BARBARA BRETTON

JUTRO I NA ZAWSZE

PROLOG

Koniec sierpnia, 1776

Andrew McVie siedział na zboczu za latarnią morską i czekał. Sam nie był pewien, na co, czuł jednak, że nie ma wyjścia.

Tego ranka obudził się na długo przed świtem, ale natychmiast oprzytomniał, tak jakby przespał głęboko co najmniej osiem godzin. Nocował w zajeździe w po­bliżu Milltown. Annie Willis, właścicielka i dobra ko­bieta, której dwaj synowie służyli w armii generała Wa­szyngtona, zaproponowała mu świeżą kawę i ciepły chleb prosto z pieca, lecz Andrew chciał czym prędzej ruszyć w drogę.

- Nie można żyć samym patriotyzmem - powiedzia­ła Annie i podała mu bochenek chleba owinięty w czystą ściereczkę. - Kiedy będziesz jadł, pomyśl o pani Willis i pomódl się, żeby jej synowie wrócili do domu.

Patriotyzm. Słowo, na którego dźwięk jeszcze parę lat temu czuł w piersi ogień, teraz stało mu się zupełnie obojętne. Czasami czuł się tak, jakby nie wiedział, co to znaczy poświęcić wszystko na ołtarzu rewolucji.

Ludzie nazywali go bohaterem. Mówili, że porywa się na rzeczy, na które innym nie starcza odwagi, ponie­waż świetnie rozumie, iż los kolonii jest ważniejszy od jego wygód i bezpieczeństwa. Mylili się. Wszyscy. Od śmierci Elspeth i Davida żył tak, jakby nic nie miało dla niego znaczenia prócz bólu, który przeszywał jego serce. Łatwo mu było ryzykować, skoro nie miał już nic do stracenia.

Teraz jednak nie mógł już dalej skutecznie zajmować się szpiegostwem.

Zmienił pozycję i podparł ręką głowę. Podróż na Long Island, aby ostrzec generała Waszyngtona o spisku na jego życie, przyniosła mu jedynie kłopoty. Nie tylko nie zastał tam generała, lecz na dodatek żołnierze potra­ktowali go tak, jakby był wariatem.

- Chyba zbyt długo siedziałeś na słońcu - powiedział jeden z nich z drwiącym uśmiechem. - Jego Ekscelencja przebywa w Trenton i jest zupełnie bezpieczny.

Andrew próbował później pocieszyć się kuflem piwa, ale na tym padole nie było dla niego pociechy. Widział całą sytuację równie wyraźnie jak własną twarz w lustrze przy goleniu. Podczas gdy on marzył, pochodnia wolności prze­szła w inne, młodsze i silniejsze ręce. Młodzi ludzie goto­wi byli toczyć bitwy, których on już nie pojmował.

Zaśmiał się gorzko w duszy. Pomyślał, że byłoby lepiej, gdyby leżał teraz martwy na piaszczystej ziemi Long Island. Nie miał już nic do oddania, nic prócz życia przepełnionego żalem. W swoim czasie powinien był coś powiedzieć, coś zrobić. Powinien był lepiej wie­dzieć, jak postępować.

Młody, ambitny prawnik z Bostonu zmienił się w pa­triotę, który następnie utracił wiarę w sens walki, choć inni za jej powodzenie gotowi byli oddać życie.

To wszystko nie miało już dla niego znaczenia. Wie­dział, jak się skończy wojna. Patrioci zwyciężą. Korona zmieni się w sojusznika. Słońce i księżyc będą wscho­dzić i zachodzić jak co dzień. A on, Andrew McVie, pozostanie samotny.

Spojrzał na latarnię i pokręcił głową. To wszystko jest takie absurdalne.

Nie sądził, że znowu znajdzie się w tym miejscu. Zu­pełnie nie rozumiał, dlaczego dotarł do tego akurat pun­ktu wybrzeża New Jersey, skoro jego celem było Prince­ton. Wiedział jedynie, że przyciągnęła go tu jakaś siła, której nie potrafił się oprzeć.

Zamiast tego powinien teraz siedzieć przy stole Rebe­ki Blakelee, jeść doskonały posiłek i rozmyślać nad mar­nością swego życia.

Nie miał ani żony, ani dziecka. Nie miał domu, do którego mógłby wrócić odpocząć. Samotność, którą za­akceptował jako karę, czasami podchodziła mu do gard­ła i niemal pozbawiała tchu.

Inni ludzie mają przyjaciół, z którymi mogą spędzić gorącą letnią noc lub ogrzać się zimą przy kominku. On nie miał nic prócz żalu, który w ciągu ostatnich kilku tygodni dopiekał mu jak nigdy przedtem. Tego lata od­krył, że jego serce potrafi jeszcze żywiej bić i przez krótki czas wierzył, że może znowu będzie szczęśliwy.

Emilie Crosse pojawiła się w jego życiu w taki jak ten poranek, właśnie tu, po czym opowiedziała mu niezwykłą historię o wielkim czerwonym balonie, który prze­niósł ją przez stulecia. Początkowo uznał ją za szaloną i nie wierzył w jej słowa, ale wkrótce odkrył, że nie pozostaje obojętny na jej urok.

Intrygowała go jej inteligencja i niezwykłe poczucie humoru. Czasami wściekał się z powodu jej niezależno­ści i tęsknił za znacznie pokorniejszymi kobietami, jakie dotychczas znał, ale mimo wszystko coś go do niej ciąg­nęło.

Andrew nie był człowiekiem ulegającym podszeptom fantazji. Nie wierzył w duchy ani zjawy, ani też w świat inny niż ten, w którym żył. Jednak od dnia, w którym znalazł Emilie w piwnicy latami, wiedział, że jego życie już nigdy nie będzie takie samo.

Emilie była znacznie wyższa i silniejsza niż znane mu niewiasty. Zachowywała się tak, jakby dokładnie wie­działa, do czego dąży. Andrew szczerze jej tego zazdro­ścił, ale na jego wyobraźnię silniej podziałało co innego, a mianowicie świat, jaki opuściła - świat takich cudów, że umysł zwykłego śmiertelnika nie potrafiłby ich chyba pojąć.

Emilie opowiadała o lataniu w lśniących metalowych ptakach, o ludziach chodzących po Księżycu. W jej cza­sach podobno istniały urządzenia przewyższające inteli­gencją Jeffersona i pomysłowością Franklina. Muzykę podobno można było zapisać na lśniącej brązowej ta­śmie i słuchać, kiedykolwiek przyjdzie na to ochota. Zawartość całej biblioteki można było zmieścić na urzą­dzeniu wielkości talerzyka. Najbiedniejsi obywatele mieli rzekomo posiadać bogactwa, które jemu nie mogły się nawet przyśnić. Nawet tłusty król Jerzy na swoim angielskim tronie nie mógłby mieć cudów, o których opowiadała Emilie.

A jednak Emilie opowiadała o tych wszystkich rze­czach tak, jakby nie miały dla niej żadnej wartości, jakby nic jej nie obchodziło, czy powróci do swojej epoki.

Z pewnością inaczej myślał mężczyzna, z którym odby­ła podróż w czasie. Zane Grey Rutledge nie chciał mieć nic wspólnego ze światem McVie. Należał do swojej epoki i Andrew wiedział, że Zane poruszyłby góry, byle tylko wrócić z Emilie do świata z którego przybyli.

I tu krył się problem. Na nieszczęście, Emilie odbyła podróż w czasie z człowiekiem, który kiedyś był jej mę­żem. Andrew mógł się tylko przyglądać, jak ta przygoda zbliżyła ich do siebie. Myślał, że oddałby duszę diabłu, gdyby tylko Emilie pokochała jego. Wtedy znów stałby się sobą, odzyskałby siłę, której nie mógł mu przywrócić ani rum, ani walka o niepodległość.

Nie było mu to jednak sądzone. Emilie i Zane stano­wili dobraną parę. Prawdę mówiąc, Andrew wiedział o tym od samego początku - przeczuwał to tą cząstką serca, o której sądził, że zniknęła wraz ze śmiercią żony i syna. Ktoś mógłby powiedzieć, że Emilie i Zane są związani wspólną przeszłością, ale Andrew wierzył, że połączyła ich siła wyższą.

Czy tak było w jego związku z Elspeth? Nie mógł sobie przypomnieć. Nocami, przed zaśnięciem, miał przed oczami jej ukochaną twarz, słyszał jej głos i czuł pod ręką jej jedwabistą skórę, ale w dalszym ciągu nie wiedział, co naprawdę czuła i czego pragnęła.

- Ach - mruknął. Miał ochotę napić się whisky lub rumu, które miały moc łagodzenia bólu. Popełnił w ży­ciu tyle błędów i poświęcił tak mało uwagi sprawom naprawdę ważnym, że teraz był już skazany na to, iż codziennie będzie się budził w świecie, który nie może mu niczego zaoferować.

Jego żona i syn zginęli i zostali pochowani. Kobieta, która rozbudziła jego wyobraźnię, kochała innego. Na­wet walka o niepodległość nie mogła rozniecić w jego zimnym i zmęczonym sercu iskry namiętności. Wyda­wało mu się, że żyje tylko po to, aby trwać w tym miej­scu i liczyć dni do śmierci.

Zali takie jest moje przeznaczenie? - pomyślał wsta­jąc i idąc ku skałom, z których roztaczał się widok na plażę i ocean. Może powinien zostać tu, sam na sam ze swoją rozpaczą, równie bezużyteczny jak latarnia bez płomienia, wskazującego drogę innym zagubionym du­szom.

Jeśli Opatrzność miała dla niego inne plany, to nie potrafił ich zgłębić.

Przez dłuższą chwilę stał na skałach i uważnie śledził cały horyzont, jakby poszukiwał jakiegoś sygnału, że się myli, czegoś, co wskazałoby mu cel w życiu. Nie wi­dział jednak nic oprócz dziwnych chmur nadciągających znad Atlantyku, przypominających kształtem wielki li­chtarz. Chmury przesłoniły słońce, a mocny szkwał wzburzył wodę w porcie.

Nagle poczuł, że jeżą mu się włosy na karku.

- To nic, to tylko nadchodzi burza - powiedział głoś­no. Słychać było żałosne krzyki mew. Wybrzeże New Jersey było szeroko znane z kapryśnej pogody. Dwa tygodnie temu Andrew słyszał opowieść jakiegoś żegla­rza o ogromnej fali, która zatopiła jego fregatę i połowę załogi. Zwykłe szare chmury to jeszcze nie powód, żeby trąbić na alarm.

Jednak ich widok coś mu przypominał, tak jakby miały one jakieś ukryte znaczenie, którego nie mógł sobie uświadomić. Dość, pomyślał i odwrócił się w dru­gą stronę. Nagle zapragnął znów spojrzeć na latarnię. Z pewnością nie powinien tu tracić czasu, zwłaszcza że zbliża się sztorm. Powinien powiosłować na ląd, dosiąść konia i postarać się dotrzeć do Princeton przed zmierz­chem. Rebeka, żona Josiaha Blakelee, przyjmie go pod swój dach i nakarmi. Następnego ranka porozmawia z Emilie i Zanem, opowie im o tej głupiej wyprawie do latarni i...

Nagle dostrzegł coś czerwonego. Zwężonymi oczami przyglądał się czerwonej plamie tańczącej ponad falami.

- Czerwony, wielki balon, Andrew... Lecieliśmy ba­lonem...

Poczuł, że czoło i skronie ma mokre od potu. Słyszał głos Emilie równie wyraźnie jak wówczas, gdy się spot­kali po raz pierwszy.

- Mówisz jakieś nonsensy - powiedział wtedy.

- Mówię prawdę - odparła. - Lecieliśmy razem balo­nem na gorące powietrze. Pogoda gwałtownie się pogor­szyła i mieliśmy wypadek.

Znów otworzył oczy, ale tym razem nie dostrzegł niczego prócz kłębiących się fal. Czy to wyobraźnia płata mu takie figle?

- Nie - powiedział głośno. Dźwięk własnego głosu dodał mu sił. - On tam jest.

Chmury zawisły ponad wyspą, zasłaniając górne pię­tro latarni. Andrew poczuł na policzkach powiew zimne­go wiatru. To nie była typowa sierpniowa pogoda. Najwyraźniej do głosu doszło przeznaczenie.

Nie zdziwił go bynajmniej widok Emilie i Zane'a, płynących łodzią na wyspę. Miał nadzieję, że pomogą mu poradzić sobie w ich świecie, tak samo jak on po­mógł im tutaj.

Po kilku minutach Emilie serdecznie go powitała.

- Andrew! - zawołała z przejęciem. - Co ty tu robisz?

- Wracam na farmę, do Rebeki. Zatrzymałem się po drodze.

- My jedziemy do Filadelfii - wyjaśnił Zane. Andrew i Rutledge wymienili niezręczny uścisk dło­ni. Łączyło ich więcej, niż byli gotowi przyznać.

- Te chmury. - Andrew wskazał palcem niebo. - Wydają mi się znajome, choć nie wiem dlaczego.

- Och, Boże. - Emilie pobladła, zachwiała się i Zane musiał ją podtrzymać. - Proszę, tylko nie teraz...

- Dlaczego tu przyjechałeś? - spytał Zane.

- Bo dla mnie nie ma na tym świecie innego miejsca. - Nagle Andrew podjął decyzję.

- Chodźmy stąd - powiedziała Emilie. W jej głosie słychać było panikę. - Wcale nie musimy tu zostać. Mo­żemy wrócić na stały ląd, nim zacznie się sztorm. - Ru­szyła w stronę łodzi, ale Zane chwycił ją za rękę.

- Patrz - powiedział wskazując ręką w kierunku la­tarni.

Andrew odwrócił się powoli. Ze zdumienia na chwilę stracił oddech. W porównaniu z ogromnym czerwonym balonem nawet latarnia wydawała się mała. Tuż ponad skałami tańczył wiklinowy kosz, umocowany linami do balonu.

- Dobry Boże - szepnął z podziwem. Mimo rozmia­rów, balon wydawał się zupełnie pozbawiony ciężaru. Andrew nie mógł zrozumieć, jak taki pojazd przetrwał dramatyczną podróż.

- To nasza jedyna szansa, Em! - Zane chwycił Emi­lie za ręce. Tym razem Andrew patrzył na to bez uczucia zazdrości. - A mówiłaś, że balon się nie znajdzie. To nasza szansa! Możemy wrócić do domu!

- Już się wznosi! - zawołał Andrew. Słyszał tarcie lin o wiklinę.

- To nie jest nasz świat, Em! - nalegał Zane. - Chodźmy...

- Zane! - Emilie oddychała szybko. - Nie mogę... Są powody... - Zamilkła i rzuciła mężowi haftowaną torebkę, która upadła na ziemię u jego stóp, po czym odwróciła się i pobiegła w stronę latarni.

- A ty lecisz, Zane? - krzyknął Andrew. Jego słowa zagłuszał wiatr. Myślał o świecie, jaki dotychczas znał tylko z opowieści. - Może to jest ostatnia szansa!

- Masz rację, McVie! - Zane niespodziewanie uśmiechnął się do niego, a to mogło znaczyć tylko jedno. - Do diabła, masz rację. - Z tymi słowy odwrócił się i ruszył do latarni.

Wiklinowy kosz zadrżał i wyraźnie się uniósł. An­drew nie wyobrażał sobie podróży w czasie bez towarzystwa przyjaciół z dwudziestego wieku. To było wy­kluczone. Teraz miał jednak wszystkiego dość. Najwyraźniej Wszechmogący zrządził, że normalne szczęście nie będzie jego udziałem. Pomyślał, że byłby idiotą, gdyby nie skorzystał z okazji. W dziwnym świe­cie Emilie i Zane'a z pewnością nie będzie miał czasu na wspomnienia. A może uda mu się zapomnieć, że kiedyś pragnął czegoś więcej?

Pochylił się, chwycił torebkę Emilie i wcisnął ją za cholewę.

- Lecisz czy zostajesz? - zapytał sam siebie. Został­by, gdyby tylko ktoś przekonał go, że cokolwiek tu zrobi lub powie, będzie miało jakieś znaczenie. To było jednak niemożliwe. Czyż Emilie nie powiedziała, że jego imię zniknęło ze wszystkich zapisków historycznych i nigdy ponownie sienie pojawiło?

A może jego imię zniknęło z dokumentów, ponieważ to on opuścił osiemnasty wiek? Być może zrobił tu wszystko, co do niego należało, i teraz powinien sobie poszukać innego świata?

A może po prostu zwariował? Czy to wszystko ma jakieś znaczenie w ogólnym planie stworzenia? Dla ko­goś, kto stracił już wszystko, nawet śmierć nie wydaje się groźna.

Świat, jaki Andrew McVie znał od dziecka, teraz nie wydawał mu się znajomy. Właśnie dlatego znalazł się tu, właśnie w tej chwili. Jeszcze przed minutą jego przy­szłość jawiła mu się ponura jak zachmurzone niebo. Teraz, nagle, po raz pierwszy od lat, poczuł nadzieję. Jego dotychczasowe życie tutaj dobiegło końca. Nowe właśnie się miało zacząć. Andrew pomyślał, że Bóg za­pewne przewidział dla niego miejsce w nowym świecie. Gdyby teraz zrezygnował z tej szansy, za młodu pogrze­bałby się w grobie. Błyskawicznie wdrapał się do gondo­li akurat w chwili, gdy oderwała się od ziemi i poszybo­wała w nieznane.

Ostatnia rzecz, jaką zauważył, nim balon zniknął w chmurach, to stojący w oknie latarni Emilie i Zane. Machali mu ręką na pożegnanie.

1

- Hej! Świetnie wyglądasz! - Ciemnowłosa panna w gondoli zielonego balonu w kształcie smoka poma­chała do niego. Właśnie się mijali.

Andrew nie był pewien, co to za sposób powitania, ale kiwnął uprzejmie głową i uniósł rękę w podobny sposób.

Sam nie wiedział, ile już osób tak go pozdrawiało. Gdy tylko balon obniżył lot i znalazł się poniżej pozio­mu chmur, Andrew zobaczył wokół dziesiątki innych balonów. Niektóre przypominały domy, inne półksiężyc, jeszcze inne miały dziwaczne kształty, których nie potra­fił określić. Do każdego balonu była doczepiona gondo­la z pasażerami, którzy najwyraźniej przeżywali taką sa­mą przygodę jak on.

Emilie i Zane myśleli, że przeżyli coś niezwykłego, a tymczasem podróż w czasie była najwyraźniej rzeczą równie powszednią, jak przejażdżka drogą pocztową z Trenton do Princeton. Mówili, że to, co ich spotkało, było zrządzeniem losu, czymś, co właściwie nigdy się nie zdarza, ale oto Andrew miał przed oczami dowody, że to nieprawda.

Balon w kształcie wydłużonego psa powoli zbliżał się z prawej strony. Mężczyzna i kobieta w jaskrawożółtej gondoli witali go machaniem dłoni.

- Przyjęcie u Forbesów o dziewiątej! - zawołała ko­bieta. - Kolacja z szampanem!

- Wspaniały kostium! - dodał mężczyzna otaczając dłonią usta. - Mam w domu podobny.

Andrew nigdy jeszcze nie słyszał, by ktoś uznał za stosowne komentować jego wygląd. Zerknął na swoje wypłowiałe bryczesy i skórzaną kamizelkę. Wyglądały zupełnie normalnie.

- Z którego stulecia przybywacie? - krzyknął, ale w tym momencie zaryczał palnik zawieszony pod balo­nem i gondola uniosła się i oddaliła. Jej pasażerowie wy­glądali nieco dziwnie, ale na podstawie tego, co zauwa­żył, Andrew uznał, że to pewnie farmerzy z Pensylwanii.

Wszystko wydawało się możliwe.

Wychylił się z gondoli i przez chwilę widział maleją­cy budynek latarni, lecz chmury zaraz zgęstniały i prze­słoniły ziemię. Wiedział już, że nie podróżuje samotnie. Zaczął nawet podejrzewać, że zapewne wkrótce wylądu­je dokładnie tam, skąd wystartował - o godzinę starszy i znacznie mądrzejszy.

Ogromny balon w biało - zielone paski przeciął mu drogę, lecz jego pasażerowie byli tak zajęci rozmową, że nie zwrócili na niego uwagi. Najwyraźniej, ze wszy­stkich ludzi w całym bożym królestwie tylko on uważał lot ponad chmurami za coś niezwykłego.

Zaczął się zastanawiać, w jaki sposób powróci na zie­mię. Przypomniał sobie, że spadając z nieba Zane złamał rękę. Tylko delikatny kosz z wikliny chronił go przy zderzeniu z ziemią.

Czarodziejski ogień, który nadymał balon, nagle za­kasłał, zasyczał i po chwili zgasł. Andrew poczuł, że serce wali mu jak szalone. Zacisnął palce na krawędzi gondoli. Balon zaczął opadać. W dzieciństwie Andrew wyobrażał sobie, że chmury to miękkie poduszki. W rze­czywistości było zupełnie inaczej. Każda chmura kryła w sobie jakąś niespodziankę. Kosz kołysał się gwałtow­nie na wszystkie strony. Andrew zastanawiał się, czy nie byłoby rozsądniej wyskoczyć, ale nie miał pojęcia, jaka wysokość dzieli go od powierzchni Ziemi i nie wiedział, jak zakończyłby się taki skok.

Zacisnął zęby i pomyślał, że zaraz się dowie.

Shannon Whitney uważała tylko trzy rzeczy za abso­lutnie niezbędne w życiu: czyste powietrze, czystą wodę i niedzielne wydanie „New York Timesa”. Mówiąc ści­ślej, interesowała ją przede wszystkim krzyżówka, któ­rej jedynym celem było doprowadzenie rozsądnych lu­dzi do szaleństwa.

Oczywiście, wielu ludzi uważa rozwiązywanie krzy­żówek za oznakę zbliżającego się obłędu, i Shannon również do nich należała. Mimo to w każdą niedzielę rano brała do ręki ulubiony długopis i spędzała więcej czasu, niż się do tego przyznawała, na rozmyślaniach nad skorupiakiem na siedem liter lub rodzajem bielizny noszonym przez osiemnastowieczne kurtyzany.

- Pantalony... nie, za długie - mruknęła pod nosem, przygryzając końcówkę długopisu. Nagle rzuciła go i przez chwilę patrzyła, jak toczy się w kierunku basenu. Jaki sens mają takie intelektualne zabawy, gdy właści­wie nie sposób jest myśleć z powodu ryku tych palników na propan - butan?

Co roku zarząd tego cholernego Klubu Entuzjastów Balonów na Gorące Powietrze prosił ją, by pozwoliła im zorganizować festyn na swym terenie, i co roku Shan­non odmawiała.

- Absolutnie niczego nie uszkodzi...