Laguna.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Joseph Conard

Laguna

Tower Press 2000

Adolfowi P. Kriegerowi na pamiątkę dawnych dni.

Karain – wspomnienie

(Karain; A memory)

Znaliśmy go w owych czasach pełnych swobody, kiedy wystarczało nam to, że byliśmy

panami swego życia i majątku. Obecnie chyba nikt z nas majątku nie posiada, niektórzy zaś

podobno utracili lekkomyślnie i życie; ale jestem pewien, że ci nieliczni, którzy pozostają

jeszcze przy życiu, zachowali wzrok dość bystry, aby przy czytaniu dzienników o wątpliwej

reputacji nie przeoczyć wzmianek o przeróżnych powstaniach krajowców na Wschodnim

Archipelagu. Blask słońca bije spośród wierszy tych krótkich notatek – blask słońca i lśnienie

morza. Obcobrzmiąca nazwa budzi wspomnienie; drukowane słowa czuć z lekka dymem na-

szej atmosfery, lecz bije od nich zarazem subtelny i przenikliwy zapach przybrzeżnej bryzy,

ciągnącej pod gwiaździstym niebem dawno minionych nocy; ognisko–sygnał błyszczy jak

klejnot na wyniosłym czole ciemnej skały; wielkie drzewa – niby wysunięte naprzód placów-

ki olbrzymich lasów – stoją czujnie i cicho nad sennymi rozlewiskami szerokich wód; biały

przypływ grzmi o pusty brzeg, pieni się płytka woda między skałami, a zielone wysepki leżą

o cichej, południowej godzinie, rozsypane po morskiej gładzi jak garść szmaragdów rzucona

na stalową tarczę.

Majaczą się i twarze – ciemne, srogie, uśmiechnięte; szczere, śmiałe twarze ludzi bosych,

zbrojnych i cichych. Zapełniali wąski a długi pokład naszego szkunera barbarzyńskim, stroj-

nym tłumem, który mienił się pstrymi barwami kraciastych sarongów, czerwonych zawojów,

białych kaftanów, haftów – rozsiewał błyski pochew, złotych pierścieni, amuletów, nara-

mienników, lanc i rękojeści sadzonych drogimi kamieniami. Ludzie ci zachowywali się swo-

bodnie a powściągliwie, z oczu patrzyła im stanowczość; i – zda się – słyszymy jeszcze ła-

godne głosy, które mówią o bitwach, podróżach, ucieczkach; przechwalają się statecznie,

żartują ze spokojem; niekiedy sławią z umiarem i bez hałasu własną odwagę lub naszą hoj-

ność albo z lojalnym zapałem wynoszą pod niebiosa cnoty swojego władcy. Pamiętamy twa-

rze, oczy, głosy, widzimy znów połysk jedwabiu i metalu, patrzymy na szemrzące rozkołysa-

nie tej ciżby – wspaniałej, świątecznej, wojowniczej; czujemy, zda się, dotknięcie przyja-

znych, brunatnych rąk, które – po krótkim uścisku – kładą się z powrotem na cyzelowanej

rękojeści.

Byli to ludzie Karaina – wierni mu i oddani. Łowili swoje ruchy na jego ustach; czytali

swoje myśli w jego oczach; gdy mruknął do nich niedbale o życiu i śmierci, przyjmowali jego