Neggers Carla - Huragan na wyspie (z Na krawędzi).pdf - Neggers Carla - sisi_b86

Carla Neggers

Huragan na wyspie

Tłumaczyła

Monika Chilewicz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Antonia...

Antonia Winter zatrzymała się w pół kroku. Wy-

dało jej się, że słyszy, jak ktoś woła ją po imieniu.

Rozejrzała się po niemal pustym parkingu, ale nie

dostrzegła nikogo. Ruszyła ponownie, stukając ob-

casami po betonowej podłodze. Wybierała się właś-

nie na kolację w „Back Bay", więc miękkie, płaskie

buty szpitalne zamieniła na wysokie czarne szpilki,

które idealnie komponowały się z małą czarną su-

kienką.

To pewnie zmęczenie, doszła do wniosku. Cóż

innego mogłoby sprawić, że zwyczajne na parkingu

dźwięki pomyliła z własnym imieniem.

- Antonia Winter... Doktor Antonia Winter...

Nabrała głęboko powietrza i przebiegła kilka ostat-

nich metrów, jakie dzieliły ją od auta. Trzęsącymi się

rękami przycisnęła guzik pilota, by odblokować drzwi.

Otworzyła je i błyskawicznie usiadła na fotelu kierow-

cy. Od razu też zablokowała wszystkie zamki.

To niemożliwe, myślała. To chyba jakiś koszmarny

160 Carla Neggers

sen! A przecież coś takiego zdarzyło jej się nie po raz

pierwszy...

Było tuż po siódmej wieczorem, zakończyła właśnie

dwunastogodzinny dyżur, nic więc dziwnego, iż czuła

się zmęczona. Pracując jako chirurg urazowy w jed-

nym z bostońskich szpitali, miała do czynienia z wielo-

ma trudnymi przypadkami, a miniony dzień nie byL

pod tym względem wyjątkowy. Była jednak profe-

sjonalistką i umiała sobie radzić ze stresem, jaki niósł

ze sobą ten zawód. Nie przytrafiło jej się dotąd, by

słyszała tajemnicze głosy, czy też widziała nierzeczy-

wiste postaci. Nie wyciągała też pochopnie dramatycz-

nych wniosków ze zwyczajnych wydarzeń. Może

jednak w końcu przedobrzyła z pracą i przestała sobie

radzić z własnymi emocjami? Miała ostatnio dużo na

głowie, zarówno w życiu zawodowym, jak i prywat-

nym. Od paru miesięcy była zakochana w Hanku

Callahanie, z którym miała się za chwilę spotkać. Była

to jednak trudna, pełna komplikacji znajomość. Wpraw-

dzie byli sobie szalenie bliscy, ale jednocześnie wiele ich

różniło - praca, rodzina, przeszłość... Nie miała jednak

prawa obwiniać Hanka za obecną sytuację. Była roz-

sądną, trzeźwo stąpającą po ziemi kobietą. Skoro

wydawało jej się, że ktoś ją zawołał po imieniu, to

zapewne tak właśnie się stało.

Przekręciła kluczyk w stacyjce, a gdy silnik urucho-

mił się, ruszyła powoli, raz po raz spoglądając w luster-

ko wsteczne, czy nie pojawi się w nim jakaś podejrzana

postać. Przez moment chciała nawet zapytać straż-

nika, czy nie słyszał czegoś dziwnego, ale ostatecznie

zrezygnowała. Doszła do wniosku, że głos był na tyle

Huragan na wyspie 161

cichy, iż nie mógł dotrzeć do budki, znajdującej się przy

wjeździe na parking. Gdy wreszcie znalazła się na

ulicy, zjechała na moment na pobocze, by wziąć kilka

głębszych oddechów.

Poprzedniego dnia otrzymała dziwną wiadomość

pocztą elektroniczną. Trzecią z kolei. „Pacjenci ufają

pani. A co, jeśli zawiodła pani to zaufanie?-" Wszystkie

traktowały o tym samym, dotyczyły relacji pacjent -

lekarz oraz zdrady. Antonia skonsultowała się z lepiej

od niej zorientowanym w komputerach znajomym,

który oznajmił, że wytropienie autora anonimowych

wiadomości elektronicznych jest praktycznie niemożli-

we, jeśli osoba ta nie chce zostać zidentyfikowana.

Teksty te nie stanowiły bezpośrednich pogróżek, nie

wspominały też ani słowem o Hanku Callahanie,

kandydacie do senatu ze stanu Massachusetts. Wybory

miały się odbyć w pierwszy wtorek listopada, a więc za

niespełna dwa miesiące. Gdyby w poczcie do niej poja-

wiło się jego nazwisko, musiałaby go o tym poinformo-

wać, ale jak na razie uznała, że lepiej będzie go nie

niepokoić. Poza tym trudno było jej uwierzyć, że ktoś

mógłby chcieć ją zastraszyć. Niby dlaczego ktoś miałby

ją prześladować? Niemożliwe. Musiała to sobie ubzdu-

rać. Była zmęczona i spięta, co pewnie miało wpływ na

jej zdolność kojarzenia faktów. Może tak naprawdę

nikt nie wołał jej po imieniu, tylko powietrze zasyczało

w rurze wydechowej?- A wiadomości przychodziły od

kogoś znajomego, kogo numeru nie rozpoznałaś- Może

ktoś z jej przyjaciół czy współpracowników pracował

nad artykułem o etyce w medycynie i z braku świeżych

pomysłów zarzucał ją retorycznymi pytaniami?

162 Carla Neggers

Mimo iż powinna się czuć spokojniejsza, gdy już

podjechała przed wejście do restauracji, to jednak

wolała oddać kluczyki do auta parkingowemu, by

uniknąć kręcenia się po kolejnym garażu. Nim weszła

do restauracji, postała parę minut na zewnątrz, aby

zaczerpnąć świeżego powietrza.

Hank już czekał przy ich ulubionym stoliku. Gdy

zbliżała się, podniósł się z krzesła, więc pomachała mu

wesoło. Niewątpliwie był najprzystojniejszym męż-

czyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała. Miał czter-

dzieści jeden lat, szpakowate włosy, kwadratową,

silnie zarysowaną dolną szczękę, a do tego niewiarygo-

dnie niebieskie oczy. Poznała go w listopadzie ubieg-

łego roku w rodzinnym Cold Ridge, niewielkim mias-

teczku z stanie Nrw Hampshire. Właśnie rozpoczynał

kampanię do senatu i przyjechał w góry White Moun-

tains, by odpocząć, wędrując w towarzystwie daw-

nych kolegów z wojska - Tylera Northa i Manny'ego

Carrerya.

Hank pochodził z Callahanów z Massachusetts,

rodziny od niepamiętnych czasów aktywnej politycz-

nie i społecznie, wychowującej kolejne pokolenia do

służby krajowi i narodowi. Gdy przed dwoma laty

kończył karierę wojskową w stopniu majora lotnic-

twa, jego ostatnią misją była niebezpieczna wyprawa

na ratunek pięciu rybakom, których kuter wywrócił się

podczas sztormu. Choć wcześniej wiele razy brał

udział jako pilot helikoptera w podobnych akcjach,

tym razem wiadomość o ich pełnej poświęcenia po-

stawie znalazła się na pierwszych stronach wszystkich

gazet w kraju. Antonia nie miała wątpliwości, że Hank

Neggers Carla - Huragan na wyspie (z Na krawędzi).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: