Szukaj pokoju i idź za nim - Jacques Philippe.pdf - Życie duchowe - siera12

JACQUES PHILIPPE

Szukaj pokoju i idź za nim

SPIS TREŚCI

Wprowadzenie

CZĘŚĆ PIERWSZA

Pokój wewnętrzny drogą do świętości

1. Beze Mnie nic nie mo ż ecie uczyni ć

2. Pokój wewn ę trzny a skuteczno ść apostolska

3. Pokój a walka duchowa

4. Często stawką walki jest pokój

5. Powody utraty pokoju zawsze są niewłaściwe

6. Dobra wola - koniecznym warunkiem pokoju

7. Dobra wola - wystarczającym warunkiem pokoju

CZĘŚĆ DRUGA

Jak reagować na to, co odbiera nam pokój?

1. Troski ż yciowe i strach przed brakiem

2. Trudno ś ci w wierze w Opatrzno ść

3. Strach przed cierpieniem

4. Dla wzrostu w ufności - dziecięca modlitwa

5. Albo zaufamy całkowicie, albo wcale

6. Bóg żąda wszystkiego, ale niekoniecznie wszystko bierze

7. Co robić, gdy nie potrafimy zdobyć się na oddanie?

8. Pan jest pasterzem moim. Na niczym mi nie zbywa

9. Postawa wobec cierpienia osób nam bliskich

10. W ka ż dej cierpi ą cej osobie mieszka Jezus

11. Bł ę dy i braki u innych

12. Cierpliwo ść wobec bli ź niego

13. Cierpliwość wobec własnych błędów i niedoskonałości

14. Bóg może na dobre obrócić nawet nasze błędy

15. Co robić, gdyśmy zgrzeszyli?

16. Niepokój wobec konieczności podejmowania decyzji

17. Królewska droga miłości

18. Kilka rad w charakterze wniosku

CZĘŚĆ TRZECIA

Co mówią święci?

Juan de Bonilla

1. Pokój drogą do doskonałości

2. Dusza niech będzie wolna i swobodna

Święty Franciszek Salezy (1567-1622)

1. Bóg jest Bogiem pokoju

2. Jak uzyska ć pokój

3. Pokój a pokora

4. U tych, co Boga miłuj ą , wszystko zmierza do dobrego

5. Boga pragnąć nieskończenie, reszty w stopniu umiarkowanym

6. Zaufanie do Opatrzności

7. Unikać zniecierpliwienia

8. Pokój mimo naszych błędów

9. Łagodność i pokój w gorliwości o dobro bliźnich

10. I wreszcie: zgodzić się bez niepokoju, że nie zawsze potrafimy zachować pokój

Teresa z Avila (1515-1582)

1. Prawdziwa i fałszywa pokora

Maria od Wcielenia (1566-1618)

1. Zdanie się na wolę Bożą

Francois-Marie-Jacob Libermann (1802-1852)

1. Pokój, królestwo Jezusa w duszy

2. Pokój warunkiem posłusze ń stwa wobec Ducha

3. Ufno ść w Bogu

4. Nie dr ę czy ć si ę ludzk ą n ę dz ą

5. Nie zniechęcać się pozorną letniością

6. Nie martwić się upadkami

7. Cierpliwość

8. Pozwolić działać Duchowi Bożemu

9. Miarkować swoje pragnienia

10. Żyć chwilą obecną

11. Nasza nieudolność przedmiotem nie smutku i udręki, ale pokoju i radości

Padre Pio

1. Fragment listu

Wprowadzenie spis tre ś ci powrót

A sercami waszymi niech

rządzi pokój Chrystusowy

(Kol 3,15)

Doświadczenie pokaże ci,

Że pokój, który napełni duszę

twoją miłością,

miłością Boga i bliźniego ,

jest prostą drogą do życia wiecznego.

(Juan de Bonilla, XVI w.)

Czasy nasze to epoka zamieszania i niepokoju. Zjawisko to, wyraźne w naszym

codziennym życiu, uwydatnia się także dość często w dziedzinie samego życia

chrześcijańskiego i duchowego; nasze poszukiwanie Boga, świętości, służby wobec

bliźniego, również bywa często zmącone i niespokojne, zamiast wyrażać ufność i spokój, jak

to być powinno, gdybyśmy - jak poleca Ewangelia - trwali w postawie małych dzieci.

A przecież jest dla nas rzeczą niezwykle istotną, byśmy wreszcie kiedyś zrozumieli, że

droga do Boga i ku doskonałości, do jakiej zostaliśmy zobowiązani, przebiega o wiele

skuteczniej i szybciej, jest także ygodniejsza, kiedy człowiek potrafi powoli uczyć się

zachowywania, we wszystkich okolicznościach, głębokiego pokoju w swoim sercu. Bowiem

wtedy poddaje się działaniu Ducha Świętego, a Pan poprzez łaskę dokonuje w nim o wiele

więcej, niż mógłby to uczynić sam człowiek za pośrednictwem własnych wysiłków. Oto, co

chcemy spróbować pokazać poprzez rozważania części pierwszej.

Potem zrobimy przegląd całego zespołu sytuacji, w których często się znajdujemy,

próbując wytłumaczyć, w jaki sposób sprostać im w świetle Ewangelii, tak aby zachować

wewnętrzny pokój. W tradycji Kościoła mistrzowie duchowni często podejmowali ten temat.

Trzecia część stanowi zbiór wypowiedzi autorów z różnych epok, które podejmują i

ilustrują kolejno omawiane tematy.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Pokój wewnętrzny drogą do świętości

1. Beze Mnie nic nie możecie uczynić spis treści powrót

Ażeby zrozumieć jak bardzo podstawową rzeczą jest dla rozwoju życia chrześcijańskiego

wysiłek celem zdobycia i jak najlepszego zachowania pokoju w swoim sercu, pierwszą

rzeczą, do której musimy być przekonani jest to, iż wszelkie dobro, jakie możemy wykonać,

pochodzi od Boga i tylko od Niego. Beze Mnie nic nie możecie uczyni ć - powiedział Jezus

(J 15,5). Nie powiedział: niewiele możecie zrobić, ale „nic nie jesteście w stanie zrobić".

Ważne jest, byśmy byli głęboko przekonani o tej prawdzie. Ażeby ona nam się wyraźnie

narzuciła, musimy często przejść przez wiele klęsk, doświadczeń i upokorzeń

dopuszczonych przez Boga. Nie tylko w sferze rozumu, ale jako doświadczenie całej naszej

istoty. Bóg mógłby w końcu oszczędzić nam tych doświadczeń, ale są one nam konieczne,

byśmy się przekonali o naszej wrodzonej bezradności w zakresie czynienia dobra własnymi

siłami. Jak wynika z doświadczeń ludzi świętych, zdobycie tej świadomości jest dla nas

absolutnie konieczne. Stanowi ona w gruncie rzeczy niezbędny wstęp do wszystkich

wielkich rzeczy, jakie Pan uczyni w nas poprzez potęgę swojej łaski. Dlatego Mała Tereska

mawiała, że największą rzeczą, jakiej Bóg dokonał w jej duszy, było to, że ujawnił jej

małość i niemoc.

Jeżeli poważnie potraktujemy cytowane wcześniej słowa z Ewangelii świętego Jana, to

zrozumiemy, że podstawową sprawą naszego życia duchowego staje się pytanie: Co zrobić,

by Jezus działał we mnie? W jaki sposób doprowadzić do tego, by łaska Boża swobodnie

przenikała moje życie?

Tym, ku czemu winniśmy zmierzać, nie jest więc głównie narzucanie sobie mnóstwa

rzeczy do wykonania, choćby wydawały nam się najlepsze, z pomocą własnego rozumu,

według naszych planów, w oparciu o własne zdolności, itp. Przeciwnie, musimy próbować

odkryć, jakie są dyspozycje naszej duszy, najgłębsze postawy serca, warunki duchowe, które

pozwalają Bogu działać w nas. Tylko w ten sposób zdołamy przynosić owoc, i to taki, który

będzie trwał (por. J 15,16).

Na pytanie: „Co powinniśmy czynić, aby łaska Boża swobodnie przenikała nasze życie",

nie ma jednoznacznej odpowiedzi, wszechstronnej recepty. By na nie wyczerpująco

odpowiedzieć, należałoby napisać obszerny traktat o życiu chrześcijańskim, w którym

byłaby mowa o modlitwie (zwłaszcza o rozmyślaniu kontemplacyjnym, tak przecież

niezwykłe podstawowym w tym względzie...), o sakramentach, o oczyszczaniu naszego

serca, o uległości wobec Ducha Świętego, itd., i o wszystkich środkach, dzięki którym łaska

Boża może głębiej wnikać w naszą duszę.

W tej skromnej książeczce nie zamierzamy podejmować wspomnianych tematów.

Chcemy jedynie podjąć jeden element odpowiedzi na postawione wcześniej pytanie.

Decydujemy się mówić o nim, ponieważ posiada on absolutnie podstawowe znaczenie. Co

więcej, jest on zbyt mało znany i brany pod uwagę w konkretnym życiu większości

chrześcijan, nawet bardzo wspaniałomyślnych w swojej wierze.

Istotną prawdą, jaką chcielibyśmy ukazać i rozwinąć, jest to: aby łaska Boża mogła

działać w nas i wykonywać w naszych sercach (oczywiście przy współpracy naszej woli,

naszego rozumu i naszych zdolności) te wszystkie dobre czyny, które Bóg z góry

przygotował, abyśmy je pełnili (Ef 2,10), najważniejsze jest, byśmy postarali się zdobyć i

zachować pokój wewnętrzny, pokój naszego serca.

By ułatwić zrozumienie tej sprawy, można posłużyć się porównaniem (byle bez zbytniej

przesady), które może stać się wymowne. Wyobraźmy sobie jezioro, nad którym świeci

słońce. Jeżeli powierzchnia tego jeziora jest cicha i spokojna, słońce będzie się w nim

odbijać niemal doskonale, a doskonałość ta tym bardziej przybierać będzie na sile, im

jezioro okaże się bardziej ciche, i przeciwnie, jeśli powierzchnia wody wzburzy się, poruszy,

odbicie słońca nie zdoła się w nim dokonać.

Nieco podobnie jest z tym, co dotyczy naszej duszy wobec Boga: im bardziej dusza nasza

będzie cicha i spokojna, tym doskonalej odbija się w niej Bóg, tym lepiej Jego obraz w nas

się rysuje, tym mocniej działa Jego łaska. Gdy jednak dusza nasza jest wzburzona i

zmącona, łaska Boża działa w niej o wiele trudniej. Wszelkie dobro, jakiego możemy

dokonać, stanowi odbicie tego istotnego Dobra, jakim jest Bóg. Im bardziej dusza nasza jest

cicha, zrównoważona, ufna, tym mocniej Dobro to wchodzi

w nas, a poprzez nas - w innych. Pismo Święte mówi: Pan da siłę swojemu ludowi, Pan

da swojemu ludowi błogosławieństwo pokoju (Ps 29,11).

Bóg jest Bogiem pokoju. On mówi i działa wyłącznie w pokoju, nie zaś w zamęcie i

podnieceniu. Przypomnijmy sobie przeżycie proroka Eliasza na górze Horeb: Pan nie był ani

w burzy, ani w trzęsieniu ziemi, ani w ogniu, ale w szmerze łagodnego powiewu (por. 1 Krl

19,11-12)!

Często, usiłując wszystko rozwiązać własnymi siłami, wzburzamy się i jesteśmy

niespokojni. A przecież bylibyśmy o wiele bardziej skuteczniejsi, pozostając w wyciszeniu

pod spojrzeniem Boga i pozwalając Mu działać i pracować w nas w oparciu o własną

mądrość i własną moc, nieskończenie przecież wyższe niż nasze. Albowiem tak mówi Pan

Bóg, Święty Izraela: „ W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie, w ciszy i ufności leży

wasza siła. Ale wyście tego nie chcieli!" (Iz 30,15).

Nasze wywody nie stanowią oczywiście zachęty do lenistwa i bezczynności. Są

zaproszeniem do działania, czasami nawet intensywnego, tyle że pod wpływem Ducha

Bożego, który jest łagodny i cichy, a nie w tym duchu niepokoju, podniecenia, nadmiernego

pośpiechu, które zbyt często stają się naszym udziałem.

Nasza gorliwość, nawet w sprawach Bożych, często bywa źle oświetlona. Święty

Wincenty a Paulo, człowiek najmniej podejrzany o lenistwo, mawiał: „Dobro, jakie Bóg

czyni, dokonuje się przez Niego samego, prawie nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Powinniśmy raczej cierpieć niż działać".

2. Pokój wewnętrzny a skuteczność apostolska spis treści powrót

Szukaj pokoju i idź za nim - Jacques Philippe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: