Cartland Barbara - Forella.pdf - Cartland Barbara - emklara

Barbara Cartland

FORELLA

(Najpiękniejsze miłości

Od Autorki

Książę Walii, późniejszy Edward VII, miał swój specjalny sposób na odnajdowanie

sypialni pięknej kobiety, którą się interesował. Ponieważ domy, w których bywał Jego Wyso-

kość, były zwykle olbrzymie, sugerował on, że róża wystawiona na zewnątrz danej sypialni

ułatwi jego poszukiwania i zapobiegnie kłopotliwym pomyłkom.

Książę ożenił się z piękną Aleksandrą Duńską w 1863 roku, ale już pięć lat później,

gdy przyszło na świat ich trzecie dziecko, księżniczka Viktoria, jego romanse ożywiały plotki.

Mówiło się o ponętnych pięknościach w Rosji, gdzie książę był obecny na ślubie Dagmary,

siostry księżniczki Aleksandry, z carewiczem Aleksandrem i kuszących księżniczkach, a

także aktorkach w Paryżu, dokąd pojechał sam następnego roku. Tam książę wodził rej, a

młodsi członkowie towarzystwa chętnie naśladowali go. Dla wielu z nich był to mile widziany

bunt przeciwko powadze i dokładności Księcia Pana, a po jego śmierci, przeciwko

przygnębieniu, nudzie i nieustającej żałobie Królowej Wiktorii w Zamku Windsor.

Rozdział 1

Rok 1870

Po obiedzie panie przeszły do wielkiego salonu ozdobionego kryształowymi

kandelabrami i ogromną ilością egzotycznych kwiatów. Ubrane w suknie spiętrzone z tyłu na

tiurniurach, które według wskazówek Frederica Wortha zajęły miejsce krynolin, wyglądały

jak wspaniałe łabędzie. Tiurniury idealnie akcentowały ich cienkie talie, a ponad nimi opięte

gorsety doskonale podkreślały wypukłość i krągłość piersi, które przyciągały wzrok dzięki

znów modnym głęboko wyciętym dekoltom.

Kogoś, kto nie wiedział, że gospodarzem przyjęcia jest książę Janos Kovac, mógłby

zdziwić widok tak wielu pięknych kobiet zebranych w jednym pokoju. Zdawało się, że całe

Alchester otoczone jest aurą bogactwa.

Niewielu zapewne z przybyłych tu na weekend gości mogło pamiętać jak wyglądał

zamek, zanim duke Alchester sprzedał go księciu.

— Jedyne pocieszenie — powiedziała starsza bogata dama w stroju mieniącym się

diamentami — to to, że Alchesterowie nie tylko byli w stanie zapłacić swoje rachunki,

ale odkąd pozbyli się zamku, wiedli swoje życie we względnym komforcie.

— Moja droga, czy pamiętasz jak tu było? — zawołała jej rozmówczyni. —Zimą

przejmujący chłód, a sufit i ściany wilgotne z powodu cieknącego dachu! Nic nie było

reperowane ani poprawiane od blisko pięćdziesięciu lat! I to nie-zjadliwe jedzenie!

Damy roześmiały się ironicznie.

— Zupełnie inaczej, niż dziś wieczór!

Zamilkły nagle obydwie zdając sobie sprawę, jak wspaniała była kolacja i jaką

radością dla każdego smakosza było wino podawane do kolejnych dań.

Książę Janos, właściciel ponad tysiąca akrów ziem we wschodnich Węgrzech,

przyjechał do Anglii przede wszystkim po to, by polować. Tak bardzo jednak zauroczył go

sport, który uprawiał z ogromnym entuzjazmem w Shires, że nie tylko został członkiem kilku

klubów, lecz stał się także posiadaczem stajni dla koni wyścigowych, które na dokładkę

bardzo szybko zaczęły odnosić zwycięstwa.

Gdyby udało się to jakiemuś innemu młodemu człowiekowi, rozsiewałby wokół siebie

zazdrość i nienawiść. Jednak nie książę Janos. Był coraz bardziej popularny nie tylko wśród

tych, którzy dosiadali jego koni i kibicowali mu, ale także w Klubie Jeździeckim, którego stał

się członkiem. Zaproszenia na jego przyjęcia były wręcz rozchwytywane, a on znalazł sposób

na to, jak to ktoś zauważył trochę złośliwie, by pomieścić więcej piękności na jednym metrze

kwadratowym, niż udało się to kiedykolwiek innym gospodarzom.

Rozglądając się po pokoju, widząc te wszystkie blondynki, brunetki i rude, nikt nie

miał wątpliwości, że nawet Parysowi, gdyby mógł być tam obecny, trudno byłoby zdecydo-

wać, której z nich należy się złote jabłko.

Książę znał mnóstwo pięknych kobiet i nie było wątpliwości, że one były nim

zafascynowane, zaintrygowane i zaślepione, i z całą pewnością znajdował się w centrum

ich uwagi. Tym więc dziwniejsze było to, że nawet najbardziej wścibscy intryganci

towarzystwa mogli powiedzieć tak niewiele o nieskandalizującym i dyskretnym księciu

Janosu, co bynajmniej nie odnosiło się do jego gości. W momencie, gdy lady Esme Meldrum

podchodziła do jednego ze zdobionych złotymi ramami luster, markiza Claydon śledziła jej

ruchy wzrokiem pełnym nienawiści. Bez wątpienia lady Esme była nadzwyczaj piękna, a jej

uroda podziwiana przez współczesnych artystów. Wydawało się niemożliwe, by mógł gdzieś

istnieć ktoś cudowniejszy od niej, złotowłosej, z oczami koloru miodu, o cerze jak

przeźroczysta porcelana. Poruszała się pięknie, a jej figura przypominała figurę bogini.

Z prawdziwej miłości poślubiła Sir Richarda Meldrum. Co prawda jej rodzice

oczekiwali że znajdzie lepszą partię, ale gdy o Sir Richardzie Meldrum zaczęto mówić jako o

jednym z najbardziej obiecujących ambasadorów w Europie, pogodzili się z wyborem córki.

Jednak po ośmiu latach małżeństwa z mężczyzną który był coraz bardziej pochłonięty

swoimi obowiązkami, lady Esme zaczęła szukać rozrywki.

Hrabia Sherburn zwrócił uwagę na jej piękność w tym samym momencie, w którym

ona stwierdziła, że niewątpliwie jest on szalenie atrakcyjną partią.

Osmond Sherburn był bogaty, przystojny, odrobinę już znudzony odnoszonymi

sukcesami i absolutnie nie zainteresowany małżeństwem. Dużo ambitnych matek uważało,

że właśnie ich córki z wdziękiem zdobiłyby klejnoty Sherburnów i na pewno byłyby

czarującymi paniami rodzinnego domu hrabiego i innych jego posiadłości. Wykazał on jed-

nak na tyle sprytny, by kierowe swoją uwagę ku kobietom zamężnym. Narażał się przez to

ich małżonkom, czasami do tego stopnia nawet, iż gotowi byli wyzwać go na pojedynek.

Jednak przyjaźń hrabiego z Księciem Walii i jego pozycja w towarzystwie, zmuszały ich do

pewnych ustępstw i słusznych przemyśleń, że prowokowanie go byłoby na pewno błędem.

Tym to sposobem hrabia mógł bawić się na całego, dokonując przy tym odkrycia, że

tylko nieliczne kobiety odmawiały spełnienia jego życzeń.

Właśnie zakończył krótkotrwały, acz przyjemny romans z markizą Claydon. Jak

zwykle, to on ochłonął pierwszy i zastanawiał się, jak wyswobodzić się z jej kurczowo

zaciśniętych i zaborczych objęć, gdy na horyzoncie pojawiła się lady Esme.

Mówienie, że stracił dla niej głowę byłoby przesadą gdyż hrabia zawsze stał twardo

na ziemi. Jego sercem zawsze rządził rozum, gdyż nawet w najbardziej żarliwych i burzliwych

romansach zachowywał ostrożność. To właśnie, bardziej niż cokolwiek innego sprawiało, że

zakochane w nim kobiety zawsze zdawały sobie sprawę, że nigdy w pełni nim nie zawładną.

— Nie mogę zrozumieć, dlaczego straciłam Osmonda — szlochała do markizy jakaś

piękność, zanim ona i hrabia zwrócili na siebie uwagę.

— Moja droga, może byłaś zbyt uległa — odparła Kathie Claydon.

— A jak inaczej można zachowywać się przy Osmondzie? — zapytała piękność. —

On jest taki dominujący, taki władczy, a i jego przygniatająca przewaga sprawia, że

nie sposób odmówić mu czegokolwiek.

Markiza trafnie oceniła sytuację i stwierdziła, że tym razem hrabiemu potrzebne jest

wyzwanie.

Kiedy więc spotkali się na przyjęciu, na którym żadne z nich nie było zainteresowane

nikim innym, posyłała mu zagadkowe spojrzenia. Była w swym zachowaniu prowokująca, a

jednocześnie intrygująca, zachęcająca i tajemnicza.

Ale gdy zostali już kochankami, jej siła osłabła i nie była już w stanie dłużej go

prowokować, tak jak wcześniej zamierzała. Stała się absolutnie uległa i posłuszna

wszystkiemu, czego od niej żądał. Kiedy więc zdała sobie sprawę, a była bardzo

Cartland Barbara - Forella.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: