prawo użycia broni i obowiązki.doc

1. Zasady użycia broni palnej przez żołnierzy wojskowych organów porządkowych.

Podstawa prawna: Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych – zamieszczona w Dzienniku Ustaw nr 123, poz. 1353 i nr 154, poz. 1800 oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001r. poz. 1838, rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dn. 14 grudnia 2001r. poz.1855.

Art. 43.1. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego wymienione w art. 42 ust.1 są niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności zdarzenia nie jest możliwe, żołnierze wojskowych organów porządkowych mają prawo użycia broni palnej:

1) w celu odparcia bezpośredniego zamachu na życie, zdrowie lub wolność żołnierza Wojskowych organów porządkowych lub innej osoby albo w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu.

2) przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania do natychmiastowego porzucenia broni, materiałów wybuchowych lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie może zagrozić życiu lub zdrowiu żołnierza Żandarmerii Wojskowej albo innej osoby,

3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie przemocą odebrać broń palną żołnierzowi wojsk organów porządkowych albo innemu funkcjonariuszowi publicznemu uprawnionemu do posiadania broni palnej,

4) w celu odparcia bezpośredniego gwałtownego i niebezpiecznego zamachu na obiekty i urządzenia wojskowe albo inne obiekty i urządzenia ważne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa,

5) w celu odparcia zamachu na mienie, stwarzające jednocześnie bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia człowieka,

6) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie broni palnej jest dopuszczalne w przypadkach określonych w pkt 1-3 lub 5, albo za osobą, wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia zamachu terrorystycznego, zabójstwa, umyślnego uszczerbku na zdrowiu, umyślnego sprowadzenia zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób pozbawienia człowieka wolności, zgwałcenia, wzięcia zakładnika, rozboju, kradzieży rozbójniczej albo wymuszenia rozbójniczego,

7) w celu ujęcia osoby, o której mowa w pkt. 6, jeżeli schroniła się ona w miejscu trudno dostępnym, a z okoliczności zdarzenia wynika, że może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie może zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka.

8) w celu odparcia bezpośredniego i gwałtownego zamachu na konwój ochraniający osoby, dokumenty zawierające wiadomości stanowiące tajemnicę państwową albo środki pieniężne lub inne przedmioty wartościowe,

9) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności, jeżeli:

    a) ucieczka osoby pozbawionej wolności stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.

    b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba pozbawiona wolności może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub innego niebezpiecznego narzędzia.

    c) pozbawienie wolności nastąpiło w związku z podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstwa, o którym mowa w pkt. 6.

Art. 43.2. Żołnierz wojskowych organów porządkowych, który podjął decyzję o użyciu broni palnej, powinien postępować ze szczególną rozwagą, traktując broń jako ostateczny środek działania.

Art. 43.3 Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której ją użyto i nie powinno zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia inne osoby.

Art .36.1  w razie niepodporządkowania się wydanym na podstawie prawa rozkazom wojskowych organów porządkowych, żołnierze tych organów są uprawnieni do stosowania następujących środków przymusu bezpośredniego:

1) fizyczne, techniczne i chemiczne służące do obezwładniania bądź konwojowania osób oraz zatrzymania pojazdów;

2) pałki służbowe;

3) 1 wodne środki obezwładniające;

4) psy służbowe;

5) pociski miotane

2. Żołnierze wojskowych organów porządkowych mogą stosować jedynie środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikające z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym rozkazom.

§ 4. Jeżeli następstwem zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej jest uszkodzenie ciała człowieka, żołnierz wojskowego organu porządkowego powoduje udzielenie mu pierwszej pomocy medycznej, a w razie potrzeby udzielenie mu fachowej pomocy medycznej. Kobiecie o widocznej ciąży zapewnia się pomoc medyczną w każdym przypadku.

§ 14.Wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje, że nie ukończyły trzynastu lat, starców oraz osób o widocznym kalectwie, można stosować wyłącznie chwyty obezwładniające.

§ 27. Osobę odprowadzaną lub konwojowaną albo trzymaną pod strażą warty uprzedza się o możliwości użycia wobec niej broni palnej w razie podjęcia przez nią próby ucieczki lub innego zachowania uprawniającego do jej użycia.

§ 28. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, wobec której jest ona użyta oraz nie może zmierzać do pozbawienia jej życia.

Wartownik na posterunku ma prawo:

l) wydawać rozkazy związane z pełnieniem służby wszystkim osobom, z wyjątkiem swoich przełożonych ze składu warty;

2) wymuszać posłuszeństwo wszelkimi środkami przymusu bezpośredniego, a jeżeli okazały się one  niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności zdarzenia nie jest możliwe – użyć broni palnej.

432a. Wartownik na posterunku może stosować środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym rozkazom (poleceniom). Warunki i sposoby środków przymusu bezpośredniego określają przepisy dotyczące wojskowych organów porządkowych.

432b. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego okazały się niewystarczające lub ich użycie ze wzglądu na okoliczności zdarzenia nie jest możliwe, wartownik ma prawo do użycia broni palnej zgodnie z przepisami dotyczącymi wojskowych organów porządkowych.

432c. Wartownik na posterunku może stosować urządzenia techniczne umożliwiające zatrzymanie pojazdu, a w szczególności kolczatkę drogową, zaporę drogową, kozły oporowe i zasieki, zgodnie z przepisami dotyczącymi wojskowych organów porządkowych.

   Wartownik na posterunku ma obowiązek:

1) czujnie strzec i zdecydowanie bronić powierzonego mienia (osób);

2) trzymać zabezpieczoną broń z dołączonym magazynkiem (bez wprowadzonego naboju do komory nabojowej) w położeniu określonym w tabeli posterunków i nikomu jej nie oddawać;

3) nie opuszczać samowolnie posterunku zanim nie zostanie zmieniony lub zdjęty, choćby jego życiu zagrażało niebezpieczeństwo;

4) udzielać pomocy wartownikowi na sąsiednim posterunku, nie przerywając ochrony powierzonego mu posterunku;

5) nie dopuszczać - na odległość mniejszą niż podana w tabeli posterunków - żadnych osób, z wyjątkiem tych, którym podlega oraz osób im towarzyszących;

6) umieć posługiwać się technicznymi środkami łączności i sygnalizacji oraz sprzętem pożarniczym.

Wartownikowi na posterunku wolno:

- oddalać się dla ratowania życia ludzkiego, na taką jednak odległość, aby nadal mógł chronić powierzony obiekt

- odpowiadać na pytania przełożonych a także udzielać krótkich informacji innym osobom, jeżeli tak przewiduje tabela posterunku

- schronić się do budki wartowniczej lub pod grzybek nie przerywając ochrony powierzonego obiektu

- pić napoje, które za zgodą dowódcy warty może zabrać na posterunek