Pedagogika specjalna 23.10.2012.docx

Niepełnosprawność intelektualna

Problemy diagnozowania niepełnosprawności intelektualnej

1. Kiedy wkraczać z diagnozą upośledzenia umysłowego, szczególnie w przypadkach upośledzenia w stopniu lekkim?
2. Jakie metody diagnozy stosować, by poznanie dziecka było efektywnym ogniwem rewalidacji?
3. W jakich przypadkach stosować odroczenie obowiązku szkolnego?
4. Czy umiemy wykorzystać odroczenie na zapewnienie pomocy korekcyjno-usprawniającej?
5. Jaką opiekę roztoczyć nad dzieckiem z ryzyka upośledzenia umysłowego?

1918 r. Pierwsza szkoła specjalna w Łodzi

1897 r. w Poznaniu (pod zaborem pruskim) Pierwsza szkoła

Edukacja dzieci niepełnosprawnych intelektualnie

–                      przedszkola specjalne

–                      oddziały integracyjne

–                      szkoły specjalne, „szkoły życia”

–                      szkoły ogólnodostępne, klasy integracyjne

TPD Towarzystwo Przyjaciół Dzieci

Komitet Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski = Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym

Zróżnicowanie programów nauczania:

Niepełnosprawność umysłowa w stopniu lekkim - podstawa programowa.

W stopniu głębszym – odrębny program.

Funkcjonowanie w środowisku:

samoobsługa, uspołecznienie, komunikowanie się, elementarne pojęcia matematyczne

Rewidalizacja indywidualna

Niepełnosprawność umysłowa w stopniu głębokim – rozporządzenie ministra edukacji narodowej z 30.01.1997 r. w sprawie zasad organizowania zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim.

Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym

–                      Ośrodki wczesnej interwencji

–                      Ośrodki rehabilitacyjno-edukacyjno-wychowawcze

–                      Środowiskowe domy samopomocy

–                      Warsztaty terapii zajęciowej

–                      Chronione mieszkalnictwo

Self adwokaci (self advocacy)

ruch wspierający niepełnosprawnych intelektualnie występujących we własnym imieniu w obronie swoich praw.

Wspólnoty religijne Jeana Vaniera

–                      wspólnota bytowania – Arka (1964 r. Trosly)

–                      Wspólnoty spotkań (świętowania) – Światło i Wiara 1971 r.

Wspólnoty bytowania, które są stałym miejscem zamieszkania osób pełnosprawnych i niepełnosprawnych.

I Wspólnoty Świętowania, gdzie ludzie spotykają się na krótkie spotkania.

Na świecie jest 135 wspólnot 'Arka' w 35 krajach.

W Polsce są w Warszawie, Wrocławiu i Poznaniu.

Najstarszą Arkę prowadzą Siostry .. Jezusa.

W Polsce – wspólnoty Muminkowe. (około 160) czasopismo „Światło i Cienie”

W Bytomiu – wspólnowa Burego Misia.

Postawy do osób niepełnosprawnych

Stosunek do osób niepełnosprawnych

Źródło postaw

Zachowanie dyskryminacyjne

Stosunek Polaków do osób niepełnosprawnych

Stosunek do osób niepełnosprawnych:

Pełna akceptacja – wspólne spędzanie czasu, wzajemna pomoc

Częściowa akceptacja – życzliwość okazywana w trakcie okazjonalnych kontaktów, w trudnych sytualcjach okazywana pomoc, ale nie ma wspólnych spotkań

Obojętność – unikanie kontaktów, które mogłyby zobowiązać do jakichkolwiek świadczeń na rzecz osoby i jej rodziny, pozdrowienia na ulicy. Swoim zachowaniem nie naruszają poczucia bezpieczeństwa i spokoju.

Odrzucanie – unikanie jakichkolwiek kontaktów, jawne okazywanie lekceważenia, nieposzanowanie potrzeb wynikających ze stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej np. skargi na stukanie protezą, na spadające przedmioty. Demonstrowana własna przewaga.

Agresja – zaczepki, agresja słowna, przezwiska, utrudnianie życia, a nawet przemoc fizyczna – częste w stosunku do upośledzonych dzieci, do dzieci niepełnosprawnych rodziców.

Postawa

to względnie stała struktura procesów poznawczych, emocjonalnych i zachowań odnoszących się do jakiegoś obiektu

lub

dyspozycja do pojawienia się tych procesów lub zachowań.

Postawy mają znak – czyli są zabarwione pozytywnie lub negatywnie, mają siłę (akceptacja pełna, częściowa).

Siła postawy odnosi się do każdego elementu postawy (intelekt, emocje, zachowanie, chęci poznania – zapoznania)

Struktura postaw negatywnych

–                      Stereotypy przynależą do poznawczego komponentu postawy.

–                      Uprzedzenie odnosi się do emocjonalnego komponentu postawy.

–                      Dyskryminacja behawioralny komponent postawy przekształcony z komponentu poznawczego i emocjonalnego.

Zachowania dyskryminacyjne

–                      dystansowanie się – unikanie wchodzenia w bliskie i nieformalne kontakty, na emocjonalnym nieangażowaniu się w problemy osoby niepełnosprawnej.

–                      Dewaluowanie – upowszechanianie własnych przekonań o negatywnych właściwościach określonej grupy niepełnosprawnych lub jej przedstawicieli.

–                      Delegitymizacja – negatywny stosunek do niepełnosprawnych utrwalany w przepisach.

–                      Segregacja – fizyczne izolowanie osoby niepełnosprawnej lub grupy osób, utrudnianie dostępu do środowiska pełnosprawnych.

–                      Eksterminacja – biologiczne wyniszczanie.