Izabela Szolc - Świętokradztwo.pdf - Szolc Izabela - glory24

Świętokradztwo

Szolc Izabela

Izabela Szolc (ur. 1974 ) to polska pisarka, autorka

głównie literatury fantastycznej . Debiutowała w styczniu

1997 opowiadaniem Watykan opublikowanych na

łamach czasopisma "Nowy Talizman". Drukowała

opowiadania w " Click! Fantasy ", " Feniksie ", "Hunterze",

" Nowej Fantastyce ", "Nowym Talizmanie", " Science

Fiction ", " SFinksie ", "WróŜce". Publikowała równieŜ w

antologiach Wizje alternatywne 4 , Wizje alternatywne 5

pod redakcją Wojciecha Sedeńki , niemieckiej antologii

Reptilienliebe , Antologia Młodej Prozy pod redakcją

Konrada T. Lewandowskiego . Jest równieŜ autorką

scenariuszy do komiksów, scenariuszy filmowych oraz

współautorką albumu fotograficznego stworzonego wraz

z Piotrem Dłubakiem .

Nominowana do Srebrnego Globu ’98 za opowiadanie

Latarnia Heaven . Powieść Wszystkiego najlepszego

uzyskała wyróŜnienie w konkursie na "polską Bridget

Jones ".

Świętokradztwo

Znaleźli ją tuŜ pod posadzką. Kościółek nie miał krypty, więc kiedy zerwali ubogą

kamienną płytę i ruszyli dwa czy trzy razy łopatą, narzędzie stuknęło o nadpróchniałą trumnę.

Wyciągnęli ją.

Towarzysze Zurbaran, Ribera i Murillo bezwiednie wstrzymali oddech. Inaczej niŜ stary

Velazquez, który tylko mamrotał:

- To truposzka od trzystu lat. Tutaj nic smrodu nie zostało...

Nie uwierzył więc, kiedy do jego nozdrzy dotarł świeŜy zapach. Kwiatów, hiszpańskiej

pomarańczy i trawy mokrej od rosy. Towarzysze patrzyli na jego zdumioną gębę.

- Capi?

- Nie... - odparł cicho, łagodnie. - No co tak wybałuszacie gały! - warknął przestraszony tą

łagodnością. - Pachnie!

Przekonany, Ŝe towarzysze nie patrzą, ukradkiem nakreślił wyuczony w dzieciństwie znak

krzyŜa.

- No! To wyciągajmy świętą - rzucił ostro Francisco Zurbaran. Słowa powróciły echem od

kościelnych murów.

Władza nie lubiła świętych, byli dla niej konkurencją. Prosty człowiek wolał iść z prośbą

do świętej, pomodlić się i obiecać wota niŜ iść po prośbie do władzy. Święta, w

przeciwieństwie do władzy, nie robiła z człowieka szmaty. Nie patrzyła mu podejrzliwie na

ręce, bo wiedziała, Ŝe ręce te złoŜone są do modlitwy. Władza nigdy nie mogła być tego

pewna. Dlatego przekonywała, Ŝe wiara w świętą to zabobon i ciemnota. Władza nigdy nie

przyznałaby, Ŝe świętej się boi; szczególnie, iŜ święta formalnie była martwa i od dawna

pogrzebana... ToteŜ władza wymyśliła, Ŝe świętą najlepiej usunąć. Wykopać z kościoła,

zwłoki spalić, popioły rozsypać. Ludzi wzburzonych świętokradztwem przekonać, Ŝe takie

barbarzyństwo (bo władza rzecz jasna będzie zdumiona i oburzona "karygodnym

incydentem") z pewnością zostanie osądzone, a winnych się ukarze. Kozłami ofiarnymi

zostaną towarzysze: Francisco Zurbaran, Jusepe Ribera, Bartolome, Esteban Murillo i Diego

Velazquez.

Głośno wypuścił powietrze naciskając na łom. Wieko trumny pękło i podskoczyło.

Spojrzał przez szparę: w świetle tuzina świec dostrzegł rąbek zetlałego rękawa i coś białego.

- No, podnieście jeszcze, towarzyszu Esteban.

To była jej dłoń. Święta leŜała przed nimi nie tknięta rozkładem. Zapadła głucha cisza.

Była młodziutka i bardzo ładna. Jej włosy skrywał dobrze zachowany zakonny kornet, ale po

ciemnych rzęsach i brwiach moŜna się było wiele domyślać. Nawet barwy oczu.

- Wygląda, jakby spała - wybąkał najmłodszy, Jusepe.

- Dalej, przenosimy ją do worka - zakomenderował śniady towarzysz Zurbaran.

Garbaty Murillo usłuŜnie nadstawił parciany wór.

- Ale ona jest ciepła - bąknął Velazquez. - I oddycha...

Odskoczyli jak oparzeni.

- To, kurwa, Ŝart?!

Święta otworzyła oczy, które wbrew przewidywaniom okazały się niebieskie, i szepnęła:

- Czy to juŜ Ten Czas?

Jedyną pewną rzeczą, którą wiedzieli o niej ludzie, to to, Ŝe... była święta. Pochodzenie,

imię, nawet święte uczynki, a takŜe przyczyna śmierci zaginęły w niepamięci mieszkańców.

U stóp kościelnego wzgórza tryskało źródełko świętej, które miało moc uzdrawiającą. Ślepi

po przemyciu oczu odzyskiwali wzrok; obłoŜnie chorzy siły. Wiele dobrego święta uczyniła.

Najszybciej otrząsnął się z osłupienia towarzysz Zurbaran. Nigdy nie zapomniał, Ŝe

wszystko, co niezwykłe, niezwykłe jest wyłącznie z pozoru i daje się wytłumaczyć

racjonalnymi argumentami. Te klechy wpuszczają lud w ciemnotę, by swobodniej nim

kierować.

- Nie stójcie tak, Velazquez! - ostro zgromił starego i stuknął go w ramię.

Tamten zadrŜał. - Weźmiecie przydziałowy rower, co to został przed przybytkiem, i

pojedziecie mi natychmiast po towarzysza komisarza.

- To cud... - wyszeptał pobladłymi wargami Jusepe.

- JuŜ towarzysz komisarz ustali, co to.

Tylko Bartolome Esteban Murillo nie spoglądał na świętą, która najwyraźniej

zmartwychwstała. Był wpatrzony w oblicze ich niepisanego towarzysza przywódcy. śaden

grymas, Ŝadna tworząca się zmarszczka nie uszły uwadze Estebana.Tymczasem

niezatrzymany przez nikogo towarzysz Jusepe zrobił kilka kroków do przodu. Wystarczająco

duŜo, aby spokojnie dosięgnąć palcami brzegu trumny. Święta w niej usiadła. Oddychała

świszcząco jak ktoś, kto biega zagubiony po ciemnym lesie.

- To nie to, o czym myślisz... - powiedział cicho Ribera. Jego babka mawiała, Ŝe zmarłych są

w stanie obudzić tylko trąby Sądu Ostatecznego. Tylko Ŝe babka Jusepe była dawno martwa,

a on nie słyszał Ŝadnych trąb...

- To co? - spytała święta.

Wzruszył ramionami.

Pochyliła głowę:

- Chce mi się pić. Dobrzy ludzie, dajcie mi coś do picia.

* * *

Stary mknął szybko i po cichu. Był przejęty rolą posłańca, ale nie na tyle, aby myśli w jego

głowie ucichły.

Nie wątpił, Ŝe zadziwią władzę tym, co odkryli. MoŜe nawet ją wzmocnią... śywa święta

takiej dobrej i mądrej władzy na pewno zechce pomagać. Jednym uściskiem dłoni na

umajonej trybunie przerwie konflikt z rebeliantami, którzy od tylu lat pustoszą ojczystą

ziemię. Skończy się wojna domowa.

Mocniej nacisnął na pedały.

* * *

Święta pociągnęła łyk z podanej przez garbusa manierki i natychmiast go wypluła.

- To wódka - usprawiedliwił się towarzysz Murillo.

- Nie macie wody? - pisnęła.

- Towarzyszu Murillo, wylejcie ten alkohol i przynieście wody ze źródełka - rozkazał

Francisco Zurbaran stając w szerokim rozkroku, z rękoma skrzyŜowanymi na piersiach.

Czekał na rozwój wypadków.

- Proszę świętą - Bartolome Esteban podał jej napełnioną od nowa manierkę.

- Cudowna woda - dziewczyna uśmiechnęła się promiennie.

Nagle wzdrygnęła się.

- Jak tyś do mnie, człowieku, powiedział?

Milczeli.

- Przyjedzie towarzysz komisarz, to wszystko wam wyjaśni - odezwał się w końcu Zurbaran.

- Tak - przymknęła oczy. DuŜo zrozumiała.

Wyciągnęła rękę do człowieka, który był najbliŜej:

- Towarzyszu, ja jestem Estrella.

Tak oto trójka towarzyszy pierwsza poznała dawno zapomniane imię świętej. Estrella znaczy

gwiazda. Czy jednak było to dobre imię dla świętej? Nie, ani dla świętej, ani dla towarzyszki.

Bardziej juŜ odpowiednie wydawało się Ines, Czysta. Mogłaby teŜ nazywać się Manuela. Bóg

z wami... W ostateczności pasowała teŜ wzniosła Elmira. Taka bliŜej niebios. Imię surowe,

godne dawnej królowej - to byłoby do przyjęcia.

Ta święta musi jednak być Estrellą!

Z tego sztandarowego imienia próŜności i burŜuazji trzeba się będzie towarzyszowi

komisarzowi na pewno wytłumaczyć.

Święta kaszlnęła raz i drugi, a potem zwymiotowała na posadzkę, niebezpiecznie przy tym

wychylając się z trumny.

- Nie wszystko z nią w porządku - zauwaŜył po cichu Esteban.

- PrzecieŜ to truposzyca.

Święta gwałtownie odwróciła się ku Franciscowi. Wstrząsały nią konwulsje.Zobaczyli, Ŝe

płacze.

Łzy padały na zgruchotaną nagrobną płytę, na której nie było Ŝadnych napisów, tylko prosty

krzyŜ.

- Dlaczego psujecie mój grób? Dlaczego go psujecie?!

Zetlały ze starości habit uwolnił małą pierś, która podnosiła się i opadała z gorączkowym

oddechem. Kornet zsunął się z głowy, włosy były ścięte do gołej skóry.

MęŜczyźni poczuli się jeszcze bardziej nieswojo. Zakłopotany Francisco zdjął duŜą

marynarkę z przyczepionym znaczkiem władzy i okrył nią świętą.

- Bądź cicho.

Teraz wydawała się jeszcze drobniejsza, delikatna. Bardziej obca.

- Czemu zostałaś zakonnicą?

- Nie pamiętam.

Zurbaran stanowczo odsunął Riberę i wyjął świętą z trumny. Murillo dopiero teraz zauwaŜył,

Ŝe obok wciąŜ leŜy zwinięty i przygotowany na zwłoki worek.

- Pamiętasz coś stamtąd? - dopytywał się Zurbaran.

- Nie pamiętam - powtórzyła głośniej. - Tylko to, Ŝe umierałam.

Pokiwał głową. Powziął decyzję:

- Towarzyszu Murillo, wy idziecie ze mną. Ribera, zostań!

Przeganiani przez swoje cienie wyszli na zewnątrz, w umykającą juŜ noc. Choć ludzie

zaciekle protestowali, babka kazała malutkiemu Riberze rozebrać się i połoŜyć w płytkiej

wodzie. Nagi chłopiec próbował wstydliwie zakryć tworzące się samoistnie rany na ciele. Na

brzuchu, piersiach i udach miał obłaŜące ze skóry rozległe plamy. Bolały przy kaŜdym

dotknięciu silniejszym od muśnięcia.Babka mówiła, Ŝe źródełko świętej go uleczy. Uwierzył

w to. Trzymał się po dziecinnemu tej nadziei. No i cud nastąpił - po kąpieli rany zasklepiły

się. Ribera został namacalnym dowodem istnienia dobra i boskiej mocy. W tajemnicy, aby

nikt nie mógł posądzić go o świętokradztwo, chłopczyk zanosił w ofierze wotywnej cząstkę

siebie: gubione mleczne zęby. Zakopywał je obok źródełka. Kiedy to czynił, jego serce

wypełniała wdzięczność i miłość.

Obydwoje siedzieli na brzegu trumny. MęŜczyzna wiercił się niespokojnie, ona, z pionową

zmarszczką pomiędzy brwiami, wpatrywała się w swoje dłonie, jakby widziała je po raz

pierwszy.

- To jak nazwał mnie ten garbaty człowiek...

- Tak?

- Co mi się przytrafiło, kiedy byłam... martwa?

- Uratowałaś mi Ŝycie.

Uśmiechnęła się i pokręciła przecząco głową.

- AleŜ tak! Uleczyłaś mnie... Miałem ciało w ranach... Błogosławione przez Ciebie wody

źródełka, Święta Pani! Ja...

- Nie! - zerwała się na równe nogi.

TeŜ wstał.

- Uleczonych były setki! Ślepi, kulawi, umierający, dzieci i staruszkowie. Wszyscy!

- Nie chcę tego słuchać! - krzyknęła.

- Czemu? - wybąkał. - Jesteś Świętą. Czczą Cię... Czczę... Inaczej nie kazano by nam

niszczyć Twojego grobu... Przepraszam - opamiętał się.

- Towarzyszu Jusepe - oparła mu ręce na ramionach. - Nie jestem świętą. Jestem Estrellą.

Przez moment męŜczyzna rozpływał się z rozkoszy i jaśniał pod jej dotykiem.

- O tak. Jesteś Świętą Estrellą. Ukochaną...

- To czemu mi to robisz?! - uderzyła Jusepe pięściami w pierś. Potem ukryła twarz w jego

marynarce.

Usłyszeli za sobą głos towarzysza Zurbarana:

- Towarzysz Ribera nie do końca ma rację. Estrella nie Ŝyje.

* * *

Postanowili ją zabić. W końcu przybyli po trupa. To czysta formalność - przecieŜ była

trupem. Jedno uderzenie łopatą w kark wystarczy, by jej o tym przypomnieć. Potem juŜ tylko

złoŜą raport z dobrze wykonanej ekshumacji i likwidacji szczątków; Gwiazda zgaśnie, jakby

jej nigdy nie było. Dla władzy będzie to koniec kłopotliwych pielgrzymek do relikwii. Koniec

cudów, bo przecieŜ cudów nie ma. To, co jest, moŜna racjonalnie wytłumaczyć. Władza

potrafi to zrobić. Dlatego jest władzą, Ŝe potrafi.

Święta odsunęła się na bezpieczną odległość. Oczy miała rozszerzone strachem.

Spazmatycznie łapała powietrze szeroko otwartymi ustami.

Świtało. Świece dopalały się jedna po drugiej; wnętrze kościoła wypełniało się mdłym

brzaskiem. Ptaki głośno śpiewały. Ribera zasłonił dziewczynę swymi plecami.

- O czym to towarzysze tak długo rozprawiali?

Murillo nerwowo zachichotał. Ściskał juŜ trzonek łopaty.

- Towarzysz komisarz zjawi się niebawem. Musimy dokończyć swoją pracę. Rozwiązać

przejściowe problemy - powiedział niby zamyślony Francisco.

- Towarzysze, oszaleliście...

Murillo wysunął się do przodu, stuknął łopatą o kamienną posadzkę.

- To ta truposzka jest szalona.

Święta przesunęła ręką po twarzy; na palcach pozostał pot i kurz. Kiedy trzymała dłonie przy

nosie, czuła na nich swój oddech. Czterech towarzyszy, kościół, habit, trumna, ćwierkanie

dobiegające z zewnątrz, własne Ŝywe, bijące serce... Miała w głowie pustkę.

- Poczekajmy do przyjazdu komisarza!

Nim zdołali zareagować, puściła się biegiem wzdłuŜ nawy, w kierunku drzwi. Wrota były

cięŜkie, ale nie zamknięte. Mogły ustąpić.

- Łapcie ją, Murillo!

- AleŜ to jest Święta, Francisco - płaczliwie protestował Ribera.

Zimne, przesycone wilgocią powietrze wtargnęło do świątyni.Trumna jęknęła i rozpadła się

na kawałki.

* * *

Towarzysz Velazquez z trudem utrzymywał równowagę, prąc na rowerze do kościółka.

Spocone ręce ślizgały się na kierownicy. Serce tłukło mu się w piersi jak spłoszony zając.

"To niemoŜliwe! NiemoŜliwe!!!"

Władza skapitulowała.

Izabela Szolc - Świętokradztwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: