33. Hughes Charlotte - Namiętności 33 - Spróbujmy po raz drugi.pdf - Namiętności - askaa192

CHARLOTTE HUGHES

Spróbujmy po raz drugi

Tłumaczył: Robert Krasnodębski

PROLOG

Ból w piersi był rozdzierający. Miał wrażenie, jakby ktoś miażdżył i

wykręcał wewnętrzne organy. Kiedy próbował usiąść w łóżku, na jego twarzy

pojawiły się kropelki potu.

Lucas zastanawiał się przez chwilę, czy tak wygląda śmierć. Z pewnością

nie można tak cierpieć i żyć. Do licha, skończył dopiero trzydzieści pięć lat!

Czyżby to było serce? W zeszłym roku jego ojciec zmarł niespodziewanie na

zawał. Nie zdziwiłoby więc Lucasa, gdyby i z nim stało się to samo. Zdawał

sobie sprawę, że nie dba o siebie. Palił, pił, kiepsko się odżywiał i nigdy nie

uprawiał żadnych sportów. Żył z dnia na dzień, nie snuł żadnych planów,

starając się za wszelką cenę zapomnieć o przeszłości. A teraz miałby zapłacić za

to, umierając w łóżku, samotnie i do tego cuchnąc piwem?

Lucas zaczął wyobrażać sobie swój własny nekrolog. Informacja o

śmierci ojca zawierała jedynie kilka słów: „Konrad McKay, specjalista od

pakowania mięsa, zmarł w wieku pięćdziesięciu pięciu lat”.

Te trzy linijki w gazecie to pełny obraz nędznej egzystencji tego

człowieka.

„A co ja właściwie osiągnąłem do tej pory?” – pomyślał. Zarobił trochę

pieniędzy na handlu nieruchomościami, jeździł drogim samochodem i mieszkał

w jednej z najbardziej luksusowych dzielnic w Houston. Tak naprawdę, nie

miało to jednak żadnego znaczenia. Utracił bowiem to, co rzeczywiście było dla

niego ważne – rodzinę.

Z przykrością uświadomił sobie, że dzieci szybko zapomniałyby o nim, a

była żona wcale by go nie opłakiwała. Nie utrzymywali żadnych kontaktów od

czasu, gdy odeszła od niego trzy lata temu. Widywali się jedynie, aby ustalić

spotkania Lucasa z dziećmi.

Honey Buchannan. Zamknął oczy i głęboko westchnął. Kochał ją i

zawsze będzie kochał. Honey jednak wyraźnie dawała mu do zrozumienia, że

nie chce mieć z nim więcej nic wspólnego. Dzwonił, pisał, a nawet kilka razy

próbował się z nią spotkać, ale zawsze na przeszkodzie stawała zarządzająca

rezydencją Buchannanów Vera, która strzegła Honey z gorliwością żandarma.

Ból wzmagał się. Lucas miał uczucie, jakby rozcinano mu pierś ostrym

nożem. Z trudem sięgnął po telefon i wykręcił numer pogotowia. Ktoś od razu

podniósł słuchawkę.

– Potrzebna mi karetka – powiedział z wysiłkiem. – Mam atak serca.

Lucas McKay uznał, że gdyby nagradzano za głupotę, z pewnością

zająłby pierwsze miejsce. Wysiadł ze swojego białego cadillaca i potykając się

szedł w kierunku domu. Przedpołudniowe słońce raziło go w oczy.

Przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi. W mieszkaniu panował

ogromny bałagan; ubrania i buty porozrzucane były po całej podłodze, na

stoliku i na ladzie kuchennej stały brudne popielniczki i naczynia. Nikt by nie

przypuszczał, że to mieszkanie kosztowało ćwierć miliona dolarów.

Na stoliku położył małą papierową torebkę z receptą i otworzył lodówkę.

Pokój wypełnił się zapachem skwaśniałego mleka i nie dojedzonej pizzy. Były

to te potrawy, z których lekarz kazał mu zrezygnować w najbliższej przyszłości.

„Muszę coś zmienić w swoim życiu” – postanowił. Myślał o tym przez

cały ranek, kiedy leżał nagi na metalowym stole, oczekując na wyniki badań.

Wszedł do łazienki i spryskał twarz zimną wodą. „O Boże, jaki ze mnie

beznadziejny facet” – uświadomił sobie, patrząc na swoje odbicie w lustrze.

Ciemne włosy posiwiałe na skroniach wymagały ostrzyżenia. Miał nalaną twarz,

oczy nabiegłe krwią. Był w kiepskiej formie i to go szczególnie martwiło.

Zawsze przecież był dumny ze swojego wyglądu.

Pokuśtykał do sypialni i usiadł na brzegu łóżka. Jego spojrzenie

odruchowo padło na stojące na nocnej szafce zdjęcie chłopca i dziewczynki.

Tęsknił za nimi. Brakowało mu ich niewinności, entuzjazmu i radości życia.

Chwilę potem wstał i doprowadził się do porządku. Zdecydował, że

zrezygnuje z egzystencji, jaką wiódł przez ostatnie trzy lata. Postanowił

pojechać do Sweetbriar do Texasu, a nawet przeprowadzić się tam na stałe w

razie potrzeby i odzyskać miłość Honey i dzieci.

ROZDZIAŁ 1

Rezydencja Buchannanów, otoczona wysokimi sosnami, stuletnimi

dębami, magnoliami i drzewami kauczukowymi, wydawała się Lucasowi jak

zawsze okazała i imponująca. Przypominała mu sędziwą gwiazdę kina, która

chociaż straciła nieco ze swojego blasku, nadal posiadała pełną świadomość

własnej wartości.

Pamiętał, kiedy po raz pierwszy, jeszcze jako dziecko, ujrzał rezydencję,

siedząc na tylnej platformie ciężarówki swojego ojca. Z oddali patrzył na

budowlę z różowej cegły. Już wówczas wiedział, że Bóg nie stworzył ludzi

równymi. Dlaczego pozwalał na to, aby jeden chodził spać głodny, a drugi miał

więcej niż potrzebował? „Major Buchannan musi czymś się wyróżniać” –

pomyślał wtedy i postanowił to „coś” odkryć.

Zaparkował swojego cadillaca na kolistym podjeździe otoczonym

krzewami nieco zwiędniętych róż, sprawiających wrażenie zmęczonych

sierpniowym upałem. Spoglądał na dom, w którym teraz mieszkała jego ex-żona

i dzieci. Serce waliło mu jak młot, a myśli pełne obaw nie dawały spokoju.

„Czy byli szczęśliwi? Jak zareaguje na mój widok?” – zaczął się

zastanawiać.

Wciąż pamiętał chwilę, gdy po raz pierwszy zobaczył Honey Buchannan.

Wytworna, w żółtej płóciennej sukience i harmonizującym z nią kapeluszu, była

prawą ręką swojego ojca na politycznych zebraniach w mieście. Od razu

zdecydował, że musi ją zdobyć.

Wysiadłszy z samochodu, rozprostował ramiona, minął wysypaną żwirem

alejkę i wszedł po schodach na werandę, gdzie stare, wiszące od lat lampiony

kołysały się łagodnie, poruszane gorącym, przynoszącym czerwony pył

wiatrem. Gdy pukał do frontowych drzwi, mógł wyczuć piasek w gardle. Chwilę

później drzwi otworzyła Vera Styles, gospodyni Honey.

Lucasowi zrobiło się nieprzyjemnie, kiedy zmierzyła go chłodnym

wzrokiem. Spostrzegł, że prawie się nie zmieniła. Upał nie wpłynął na nią w

żaden sposób. Szpakowate włosy miała jak zwykle starannie związane na karku,

a jej fartuszek był świeży i biały, niczym płynące po niebie obłoki. „Ciekawe,

jak się czuje stara Vera” – pomyślał, patrząc w szare, uważne i wciąż żywe oczy

gospodyni.

– Dzień dobry, Vero – rzucił na powitanie, uśmiechając się

najserdeczniej, jak potrafił.

W odpowiedzi obdarzyła go pogardliwym spojrzeniem i wyprostowała

się.

– Czy jest Honey? – spytał.

– Nie ma.

33. Hughes Charlotte - Namiętności 33 - Spróbujmy po raz drugi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: