Howell Hannah - Wzgórza Szkocji 06 - Duma.pdf - Wzgórza Szkocji - halina21

Edited by Foxit PDF Editor

For Evaluation Only.

Hannah Howell

Highland Bride

duma

Edited by Foxit PDF Editor

Szkocja, 1465

Cir Eryku! Sir Eryku!

^-*Na widok mężczyzny biegnącego przez zamkowy

ogród sir Eryk Murray jęknął głucho. Miał nadzieję, że

w tym cichym zakątku będzie mógł przeczytać otrzymane

z domu wiadomości. Lubił sir Donalda, ale przede wszyst

kim cenił sobie rzadkie chwile spokoju. Kiedy sir Donald

zatrzymał się gwałtownie przed ocienioną kamienną ław

ką, sir Eryk spojrzał na niego pytającym wzrokiem.

- Nie wiedziałem, że pan wrócił. - Sir Donald ocierał

pot z twarzy. - Misja, którą zlecił panu król, nie zabrała

zbyt wiele czasu.

- Nie - przyznał sir Eryk.

Nie wiedział, czy królowi zależy na utrzymaniu ścisłej

tajemnicy, nie ulegało natomiast wątpliwości, że sir Do

nald był nieposkromionym plotkarzem.

- Król pana oczekuje. Dopiero przed chwilą dowiedział

się o pana powrocie.

- To prawda. Jeszcze niewiele osób o tym wie. Przewi

dywałem, że czeka na mnie wiele zajęć, i chciałem mieć

chwilę spokoju, żeby przeczytać wiadomości z domu.

- Jak się czuje pana urodziwa małżonka i dzieci?

- Dobrze, chociaż powinienem już do nich wrócić, nie

tylko z powodu tęsknoty za rodziną. Mojej małej Gillyanne

strzeliło do głowy, że musi obejrzeć posiadłość, którą nie

dawno odziedziczyła. Nie wiem, czy żona zdoła powstrzy

mać ją przed tą podróżą.

Hannah Howell • Highland Bride

Duma

For Evaluation Only.

- To dziwny zbieg okoliczności. Król zamierza omówić

z panem sprawę tej posiadłości, którą Gillyanne otrzyma

ła w posagu.

- Nie sądziłem, że ktoś o tym wie. Staraliśmy się zacho

wać wszystko w tajemnicy. Nie ujawnialiśmy, co to są za

ziemie i gdzie leżą.

- Już prawie cały dwór o tym mówi.

-Co?

Sir Donald z trudem przełknął ślinę. To krótkie pytanie

zostało wypowiedziane ostrym tonem, a sir Eryk przybrał

groźną minę.

-Trzech landlordów zwróciło się do króla w sprawie

wieży obronnej, która stoi na granicy ich posiadłości. Po

czątkowo nie wiedzieli, kto jest jej właścicielem, wreszcie

udało się im natrafić na ślad pana klanu. Rządca odmówił

wyjaśnień, zrobił to dopiero na wyraźny rozkaz króla.

Wtedy król powiadomił ich, że ziemia jest posagiem pana

niezamężnej córki, i polecił im udać się do pana.

Sir Donald cofnął się szybko, kiedy sir Eryk zerwał się

z ławki, bo chociaż nie był zbyt imponującej postury,

wzbudzał szacunek, zwłaszcza w chwili gniewu.

- Sir Eryku, przecież każdy z nich jest naczelnikiem kla

nu, pasowanym rycerzem i królewskim wasalem. Chyba

nie odmówi pan ręki córki takiemu pretendentowi.

- Odmówię - odparł chłodno sir Eryk. - I to z pełnym

przekonaniem. Po pierwsze, pragnę, aby moja córka wy

szła za mąż z miłości, tak jak zrobiłem to ja, moi bracia

oraz wielu mężczyzn z mojego klanu. A po drugie, nie ży

czę sobie, żeby mężczyźni, którym zależy tylko na kawałku

ziemi, mieli go otrzymać kosztem mojej małej Gillyanne.

Czy któryś z tych rycerzy jeszcze tu jest?

- Nie. Po uzyskaniu informacji, kto jest właścicielem po

siadłości, czekali na pana przez kilka dni, ale w końcu wy

jechali. Jeden pod osłoną nocy, a dwaj następnego ranka.

Pewnie spotkają się z panem później. Może nawet już te

raz zaczną starać się o względy pana córki.

-Albo współzawodniczyć, kto pierwszy porwie moją

małą dziewczynkę i zaciągnie ją do ołtarza.

Sir Eryk ruszył szybkim krokiem w stronę zamku. Nie

mógł pozbyć się obrazu swojej małej Gilly- tak bardzo po

dobnej do matki, ze swoimi rudokasztanowymi włosami

i pięknymi oczami, z których każde było trochę innego ko

loru - wleczonej do ołtarza przez jakiegoś gbura, chcące

go stać się panem jej posiadłości. Ogarnęła go wściekłość.

- Król wypuścił na Gillyanne watahę wilków. Modlę się,

żeby żona zdołała utrzymać naszą dziewczynę w za

mknięciu do czasu mojego powrotu - powiedział.

Sir Donald podążał za nim w milczeniu.

Hannah Howell • Highland Bride

Duma

Szkocja, 1465

- Rzeczywiście, tam mogą być szczury. - James wyciąg

nął rękę i pogłaskał koty, okazując tym gestem, że nie po

winna poważnie traktować jego gburowatości. - Tam na

pewno jest zupełnie inaczej niż u nas, w Dubhlinn. Co

prawda ani mamie, ani mnie nie udało się wiele dowie

dzieć o twojej wieży obronnej poza tym, że nie jest w ru

inie. Człowiek, który udzielał mamie informacji, nie do

końca rozumiał, o co go pyta. Matka chciała wiedzieć, czy

jest czysto, a on mówił, że jest bezpiecznie. Ona myślała

o wygodach, a on o braku zagrożenia, stwierdziła więc,

że musimy się tymczasem zadowolić poczuciem bezpie

czeństwa i że Ald-dabhach niewątpliwie wymaga kobie

cej ręki.

- Nic dziwnego, że nie mogli się porozumieć. To były

ziemie MacMillanów, teraz są pod opieką ich rządcy. Ma

ma go dobrze nie zna, ale brat mojej babki pod niebiosa

wynosi jego zasługi. Na miejscu wszystko się wyjaśni.

- Mam nadzieję, że będzie nam wygodnie.

- Będę zadowolona, jeśli jest tam łóżko do spania, moż

liwość kąpieli i coś do jedzenia. Na takie wygody, jakie

mamy w Dubhlinn, trzeba będzie jeszcze trochę poczekać.

- Masz rację. - James spojrzał na nią z zaciekawieniem. -

Nadal nie rozumiem, dlaczego uparłaś się, żeby tam

jechać.

- Sama nie wiem. - Gillyanne uśmiechnęła się do kuzy

na. - Ta posiadłość należy do mnie, więc chciałam ją zoba

czyć. Tylko tyle mogę powiedzieć.

- Rozumiem cię. Mnie też ciągnie do moich włości, cho

ciaż przed upływem roku nie zostanę prawowitym land-

lordem.

- Na pewno nie będziesz musiał czekać na to tak długo.

- Nie uraża to mojej ambicji. Sam wiem, że muszę się

jeszcze wiele nauczyć. Mój kuzyn dobrze sobie tam radzi,

a nieporadny landlord oddałby złą przysługę swojemu

klanowi. - James ściągnął brwi. - Ciekaw jestem, jak po

czują się mieszkańcy twojej posiadłości, kiedy taka filigra

nowa dziewczyna jak ty obejmie tam rządy.

/gillyanne, jestem przekonany, że w głębi duszy mat-

^-' ka jest przeciwna tej wyprawie.

Gillyanne uśmiechnęła się do jadącego u jej boku przy

stojnego młodzieńca. James był jej ukochanym bratem,

chociaż kobieta, którą nazywał matką, była w rzeczywi

stości jego ciotką. Miał on wkrótce objąć swoją spuściznę

i zostać panem na Dunncraig, ale Gillyanne wiedziała, że

mimo odległości, która ich rozdzieli, zawsze pozostaną

sobie bliscy. Domyślała się również, że James uważa wy

prawę do posiadłości, którą otrzymała w posagu, za dość

niefortunny pomysł.

- Musiałaś zabierać ze sobą te przeklęte koty? - mruk

nął po chwili.

- Tak. Tam mogą być szczury.

Pochyliła się i pogłaskała Włóczykija i Brudaskę. Włó

czykij był wielkim żółtym kocurem, bez jednego oka, z na

derwanym uchem i licznymi bliznami po stoczonych wal

kach. Natomiast Brudaska była delikatną koteczką z róż

nokolorową, cętkowaną sierścią. Imię, które doskonale

odzwierciedlało jej wygląd w momencie, kiedy została

znaleziona, już dawno straciło aktualność. Koty zawsze

podróżowały razem z Gillyanne w przytroczonym do sio

dła wymoszczonym futrem koszyku. Od trzech lat, czyli

od dnia, kiedy je znalazła w zaszczurzonych podziemiach

sąsiedniego zamku, ranne i ledwie żywe z wyczerpania,

nie rozstawała się ze swoimi ulubieńcami.

Hannah Howell • Highland Bride

Duma

Hannah Howell • Highland Bride

Duma

- Mama tez o tym myślała i przeprowadziła mały wy

wiad. Wydaje się, że nie będzie to miało dla nich żadnego

znaczenia. To jest mała warownia, z garstką ludzi. Mama

odniosła wrażenie, że powitają z radością każdego przy

bysza. Rządca jest starszym człowiekiem. Oni wszyscy

niepokoją się o swoją przyszłość i chcieliby wiedzieć, co

ich czeka.

- To korzystna sytuacja - przyznał James. - Czy chcesz

tam zamieszkać?

Gillyanne wzruszyła ramionami. Kuzyn tramie odgadł

jej myśli. Faktycznie, już myślała o tym, żeby zamieszkać

w Ald-dabhach. Przyrzekła sobie nawet w duchu, że zmie

ni nazwę posiadłości na bardziej sympatyczną niż „stary

spłacheć". Gnał ją jakiś dziwny niepokój, którego sama nie

potrafiła zrozumieć. Bardzo kochała swoją rodzinę, ale

kiedy była wśród nich, ten niepokój przybierał na sile. Je

śli zajmie się własną posiadłością i będzie miała poczucie,

że jest tam potrzebna, to może opadnie z niej wreszcie to

stale odczuwane napięcie.

Był jeszcze inny powód tej decyzji, chociaż trudno jej by

ło się do tego przyznać. Nie czuła się dobrze w domu, po

nieważ ogarniała ją zazdrość na widok szczęśliwych mał

żeństw, a także kuzynek zakładających nowe rodziny.

Każde narodziny dziecka przyjmowała z mieszaniną rado

ści i bólu. Niedługo skończy dwadzieścia jeden lat, a jesz

cze żaden mężczyzna nie zwrócił na nią uwagi. Nie pomo

gły nawet częste wizyty na królewskim dworze, gdzie

przekonała się nader boleśnie, że nie jest godna męskiego

pożądania, a pocieszenia rodziny nie osłabiały goryczy

porażki.

Czasem była na siebie zła. Przecież nie zginie bez męż

czyzny. W głębi serca była przekonana, że może żyć szczę

śliwie nawet bez męża. Pragnęła jednak mieć dzieci, być

kochaną i poznać smak namiętności. Kiedy patrzyła na

którąś ze swoich kuzynek, otoczoną dziećmi i wymienia

jącą z mężem zmysłowe spojrzenia, marzyła o takim

szczęściu.

- Jak znajdziesz męża, jeśli zamkniesz się w tej wieży? -

spytał James.

Przez moment miała ochotę zepchnąć go z konia.

- Nie sądzę, kuzynie, żebym musiała się tym przejmo

wać. Jeśli mam mieć męża, na co się chyba nie zanosi, to

znajdzie mnie on równie dobrze tu jak w Dubhlinn czy na

królewskim dworze.

James skrzywił się i przeczesał włosy palcami.

-Mówisz, jakbyś już ze wszystkiego zrezygnowała.

Elspeth i Avery były w twoim wieku, kiedy znalazły mę

żów.

- Były trochę młodsze. Domyślam się też, że zanim wy

szły za mąż, mężczyźni czasem zwracali na nie uwagę. -

Gillyanne uśmiechnęła się, widząc nachmurzoną twarz

Jamesa. - Nie musisz się martwić. Moje kuzynki znalazły

sobie mężów w zupełnie nieoczekiwanych miejscach. Mo

że mnie też się to przydarzy. A oto moja warownia i moje

ziemie - oświadczyła, kiedy przejechali linię drzew.

Położony na stromym wzgórzu Ald-dabhach musiał być

niegdyś tylko wieżą obronną, do której dobudowano póź

niej dwa boczne skrzydła i otoczono całość wysokim mu

rem. U stóp wieży leżała mała, ładnie utrzymana wioska,

a dokoła rozciągały się pastwiska i pola uprawne. Za wa

rownią płynął strumyk, którego wody błyszczały w świetle

zachodzącego słońca. Ładne miejsce, stwierdziła w duchu

Gillyanne. Z nadzieją, że jest tak bezpieczne, na jakie wy

gląda, popędziła konia w stronę bramy.

- Solidna budowla - stwierdził James, stojąc z Gillyanne

na murach.

- Bardzo solidna - przyznała.

Tylko tyle można było powiedzieć o posiadłości, którą

otrzymała w posagu. Wszędzie było czysto, jednak najwy

raźniej brakowało kobiecej ręki. W Ald-dabhach byli pra

wie sami mężczyźni. W warowni mieszkały tylko dwie żo

ny żołnierzy i jedna dwunastoletnia dziewczynka, córka

kucharki. Sir George, rządca, miał blisko sześćdziesiąt lat,

Hannah Howell • Highland Bride

Duma

Hannah Howell • Highland Bride

Duma

Howell Hannah - Wzgórza Szkocji 06 - Duma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: