, minął wysoką żelazną bramę oraz strażników w czerwonych

uniformach. Raz nam sprzyja, kiedy indziej się od nas odwraca.

Siedem lat temu przyleciała do maleńkiego księstwa razem ze swoją siostrą, Chris, która była

przyjaciółką szkolną księżniczki Gabrielli. Tak się akurat złożyło, że to ją książę Bennett zaprosił na

taras. Równie dobrze mógł wyjść z inną kobietą, lecz wówczas nie poznałaby go i nie stała się częścią

politycznej intrygi, która od dawna prześladowała jego rodzinę.

Gdyby nie incydent na tarasie, może nie miałaby okazji zamieszkać w pięknym, bajkowym

pałacu. Może odleciałaby do Ameryki i zapomniała o Cordinie. A ona wracała tu raz po raz. Tym

razem jednak nie przybyła w celach turystycznych czy towarzyskich. Została wezwana, a rodzime

panującej się nie odmawia. Żałowała jedynie, że zaproszenie wyszło od jedynego członka książęcej

rodziny, który ją irytował.

Od księcia Aleksandra, najstarszego syna i spadkobiercy tronu. Jego Książęcej Mości

Aleksandra Roberta Armanda de Cordina. Nawet nie pamiętała, skąd zna jego pełne imię.

Z okien samochodu patrzyła, jak drzewa pełne różowych pąków kołyszą się na wietrze. Szkoda,

że Aleksander tak bardzo różni się od swego brata. Na samą myśl o Bennetcie Eve uśmiechnęła się

szeroko. Miło będzie się z nim znów zobaczyć. Bennett jest czarującym i niezwykle serdecznym

człowiekiem – w przeciwieństwie do Aleksandra, który dwadzieścia cztery godziny na dobę nosi na

głowie koronę, wprawdzie niewidoczną, ale... Tak, Aleksander jest jak jego ojciec; myśli wyłącznie o

obowiązkach, o ojczyźnie i rodzime. Nie zostawia mu to wiele czasu na przyjemności.

W porządku, bądź co bądź ona też nie przyjechała do Cordiny dla przyjemności. Przyjechała w

interesach, na rozmowę z Aleksandrem. Nie była już młodą, łatwo rumieniącą się dziewczyną, którą

peszy obecność monarchy i boli jego dezaprobata. Zresztą Aleksander nigdy nikogo wprost nie

krytykował, był na to zbyt dobrze wychowany, ale jak mało kto potrafił wyrazić dezaprobatę samym

spojrzeniem. Gdyby nie to, że miała ochotę spędzić kilka dni w Cordinie, nalegałaby, aby sam

przyleciał do Houston. Zawsze wolała podpisywać umowę na swoim gruncie i na swoich warunkach.

Z uśmiechem na ustach wysiadła z samochodu. Podpisywać umowy na swoim gruncie nie

będzie, to jasne, ale jeśli chodzi o warunki, nie zamierzała iść na żadne ustępstwa. Zwycięstwo w

pojedynku z Aleksandrem sprawi jej autentyczną satysfakcję.

Wspinała się po szerokich kamiennych schodach, kiedy nagle otworzyły się drzwi pałacu.

Zatrzymała się w pół kroku, po czym z figlarnym błyskiem w oczach dygnęła.

– Wasza Wysokość.

– Eve!

Wybuchnąwszy radosnym śmiechem, Bennett zbiegł na dół. Oho, pomyślała, kiedy pochwycił

ją w ramiona: przed chwilą wyszedł ze stajni. Pachniał bowiem sianem i końmi. Kiedy poznała go

siedem lat temu, był przystojnym, wrażliwym na kobiece wdzięki młodzieńcem uwielbiającym dobrą

zabawę.

Oswobodziła się, chcąc mu się lepiej przyjrzeć. Troszkę się postarzał, ale poza tym niewiele się

zmienił.

– Jak cudownie cię znów widzieć. – Ponownie zgarnął ją w ramiona i przywarł wargami do jej

ust, ale był to czysto przyjacielski pocałunek. – Zbyt rzadko nas odwiedzasz, maleńka. Od twojej

ostatniej wizyty minęły już dwa lata.

– Jestem kobietą pracującą – odparła, ściskając go za rękę. – Jak się miewasz, Bennett? Sądząc

po twoim wyglądzie, wiedziesz szczęśliwy żywot. A sądząc po tym, co piszą brukowce, należysz do

bardzo zajętych ludzi.

– Zgadza się. – Błysnął w uśmiechu zębami. –I jedno, i drugie. Chodźmy do środka, zrobię ci

coś do picia... Wiesz co? Nikt nie potrafił udzielić mi informacji, na jak długo przyjechałaś.

– Bo sama tego nie wiem. To zależy.

Weszli razem do pałacu. Wewnątrz panował miły chłód. Na prawo od wejścia znajdowały się

szerokie schody prowadzące łukiem na piętro. Lubiła to miejsce; stare mury i antyczne meble

stwarzały poczucie stałości, bezpieczeństwa. Na ścianach wisiały wspaniałe gobeliny, gdzieniegdzie

połyskiwały skrzyżowane ostrza szabli i szpad. Na stoliku z okresu panowania Ludwika XIV stała

posrebrzana misa wypełniona po brzegi pachnącym jaśminem.

– Jak minęła podróż?

– Dobrze. – Z holu skręcili do elegancko urządzonego, jasnego salonu. Spłowiałe zasłony i

obicia świadczyły o tym, że promienie słońca często wpadały tu przez okna. W kilku kryształowych

wazonach stały ogromne bukiety róż. Eve usiadła i wciągnęła w nozdrza ich upojny aromat. – Ale

zdecydowanie wolę mieć ziemię pod nogami. Powiedz mi, Ben, co u was słychać.

Jak się czuje twoja siostra?

– Brie? Świetnie. Zamierzała wyjechać po ciebie na lotnisko, ale jej najmłodsza pociecha

zaczęła trochę pociągać nosem...

Wyjął z barku dwie szklanki, do każdej wrzucił po dwie kostki lodu, po czym zalał je

wytrawnym wermutem. Między innymi na tym polega jego urok, pomyślała Eve; Ben, jak mało który

mężczyzna, doskonale znał gusty zaprzyjaźnionych z nim pań i zawsze pamiętał ich preferencje.

– To śmieszne – dodał po chwili – ale wciąż nie mogę uwierzyć, że moja siostra jest matką, w

dodatku czwórki małych rozrabiaków.

– To prawda. Mam dla niej list od Chris. Obiecałam, że wręczę go osobiście, a po powrocie

zdam Chris szczegółowe sprawozdanie na temat jej chrześniaczki.

– Która to? Camilla? Straszna diablica! Doprowadza swoich braci do białej gorączki.

– I słusznie. Od czego są siostry? – Uśmiechając się, przyjęła szklankę z wermutem. – A jak

Reeve?

– W porządku, choć pewnie byłby szczęśliwszy, gdyby przez okrągły rok mieszkał z rodziną na

farmie w Ameryce. Ponieważ jednak Brie ma sporo obowiązków reprezentacyjnych, nie mogą na stałe

wyjechać z Cordiny. Myślę, że Reeve w skrytości ducha marzy o tym, żeby Aleks wreszcie się ożenił.

Wtedy jego żona przejęłaby na siebie część obowiązków, które teraz spoczywają na Brie.

Eve pociągnęła łyk wermutu.

– No a ty? – spytała. – Twoje małżeństwo też by odciążyło Brie.

– Kocham swoją siostrę, ale nie do tego stopnia, żeby się dla niej żenić. – Usiadł na sąsiedniej

kanapie.

– Więc nie ma źdźbła prawdy w plotkach o tobie i lady Alice Winthrop? Chociaż nie. zdaje się,

że ostatnio pokazywałeś się z hrabianką Jessicą Mansfieid?

– Sympatyczne dziewczyny – oznajmił. – Widzę, że taktownie pominęłaś milczeniem księżną

Milano?

– Jest dziesięć lat od ciebie starsza – rzekła Eve tonem pełnym dezaprobaty, po czym

wybuchnęła śmiechem. – A taktowna bywam zawsze.

– Powiedz lepiej, co u ciebie? – Gdy nie chciał mówić na jakiś temat, po mistrzowsku potrafił

robić uniki.

– Wyjaśnij mi, dlaczego osoba tak urodziwa wciąż jest samotna? Jak opędzasz się przed

adoratorami?

– Mam czarny pas w karate. Siódmy stopień dań.

– Faktycznie. Zapomniałem.

– To dziwne, skoro dwa razy z tobą wygrałam.

– Nie dwa, tylko raz. – Rozparł się wygodnie na poduszkach. Sprawiał wrażenie odprężonego,

pewnego siebie. I taki był. – W dodatku dałem ci fory.

– Dwa razy cię powaliłam. – Pociągnęła łyk wermutu.– I nie dałeś mi żadnych forów. Byłeś

wściekły, że przegrałeś.

– Po prostu sprzyjało ci szczęście. Poza tym jako dżentelmen nie mógłbym skrzywdzić kobiety.

– Pieprzysz.

– Moja droga, sto lat temu za tak lekceważący stosunek do rodziny panującej mogłabyś stracić

swoją śliczną główkę.

– Pieprzysz – powtórzyła, posyłając mu kokieteryjny uśmiech. – Z chwilą gdy Wasza Książęca

Mość przy stępuje do walki, natychmiast przestaje być dżentelmenem. Gdyby Wasza Książęca Mość

mógł pierwszy rzucić mnie na matę, na pewno by się nie zawahał.

Przyznał jej w duchu rację.

– Masz ochotę znów spróbować? – spytał.

Zawsze była gotowa stawić czoło wyzwaniu. Dopiwszy do końca wermut, podniosła się z

kanapy.

– Oczywiście.

Bennett również wstał, po czym jedną nogą odsunął na bok stół. Odgarnął ręką włosy, zmrużył

oczy.

– Hm, jak to było? Jeśli dobrze pamiętam, chwyciłem cię od tyłu... o tak! – Zacisnął ramię

wokół jej talii.

– A potem...

Nie dane mu było dokończyć. Jednym sprawnym ruchem podcięła mu nogę. Po chwili leżał na

wznak.

– No właśnie. – Przyglądając mu się z góry, otrzepała ręce. – Dobrze pamiętasz.

– To niesprawiedliwe – zaprotestował. – Nie byłem jeszcze gotów. – Podparł się na łokciu.

– W miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone – rzekła ze śmiechem, po czym

kucnęła obok na podłodze. – Nie ucierpiałeś?

– Ja nie, tylko mój honor – mruknął pod nosem i po ciągnął ją za kosmyk włosów.

Gdy Aleksander wszedł do salonu, zobaczył leżącego na dywanie brata z ręką w ciemnej

czuprynie Eve. Ich uśmiechnięte twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.

– Wybaczcie, że wam przeszkadzam – rzekł szorstkim tonem następca tronu.

Na dźwięk jego głosu Bennett obejrzał się leniwie, Eve zaś poczuła, jak serce jej łomocze.

Aleksander wyglądał dokładnie tak, jak go pamiętała: wysoki, przystojny, o gęstych ciemnych

włosach zakrywających uszy. Twarz miał srogą, nieprzeniknioną; rzadko się uśmiechał. Emanował

siłą, władzą. Podobny był do swoich przodków, których portrety wisiały w pałacowej galerii: wysokie

kości policzkowe, śniada cera, oczy piwne, niemal tak czarne jak włosy, usta pięknie wykrojone, lecz

gniewnie zaciśnięte. Jak zawsze, był elegancko ubrany. W przeciwieństwie do niego ona sama była

brudna, potargana, zmęczona po podróży.

– Eve dała mi kolejną lekcję w sztuce walk Wschodu – oznajmił Bennett. Zmieniwszy pozycję

horyzontalną na pionową, ujął Eve za rękę i podciągnął ją na nogi.

– Pokonała mnie. Po raz któryś z rzędu.

– Widzę. – Spoglądając na Eve, Aleksander skinął na powitanie głową. – Panno Hamilton...

Dygnęła; w jej oczach nie było ani figlarnego błysku. ani w ogóle żadnego.

– Wasza Książęca Mość.

– Przepraszam, że nie mogłem osobiście odebrać pani z lotniska. Mam nadzieję, że miała pani

przyjemny lot?

– Bardzo.

– Może chce się pani odświeżyć, zanim wyjaśnię, po co panią wezwałem?

Tak jak się spodziewał, uniosła dumnie głowę, poczym sięgnęła po małą czarną torebkę, leżącą

na kanapie.

– Wolałabym od razu przejść do rzeczy.

– Jak pani sobie życzy. Zapraszam na górę, do moje go gabinetu. Bennett, czy to nie dziś masz

wygłosić przemówienie w klubie jeździeckim?

– Tak, ale dopiero za dwie godziny. – Odwróciwszy się, Bennett cmoknął Eve w czubek nosa i

mrugnął do niej porozumiewawczo. – Do zobaczenia na kolacji. Włóż jakąś szałową kreację, dobrze?

– No jasne – obiecała. Uśmiech znikł jej z twarzy, kiedy popatrzyła na Aleksandra. – Wasza

Wysokość...

Skinieniem głowy wskazał drzwi. Szli po schodach w milczeniu. Eve wyczuwała jego złość,

lecz nie rozumiała jej przyczyny. Chociaż minęły dwa lata, odkąd widzieli się po raz ostatni, miała

wraże nie, że Aleksander wciąż odnosi się do niej krytycznie, z dezaprobatą. Zastanawiała się, jaki

może być tego powód. To, że jest Amerykanką? Chyba nie. Reeve MacGee też urodził się i wychował

w Ameryce, a nikt nie sprzeciwił się jego małżeństwu z Brie. Może to, że pracuje w teatrze?

Uśmiechnęła się w duchu. Tak, to by pasowało do Aleksandra: lekceważący stosunek do ludzi

teatru. Wprawdzie Cordina mogła pochwalić się wspaniałym Centrum Sztuk Pięknych, w którym

mieścił się najlepszy ośrodek teatralny na świecie, ale to o niczym nie świadczyło.

Pierwsza przestąpiła próg gabinetu.

– Kawy?

– Nie, dziękuję.

– Proszę, niech pani usiądzie.

Gabinet, urządzony ze staromodną elegancją, stano wił odzwierciedlenie osobowości księcia.

Nie było tu żadnych przedmiotów dekoracyjnych, żadnych ozdóbek czy bibelotów, tylko solidne

antyczne meble, a na podłodze gruby dywan, nieco spłowiały ze starości. W powietrzu unosił się

zapach skóry i kawy. Wysokie szklane drzwi prowadziły na balkon, ale były zamknięte, jakby

gospodarz nie chciał wpuścić do środka szumu oceanu ani zapachów z ogrodu.

Widoczne wszędzie oznaki bogactwa bynajmniej jej nie onieśmielały. Sama również pochodziła

z zamożne go domu, a odkąd się usamodzielniła, potrafiła całkiem nieźle zarobić na swoje utrzymanie.

Była spięta nie z powodu różnicy w hierarchii społecznej między sobą a Aleksandrem, lecz z powodu

jego urzędowego stylu bycia.

– Jak się miewa pani siostra? – spytał. Wyjął papie rosa, po czym spojrzał na Eve wyczekująco.

Skinęła głową; dym jej nie przeszkadzał.

– Dobrze – odparła, kiedy potarł zapałkę. – Zamierza odwiedzić Gabriellę, kiedy ta z rodziną

wróci do Stanów. Bennett wspomniał, że jedno z dzieci jest chore...

– Dorian. Biedaczek przeziębił się. – Rysy jego twarzy złagodniały. Spośród wszystkich dzieci

Brie mały Dorian najmocniej przypadł mu do serca. – Niełatwo go zmusić do leżenia w łóżku.

– Chciałabym zobaczyć dzieciaki, zanim wyjadę. Nie widziałam ich od czasu chrzcin Doriana.

– To już dwa lata... – Pamiętał. Aż za dobrze. – My ślę, że uda nam się zaaranżować wizytę na

farmie. – Po chwili miejsce troskliwego wujka ponownie zajął suro wy następca tronu. – Mój ojciec

musiał wyjechać. Prosił, żeby panią serdecznie pozdrowić, jeżeli nie zdąży wrócić przed pani

wyjazdem.

– Czytałam, że jest w Paryżu.

– Tak. – Na moment zamilkł. – Cieszę się, że ze chciała pani przylecieć do Cordiny. Tym

bardziej że sam nie miałbym czasu na podróż do Stanów. Czy mój sekretarz przedstawił pani moją

propozycję?

– W ogólnych zarysach – rzekła. Powitanie zakończone, pora przejść do interesów. – Wasza

Wysokość chce, abym wraz ze swoim teatrem przyjechała na miesiąc do Cordiny i dała cztery

przedstawienia w Centrum i Sztuk Pięknych. Dochód z przedstawień wspomógłby Fundusz Pomocy

Dzieciom Niepełnosprawnym.

– Tak.

– Proszę mi wybaczyć, książę, ale... sądziłam, że to księżniczka Gabriella przewodniczy tej

fundacji?

– Owszem, a ja jestem prezesem Centrum Sztuk Pięknych. Podczas pobytu w Stanach Gabriella

widziała kilka pani przedstawień. Była zachwycona. I uznała, że skoro Cordinę łączą silne więzy z

Ameryką, to występy teatru amerykańskiego w Cordinie pomogą zebrać tak bardzo potrzebne

pieniądze dla fundacji.

– Czyli był to pomysł Gabrielli?

– Na który ja, po namyśle, postanowiłem przystać.

– Rozumiem. – Jednym starannie wypielęgnowanym paznokciem zaczęła stukać w oparcie

krzesła. – To znaczy, że Wasza Wysokość się wahał?

– Nigdy nie byłem na żadnym pani przedstawieniu.

– Zaciągnął się papierosem, po czym wypuścił z ust kłęby dymu. – Oczywiście miewaliśmy w

przeszłości artystów z Ameryki, ale po pierwsze, nie gościliśmy ich tyle czasu, a po drugie, ich

występy nie były, że tak powiem, preludium do wielkiego balu, który również ma wspomóc

finansowo Fundusz Pomocy Dzieciom.

– Może Wasza Wysokość chciałby zobaczyć próbkę naszych możliwości?

Na jego twarzy pojawił się ledwo dostrzegalny uśmiech.

– Przyznam się, że przemknęło mi to przez myśl.

– Naprawdę? – Wstała. Z satysfakcją zauważyła, że dobre maniery nie pozwoliły Aleksandrowi

pozostać w pozycji siedzącej. – W ciągu zaledwie pięciu lat aktorzy Teatru Hamilton zdobyli szacunek

krytyki i sympatię publiczności. Cieszą się zasłużonym uznaniem. Nie widzę najmniejszej potrzeby,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: