Biomedyczne podstawy rozwoju wykład 22.11.2010.docx

(15 KB) Pobierz

Biomedycznepodstawy rozwoju wykład 21.11.2010

Badania przekrojowe – (…)

Badania długofalowe – umożliwiają poznanie indywidualnego toru rozwojowego np. tempa wzrastania (…)

 

Metody oceny rozwoju fizycznego dziecka:

·         Ocena wzrastania

·         Ocena proporcji ciała

·         Ocena procesów dojrzewania

·         Ocena dojrzewania płciowego

·         Ocena dojrzewania szkieletowego – wieku kostnego

·         Ocena wieku zębowego

 

Metody oceny rozwoju fizycznego

·         Tabele norm, czyli biologiczne układy odniesienia

·         Siatki (centylowe, standardowe) – wykresy w książeczkach zdrowia

·         Wskaźniki proporcji

·         Morfogramy

·         Wskaźniki oceny składu ciała

·         Biochemiczne wskaźniki rozwoju

 

Tabele norm – zestawienie średnich wartości różnych cech antropomentrycznych i zakres jej zmienności w odniesieniu do wieku płci. Ze względu na proces akceleracji konieczna jest aktualizacja norm co 10-20 lat.

 

Siatki (centylowe, standardowe) – graficzne przedstawienie proporcji badanej cechy i odniesienia jej do normy. Określamy tor rozwojowy badanej cechy przez nanoszenie na siatkę uzyskiwanych co kilka np. miesięcy, pomiarów cechy. Krzywe centylowe 3 i 97 określają dolną i górną granicę normy. W siatkach standardowych odpowiednio plus/minus 2 SD (odchylenia standardowego).

 

Wskaźniki proporcji – wyrażają najczęściej stosunek dwóch lub więcej cech morfologicznych względem siebie. Służą ocenie kształtowania proporcji ciała.

 

Profile rozwoju. Morfogramy. – graficzne wykresy wielu cech antropometrycznych normalizowanych do wartości średniej. Poprzeczna linia łącząca wyniki pomiarów wyznacza profil rozwoju dla danej płci i wieku dziecka. W sposób graficzny informuje o zależnościach między cechami morfologicznymi.

 

Pojęcie wieku rozwojowego

Wiek kalendarzowy (metrykalny, chronologiczny) – jest to czas mierzony liczbą dni, miesięcy, lat, jaki upłynął od urodzenia do momentu badania dziecka. Ponieważ dzieci w tym samym wieku kalendarzowym mogą znacznie ię różnić pod względem zaawansowania we wzrastaniu i dojrzewaniu, wprowadzono pojęcie wieku rozwojowego.

Wiek rozwojowy – jest miarą dojrzałości biologicznej organizmu. Wskazuje na stopień zaawansowania rozwoju niektórych cech lub funkcji organizmu.

Wiek biologiczny (rozwojowy)- to rzeczywiste zaawansowanie rozwoju kilku cech (wyrażonych w latach), na podstawie których przeprowadza się ocenę auksologiczną.

·         Wiek wzrostowy i wagowy

·         Wiek zębowy

·         Wiek kostny

·         Wiek cech płciowych

A także poziom dojrzałości psychicznej, społecznej itp.

Dokładność oceny wieku biologicznego jest wprost proporcjonalna do liczby stosowanych kryteriów jego oceny.

 

Wiek morfologiczny – określa się porównując uzyskany pomiar do zbliżonej wartości z tabel norm i odczytuje się odpowiadający im wiek (stosuje się u niemowląt).

Wiek zębowy – od 2-go półrocza życia na podstawie czasu wyrzynania się zębów

Wiek cech płciowych –ocenia się na podstawie rozwoju cech płciowych (w skali pięciostopniowej) i odnosi się do wieku metrykalnego. Różnica między dojrzewaniem kośćca a wiekiem metrykalnym nie przekraczająca 2 lat to granica normy.

Wiek kostny – ocena czasu pojawienia się wielkości jąder kostnienia w porównaniu do wieku kalendarzowego

Wskaźniki biologiczne – oparta na oznaczeniu wydalania hydroksyproliny i kreatyniny z moczem.

 

Norma auksologiczna

Musi uwzględniać:

·         Etniczne i rasowe zróżnicowanie wzrostu

·         Wpływy biogeograficzne (np. klimat, temperatura…)

·         Uwarunkowanie genetyczne (rodzinne – np. niskorosłość, otyłość…)

·         Czynniki społeczno – ekonomiczne rodziców (wykształcenie)

·         Uwarunkowania kulturowe

·         Związki emocjonalne w rodzinie

Ustalenie progu normy dla wszystkich jest niemożliwe.

Trudność w ocenie tzw. Pogranicza normy.

 

Trend sekularny – czyli tendencje przemian – wielowiekowe morfo funkcyjne zmiany nierewolucyjne organizmu człowieka np. wyrażające się zmianami proporcji ciała.

Akceleracja rozwoju – dostrzegana od ok. 150 lat – zjawisko przyspieszonego biologicznego rozwoju człowieka i osiąganie przez kolejne pokolenia większych wymiarów ciała.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Akceleracja rozwoju fizycznego

Akceleracja (przyspieszenie) rozwoju fizycznego – jest to proces międzypokoleniowych zmian polegający na:

·         Powiększaniu się wysokości ciała osób dorosłych w następujących po sobie pokoleniach

·         Powiększanie się wysokości ciała dzieci w każdym wieku u stosunku do rówieśników we wcześniejszym roczniku

·         Wcześniejszym dojrzewaniu płciowym i szybszym tempie wzrastania, np. na początku XX wieku pojawienia się menarche (pierwsza miesiączka) wynosił 15 lat, obecnie jest to poniżej 13 lat (przyspieszenie ok. 0,3 roku na dekadę).

 

Przyczyny akceleracji

·         Postęp cywilizacji technicznej

·         Postęp urbanizacji

·         Racjonalne żywienie

·         Zwiększenie nasłonecznienia (Wit. D)

·         Umiarkowana heterozji, czyli mieszanie się genów w wyniku migracji ludności

 

Dziecko chude – dziecko z niedożywieniem przekraczającym 15-20% powinno bezwzględnie trafić do lekarza.

Pomocne wskaźniki odżywiania.

 

Najczęstsze zaburzenia we wzrastaniu i dojrzewaniu

Otyłość (obesitas) – nadmiar tkanki tłuszczowej w organizmie – jest najczęstszym zaburzeniem rozwoju fizycznym. W zależności od wieku i płci dotyczy 5-15% dzieci młodzieży.

 

Dziecko otyłe – stan nadmiernego rozwoju tkanki tłuszczowej, przekraczający 20% przeciętnej masy ciała w odniesieniu do wysokości dziecka, nie tylko do jego wieku. W skrajnych przypadkach nadwaga może przekraczać nawet 50%.

W 90% przypadków przyczyną jest nadmiar spożywanych produktów.

Otyłość prosta (nadmiar tkanki tłuszczowej jest skutkiem zachwiania równowagi między podażą energii a jej wydatkowaniem przez organizm) i otyłość wtórna (towarzyszy ona różnym zaburzeniom i zespołom chorobowym; nadmiar masy ciała jest skutkiem uszkodzenia układów regulujących pobieranie i wydatkowanie energii).

Kryteria otyłości – pozycja masy ciała przekracza o co najmniej 2 pasma centylowe pozycję wysokości ciała. Wskaźnik Queteleta – BMI (Body Mass Index): masa ciała podzielona przez wzrost podniesiony do kwadratu.

 

Niskorosłość (hipostatura) – niedobór wysokości ciała. Rozpoznaje się u dzieci, których wysokość ciała zlokalizowana jest poniżej 10 centyla lub 1,5 odchylenia standardowego.

 

Wysokorosłość – wzrost przekraczający o około 20% średnią wartość dla wieku (zwykle >97 centyla)

Zgłoś jeśli naruszono regulamin