Benzoni Juliette - Marianna 01 - Marianna - Gwiazda Napoleona.pdf - zuczek0000

JULIETTE BENZONI

Marianna Gwiazda

Napoleona

PROLOG

1793

Samotne serce

Końcem laski Ellis Selton poruszyła przygasające polana.

Natychmiast pojawił się płomień, polizał drewno i zwinąwszy się

niczym ognista żmija wystrzelił w górę ku czarnym czeluściom

kominka. Ellis z westchnieniem opadła na oparcie fotela. Tego

wieczoru złorzeczyła całemu światu, a najwięcej samej sobie.

Powtarzało się to zawsze wtedy, gdy ciężar samotności wydawał

się jej zbyt przytłaczający.

Gwałtowne porywy wichru kołysały wierzchołkami wysokich

drzew w parku, wirowały wokół pałacu i dmąc w kominy

dobywały z nich przeciągłe jęki. Nawałnica obudziła drzemiące

w głębi ziemi odwieczne odgłosy, które zdawały się wyłaniać z

pomroki dziejów i unosić ku samotnej starej pannie, ostatniej z

rodu Seltonów. Nie było mężczyzn, którzy objęliby szlacheckie

dziedzictwo, nie było aroganckich, wesołych chłopców, chwatów

o donośnych głosach i twardych karkach - oni by ten ciężar

unieśli bez najmniejszego wysiłku. Ale nie został już nikt prócz

Ellis, trzydziestoośmioletniej panny utykającej na jedną nogę,

kulawej Ellis, której nikt nigdy nie wyznał miłości. Wprawdzie

bez trudu mogłaby wyjść za mąż, ale ci wszyscy, których wabiła

jej fortuna i przepych okazałego Selton Hall, wzbudzali w niej

zbyt wiele niechęci, by potrafiła z rezygnacją poddać się władzy

któregoś z nich. Kolejne doświadczenia pogłębiały tylko jej

pogardę i tak oto stała się pustelnicą, odzianą w surową, szarą

suknię, żyjącą wspomnieniami i zamkniętą w swej dumie.

Gdy ucichło na chwilę wycie wiatru, z głębi parku dobiegł

przytłumiony dźwięk dzwonka. Duży pies, śpiący przy nogach

Ellis, otworzył jedno oko. Napotkawszy wzrok swej pani,

warknął głucho.

- Spokój! - mruknęła, kładąc dłoń na głowie zwierzęcia. - To

pewnie spóźniony służący albo jakiś wieśniak, który przyszedł

do starego Jima.

Drapiąc jedwabistą sierść na psiej głowie, zamierzała

powrócić do swych rozmyślań, lecz pies wciąż nie układał się do

snu i nasłuchiwał z uniesioną głową, jakby instynkt kazał mu

śledzić każdy krok przybysza nadchodzącego przez omiatany

podmuchami wiatru park. Wreszcie zachowanie zwierzęcia

zaintrygowało Ellis.

- Czyżby jakiś gość? Kto mógłby przyjść o tej porze?

Odpowiedź przyniosło po kilku chwilach pojawienie się

Parry'ego, majordomusa. Sługa, będący zwykle uosobieniem

godności i pogody ducha, tym razem wyglądał na wielce

wzburzonego.

- Milady, jest tu jakiś człowiek, przybył z daleka i nalega,

ażeby milady zechciała go przyjąć.

- A któż to znowu? Czego chce? Wydajesz się doprawdy

nieswój, Parry.

- Bo też to niecodzienny gość, milady, z tego rodzaju ludzi,

których rzadko przyjmujemy. Długo musiał nalegać, zanim

zgodziłem się zakłócić spokój milady i...

- Do rzeczy, Parry, do rzeczy! - zawołała Ellis, niecierpliwie

stukając laską o podłogę. - Jeżeli nadal będziesz plątać się w

niedomówieniach, to, dalibóg, nigdy się nie dowiem, o co

chodzi. Skoro już „zgodziłeś się zakłócić mi spokój", niechże

przynajmniej dowiem się, w jakim celu.

Majordomus do tego stopnia stracił głowę, że zanim

odpowiedział, pozwolił sobie na szpetny grymas. Potem zaś, z

właściwą sobie dystynkcją, starając się, by zabrzmiało to

należycie lekceważąco, wycedził:

- To Francuz, milady, ksiądz katolicki!... Przyniósł ze sobą

niemowlę!

- Co?... Czyś ty rozum postradał, Parry?

Ellis zerwała się z fotela. Twarz jej zszarzała, przybierając

barwę sukni, niebieskie oczy pod gęstymi rudymi brwiami

zabłysły gniewnie.

- Ksiądz? Z dzieckiem? Pewnie jakiś uciekinier ścigany

przez policję, próbujący ukryć owoc grzechu! W dodatku

Francuz!... Jeden z tych nędzników, którzy mordują szlachtę i

obcinają głowy swym panom! I ty myślisz, że ja przyjmę u siebie

coś takiego?

Jako gorliwa protestantka Ellis Selton nie lubiła katolików i

wobec ich kapłanów żywiła odrazę, wynikającą w dużej mierze z

głębokiej nieufności. W miarę jak mówiła, jej głos wzbierał coraz

gwałtowniejszą złością i wkrótce, zapomniawszy o spokojnej

intonacji, której wymagało dobre wychowanie, podniosła głos

do wysokiego, przenikliwego krzyku. Już miała polecić

Parry'emu, by kazał intruzowi iść precz, gdy do biblioteki -

ledwie majordomus lekko pchnął drzwi - wszedł niewysoki,

czarno odziany mężczyzna, niosąc w ramionach spore

zawiniątko.

- Myślę jednak, że przyjmie pani to „coś" - odezwał się

łagodnym głosem. - Nie odrzuca się tego, co Bóg zesłał.

Przybysz był drobny, niemal filigranowy. Jego twarz

sprawiała trochę niepokojące wrażenie, lecz wynikało to z faktu,

że pokrywała ją gruba warstwa brudu i kilkudniowy zarost.

Zadarty nos, który zwykle nadaje twarzy wyraz nieco ironiczny i

arogancki, teraz, zważywszy na mizerny stan jego właściciela,

sprawiał wrażenie wprost tragiczne. Wszelako zarówno przed

brzydotą, jak i banalnością ratowały tę twarz ogromne, szare

oczy, bardzo piękne i błyszczące niezwykłym blaskiem, łagodne i

zarazem głębokie, dodające uroku inteligentnej fizjonomii

nieznajomego. Lady Selton, pomimo gniewu, zauważyła także

delikatne dłonie i wąskie stopy, niezawodne znaki rozpoznawcze

szlachetnej rasy. Spostrzeżenie to nie złagodziło wszakże jej

wzburzenia. Blada przed chwilą twarz mocno spąsowiała.

- Jeśli dobrze zrozumiałam - rzuciła drwiąco - to sam Bóg

pana tutaj przysyła? Gratulacje, mój poczciwcze, nie brak ci

tupetu!

Parry, zawołaj no tu ludzi, niech wyrzucą za drzwi tego oto

boskiego posłańca... razem z bękartem, którego ukrywa pod

peleryną!

Nie wątpiła, że jej słowa przestraszą nieznajomego, lecz on

wcale nie wyglądał na zbitego z tropu. Nie straciwszy

kontenansu, potrząsnął tylko głową, patrząc prosto w oczy

rozjuszonej starej panny.

- Mnie, milady, może pani kazać wyrzucić, jeśli taka wola -

odrzekł, wydobywając spomiędzy fałd płaszcza przyniesione ze

sobą śpiące dziecko. - Proszę tylko, by przyjęła pani to, co Bóg

pani zsyła. Ja sam zdaję się na boskie miłosierdzie i nie o sobie

bynajmniej mówiłem, lecz jedynie o tej...

- Pańscy protegowani mnie nie interesują. Mam swoich

własnych biedaków!

- ... tej oto - ciągnął nieznajomy, nie tracąc wątku i nadając

głosowi uroczysty ton - Mariannie Elżbiecie d'Asselnat, która

jest pani siostrzenicą.

Na Ellis Selton spadło to jak grom z jasnego nieba. Laska,

na której się wspierała, z suchym stukotem osunęła się na

podłogę, lecz Ellis nawet nie drgnęła, by ją podnieść. W trakcie

swej przemowy mężczyzna zrzucił z ramion zrudziały,

przemoczony deszczem, mocno sfatygowany płaszcz i przysunął

się do kominka. Odblask ognia oświetlił twarz głęboko

uśpionego, kilkumiesięcznego niemowlęcia, spoczywającego w

zniszczonym beciku.

Ellis otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, lecz nie

wydała żadnego dźwięku. Osłupiałym z przerażenia wzrokiem

powiodła od śpiącego dziecka do twarzy nieznajomego i na

koniec jej oczy spoczęły na Parrym, który z szacunkiem podawał

jej laskę. Pochwyciła ją niczym ostatnią deskę ratunku, ściskając

uchwyt tak mocno, aż pobielały stawy jej dłoni.

- Zostaw nas, Parry! - mruknęła głosem dziwnie niskim i

schrypniętym.

Gdy za majordomusem zamknęły się drzwi, lady Selton

spytała:

- Kim pan jest?

- Jestem kuzynem markiza d'Asselnat... a także chrzestnym

ojcem Marianny. Nazywam się Gauthier de Chazay, ksiądz

Gauthier de Chazay - uściślił, lecz w jego głosie nie było nawet

śladu wyzwania.

- Wobec tego zechce mi ksiądz wybaczyć to powitanie. Nie

mogłam się domyślić... Ale... - ożywiła się - powiedział ksiądz, że

to dziecko jest moją siostrzenicą...

- Marianna jest córką pani siostry, Anny Selton, i markiza

Piotra d'Asselnat, jej męża. A jeśli przybyłem tu, milady, by

prosić o ratunek i protekcję dla dziecka, to dlatego, że pozostało

mu na świecie już tylko pani czułe serce... i moje!

Powoli, nie odrywając wzroku od księdza, Ellis cofnęła się, a

gdy jej drżąca ręka napotkała poręcz fotela, ciężko się nań

osunęła.

- Co się stało? Gdzie jest moja siostra... mój szwagier?

Skoro przyniósł mi ksiądz ich dziecko, to pewnie...

Benzoni Juliette - Marianna 01 - Marianna - Gwiazda Napoleona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: