(Kroniki Brata Cadfaela 05) - Trędowaty z hospicjum świętego Idziego - Ellis Peters.pdf - Peters Ellis - glory24

ELLIS PETERS

TRĘDOWATY

OD ŚWIĘTEGO

IDZIEGO

Przełożyła Maria Grabska

PHANTOM PRESS INTERNATIONAL GDAŃSK 1993

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pewnego poniedziałkowego popołudnia w październiku roku pańskiego 1139 brat

Cadfael przekroczył furtkę opactwa z niejasnym przeświadczeniem, że zanim wróci na wielki

dziedziniec, wydarzy się coś strasznego. Nie miał powodu przypuszczać, że jego nieobecność

potrwa dłużej niż godzinę. Wybierał się tylko na drugi koniec podgrodzia, do szpitala w Saint

Giles, odległego ledwie o pół mili od opactwa w Shrewsbury, jedynie zaś po to, by uzupełnić

w szpitalnej aptece zapas olejków, balsamów i maści.

W Saint Giles zużywano mnóstwo takich leków. Nawet gdy trędowatych - dla opieki

nad którymi założono szpital - było niewielu, zawsze tuliło się tam parę biednych i chorych

duszyczek, natomiast ziołowe leki Cadfaela koiły i leczyły nie tylko rany, ale i umysły.

Zwykle co trzy tygodnie Cadfael dreptał do leprozorium zaopatrzony w zestaw świeżych

specyfików. Ostatnio czynił to tym chętniej, iż brat Marek, jego nieoceniony i dotąd

nieodżałowany pomocnik w herbarium, poczuł powołanie, by przez rok służyć

nieszczęśnikom pozostającym pod patronatem świętego Egidiusza. Wizyta w Saint Giles była

więc zawsze okazją do miłych wspomnień dni, które przeminęły.

Aby bowiem wszystko było jasne, trzeba zaznaczyć, że złe przeczucia Cadfaela nie

miały nic wspólnego z doniosłymi wydarzeniami, jakich świadkiem miało być wkrótce

opactwo pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła w Shrewsbury. Nie myślał o

przygotowywanych tu zaślubinach. Żaden omen nie wieścił też czyjejś nagłej i gwałtownej

śmierci. Cadfael podejrzewał raczej, że w czasie jego nieobecności stłucze się naczynie pełne

cennego wywaru, wykipi syrop albo przepali się rynka. Bał się, że płomień z przepełnionego

drewnem piecyka sięgnie ziół, suszących się w pęczkach pod sufitem, lub też, co gorsza,

pójdzie z dymem całe herbarium.

Marek był spokojny, sumienny i zręczny. Kiedy odszedł, Cadfael za wszystkie swoje

grzechy został pokarany pomocą najbardziej roześmianego, naiwnego, nieuważnego i

niezdarnego spośród świętych młodzianów. Był to rozpieszczony, obdarzony przesadnie

pogodnym usposobieniem dziewiętnastoletni żółtodziób, który w rozwoju swojego umysłu na

zawsze chyba zatrzymał się na poziomie szczęśliwego dwunastolatka. Miał dwie lewe ręce,

za to jego zapał i wiara w siebie były niewzruszone. Uważał, że dobrymi chęciami można

zdziałać wszystko, lecz nie potrafił sobie poradzić z najmniejszym kłopotem. Efekty

własnych poczynań niezmiennie zaskakiwały go i przerażały. By dopełnić miary problemu,

jaki sobą przedstawiał, trzeba przyznać, że był najbardziej dobrodusznym i uczuciowym

człowiekiem pod słońcem. I głuchym jak pień na wszelkie nauki, nadzieja jego nigdy bowiem

nie gasła. Besztany za stłuczenie, zniszczenie, pomieszanie czy przypalenie czegoś,

przyjmował karę z nieodmiennie cichą pokorą. Przy każdym przewinieniu był pewien

przebaczenia i święcie przekonany, że podobna katastrofa już mu się nie przydarzy. Cadfael

lubił go tak samo, jak się na niego wściekał - bez miary. W końcu posępnie machał ręką na

szkody, jakich zawsze należało się spodziewać, gdy chłopiec miał wykonać polecenie bez

nadzoru. Oczywiście prócz dobroci miał on i inne zalety. W kopaniu ziemi - a jesienią była to

najważniejsza praca - nie miał sobie równych. Zagłębiał łopatę w ziemię z zapałem, z jakim

inni oddawali się modlitwom, a odwracał skibę z miłością i braterskim uczuciem, które

Cadfael wysoko u niego cenił. Broń Boże tylko, by miał sadzić tam, gdzie już skopał!

Niestety, brat Oswin miał drewniane palce.

Tak więc brat Cadfael nie mógł sobie pozwolić na rozmyślania o świetnych

zaślubinach, jakie za dwa dni miały się odbyć w przy klasztornym kościele. Prawdę mówiąc -

całkowicie o nich zapomniał. Dopiero przechodząc przez podgrodzie, zauważył, że ludzie

zbierają się przed domami w luźne grupki i spoglądają wyczekująco za miasto, na drogę

prowadzącą do Londynu. Dzień był pochmurny i chłodny, w powietrzu wisiała mżawka, ale

szacowne matrony ze Shrewsbury nie miały zamiaru z tego powodu dać się pozbawić

widowiska. Tą drogą miały nadjechać oba orszaki weselne i najwyraźniej rozeszła się właśnie

wieść, że zbliżają się już do miasta. Jako że opactwo leżało za murami, spora liczba

mieszczek przeszła przez bramę i zmieszała się z ludźmi z podgrodzia. Panował ruch i zgiełk

jak w zwykły dzień targowy. Nawet żebracy zebrali się wokół bramy w świątecznym

podnieceniu. Kiedy pan na tak wielkich włościach zjeżdża, by poślubić dziedziczkę równie

rozległego majątku, można mieć nadzieję, że świetnej uroczystości towarzyszyć będą hojne

jałmużny.

Cadfael obszedł mur, otaczający targ koński, i ruszył głównym traktem. Tu domy stały

już rzadziej, a pola i zagajniki wyciągały zielone palce, by dotknąć skraju drogi. Tu także

kobiety stały przed drzwiami, chcąc choć przez chwilę popatrzeć na pannę i jej narzeczonego.

Przed dużym domostwem w połowie drogi do Saint Giles zebrał się tłumek gapiów, którzy

przez otwartą bramę z zaciekawieniem przyglądali się krzątaninie na dziedzińcu. Słudzy i

pachołkowie biegali między domem a stajnią, na podwórzu migały kolorowe kubraki w

barwach barona. Tu miał się zatrzymać pan młody ze swoją świtą, natomiast panna i jej

orszak nocowali w gościnnych komnatach opactwa. Prosta ludzka ciekawość kazała

Cadfaelowi przystanąć na chwilę wraz z innymi. Dom był duży, otoczony solidnym wałem,

za którym znajdował się ogród i sad. Należał do Rogera de Clinton, biskupa Coventry, jednak

sam właściciel rzadko się tu pojawiał. Udzielenie gościny Huonowi de Domville, który

władał ziemiami w Shropshire, Cheshire, Stafford i Leicester, było po części przyjacielską

przysługą dla opata Radulfusa, a po części politycznym ukłonem w stronę potężnego barona,

o którego łaski i protekcję warto było zabiegać w tych niepewnych czasach. Co z tego, że król

Stefan niepodzielnie władał większą połacią kraju, skoro na zachodzie jego przeciwnicy

trzymali się mocno, a wielu lordów gotowych było przejść na drugą stronę, jeśli szala fortuny

choć trochę się przechyli. Ledwie trzy tygodnie wcześniej cesarzowa Matylda wysiadła na

brzeg w Arundel, a z nią jej przyrodni brat Robert, książę Gloucester i stu czterdziestu

rycerzy. Przez źle pojętą szczodrość, a może przez podstępne rady fałszywych przyjaciół, król

pozwolił jej zająć Bristol, gdzie znalazła popleczników swej sprawy i umocniła się już na

dobre. Z tych to przyczyn ludzie rozglądali się wokół nieufnie i z zapartym tchem słuchali

nowin. Tu, na wsi, pogodna jesień dawała złudzenie spokoju, ale mogło się zdarzyć, że nim

wojna domowa dobiegnie końca, nawet biskup potrzebować będzie wpływowych

sojuszników.

Za domem biskupa droga biegła wśród drzew, pozostawiając miasto w oddali. O strzał

z łuku, na rozdrożu, widać było niski, długi dach hospicjum, chruściany płot klauzury, a za

nim nieco wyższy dach kościoła z masywną, niską sylwetką dzwonnicy. Kościółek składał się

z prezbiterium i na- wy, do której od północy przylegała niższa nawa boczna. Za nim

rozciągał się cmentarz, a w jego centrum stał drewniany krzyż. Zabudowania te nie były zbyt

widoczne z obu prowadzących do miasta dróg. Trędowaci nie mają wstępu na ludne ulice

grodów, a gdy proszą o wsparcie za murami, też muszą trzymać się na uboczu. Święty, który

im patronował, z własnej woli zaszył się na pustyni, ale oni nie mieli innego wyboru, jak

pozostawać w przymusowej izolacji.

Jasne było jednak, że i oni nie wyzbyli się zwykłej ludzkiej ciekawości, bo tak samo

jak inni tłumnie wylegli na drogę. I dlaczegóż by biedakom nie wolno było przynajmniej

popatrzeć na szczęśliwych bliźnich? Pozazdrościć im, jeśli do wyższych uczuć nie byli już

zdolni, a życzyć pomyślności w małżeństwie, jeśli pozwalała im na to wielkoduszność

charakteru? Wzdłuż płotu ustawił się szereg postaci w ciemnych szatach, nie tak żwawych jak

ich zdrowi współziomkowie, lecz równie podekscytowanych. Cadfael znał wielu z nich.

Osiedli tu już na zawsze, z pomocą swych opiekunów starając się przeżyć resztkę

nieszczęśliwego żywota najlepiej jak umieli. Kilku było nowych. Wstępowali tu pielgrzymi,

wędrujący od leprozorium do leprozorium jak kraj długi i szeroki. Zatrzymywali się na krótko

w ustronnym sanktuarium jakiegoś świętego o szczególnej mocy, a potem znów samotnie

ruszali w dalszą drogę. Niektórzy wlekli się o kulach lub opierali ciężko na kosturach. Stopy

mieli okaleczone przez chorobę albo okryte bolesnymi wrzodami. Ktoś poruszał się na małym

drewnianym wózku. Inne obrzmiałe ciało jak bezwładny tobół kuliło się pod płotem, a

zniekształcona twarz kryła siew cieniu kaptura. Paru z tych, co mogli się swobodnie poruszać,

zasłaniało twarze szmatami, zza których widać było tylko oczy.

Liczba pacjentów zmieniała się w miarę, jak odchodzili pielgrzymi. Porzucali to

miejsce jak każde inne, ruszając do następnego przytułku, skąd rozpościerał się widok na inną

krainę. Zwykle jednak znajdowało tu schronienie i opiekę od dwudziestu do trzydziestu

chorych. Przełożonego szpitala mianował opat. Mnisi i świeccy bracia służyli tu na własną

prośbę. Wiadomo było, że pielęgniarz w każdej chwili może zostać pacjentem, ale nigdy nie

trzeba było długo czekać na kolejnego ochotnika, który go zastąpi i się o niego zatroszczy.

Cadfael pracował tu ponad rok. Nie czuł wstrętu, a tylko wyważoną litość i szacunek, który

tak często okazywał się najlepszą zachętą i wsparciem. Co więcej, przychodził tu tak

regularnie, że jego wizyty stały się jednym ze stale wypełnianych obowiązków, podobnie jak

posługa do mszy. Opatrywał już tyle i tak strasznych ran, że nie mógłby ich spamiętać. W

poskręcanych skorupach, które leczył, odkrywał czułe serca i żywe umysły. Kiedy jeszcze

wędrował po świecie, był świadkiem wielu bitew, dotarł z krucjatą aż do Akry, Askalonu i

samej Jerozolimy. Widywał śmierć okrutniejszą niż ta, którą przynosi choroba, pogan

łagodniejszych od chrześcijan, poznał trąd, który toczy serce i wrzody na duszy gorsze od

tych, które przecinał i leczył swoimi ziołami. Nie był zbytnio zdziwiony, kiedy Marek

zdecydował się pójść jego śladem. Doskonale wiedział, że i bez jego przykładu Marek ma

wszelkie dane, by pójść jeszcze krok dalej. Cadfael znał siebie zbyt dobrze, aby chcieć zostać

księdzem, ale prawdziwego kapłana rozpoznawał od razu.

Brat Marek dojrzał go z daleka i wybiegł mu na spotkanie. Gładka twarz jaśniała

uśmiechem, niesforne włosy koloru słomy sterczały wokół tonsury. Prowadził za rękę

skrofuliczne dziecko; jasna głowina chudziutkiego chłopczyka usiana była starymi,

przysychającymi ranami. Marek odgarnął włosy, które przywarły do ostatniego jątrzącego się

jeszcze miejsca i z dumą spojrzał na swoje dzieło.

- Tak się cieszę, że przyszedłeś, Cadfaelu. Kończy mi się już balsam z pomurnika, a

patrz, jakie cuda zdziałał! Ostatnia rana prawie się już zagoiła. Opuchlizna na szyi też jest

mniejsza. Bran, chłopcze, pokaż się bratu Cadfaelowi! To on robi dla nas lekarstwa, bez niego

byś nie wyzdrowiał. No, biegnij teraz do matki i stań przy niej, żebyś nie stracił przed-

stawienia. Niedługo nadjadą.

Dziecko puściło jego dłoń i odbiegło w stronę smutnej czeredy, która w tej właśnie

chwili wcale smutna nie była. Słychać było pogawędki, podśpiewywanie, nawet śmiechy.

Marek spojrzał w ślad za swym najmłodszym podopiecznym. Patrząc na niepewne,

koślawe nóżki dziecka, potykające się z niedożywienia, wyraźnie posępniał. Chłopiec był tu

dopiero od miesiąca i wciąż jeszcze wyglądał jak szkielet.

- Ten przynajmniej nie jest nieszczęśliwy - powiedział brat Marek, jak gdyby sam był

tym zdziwiony. - Kiedy ni- kogo nie ma w pobliżu, nie odstępuje mnie na krok i ani na chwilę

nie przestaje gadać.

- Walijczyk? - spytał Cadfael, przyglądając się dziecku w zadumie. Imię musiano mu

nadać na cześć błogosławionego Brana, który pierwszy zaniósł Ewangelię do Walii.

- Jego ojciec pochodził z Walii. - Marek odwrócił się i spojrzał przyjacielowi w oczy z

żarliwą nadzieją. - Czy myślisz, że można go uleczyć? Całkowicie uleczyć? Przynajmniej

teraz ma co jeść... Kobieta tutaj umrze. Zobojętniała na wszystko. Traktuje go dobrze, ale

najszczęśliwsza jest, kiedy go nie widzi. Naprawdę wierzę, że chłopiec może jeszcze wrócić

do świata.

Albo z niego odejść, pomyślał Cadfael. Jeżeli tak wytrwale za tobą biega, przesiąknie

na wylot kościelnym kadzidłem, a opactwo ma tuż pod ręką.

- Mały jest pojętny? - zapytał.

- Bardziej niż wielu takich, którzy umieją czytać i liczyć i uczą się łaciny. Mądrzejszy

od niejednego, co odziany jest w delikatne płótno, a niańka nie spuszcza go z oka. Spróbuję

zacząć go uczyć w miarę swoich sił.

Podeszli do drzwi leprozorium. Szmer podnieconych głosów narastał, a na drodze dały

się słyszeć zbliżające się szybko inne odgłosy - szczękanie uprzęży, nawoływania

sokolników, rozmowy, śmiechy, stłumione uderzenia podków na porośniętym trawą skraju

wydeptanego traktu. Zbliżał się jeden z weselnych orszaków.

- Mówią, że pierwszy ma przybyć pan młody - bąknął Marek, wchodząc z ganku do

ciemnej sieni i prowadząc Cadfaela do kąta, gdzie stała apteczna szafa. Jeden klucz do niej

miał Fulko Reynald, zarządca opactwa i przełożony szpitala. Brat Cadfael posiadał drugi.

Otworzył sakwę i zaczął z niej wykładać przyniesione specyfiki.

- Wiesz coś o nich? - spytał Marek, ulegając trawiącej go ciekawości.

- O kim? -wymamrotał Cadfael, zajęty lustracją pustych miejsc na półkach.

- Szlachetnie urodzonych, którzy przybędą, by tu się pobrać. Znam tylko ich imiona.

Wiem, że nie powinienem poświęcać im tyle uwagi - Marek zarumienił się, zawstydzony - ale

nasi biedacy, którzy na co dzień mają tylko swoje rany i kalectwo, wiedzą o nich więcej ode

mnie i Bóg jeden wie, skąd. To jest jak płomyczek, który ich ogrzewa. Jak gdyby każda

radość, o którą się otrą, pomagała im bardziej, niż ja jestem w stanie to uczynić. W końcu to

tylko wesele!

- Zaślubiny - przyświadczył Cadfael poważnie, ustawiając w rzędach słoiki maści i

flaszki balsamów z alkanny, zawilca, mięty i trędownika, którym przyświeca Wenus i

księżyc, oraz z ziaren owsa i jęczmienia. - Zaślubiny to węzeł, łączący dwa żywoty i jako taki

nie jest sprawą błahą - stwierdził, dodając gorczycę, która, choć jest zielem Marsa, w

maściach i okładach cudownie leczy najbardziej nawet złośliwe wrzody. - Każdy mężczyzna i

każda kobieta, którzy przeszli tę próbę, troszczą się o los młodych, którzy przed nią stają.

Nawet i ci, co nie doświadczyli życia w małżeńskim stadle, mogą życzyć im wszystkiego

dobrego.

Cadfael zebrał w życiu wiele rozlicznych doświadczeń, nim zamknęła się za nim

klasztorna furta, nigdy jednak nie zdecydował się na ożenek. Raz, co prawda, niemal już stał

przed ołtarzem, a więcej niż raz udało mu się w porę od tej możliwości wywinąć. Niekiedy

rozpamiętywał owe chwile i na to wspomnienie czuł jednak w sercu lekki żal.

- Baron ma słynne nazwisko, ale nie wiem o nim nic więcej, poza tym, że jak

powiadają, jest w dobrych stosunkach z królem - powiedział. - Zdaje mi się, że kiedyś znałem

starego krewniaka panny. Ale czy pochodzi z tej samej linii, tego już nie odgadnę.

- Mam nadzieję, że jest urodziwa - rzekł Marek.

- Przeor Robert z zaciekawieniem wysłuchałby twoich słów - zauważył sucho Cadfael,

zamykając drzwi szafy.

- Piękno potrafi leczyć -tłumaczył z przejęciem Marek, wcale nie zawstydzony. - Jeśli

jest młoda i śliczna, jeśli przejeżdżając uniesie głowę i uśmiechnie się do nich, jeśli się nie

wzdrygnie na ich widok, zrobi więcej dla tych moich biedaków, niż ja mogę zdziałać nożem i

okładami. Dopiero tutaj zaczynam pojmować, że łaska to coś, co można pochwycić z

przemijającego dnia i odłożyć sobie na później, by móc o tym rozmyślać. Oczywiście nie

musi to być czyjaś uroczystość weselna - dodał mniej pewnie - ale skoro to ona właśnie się

szykuje, szkoda byłoby tę okazję zmarnować.

Cadfael objął ramieniem wciąż szczupłe i wątłe barki Marka, i pociągnął go z

powrotem przez panujący w sieni półmrok do ożywionego zbiegowiska w jasnym świetle na

zewnątrz.

- Ufajmy i módlmy się - powiedział serdecznie - że sta- nie się ona źródłem łaski także

i dla pary, na cześć której to wszystko się dzieje. Z tego, co słyszę, jedno z nich już nadjeżdża.

Chodźmy popatrzeć!

Szlachetny pan młody zbliżał się wraz z orszakiem w splendorze wspaniałych barw, z

dźwiękiem rogów i cichym, nieustającym śpiewem dzwoneczków uprzęży. Kawalkada

rozciągała się na pięćdziesiąt kroków, a za nią biegli piesi słudzy, prowadząc juczne kuce i

dwie pary wielkich chartów na smyczach. Nędzna gromadka wyrzutków zebrała całą swą

odwagę i posunęła się o kilka kroków naprzód, by lepiej się przyjrzeć miękkim, przepięknie

barwionym tkaninom, jakie nigdy nie miały okrywać ich ciał. Kiedy procesja zrównała się z

chruścianym płotem, wokół rozległ się cichy, spłoszony szmer podziwu.

Na przedzie, na wielkim czarnym koniu, odzianym jak i jeździec w przepyszny

szkarłat i złoto, jechał tęgi, postawny mężczyzna o szerokiej piersi. Nie był szczególnie

wytworny, ale pewnie trzymał się w siodle, wysforowawszy się spory kawałek przed resztę

jeźdźców, tak by każdy na własne oczy mógł stwierdzić jego absolutne pierwszeństwo. Za

nim jechało konno trzech młodych giermków, cały czas czujnie wpatrzonych w swego pana,

jak gdyby w każdej chwili miał odwrócić się i poddać ich jakiejś ryzykownej próbie. To samo

napięcie, niemal lęk nawet, przenikało cały dwór, kredensowych, pokojowców, stajennych,

sokolników, aż po chłopców ciągniętych przez wyrywające się psy. Tylko zwierzęta - konie,

charty i jastrzębie na ramieniu sokolnika - dobrze utrzymane i zadowolone, nie zdradzały

strachu przed swoim panem.

Brat Cadfael stał wraz z Markiem u wrót na podwórze i przyglądał się z coraz większą

uwagą. Bo - choć każdy z trzech młodych giermków doskonale by się nadawał do roli pana

młodego -jasne było, że żaden z nich nie jest Huonem de Domville. Jakoś do tej pory nie

przyszło Cadfaelowi na myśl, że baron może być już nie pierwszej wiosny. Nie był to młody

kochanek, który bierze ślub w wieku odpowiednim do takiego przedsięwzięcia. W krótkiej,

gęstej brodzie więcej było srebrnych niż czarnych nitek. Spod wymyślnego biretu, włożonego

na bakier, wymykał się zwinięty pukiel siwych włosów i przebłyskiwała biegnąca od skroni

łysina. Krępe, potężne ciało wciąż było muskularne, ale w najlepszym wypadku przekroczyło

już pięćdziesiątkę, a co bardziej prawdopodobne - zbliżało się do sześćdziesiątki. Cadfael

zgadywał, że do tej pory baron pochował już jedną, jeśli nie dwie żony. Narzeczona - jak

głosiła plotka - miała ledwie kilkanaście lat i świeżo wyszła spod opieki piastunki. Cóż, takie

rzeczy się zdarzają. Takie rzeczy się robi.

Kiedy jeźdźcy zbliżyli się nieco, Cadfael poczuł, że nie może oderwać oczu od twarzy

tego człowieka. Szerokie, płaskie czoło, podwyższone przez przerzedzoną czuprynę, nie

rzucało niemal żadnego cienia na płytkie oczodoły, gdzie spoza skąpych rzęs błyskały

złośliwą inteligencją małe, czarne oczy o przenikliwym spojrzeniu. Fryzowana broda.

odsłaniała wąskie, bezlitosne usta. Była to masywna, brutal- na twarz, umięśniona jak ramię

zapaśnika, ale jakby nie do końca uformowana. Twarz, za którą nie szukało się

wyrafinowanego umysłu, jaki mieszkał w tej głowie, czyniąc jej właściciela jeszcze bardziej

imponującym człowiekiem. Taki był Huon de Domville.

Zbliżył się teraz na tyle, by widzieć, cóż to za istoty rozglądają się, wiercą i w

podnieceniu wymachują rękoma obok małego kościółka i wzdłuż kościelnego płotu. Nie

spodobało mu się to, co zobaczył. Czarne oczy, które przypominały dwie drobne śliwki

zanurzone w twardym cieście twarzy, nabiegły krwią jak rozżarzające się węgle. Choć z

drugiej strony drogi trawiaste pobocze było szersze, rozmyślnie skierował konie ku gapiom,

po to tylko, by zapędzić nieszczęśników z powrotem do ich więzienia. Rozwinął długi bicz,

który trzymał w dłoni i wywijał nim szeroko. Wątpliwe, czy kiedykolwiek dotknął nim swego

konia, zwierzęcia pełnej krwi i nieocenionej wartości, ale bicz nadawał się świetnie do

oczyszczenia drogi z trędowatych. Zaciśnięte usta otwarły się, by władczo zakrzyknąć:

- Z drogi, robactwo! Zabierajcie się razem z waszą zarazą!

Tłum zakotłował się i cofnął. Ludzie umykali pospiesznie z zasięgu bata, jeśli nie

wzroku samego pana. Wszyscy oprócz jednego. Przygarbiona zakapturzona postać, pół głowy

wyższa od całej reszty, pozostała na miejscu. Może człowiek ten nie mógł się szybko

poruszać, być może nie zrozumiał, może po prostu w ten sposób przejawiał niemy upór. Stał

wyprostowany i patrzył z napięciem przez otwory wycięte w zasłonie okrywającej twarz. W

końcu zdecydował się cofnąć o krok, nie odwracając głowy. Stąpnął ciężko na jedną nogę,

zbyt późno, by uniknąć smagnięcia biczem, jeśli rzeczywiście zamierzał go uniknąć. Cios

trafił w ramię i pierś. Okaleczona stopa powinęła się pod chorym i upadł bezwładnie na trawę.

Cadfael skoczył naprzód, ale Marek był pierwszy. Z nieartykułowanym okrzykiem

rzucił się na kolana przy wychudzonej postaci i wyciągnął ramię, żeby własnym ciałem

osłonić leżącego przed następnym ciosem. Ale Domville już ich minął, z odrazą odwróciwszy

twarz od mętów tego świata. Nie przyspieszył ani nie zwolnił; jechał nie rozglądając się na

boki, a za nim cała jego świta, choć orszak trzymał się gościńca, a część jeźdźców patrzyła w

inną stronę. Na twarzach giermków malowało się zakłopotanie i niepewność. Jadący w

środku wysoki, jasnowłosy młodzieniec od- wrócił się ku rozciągniętej na ziemi parze,

obrzucając ją przerażonym spojrzeniem niebieskich jak bławatki oczu. Je- chał tak z głową

(Kroniki Brata Cadfaela 05) - Trędowaty z hospicjum świętego Idziego - Ellis Peters.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: