Wojownicy nocy cz.2 - Śmiertelne Sny.pdf - Graham Masterton 67 pdf - emil6677

Graham Masterton

Śmiertelne sny

John spostrzegł zadrapania wkrótce po tym, jak Lenny ułożył się do snu. Sześć

głębokich równoległych nacięć w kwiecistej tapecie na korytarzu, nieco nad głową, sięgało głęboko

w tynk. Wąskie, w kształcie litery V, wyglądały jak ślady po nożu do linoleum czy dłucie o

bardzo cienkim ostrzu.

— Niech to diabli! — zaklął, dotykając końcami palców porwanej tapety.

Gdy założono ją w ubiegłą środę, przez pięć minut pouczał Lenny'ego, jak należy obchodzić

się ze ścianami i świeżą białą farbą. Ten dom miał zapoczątkować nowy, szczęśliwy rozdział ich

życia; to, że Lenny zeszpecił go tak szybko, było czymś równie zatrważającym, jak gdyby

powiedział, iż nienawidzi Jennifer i nie chce z nią mieszkać.

— Niech to diabli! — powtórzył.

Nacięcia były zbyt głębokie, by zrobiono je przypadkowo. Lenny nie puściłby aż tak

nieostrożnie samochodzika po torze wyścigowym wytyczonym przez kwieciste desenie; nie

rąbnąłby też tak gwałtownie swym „zamaskowanym robotem" o wyimaginowaną ścianę skalną. To

było rozmyślne. Zaplanowane i wykonane z zimną krwią.

John westchnął głęboko i ruszył korytarzem, na którego końcu znajdowała się sypialnia

Lenny'ego. Było w niej gorąco i ciemno, pachniało nowym dywanem. Łóżko chłopca stało w głębi

pod ścianą. On sam leżał na plecach, z wypiekami na policzkach, jedną ręką trzymając robota,

którym bawił się tak długo, aż zmorzył go sen. John stał nad łóżkiem, dopóki oczy nie przywykły

do mroku.

Lenny miał dziewięć lat, co oznaczało, że był jeszcze na tyle młody, by zdobyć się na

prawdziwie ucieszne żarty, ale i wystarczająco dojrzały do wyrządzenia poważnej szkody. Był

kędzierzawym blondynkiem. Byłby śliczny, gdyby nie ten szeroki, figlarny uśmiech od ucha do

ucha. Tak bardzo przypominał matkę, że Johnowi łzy szczypały kąciki oczu, nawet gdy nie

myślał o Virginii.

Lelly — tak nazywała go Virginia, bo w ten sposób wymawiał swe imię, kiedy był bardzo

mały.

John pozwolił Lenny'emu rozpaczać po śmierci matki, tak jak pozwolił rozpaczać sobie

samemu. Niektórzy — a zwłaszcza jego własna matka — uważali, że pozwolił Lenny'emu

rozpaczać za długo. Osiemnaście ciężkich miesięcy. Napady złego humoru, szaleństwa, niczym nie

skrępowana furia. Kiedyś, gdy Lenny rozlał farbę po całej szkole, John prawie uwierzył, że stracił

również syna; uwierzył, że przez resztę życia będzie krzyczał i kopał i nie zechce zrozumieć, iż

ludzie umierają, czy tego chcemy, czy nie, i że wśród nich znajdzie się również nasza matka.

Próbował jednak być cierpliwy wobec Lenny'ego i prosił o to samo jego nauczycieli i

kolegów. Stopniowo zachowanie chłopca zaczęło się poprawiać. John nigdy nie zapomni dnia, w

którym syn wrócił ze szkoły, objął go za szyję i nie powiedział ani słowa. Zrozumiał wtedy, że

Lenny pogodził się wreszcie z utratą matki.

Nie pozwalał teraz, by Lenny'emu wracał zły humor. Oczekiwał współpracy, przyjaźni i

zaufania. Pamięć miała trwać zawsze, lecz żałoba musiała się skończyć; życie toczy się dalej. W

maju znalazł sobie nową pracę jako szef działu technicznego Philadelphia News i sprzedał stary dom

w Newark. W końcu października poznał Jennifer i wkrótce poprosił ją o rękę.

John zastanawiał się, czy Lenny mógłby czuć się dotknięty tym wszystkim i nic mu nie

powiedzieć. Może uważał, że sprzedając dom, w którym żyli razem, zmieniając pracę i

zakochując się w Jennifer, zdradził Virginię i próbuje zatrzeć pamięć o niej. No i nie chodziliby na

cmentarz tak regularnie, jak zwykli to robić, gdy mieszkali w Newark.

Może to właśnie wyrażały rysy na ścianie — niemy protest przeciw nowemu życiu. Znak, że jeśli

nawet John zapomniał już o Virginii, to nie zapomniał o niej Lenny.

Chłopiec zaczął lekko pochrapywać. Jego oczy przesuwały się pod powiekami. Śnił o czymś.

O baseballu? O „Star Trek"? O matce? John wciąż był zły, lecz nie zamierzał wyrywać go ze snu.

Dobrze, młodzieńcze — pomyślał. To może zaczekać do jutra, ale nie licz na pobłażanie.

Cień Jennifer padł na drzwi. Szukała go.

— Czy wszystko w porządku? — szepnęła. — Zastanawiałam się, gdzie jesteś.

— W porządku. — John wyszedł na palcach z sypialni i zamknął drzwi. Ucałował

Jennifer w czoło.

Wciąż ją kochał. To było to samo uczucie, jakim darzył ją od początku ich znajomości.

— Nieznośny bachor. Zniszczył tapetę. Widziałaś to? Mam zamiar obedrzeć go jutro ze skóry.

Czterdzieści pięć dolarów za rolkę, a ten ją podarł.

Poprowadził ją z powrotem korytarzem i pokazał zadrapania. Na ich widok Jennifer

zmarszczyła brwi.

— Czy zrobił je Lenny? — Sięgnęła w górę i dotknęła ich. — Okropnie wysoko jak na

niego. Musiałby włożyć mnóstwo sił, by wyryć je tak głęboko.

— Za kogo ty się uważasz? Za Sherlocka Holmesa?

Jennifer uśmiechnęła się i obdarzyła go krótkim pocałunkiem.

—

Nie gniewaj się na niego, John. Jestem pewna, że nie zrobił tego celowo.

—

Nie celowo? Pół tuzina cholernych bruzd w ścianie? Zajęło mu to chyba cały

wieczór!

Zeszli po krętych schodach trzymając się poręczy wspartej na białych słupkach. Korytarz i

schody były wyłożone bladomorelowym dywanem, ściany zaś pokrywały zielone i morelowe

kwiaty.

— Nie miałby na to czasu — zauważyła Jennifer. — Prawie cały wieczór grał ze mną w

„Trivial Pursuit", potem wykąpał się, zszedł na dół, zjadł kolację i poszedł prosto do łóżka.

— Może zrobił to wczoraj wieczorem, a ja tego wcześniej nie zauważyłem — mruknął

John. — Chcesz drinka?

Jenniffer przeszła do salonu i usiadła.

— Wypiję martini, jeśli jeszcze masz.

John skierował się do barku. Na tacy czekał oziębiony szklany dzbanek. To był obowiązek

Jennifer; przyrządzała dzbanek martini, aby było gotowe, gdy wróci z biura do domu.

— Przecież masz zapasową rolkę tapety, prawda? — powiedziała Jennifer. — Mogłabym

poprosić pana Kahna, by ją jutro położył.

John nalał drinki.

— Ach... nie jest to aż tak wielka szkoda. Ważne, że Lenny zrobił to rozmyślnie.

— Może on tego nie zrobił.

— Daj spokój. Ja tego nie zrobiłem, ani ty, więc kto?

— Nie unoś się — powiedziała Jennifer. — W końcu to tylko chłopiec.

John pociągnął łyk lodowatego dżinu i wzruszył ramionami. Potem usiadł na sofie obok niej i

pocałował ją.

— Mówiłem ci, że Arnie Walters myśli o kupnie jeepa? — spytał. — Chce

przejechać cały kraj, by odpowiedzieć na zew krwi.

— Arnie? W jeepie? Nie wyobrażam sobie.

— Bili Chapman powiedział, że Arnie nie potrafi odpowiedzieć nawet na najprostsze

pytanie, a cóż dopiero na zew krwi. — Sięgnął za siebie po gazetę leżącą na stole za sofą. — Wygląda

na to, że posuwają się do przodu z tym remontem Annenberg Center.

Jennifer uśmiechnęła się i patrzyła, jak wyjmował z kieszeni koszuli okulary. Nie miała nic

przeciw tym małym rytuałom jego powrotu z pracy, działały na nią kojąco; Nie był typem

człowieka, który pozwoliłby sobie spocząć na laurach. Często niespodziewanie zabierał ją na

obiad we dwoje lub pod działaniem chwili porywał do doliny Brandywine lub nad Poco-nos, tak

że z chęcią zezwalała mu na wieczorny obrzęd nalewania martini, otwierania gazety, którą redago-

wał przez cały dzień, a do której nigdy nie miał czasu zajrzeć, wyciągania okularów i na kwadrans

lektury. Choć poznali się zaledwie dziewięć miesięcy temu, było im tak dobrze i wygodnie, jak

gdyby żyli ze sobą od lat. Brało się to po części stąd, że oboje przywykli do towarzystwa drugiej

osoby. Jennifer rozwiodła się przed czterema laty ze swoim wykolejonym mężem Pete'em. Ale poza

tym pasowali do siebie. Oboje mieli po czterdzieści lat, wyglądali młodo jak na swój wiek, oboje

interesowali się muzyką i teatrem, dobrą kuchnią i sztuką. Od kiedy zaczęli się spotykać, praktycz-

nie zamieszkali w Filadelfijskim Muzeum Sztuki.

John był ciemnowłosym mężczyzną o krępej budowie ciała, za dużym nosie i kwadratowej

szczęce. Wyglądał bardziej na cieślę lub plantatora tytoniu niż na pracownika gazety. Na komodzie

leżała fotografia przedstawiająca go w koszuli i drelichowym berecie i trzeba byłoby wybaczyć

każdemu, kto wziąłby go za wąskookiego mężczyznę z reklamy Camela, zapalającego rozżarzonym

patyczkiem papierosa.

Jennifer była bardzo szczupłą ciemną blondynką, o dużych szarozielonych oczach i

ustach, które — zdaniem Johna — wyglądały, jak gdyby całowały lub chwytały powietrze, lub też

robiły jedno i drugie. Kiedy John pojawił się pierwszy raz w Philadelphia News, pracowała tam

jako sekretarka; teraz prowadziła małą perfumerię zaraz za „Head House Inn" na Society Hill.

Wyglądała i zachowywała się elegancko. To ona urządziła dom w białym i brzoskwiniowym

kolorze, zapełniła go antykami z ozdobnego orzecha i najbledszego dębu. Dla Johna było zagadką,

dlaczego tak długo pozostawała żoną tego nadętego, zblazowanego zera, jakim był Pete

Marcowicz. Oczywiście, czuł się z tego powodu zazdrosny, choć nie miał ochoty przyznawać się

do tego.

Teraz żyli razem w wyremontowanym trzypiętrowym domu w stylu kolonialnym na Trzeciej

Ulicy, czując, że życie nagrodziło ich tak, jak na to zasługiwali. Jedynym pragnieniem Johna było

teraz posiadanie BMW 5 i zegarka marki Corum.

Gdy ścienny zegar w hallu wybił ósmą, Jennifer skończyła swe martini i powiedziała:

— Zjadłbyś coś? Jest tylko sałatka z tuńczyka.

— Dbasz o moją linię?

— Myślę o twoim przewodzie pokarmowym.

— Jeśli będę częściej jadł tuńczyka, mój przewód pokarmowy wkrótce upodobni się

do przewodu Flippera.

Jennifer ściągnęła mu okulary.

— Flipper był delfinem, nie tuńczykiem.

Zasiedli do kolacji w kuchni wyłożonej kafelkami. John otworzył butelkę chablis i nalał

do szklanek.

— Mam zamiar od następnego miesiąca sprzedawać kosmetyki dla mężczyzn —

powiedziała Jennifer. — Będzie to nowy, naturalny krem do pielęgnacji skóry dla dżentelmenów w

twoim wieku.

— Patrzysz na mnie tak, jakbyś myślała, że potrzebuję takiego kremu —

zaprotestował John.

— Każdy mężczyzna go potrzebuje — odparła z uśmiechem. — Woskujesz swój

samochód, pucujesz buty, malujesz kreozotem płot, czemu więc nie chcesz poświęcić nawet

dziesiątej części tych zabiegów swej twarzy?

— Myślę właśnie, jak głupio wyglądałbym z twarzą pokrytą kreozotem, to wszystko.

— Przyniosę ci kilka próbek — nalegała Jennifer. — Ogórkowy krem przeciw

zmarszczkom, balsam przepiórczy i naprawdę fantastyczny płyn po goleniu.

John sięgał właśnie po siekaną cebulkę, gdy sufitem wstrząsnął ogłuszający huk, po którym

dobiegł odgłos tłukącego się szkła. Huk był tak głośny, że przez jedną straszliwą chwilę pomyślał, że

cały dom wali im się na głowy.

— Co to było, do diabła?! — wykrzyknął.

— Mój Boże — powiedziała Jennifer, blada jak ściana. — Wygląda na to, że

zerwał się dach.

John popędził przez hali i wspiął się na schody. Kiedy remontowali dom, z górnego piętra

usunęli trzy ściany, aby wybudować salę gimnastyczną i łazienkę. Był przekonany, że znajdzie

zawalone stalowe dźwigary, a sypialnię zmienioną w gruzowisko otwarte ku niebu.

Pchnął drzwi do sypialni, a potem stanął i przyglądał się pokojowi w oszołomieniu i

rozpaczy. Jennifer stała tuż za nim. Nie był w stanie wypowiedzieć ani słowa. Chodził wśród

potłuczonych lamp, podartych poduszek i rozwalonych szuflad i nie mógł uwierzyć w to, na co

spoglądał.

Sufit nie zawalił się. Jego konstrukcja nie uległa zniszczeniu, lecz ta świeżo urządzona

sypialnia wyglądała teraz jak po napadzie bandy rozwścieczonych huliganów. Białe drelichowe kapy

na łóżka były rozerwane na strzępy, poduszki rozprute, potrzaskane wszystkie lustra. Obrazy

powyrywano z ram i pomięto. Tapeta porwana na długie pasy walała się na podłodze, cały tynk

był porysowany. Garderobę w szafach — każdą suknię, koszulę, płaszcz, każdy but — pocięto,

porwano na kawałki.

John podniósł chusteczkę do nosa. Nawet ona była podarta. Upuścił ją na podłogę i w

odrętwieniu spoglądał na pokój. W stłuczonym lustrze nad łóżkiem jego odbicie było blade i

osobliwie wykrzywione, jakby był garbusem.

— Nic z tego nie rozumiem — wyszeptała Jennifer. — Musieli niszczyć to wszystko, gdy

byliśmy na dole.

John odrzekł machinalnie:

— Nie wiem, jak mogli to zrobić. Jak, do diabła, dostali się tutaj? I po jakiego

diabła to uczynili?

— Sądzisz, że są tu jeszcze? — spytała Jennifer, drżąc. — Nie sądzisz... Lenny!

— krzyknęła. — Lenny!

— Zostań tutaj! — nakazał John. Podszedł do nocnego stolika i otworzył go

niezdarnie zesztywniałymi palcami. Bogu dzięki, wandale nie włamali się do tej jednej jedynej

szuflady. Przerzucił numery Reader's Digest i wyjął rewolwer kalibru 38, który kupił po tym, jak

obrabowano ich w Jersey, trzy dni po śmierci Virginii, i kiedy skradziono całą jej biżuterię.

— John, na miłość boską! — jęknęła Jennifer. Próbując zachować spokój, powiedział:

— W porządku, nie zrobię nic głupiego. Wezwij gliny. Dalej, dzwoń po gliny! Ja

sprowadzę Lenny'ego.

Aparat telefoniczny w sypialni leżał potrzaskany, więc Jennifer popędziła na dół, podczas

gdy John ruszył korytarzem w stronę pokoju Lenny'ego, ściskając w obu dłoniach rewolwer.

— Lenny?! — krzyknął. — Lenny?

Wyobraził sobie Lenny'ego siedzącego na łóżku z jakimś szalonym włamywaczem

przykładającym nóż do gardła i zasłaniającym dłonią usta chłopca.

— Lenny, słyszysz mnie? To ja, tata!

Nie było odpowiedzi. W domu panowała cisza, którą mącił jedynie słaby szum ruchu

ulicznego i podenerwowany głos Jennifer rozmawiającej z filadelfijską policją.

Wojownicy nocy cz.2 - Śmiertelne Sny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: