''Wybrane zagadnienia z chemii sacharydów'' (''Chemia w szkole'' 5-2007 r.).pdf

(874 KB) Pobierz
untitled
Kształcenie nauczycieli chemii
Wybrane zagadnienia
z chemii sacharydów
Sacharydy, zwane też cukrami lub węglowodanami, stanowią grupy
polihydroksyaldehydów i polihydroksyketonów. Są one podstawowymi
składnikami świata roślinnego i zwierzęcego.
DANUTA KAMIŃSKA
w przyrodzie sacharydem jest
D-glukoza. Po raz pierwszy wyod-
rębnił ją z winogron Proust (1802 r.). Glu-
koza jest produktem wieloetapowego pro-
cesu fotosyntezy zachodzącego przy
udziale energii świetlnej w obecności chlo-
rofilu.
Można go zapisać ogólnym schematem
reakcji:
Organizm człowieka przystosowany jest
do trawienia glukozy, fruktozy, maltozy, sa-
charozy, laktozy i skrobi, nie trawi celulo-
zy. Celuloza trawiona jest przez termity,
niektóre mrówki i drobnoustroje. W prze-
wodzie pokarmowym zwierząt żywiących
się celulozą żyją bakterie wytwarzające ce-
lulazy – enzymy ułatwiające hydrolizę celu-
lozy do glukozy i dopiero ona przyswajana
jest przez organizm zwierzęcia.
Glukoza przetwarzana jest, w procesach
metabolicznych, w inne substancje orga-
niczne lub pełni rolę energetyczną. Źró-
dłem glukozy są disacharydy lub skrobia
(Rys. 1).
Całkowite spalenie 1 mola glukozy jest
źródłem ~2874 kJ energii. Organizm
może ją zmagazynować w ATP i w odpo-
wiednim czasie wykorzystać do wykonania
pracy; pozostała część energii jest rozpra-
szana.
6CO 2 + 6H 2 O
hv /chlorofil
C 6 H 12 O 6 + 6O 2
Rośliny zielone produkują rocznie oko-
ło 100 miliardów ton glukozy. Wielokrot-
nie większa ilość glukozy zmagazynowana
jest w roślinach, szczególnie w postaci celu-
lozy i skrobi; ponadto wchodzi w skład sa-
charozy (cukru buraczanego), aminocu-
krów, glikoproteidów, polikondensatów
pochodnych glukozy i innych związków.
Rys. 1.
5/2007
9
N ajbardziej rozpowszechnionym
118496990.049.png 118496990.058.png 118496990.059.png 118496990.060.png 118496990.001.png
 
Kształcenie nauczycieli chemii
A. Podział sacharydów
B. Budowa
I. Monosacharydy (monozy) są związ-
kami zawierającymi od 3 do 8 atomów węgla
wcząsteczce.
1. Wszystkie cukry (poza ketotriozą) za-
wierają co najmniej jeden asymetryczny
atom węgla C* (mający cztery różne pod-
stawniki). Liczba atomów węgla asymetrycz-
nego [n] decyduje o ilości stereoizomerów
(izomerów różniących się przestrzennym
ułożeniem podstawników). Liczbę stere-
oizomerów oblicza się ze wzoru 2 n .
D – po prawej stronie łańcucha węglowego
L – po lewej stronie łańcucha węglowego.
Aldozy o większej ilości atomów węgla
(C 4 ,C 5 , C 6 ) można zsyntetyzować z aldehy-
du D- lub L-glicerynowego wydłużając łań-
cuch węglowy od strony grupy aldehydo-
wej. W otrzymanej w ten sposób aldozie
atom węgla asymetrycznego, pochodzący
zaldehydu glicerynowego, będzie przed-
ostatnim atomem łańcucha węglowego,
a jednocześnie ostatnim asymetrycznym
atomem węgla aldozy (kolejność atomów
węgla w łańcuchu węglowym liczy się od
atomu węgla grupy aldehydowej).
Konfiguracja ostatniego asymetrycz-
nego atomu węgla każdej monozy (cukru
prostego) decyduje o typie konfiguracji
względnej D lub L. Wprzyrodzie występu-
ją przede wszystkim cukry szeregu D.
3. Wzory monoz według projekcji Ha-
wortha .
Wzory te dotyczą odmian cyklicznych
monoz. Najtrwalszymi pierścieniami wystę-
pującymi w cukrach są pierścienie heterocy-
kliczne sześcioatomowe lub pięcioatomowe.
Rolę heteroatomu pełni atom tlenu z grupy
–OH połączonej z atomem węgla:
–C 5 przy tworzeniu odmiany piranozowej
waldozach i odmiany furanozowej w ke-
tozach;
–C 4 przy tworzeniu odmiany furanozowej
waldozach.
n
Liczba
stereoizomerów
Liczba par
enancjomerów 1
1
2
1
2
4
2
3
8
4
4
16
8
– izomerów różniących się konfiguracją przestrzenną
podstawników w taki sposób, że jedna odmiana stano-
wi lustrzane odbicie drugiej. Obu form nie można na-
łożyć na siebie.
2. Wzory aldotrioz według projekcji
Fischera :
Łańcuch węglowy należy narysować piono-
wo umieszczając grupę najsilniej utlenioną
(tu grupę aldehydową) na samej górze wzoru.
Litery D i L określają położenie grupy
–OH przy atomie węgla asymetrycznego
waldehydzie glicerynowym:
10
Chemia w Szkole
1
118496990.002.png 118496990.003.png 118496990.004.png 118496990.005.png
Kształcenie nauczycieli chemii
Objaśnienie elementów występujących w nazwie monosacharydu:
Zasady pisania wzorów pierścienio-
wych według Hawortha:
1) Wzór łańcuchowy w projekcji Fischera na-
leży obrócić w prawo o 90° (Rys. 2, etap 1).
2) Zwinąć łańcuch („leżący”) tak, aby przy-
jął on kształt łódeczki (Rys. 2, etap 2).
Dalsze zwijanie uzależnione jest od te-
go, jaki chce się uzyskać pierścień: czy sze-
ścioatomowy (patrz niżej – glukoza), czy
pięcioatomowy (patrz niżej – fruktoza).
W obu przypadkach dla cukru z szere-
guDpozostałe atomy węgla należy umie-
ścić nad ostatnim węglem C 5 , który zostaje
w pierścieniu, natomiast grupę –OH z C 5
należy wpisać tak, aby była blisko grupy
karbonylowej.
3) Zamykanie pierścienia związane jest z re-
akcją tworzenia półacetali (hemiacetali),
czyli reakcją grupy –OH przy C 5 igrupą
karbonylową. Atom wodoru z grupy –OH
zostaje przeniesiony do atomu tlenu gru-
py karbonylowej, natomiast atom tlenu
tej grupy łączy się z atomem węgla grupy
karbonylowej. Atom węgla grupy karbo-
nylowej staje się węglem asymetrycznym,
co stwarza możliwość utworzenia
przy nim dwóch konfiguracji podstawni-
ków, powstają dwa izomery pierścieniowe
–anomery:
i
β
α
.
Ilustracją powyższych zasad dla najczę-
ściej występujących odmian D-glukozy
iD-fruktozy jest rysunek 2:
β
Rys. 2.
5/2007
11
. Nowo utworzony węgiel
asymetryczny, który podczas cyklizacji
zmienia stan hybrydyzacji z sp 2 na sp 3 na-
zwano węglem anomerycznym.
Wcyklicznej odmianie D-monozy grupa
–OH przy anomerycznym atomie węgla
znajduje się:
– pod pierścieniem w anomerze
α
– nad pierścieniem w anomerze
118496990.006.png 118496990.007.png 118496990.008.png 118496990.009.png 118496990.010.png 118496990.011.png 118496990.012.png 118496990.013.png 118496990.014.png
 
Kształcenie nauczycieli chemii
ZESTAWIENIE ODMIAN GLUKOZY
Wzory konformacyjne glukozy (forma krzesełkowa)
II. Budowa disacharydów
Oligosacharydy i polisacharydy mają
strukturę glikozydów.
Cukier redukujący
Jednostką podstawową jest reszta cukro-
wa redukująca (z wolną grupą –OH
przy anomerycznym atomie węgla), zaś pod-
stawnikiem reszta cukrowa nieredukująca.
Cukier nieredukujący
Wcukrach nieredukujących podstawni-
kiem jest reszta cukrowa rozpoczynająca
się wcześniejszą literą w alfabecie, zaś pod-
stawową jest reszta cukrowa zaczynająca
się dalszą literą w alfabecie (obowiązuje
kolejność alfabetyczna). Końcówką nazwy
jest -ozyd .
Stąd nazwa systematyczna sacharozy:
β
-D-fruktofuranozylo -
α
-D-glukopiran o-
zyd .
12
Chemia w Szkole
118496990.015.png 118496990.016.png 118496990.017.png 118496990.018.png 118496990.019.png 118496990.020.png 118496990.021.png 118496990.022.png 118496990.023.png 118496990.024.png 118496990.025.png 118496990.026.png 118496990.027.png 118496990.028.png 118496990.029.png 118496990.030.png
Kształcenie nauczycieli chemii
Objaśnienie elementów występujących w nazwie disacharydu redukującego:
III. Budowa polisacharydów
Wszystkie wielocukry opisane poniżej
zbudowane są z jednostek D-glukopirano-
zowych.
Skrobia to cukier pochodzenia roślin-
nego, składa się z dwóch polisacharydów:
20–30% wag. amylozy
80–70% amylopektyny
Amyloza zawiera między jednostkami
glukozy wiązania
(1,6)glikozy-
dowe. Rozgałęzienia powtarzają się średnio,
co 10–12 jednostek glukozowych, a to za ma-
ło, aby utworzyły się zwarte skręty. W połą-
czeniu z jodem można najwyżej otrzymać
związek o barwie brudnoczerwonej.
α
α
(1,4)glikozydowe:
Łańcuch amylozy jest skręcony w helisę,
tworząc zwarte skręty:
symboliczne oznaczenie reszt D-glukozy
pierścienie reszt glukozy
reszty glukozowe należące do dekstryny granicz-
nej (po hydrolizie w środowisku
α
- i
β
-amylaz)
Są one odpowiedzialne za tworzenie
zpłynem Lugola, czyli jodem rozpuszczo-
nym w roztworze jodku potasu, ciemnonie-
bieskiego (granatowego) kompleksu amylo-
za – jod. Jod wbudowuje się w skręty spirali
w temp. pokojowej, po ogrzaniu uwalnia się
ze skrętów i barwa zanika.
Amylopektyna jest polisacharydem roz-
gałęzionym. W łańcuchach podstawowych
między jednostkami glukozy występują wią-
zania
(1,4)glikozydowe, natomiast w miej-
Glikogen ma budowę prawie taką samą
jak amylopektyna. Jedyną różnicą jest po-
wtarzanie rozgałęzień średnio co 8–10
jednostek glukozowych. Jest cukrem
pochodzenia zwierzęcego, stanowi mate-
riał zapasowy również w organizmie czło-
wieka.
Celuloza to cukier pochodzenia roślin-
nego, Jednostki glukozy połączone są ze
sobą wiązaniami
(1,4)glikozydowymi:
5/2007
13
scach rozgałęzień – wiązania
α
β
118496990.031.png 118496990.032.png 118496990.033.png 118496990.034.png 118496990.035.png 118496990.036.png 118496990.037.png 118496990.038.png 118496990.039.png 118496990.040.png 118496990.041.png 118496990.042.png 118496990.043.png 118496990.044.png 118496990.045.png 118496990.046.png 118496990.047.png 118496990.048.png 118496990.050.png 118496990.051.png 118496990.052.png 118496990.053.png 118496990.054.png 118496990.055.png 118496990.056.png 118496990.057.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin