Clancy Tom - Jack Ryan 02 - Czas patriotów.pdf - CLANCY Tom - glory24

Tom Clancy

Czas Patriotów

Dla Wandy

Kiedy zło zaczyna się organizować, dobrzy ludzie

muszą połączyć swe siły; inaczej zginą jeden po

drugim, jako niewarte współczucia ofiary niegodnej

szamotaniny.

Edmund Burkę

Cała ta polityczna retoryka płynąca do nas z zagranicy, nie jest w stanie

przesłonić jednego

bezspornego faktu - według wszelkich norm

cywilizowanego świata terroryzm jest zbrodnią,

popełnianą na niewinnych ludziach, często z dala

od sceny danego konfliktu politycznego i jak

zbrodnia musi być traktowany...

To zrozumienie zbrodniczej natury terroryzmu leży

u podstaw naszej nadziei na uporanie się z tym

zjawiskiem...

Użyjmy więc dostępnych nam środków. Wezwijmy

do współpracy, bo mamy prawo oczekiwać jej od

całego świata. Wspólnymi siłami starajmy się

ograniczać obszary, na których ci tchórzliwi

szubrawcy mogą czuć się bezpieczni, aż wreszcie

jako zwykli przestępcy zostaną postawieni przed

obliczem sprawiedliwości i w publicznym procesie

osądzeni za popełnione zbrodnie. I otrzymają karę,

na jaką po wielokroć zasłużyli.

William H. Webster, Dyrektor Federalnego Biura Śledczego ~ 15.10. 1985

Słoneczne popołudnie w Londynie

W ciągu pół godziny Ryan dwukrotnie znalazł się o krok od śmierci.

Dzień był piękny, pogodny, popołudniowe słońce wisiało nisko na bezchmurnym

niebie. Po kilku godzinach wysiadywania na niewygodnym krześle, Ryan chciał się

przejść, rozprostować zesztywniałe stawy, toteż kazał zatrzymać taksówkę kilka

przecznic wcześniej. Ruch na ulicach był stosunkowo niewielki. Trochę go to

zdziwiło, ale i ciekaw był, jak też wygląda miasto w porze wieczornego szczytu.

Tutejszych ulic najwyraźniej nie budowano z myślą o samochodach i Jack był

pewien, że za kilka godzin zapanuje na nich nielichy chaos. Londyn od samego

początku wydał mu się miastem stworzonym do spacerów, szedł więc swym zwykłym,

energicznym krokiem, nie zmienionym od czasów służby w piechocie morskiej,

podświadomie wystukując rytm marszu grzbietem notebooka o nogę.

Zanim dotarł do skrzyżowania, ulica zrobiła się całkiem pusta i można było

przejść na drugą stronę. Tak jak czynił to od dziecka, machinalnie spojrzał w

lewo, w prawo, potem znów w lewo i wkroczył na jezdnię...

Prosto pod czerwony, piętrowy autobus, który ochryple porykując klaksonem minął

go w odległości nie większej niż pół metra.

- Za pozwoleniem szanownego pana...

Ryan odwrócił się, stając oko w oko z policjantem, tutaj nazywanymi

posterunkowymi, jak sobie przypomniał, w mundurze i hełmie jak z komedii Macka

Senneta.

- Proszę zachować ostrożność i przechodzić ulicę na skrzyżowaniu. Zechce pan

także zwrócić uwagę na znaki na jezdni. W ten sposób będzie pan wiedział, czy

patrzeć w lewo, czy w prawo. Staramy się nie tracić zbyt wielu turystów w

wypadkach drogowych.

- Skąd pan wie, że jestem turystą?

Policjant uśmiechnął się pobłażliwie. Teraz, słysząc akcent Jacka, nie mógł mieć

już żadnych wątpliwości.

- Ponieważ spojrzał pan w niewłaściwym kierunku i jest pan ubrany jak

Amerykanin. Jeszcze raz proszę o ostrożność. Życzę miłego dnia. - Przyjaźnie

skinął głową i odszedł, zostawiając Ryana sam na sam z pytaniem, co takiego jest

z jego nowiutkim, trzyczęściowym garniturem, że poznają w nim Amerykanina.

Posłusznie pomaszerował do skrzyżowania. Namalowany na asfalcie napis ostrzegał:

SPÓJRZ W PRAWO. Dla dyslektyków wymalowano odpowiednią strzałkę. Jack zaczekał

na zielone światło i ruszył przez jezdnię, pilnując się, by nie przekroczyć

linii wyznaczającej przejście dla pieszych. Musi pamiętać, żeby bardzo uważać na

ulicy, zwłaszcza że w piątek zamierzał wynająć samochód. Anglia była jednym z

ostatnich krajów świata, gdzie ludzie nie nauczyli się jeździć właściwą stroną

drogi. Jack czuł, że szybko do tego nie przywyknie.

Niemniej z innymi sprawami radzili sobie tutaj całkiem dobrze, myślał leniwie,

próbując uporządkować swoje spostrzeżenia z pierwszego dnia pierwszej podróży do

Brytanii. Ryan był bystrym obserwatorem i umiał szybko wyciągać wnioski.

Znajdował się w dzielnicy, stanowiącej część handlowo-usługowego centrum

Londynu. Przechodnie byli ubrani lepiej, niż przeciętni Amerykanie, jeśli nie

liczyć punków o nastroszonych, pomarańczowych albo szkarłatnych włosach.

Architektura dzielnicy tworzyła nieprawdopodobną mieszaninę stylów, od

klasycyzmu po Miesa van der Rohe ((1886-1969) - niemiecki architekt, obok

Gropiusa, Wrighta i Le Corbusiera zaliczany do twórców architektury

współczesnej), ale większość domów miała specyficzny wdzięk starych budowli, w

Waszyngtonie czy Baltimore dawno już zastąpionych równymi rzędami bezdusznych,

szklanych pudeł.

Wygląd miasta i jego mieszkańców doskonale harmonizował z powszechną tu

uprzejmością. Jak dotąd Ryan nie miał powodów do narzekania na maniery

Brytyjczyków. I choć jego wakacje zapowiadały się pracowicie, wszystko

wskazywało na to, że będą również przyjemne.

Mimo wszystko pewne szczegóły londyńskiej ulicy wydawały się odrobinę irytujące.

Choćby te parasole widoczne u większości przechodniów. Przed wyjściem z domu

Ryan skrupulatnie sprawdził aktualną prognozę pogody. Zapowiadano ni mniej ni

więcej tylko pogodny dzień, prawdę mówiąc użyto słowa „upał", chociaż

temperatura nie przekraczała dwudziestu stopni. Istotnie, to ciepło jak na tę

porę roku, ale żeby od razu „upał"? Jack był ciekaw, czy używają tu określenia

„babie lato". Pewnie nie. Tak czy inaczej, po co im te parasole? Czyżby nie

ufali lokalnej służbie meteorologicznej? Może to po braku parasola ten gliniarz

poznał w nim Amerykanina?

Czego jeszcze się nie spodziewał, to takiego mnóstwa Rolls-Royce'ów na ulicach.

Przez całe życie widział nie więcej niż tuzin samochodów tej marki. Tu zaś,

chociaż może nie jeździły stadami, było ich naprawdę sporo. On sam jeździł

pięcioletnim Volkswagenem Rabbitem, amerykańską wersją Golfa.

Zatrzymał się przy stoisku z gazetami i kupił egzemplarz „The Economist".

Obliczanie należności zabrało mu kilka sekund. Grzebał w drobnych, wydanych mu

przez kierowcę taksówki, a tymczasem sprzedawca czekał cierpliwie i niewątpliwie

także poznał w nim Jankesa. Ruszył dalej, przeglądając w drodze gazetę i w

pewnym momencie stwierdził, że znajduje się w połowie niewłaściwej przecznicy.

Stanął jak wryty i próbował przypomnieć sobie plan miasta, który studiował przed

opuszczeniem hotelu. Jack nigdy nie pamiętał nazw ulic, miał natomiast

fotograficzną pamięć do map. Doszedł teraz do końca ulicy i skręcił w lewo. Dwie

przecznice dalej w prawo i oto miał przed sobą St. James Park. Zerknął na

zegarek, przyszedł piętnaście minut za wcześnie. Teren obok pomnika Księcia

Yorku łagodnie opadał w głąb parku. Ryan minął długi, lśniący bielą marmuru

klasycystyczny budynek i przeszedł na drugą stronę ulicy.

Kolejną zaletą Londynu była obfitość zieleni. Park wyglądał na dość rozległy.

Uwagę Jacka zwróciły wypielęgnowane trawniki. Tego roku cała jesień musiała być

wyjątkowo ciepła. Drzewa wciąż pokrywała masa liści. Ludzi było jednak niewielu.

Cóż, Jack wzruszył ramionami, środa. Środek tygodnia. Dzieciaki w szkole, dla

dorosłych normalny dzień pracy. Zresztą, tak było najlepiej. Celowo przyjechali

po zakończeniu sezonu turystycznego. Ryan nie znosił tłoku. To też zostało mu po

służbie w Korpusie Piechoty Morskiej.

- Tatoo!

Ryan odwrócił się i ujrzał swoją córeczkę wybiegającą spomiędzy drzew. Pędziła

ku niemu, zapominając oczywiście o bożym świecie. Dopędziła ojca i jak zwykle

skoczyła mu w objęcia. Również jak zwykle, Cathy Ryan pozostała daleko w tyle,

bo nikt nie byłby w stanie dotrzymać kroku ich małej błyskawicy. Żona Jacka i

owszem, wyglądała na turystkę. Przez ramię przewieszony miała swój aparat

fotograficzny marki Canon, wraz z futerałem, który na wakacjach służył jej

dodatkowo jako pojemniejsza torebka.

- Jak poszło, Jack?

Ryan pocałował żonę. A może Anglicy nie robią tego publicznie? - przemknęło mu

przez myśl.

- Świetnie. Traktowali mnie, jakbym był u siebie. Wszystkie notatki siedzą

sobie bezpiecznie tutaj. - Poklepał swój notebook. -Niczego nie kupiłaś?

Cathy zaśmiała się.

- Oni tutaj dostarczają zakupy do domu. - Jej uśmiech powiedział mu, że zdążyła

się rozstać z pokaźną częścią pieniędzy, które przeznaczyli na zakupy. -

Kupiliśmy coś naprawdę ładnego dla Sally.

- Ach, tak? - Jack pochylił się i zajrzał córce w oczy. - A cóż to takiego?

- To niespodzianka, tato. - Mała chichotała i, jak to dziecko w jej wieku, ani

przez chwilę nie mogła ustać w miejscu. Wyciągnęła rękę w stronę parku. - Tato,

a tam jest jezioro z łabędziami i pekalinami!

- Pelikanami - poprawił Jack.

- Są wielkie i białe! - Sally ogromnie spodobały się pekaliny.

- Coś takiego - mruknął Jack. Spojrzał na żonę. - Zrobiłaś jakieś dobre

zdjęcia?

- Jasne. - Cathy poklepała swój aparat. - Londyn został już gruntownie

obfotografowany. Chyba nie wolałbyś, żebyśmy cały dzień poświęciły na zakupy? -

Fotografia była jedynym hobby Cathy Ryan, uprawianym zresztą z autentycznym

powodzeniem.

- Nie daj Boże! - Ryan spojrzał w głąb ulicy. Nawierzchnia jezdni była tu

bordowa, nie czarna, a wzdłuż chodników rosły drzewa wyglądające na buki. Jak

się nazywa ta ulica? The Mali? Nie mógł sobie przypomnieć, a nie chciał pytać

żony, która w Londynie była nie po raz pierwszy. Buckingham Palace okazał się

większy niż przypuszczał, ale zrobił na nim wrażenie chłodu. Widział jego bryłę,

oddaloną o trzysta metrów i przesłoniętą jakimś marmurowym pomnikiem. Ruch na

jezdni zrobił się nieco gęstszy, ale nie wpłynęło to na prędkość pojazdów.

- Co zrobimy z obiadem?

- Możemy złapać taksówkę do hotelu. - Cathy spojrzała na zegarek. - Albo

jeszcze się przejść.

- Restauracja w hotelu uchodzi podobno za dobrą. Tyle że jeszcze za wcześnie. W

takich eleganckich lokalach nie dadzą człowiekowi zjeść wcześniej niż o ósmej. -

Kątem oka Ryan spostrzegł kolejnego Rollsa zmierzającego w stronę Pałacu.

Najchętniej poszedłby już na obiad, ale raczej wolałby nie zabierać ze sobą

Sally. Czteroletnie dziewczynki i czterogwiazdkowe restauracje nie bardzo do

siebie pasują. Gdzieś z lewej strony dobiegł go pisk hamulców. Ciekawe, czy w

hotelu mają opiekunkę do dzieci...

BUUUM!

Ryan aż podskoczył, kiedy dźwięk eksplozji rozdarł powietrze nie dalej niż

trzydzieści metrów od nich. Granat, pomyślał odruchowo. Posłyszał szeleszczący

odgłos przelatujących blisko odłamków, a chwilę później terkot broni maszynowej.

Odwrócił się i zobaczył Rollsa stojącego na ukos w poprzek jezdni. Przód

samochodu wydawał się jakoś dziwnie opuszczony. Drogę blokowała mu duża, czarna

limuzyna. Przy prawym przednim błotniku Rollsa stał jakiś mężczyzna z

Kałasznikowem, strzelając w jego przednią szybę. Inny obiegł wóz z lewej strony

i zatrzymał się naprzeciw tylnych drzwi.

- Na ziemię! - Ryan pochwycił córkę za ramię i cisnął ją w trawę za najbliższym

drzewem. Gwałtownie popchnął żonę, która wylądowała obok dziecka. Za Rollsem

stało nierównym szeregiem około dziesięciu samochodów, najbliższy w odległości

mniej więcej piętnastu metrów, tworząc barierę na linii ognia między strzelcem a

Ryanami. Ruch z przeciwnej strony uniemożliwiała stojąca na środku ulicy czarna

limuzyna. Człowiek z Kałasznikowem jak opętany zasypywał Rollsa gradem pocisków.

- Co za sukinsyn! - Ryan patrzył, nie wierząc własnym oczom. - To ta cholerna

IRA... zabijają kogoś w biały... - Przesunął się nieco w lewo. W głębi ulicy

widział ludzi. Odwracali się, wytrzeszczali oczy, każda twarz naznaczona ciemnym

kółkiem otwartych ze strachu i zdumienia ust. To nie sen, pomyślał Ryan. To się

dzieje naprawdę. Tuż przed moimi oczami, jak na jakimś gangsterskim filmie. Dwa

bydlaki mordują ludzi. Tu i teraz. Po prostu mordują. - Skurwysyny!

Ryan przesunął się jeszcze bardziej w lewo, kryjąc się za błotnikiem jednego z

unieruchomionych samochodów. Mógł teraz dostrzec drugiego mężczyznę, stojącego

przy lewych tylnych drzwiach Rollsa. Po prostu stał z pistoletem w wyciągniętej

ręce, jakby spodziewał się, że za chwilę wyskoczy nimi któryś z pasażerów.

Masywna sylwetka samochodu zasłaniała Ryana przed wzrokiem człowieka z

Kałasznikowem, który właśnie pochylił się nad swoją bronią. Ten bliższy zwrócony

był doń tyłem. Stał w odległości nie większej niż piętnaście metrów. Ciągle

odwrócony plecami. Ryan nie pamiętał potem, żeby podejmował jakąkolwiek świadomą

decyzję.

Wybiegł zza stojącego samochodu, pochylony do przodu, z nisko opuszczoną głową i

wzrokiem wbitym w cel, którym był krzyż terrorysty, dokładnie tak, jak to robił

na boisku w szkole średniej. Przyśpieszając gwałtownie, pokonał dzielący ich

dystans w kilka sekund. Cały czas modlił się, by mężczyzna jeszcze przez moment

pozostał nieruchomy. W odległości dwóch metrów Ryan skoczył, odbijając się z obu

nóg. Jego trener miałby powód do dumy.

Futbolowy manewr okazał się nad wyraz skuteczny. Uderzony niespodziewanie w

plecy mężczyzna wygiął się w łuk. Ryan słyszał jak zatrzeszczały kości, kiedy

jego ofiara runęła na ziemię, po drodze zawadzając głową o zderzak. Zerwał się

błyskawicznie zdyszany, ale zarazem czując rozpierającą go dziką energię i

przykucnął przy leżącym. Pochwycił broń, która wypadła z dłoni terrorysty,

pistolet nieznanego mu typu, przypominający dziewięciomilimetrowego Makarowa,

czy jakiś inny z używanych w bloku wschodnim. Był załadowany i odbezpieczony,

Ryan ułożył go pieczołowicie w prawej dłoni, lewa ręka wydawała się jakby

niesprawna, ale nie zwracał na to uwagi. Spojrzał na obalonego przed chwilą

mężczyznę i strzelił mu w biodro. Następnie z pistoletem w wyciągniętym ręku

przesunął się wzdłuż zderzaka na prawą stronę Rollsa. Skulił się i ostrożnie

wyjrzał zza tylnego błotnika.

Kałasznikow drugiego z zamachowców leżał na ziemi. On sam ostrzeliwał samochód z

pistoletu. W drugim ręku trzymał jakiś przedmiot. Ryan odetchnął głęboko i

wysunął się zza Rollsa. Złożył się, biorąc na cel pierś mężczyzny. Tamten

odwrócił głowę, potem nie odrywając nóg od jezdni wykonał zwrot w lewo, kierując

broń ku niemu. Obaj wystrzelili jednocześnie. Ryan poczuł palące smagnięcie w

okolicy lewego ramienia, lecz zauważył, że wystrzelony przez niego pocisk

dosięgnął klatki piersiowej terrorysty. Dziewięciomilimetrowy pocisk odrzucił go

do tyłu, niczym potężny cios pięścią. Ryan ściągnął w dół poderwany odrzutem

pistolet i strzelił ponownie. Druga kula trafiła mężczyznę w podbródek,

wychodząc z tyłu głowy. Jego czaszka eksplodowała chmurą różowej cieczy. Niczym

szmaciana lalka zwalił się na jezdnię i znieruchomiał. Ryan trzymał pistolet

wycelowany w pierś terrorysty, aż do chwili, gdy zauważył co się stało z jego

głową.

- Dobry Boże!

Podniecenie, wywołane koniecznością działania, nagle opadło. Czas zaczął biec

zwykłym rytmem i Ryan poczuł, że kręci mu się w głowie, że brak mu tchu.

Otwartymi ustami gwałtownie łapał powietrze. Nieznana siła, która dotąd

pozwalała mu utrzymać się na nogach, najwyraźniej go opuściła. Z trudem

zachowywał równowagę, walcząc ze słabością rozlewającą się po całym ciele.

Czarna limuzyna cofnęła się o kilka metrów i nabierając prędkości przemknęła

obok niego, by po chwili zniknąć za rogiem w głębi ulicy. Ryan nie pomyślał

nawet o spojrzeniu na tablicę rejestracyjną. Oszołomiony tempem wydarzeń, wciąż

jeszcze nie był w stanie pojąć, co się stało.

Człowiek, do którego strzelił dwa razy, nie żył. Oczy miał otwarte, a na jego

twarzy zastygł wyraz zdumienia. Wokół głowy rozlewała się kałuża krwi. Ryan

zmartwiał, spostrzegłszy granat w okrytej rękawiczką lewej dłoni terrorysty.

Pochylił się i stwierdził, że zawleczka tkwiła nienaruszona w drewnianej

rękojeści. Powrót do pozycji pionowej okazał się trudnym i bolesnym

przedsięwzięciem. Powolutku wyprostował się jednak i spojrzał w stronę Rollsa.

Pierwszy granat roztrzaskał maskę samochodu. Przednie koła były wykrzywione,

puste opony rozpłaszczyły się na nawierzchni ulicy. Kierowca nie żył. Obok niego

widniały zwłoki drugiego mężczyzny. Wybuch rozniósł na kawałki grubą przednią

szybę. Twarz kierowcy zniknęła, a w jej miejscu znajdowała się krwawa, gąbczasta

masa. Na szklanej przegrodzie za przednimi siedzeniami widać było czerwone

smugi. Jack podszedł do tylnych drzwi i zajrzał przez okno. Zobaczył mężczyznę,

leżącego na podłodze twarzą do dołu i wystający spod niego róg sukienki.

Zastukał rękojeścią pistoletu w szybę. Mężczyzna poruszył się, potem znów

zastygł w bezruchu. Przynajmniej on przeżył.

Ryan spojrzał na swój pistolet. Wystrzelał wszystkie naboje; magazynek był

pusty, zamek zatrzymał się w tylnej pozycji. Z każdym oddechem czuł teraz

wstrząsające nim dreszcze. Nogi miał jak z waty. Ręce zaczynały trząść się

konwulsyjnie, na co zranione ramię odpowiadało krótkimi falami ostrego bólu.

Rozejrzał się i zobaczył coś, co kazało mu zapomnieć o tym.

Był to pędzący ku niemu żołnierz, o kilka metrów wyprzedzający biegnącego jego

śladem policjanta. Któryś z wartowników spod Pałacu, pomyślał Jack. Żołnierz

zgubił po drodze swoją futrzaną czapę, ale nadal dzierżył samoczynny karabin z

zatkniętym na lufę dwudziestocentymetrowym bagnetem. Ryan przez moment

zastanawiał się, czy to możliwe, że karabin jest załadowany, ale natychmiast

doszedł do wniosku, że nie opłaca się tego sprawdzać. To gwardzista, uspokajał

sam siebie, zawodowy żołnierz z doborowego pułku, który musiał dowieść, że zna

się na swoim fachu, zanim posłano go do szkółki wypuszczającej żołnierzyków,

będących turystyczną atrakcją. Może nie gorszy od naszych z piechoty morskiej.

Skąd wziął się tutaj tak szybko?

Ryan powoli wyciągnął przed siebie rękę z pistoletem i zwolnił zatrzask

magazynka, który z grzechotem upadł na jezdnię. Następnie odwrócił broń tak,

żeby żołnierz widział, iż nie jest naładowana. Położył pistolet na ziemi i

cofnął się. Próbował podnieść ręce do góry, ale lewe ramię okazało się zupełnie

bezwładne. Gwardzista był coraz bliżej, biegł zerkając na boki, ale jednocześnie

ani na chwilę nie spuszczał wzroku z Ryana. Zatrzymał się trzy metry od niego, z

karabinem trzymanym nisko przed sobą. Ostrze bagnetu mierzyło prosto w gardło

Jacka, dokładnie tak, jak nakazuje instrukcja walki wręcz. Oddychał ciężko, ale

w jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień. Policjant jeszcze nie dobiegł, twarz

miał zakrwawioną, gorączkowo wykrzykiwał coś do małego radiotelefonu.

- Spocznijcie, żołnierzu - odezwał się Ryan. Starał się nadać swoim słowom

zdecydowane brzmienie, ale nie wypadło to zbyt przekonująco. -Jesteśmy po tej

samej stronie. Dwóch łobuzów mamy już z głowy.

Twarz gwardzisty nie zmieniła wyrazu. Nie było wątpliwości: chłopak to

zawodowiec. Ryan miał wrażenie, że słyszy jego myśli: jeden ruch i bagnet

przebije cel na wylot. Jack był w takim stanie, że nie zdołałby uniknąć nawet

pierwszego pchnięcia.

- Tatotatotato! - Ryan odwrócił głowę i ujrzał swoją córkę biegnącą ku niemu

wzdłuż rzędu samochodów. Mała zatrzymała się, rozszerzonymi z trwogi oczyma

ogarniając rozgrywającą się przed nią scenę. Następnie przypadła do ojca i

objąwszy oburącz jego nogę, krzyknęła w stronę gwardzisty.

- Nie ruszaj mojego taty!

Zdziwiony żołnierz spoglądał to na córkę, to znów na ojca, kiedy pojawiła się

Cathy. Zbliżyła się ostrożniej niż Sally, z daleka pokazując puste dłonie.

- Jestem lekarzem - oznajmiła - ten człowiek jest ranny i wymaga mojej pomocy.

Proszę więc natychmiast opuścić broń! - Mówiła rozkazującym tonem, jakby

zwracała się do pacjenta w swoim szpitalu.

Policjant chwycił gwardzistę za ramię, coś do niego powiedział i chociaż Jack

nic z tego nie zrozumiał, spostrzegł, że żołnierz wyraźnie się rozluźnił. Jego

broń zmieniła położenie. Zbiegało się coraz więcej policjantów. Z wyciem syreny

nadjechał biały samochód. Nareszcie wszystko zaczynało toczyć się normalnym

trybem.

- Ty wariacie! - Z zawodowym spokojem Cathy oglądała zranione ramię. Na nowym

garniturze Jacka widniała ciemna plama. Materiał z szarego zrobił się purpurowy.

Ryan trząsł się teraz na całym ciele, a ciężar uczepionej jego nogi Sally

Clancy Tom - Jack Ryan 02 - Czas patriotów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: