6. Klawesyniści francuscy.
I. Na podstawie ABC historii muzyki.
1. Klawesyniści francuscy:
- kompozytorzy działający we Francji w latach 1650-1750
- F. Couperin korzystał ze zdobyczy klawesynistów: Jacąues Champion de Cham-bonnieres, Louis Couperin i Jean Henri d'Anglebert
- główną zasługą klawesynistów francuskich jest wykształcenie formy suity, która była podstawowym gatunkiem ich twórczości, oraz rozwinięcie faktury klawesynowej
- formę suity klawesynowej cechuje swobodny układ części i zróżnicowanie ich liczby w poszczególnych utworach. W suitowych cyklach klawesynistów, określanych jako ordres i zamykanych w księgi, funkcjonują nadrzędne i obowiązujące w tej epoce schematy i obramowania formy: należą do nich: dwuczęściowa forma repe-tycyjna (repryzowa), forma rondowa, wariacyjna oraz wzory rytmiczne tańców
- kompozycje klawesynistów francuskich (zarówno suity, jak i utwory pojedyncze nie wchodzące w skład cyklu) cechuje wszechstronne wykorzystanie możliwości klawesynu. Na uwagę zasługują przede wszystkim takie sposoby gry, jak:
- przechodzenie z klawiatury na klawiaturę, służące osiąganiu wyrazistych kontrastów dynamicznych
- równoczesne wykorzystanie dwóch klawiatur
- wykorzystanie pełnej skali instrumentu (włączenie niskich dźwięków)
- częste zmiany rejestrów
- utwory klawesynistów francuskich obfitują w ozdobniki służące — jak mawiano — „wzruszeniom duszy”, efekty kolorystyczne i błyskotliwe efekty rytmiczne
- bogata ornamentyka dzieł klawesynowych rekompensowała krótki, szybko zamierający dźwięk tego instrumentu
- ozdabianie melodii było wyrazem wzrastającego znaczenia melodii jako czynnika formotwórczego w utworze
2. Francis Couperin:
- z racji swej pozycji w muzyce francuskiej „Le Grand” (Wielki)
- napisał blisko 250 utworów na klawesyn oraz podręcznik L'art de toucher le clavecin (Sztuka gry na klawesynie, 1717), rodzaj krótkiego traktatu metodycznego, w którym Couperin porusza problemy aplikatury, realizacji i notowania rozmaitych ornamentów
kujawama