SKRÓCONY KOMENTARZ DO USTAWY O LOKALACH I WSPOLNOCIE MIESZKANIOWEJ:
Każdy właściciel lokalu ma obowiązek pokrywać 100% kosztów utrzymania swojego mieszkania (własności indywidualnej) oraz ułamkową (odpowiadającą jego udziałowi we współwłasności) część kosztów utrzymania wspólnych części nieruchomości.
Właściciel lokalu nie ma prawa do zniszczenia przedmiotu swojej własności, gdyż czyniąc to, niszczy także własność innych osób. A więc jeśli nie pokrywa on niezbędnych kosztów jej utrzymania lub ją dewastuje, może zostać na drodze sądowej pozbawiony własności lokalu.
Każdy właściciel uczestniczy w podejmowaniu decyzji dotyczących zarządzania wspólną nieruchomością (ma zarówno prawo, jak i obowiązek to robić), przy czym decyzje właściciele podejmują albo zawierając umowę, albo przez głosowanie, a każdy właściciel lokalu dysponuje tyloma głosami, ile wynosi jego udział we własności nieruchomości wspólnej.
Właściciele lokali w danej nieruchomości stanowią wspólnotę mieszkaniową, która podejmuje decyzje wspólnie, ale aby możliwe było sprawne funkcjonowanie wspólnot mieszkaniowych składających się z większej liczby właścicieli, należy w ustawie w sposób szczególny uregulować ich działanie.
Podejmowane przez właścicieli lokali w przewidzianej prawem formie decyzje dotyczące zarządu wspólną nieruchomością mają pierwszeństwo przed regulacjami dotyczącymi zarządu nieruchomością wspólną, zawartymi w ustawie o własności lokali.
Wspólnota mieszkaniowa powstaje z mocy prawa w każdej nieruchomości zabudowanej choćby jednym budynkiem wielolokalowym, w której dotychczasowy właściciel całej nieruchomości sprzedał choćby jeden lokal, przy czym wspólnota mieszkaniowa nie jest osobą prawną, ale posiada zdolność do czynności prawnych i zdolność sądową. Najemcy nie wchodzą w skład wspólnoty i są pozbawieni wpływu na jej działanie. Każdy spośród właścicieli lokali ma prawo wynajmować swoje lokale i osiągać dochód z czynszu (tak gminy i inne osoby prawne, jak i osoby fizyczne), ale jednocześnie każdy właściciel odpowiada wobec wspólnoty mieszkaniowej za swoich najemców i ich zachowanie.
Artykuł 2 ust. 1 przesądza, że przedmiotami odrębnej własności mogą być zarówno lokale mieszkalne, jak i użytkowe, a więc o tym, że możliwość ustanowienia odrębnej własności lokali nie zależy od ich funkcji, a ustawa reguluje kwestie związane z wszystkimi lokalami - tak mieszkalnymi, jak i użytkowymi.
nie jest dopuszczalne ustanowienie odrębnej własności i sprzedaż części lokalu, izby, pomieszczenia, jeśli nie mają one cech samodzielnego lokalu i w związku z tym nie mogą stać się odrębnymi nieruchomościami lokalowymi. Samodzielność lokalu determinuje jego realne wydzielenie w obrębie danego budynku ścianami trwałymi, przy czym muszą być to ściany wykonane z trwałych, solidnych materiałów. Z oczywistych względów kryteriów takich nie spełniają doraźne przegrody czy też "ściany" pełniące w istocie funkcję prowizoryczną, w tym wykonane z materiałów nie gwarantujących trwałości, takich jak np. płótno, cienka dykta czy folia.
Inne atrybuty samodzielności lokali nie zostały w u.w.l. bliżej opisane, jednak przyjmuje się, że charakteryzuje się ona tym, iż właściciel i inne osoby korzystające z lokalu mają do niego swobodny dostęp, a także tym, że korzystanie z lokalu zgodnie z jego funkcją nie wymaga korzystania z innych lokali Inne atrybuty samodzielności lokali nie zostały w u.w.l. bliżej opisane, jednak przyjmuje się, że charakteryzuje się ona tym, iż właściciel i inne osoby korzystające z lokalu mają do niego swobodny dostęp, a także tym, że korzystanie z lokalu zgodnie z jego funkcją nie wymaga korzystania z innych lokali. za samodzielny lokal mieszkalny nie można uznać lokalu, którego użytkownicy nie mają dostępu do urządzeń sanitarnych, chyba że ogólnodostępne urządzenia sanitarne znajdują się w obrębie nieruchomości wspólnej".
W następstwie wyodrębniania własności poszczególnych lokali w danej nieruchomości powstaje tyle odrębnych nieruchomości lokalowych, dla ilu lokali ustanowiona została odrębna własność (a więc także dla każdej z takich nieruchomości lokalowych prowadzona jest odrębna księga wieczysta w wydziale ksiąg wieczystych sądu rejonowego).
Ustanawianie odrębnej własności lokali może więc następować zarówno w nieruchomościach zabudowanych jednym budynkiem, jak i w nieruchomościach zabudowanych więcej niż jednym budynkiem, przy czym można ustanowić odrębną własność lokali zarówno w budynkach stojących na gruncie stanowiącym własność właścicieli tych budynków, jak i w budynkach stojących na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste (co zostało stwierdzone w art. 4 ust. 3 u.w.l.).
Odrębna własność lokalu (zarówno mieszkalnego, jak i użytkowego) ustanowiona może zostać zarówno na rzecz osoby lub osób fizycznych, jak też na rzecz osoby prawnej. Co do właścicieli nie istnieją w ustawie o własności lokali żadne ograniczenia. właścicielem lokali może być także (jak każda osoba prawna) spółdzielnia mieszkaniowa.
Ustawa o własności lokali nie wprowadza (ani w art. 2, ani w pozostałych) ograniczeń uniemożliwiających kilku osobom posiadanie jednego lokalu stanowiącego odrębną własność. Lokal taki może zatem, jak każda inna nieruchomość, być przedmiotem współwłasności. Gdy nabywcami lokalu są małżonkowie, lokal, zgodnie z przepisami dotyczącymi wszystkich nieruchomości, stanie się z reguły przedmiotem ich majątku dorobkowego. Gdy lokal nabywa kilka osób na współwłasność, mogą zostać określone ułamkowe udziały każdej z nich we własności tego lokalu. udział w nieruchomości wspólnej przysługuje niepodzielnie wszystkim współwłaścicielom lokalu, więc powinni oni zajmować jednolite stanowisko w kwestiach dotyczących tego udziału (np. będących przedmiotem uchwały właścicieli lokali), a w przypadku braku zgody powinni zwrócić się o rozstrzygnięcie do sądu.
Lokal stanowiący odrębną własność może być przedmiotem różnych praw, w tym ograniczonych praw rzeczowych. Można więc na nim ustanawiać obciążenia np. służebność gruntową.
Zgodnie z definicją zawartą w ust. 2, samodzielny lokal może się składać z jednej lub z kilku izb, byleby tylko zostały one wydzielone w obrębie budynku trwałymi ścianami, przy czym dla lokalu mieszkalnego przewidziano dodatkowe warunki. Ma on bowiem być przeznaczony na stały pobyt ludzi i wraz z pomieszczeniami pomocniczymi (jeśli są) służyć ma zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Wymogi stawiane lokalom mieszkalnym są zatem większe niż stawiane lokalom o innych funkcjach (użytkowym). Zgodnie z art. 2 ust. 3 u.w.l. to, czy lokal jest samodzielny, stwierdza starosta w formie zaświadczenia. Do wydawania tych zaświadczeń stosuje się odpowiednio przepisy art. 217-220ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego. W przypadku uzyskania zaświadczenia o samodzielności lokali nie ma możliwości domagania się sprostowania tego zaświadczenia, bowiem ustawa o własności lokali nie przewiduje unieważnienia ani wydania zaświadczenia o braku samodzielności po wcześniejszym uzyskaniu dokumentu stwierdzającego takie zakwalifikowanie lokalu. Zatem na etapie wydawania zaświadczenia o spełnieniu wymagań umożliwiających uznanie lokalu za samodzielny lokal mieszkalny organ nie ma uprawnień do kontestowania ustaleń związanych z dopuszczeniem lokalu do użytkowania, a w szczególności do uznania, że lokal nie nadaje się do użytku. Wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu może żądać każdy właściciel, także dotychczasowy właściciel w rozumieniu u.w.l. (tj. właściciel lokali niewyodrębnionych), w tym gmina, nawet gdy organem dysponującym kompetencją orzeczniczą jest starosta (będący tą samą osobą co prezydent miasta jako organ gminy). Organem właściwym do rozpoznania zażalenia od postanowienia starosty w sprawie tego zaświadczenia jest samorządowe kolegium odwoławcze.
Czasami lokalem w rozumieniu u.w.l. może stać się budynek zawierający tylko jeden lokal. Stanie się tak, jeśli ustanowiono odrębną własność lokali w nieruchomości zabudowanej więcej niż jednym budynkiem, co przewiduje art. 3 ust. 5 u.w.l. - jeśli oprócz budynków wielolokalowych w skład tej nieruchomości wchodzi budynek mieszczący tylko jeden lokal.
Artykuł 2 ust. 4 u.w.l. zawiera dodatkowe informacje dotyczące składników samodzielnego lokalu, jakim są pomieszczenia przynależne do lokalu. Zgodnie z tym przepisem, w skład lokalu mogą wchodzić oprócz pomieszczeń głównych także pomieszczenia przynależne. Pomieszczenia te są częściami składowymi lokalu (co oznacza, że będą własnością tej samej osoby, do której należy lokal, a ich powierzchnia wliczana będzie do powierzchni lokalu), przy czym owe pomieszczenia przynależne nie muszą przylegać bezpośrednio do lokalu (do pomieszczeń głównych), a nawet mogą być położone poza budynkiem, w którym znajduje się dany lokal (jego pomieszczenia główne). Muszą jednak być położone w granicach tej samej nieruchomości gruntowej. Do pomieszczeń przynależnych, zgodnie z art. 2 ust. 4 u.w.l., zalicza się w szczególności piwnicę, strych, komórkę i garaż, co oznacza, że pomieszczeniami przynależnymi mogą być także pomieszczenia o innych funkcjach, stanowiące wraz z całym lokalem własność tej samej osoby. nie są pomieszczeniami niczym niewydzielone lub wydzielone prowizorycznie części większych lokali, sal czy też izb Podobne konkluzje należy odnieść do miejsc postojowych i garażowych usytuowanych poza budynkiem, w którym znajduje się lokal. Chociaż w art. 2 ust. 4 u.w.l. wymieniono garaż jako przykład pomieszczenia przynależnego do lokalu, to trzeba stwierdzić, że choć może on być pomieszczeniem przynależnym (jeśli jest wydzielonym w budynku pomieszczeniem i został zbyty razem z lokalem), to może być także samodzielnym lokalem (niemieszkalnym) albo częścią nieruchomości wspólnej - jeśli jest to np. garaż wielopoziomowy wielostanowiskowy o wyznaczonych miejscach postojowych, znajdujący się w budynku mieszkalnym i niestanowiący samodzielnego lokalu użytkowego. Ostatecznie o możliwości zaliczenia jakichś obiektów do kategorii pomieszczeń przynależnych do lokalu zdecyduje najczęściej zaświadczenie starosty uznającego, że lokal wraz z określonymi pomieszczeniami przynależnymi spełnia wymóg samodzielności.
Pomieszczeń przynależnych nie należy mylić z wymienionymi w art. 2 ust. 2 u.w.l. pomieszczeniami pomocniczymi. Te ostatnie stanowią nieodłączny składnik głównej części lokalu i służą tej samej funkcji (zaspokajaniu tych samych potrzeb) Pomieszczeń przynależnych nie należy mylić z wymienionymi w art. 2 ust. 2 u.w.l. pomieszczeniami pomocniczymi. Te ostatnie stanowią nieodłączny składnik głównej części lokalu i służą tej samej funkcji (zaspokajaniu tych samych potrzeb np. spiżarnia usytuowana między kuchnią a pokojem) "kryterium charakteryzującym "pomieszczenie pomocnicze" w rozumieniu art. 2 ust. 2u.w.l. jest jego funkcja, zaś kryterium charakteryzującym "pomieszczenie przynależne" jest jego położenie". loggia i balkon, służące do wyłącznego użytku właściciela lokalu stanowiącego odrębną własność, podlegają ujawnieniu w księdze wieczystej w rubryce 1.4.4 w polu "opis lokalu". Sąd Najwyższy potraktował więc takie loggie i balkony jako pomieszczenia pomocnicze. przepisów do kategorii pomieszczeń pomocniczych można zaliczyć znajdujące się w obrębie mieszkania otwarte schowki, antresole, schody wewnętrzne w mieszkaniach kilkukondygnacyjnych, podesty, nawet jeśli nie są wydzielone trwałymi ścianami. Nie spełniają technicznie wymagań izby, a mimo to nie ma wątpliwości, że powinny znaleźć się w opisie lokalu, a powierzchnia ich zalicza się do powierzchni użytkowej. Pomieszczenia pomocnicze to takie, które ułatwiają czy wręcz umożliwiają zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych, jak łazienka, wc, wewnętrzne ciągi komunikacyjne, antresole lub schowki. Wobec tego, że mogą się wśród nich znajdować także części lokalu niewydzielone ścianami, jak np. otwarte schody wewnętrzne, antresola itp., do kategorii pomieszczeń pomocniczych kwalifikuje je związek funkcjonalny z izbami. Pomieszczenia przynależne natomiast mogą znajdować się poza lokalem i pełnią inną funkcję; służą zaspokajaniu potrzeb innych niż mieszkaniowe (np. piwnica, garaż, komórka). części składowe nieruchomości lokalowej, takie jak pomieszczenia przynależne, powinny być ujęte (wymienione) w umowie o ustanowieniu odrębnej własności, a ich powierzchnia powinna być wliczona do powierzchni lokalu. W innym przypadku, nawet jeśli są to pomieszczenia funkcjonalnie związane z danym lokalem i wykorzystywane wyłącznie przez właściciela tego lokalu, nie staną się one częścią jego indywidualnej własności (częścią składową jego lokalu).
Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W myśl przyjętych w doktrynie i judykaturze poglądów za elementy takie uważa się fundamenty, dach, ściany nośne, klatkę schodową, przewody, instalacje wodne, ogrzewcze itp
Artykuł 7 ust. 1 u.w.l. definiuje trzy podstawowe formy ustanawiania odrębnej własności lokali:
- w drodze umowy,
- w drodze jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości,
- orzeczeniem sądu znoszącego współwłasność.
Szczególnym rodzajem umowy będzie umowa, o której mowa w art. 9 ust. 1 u.w.l., czyli umowa zobowiązująca właściciela gruntu do wybudowania na tym gruncie domu oraz do ustanowienia - po zakończeniu budowy - odrębnej własności lokali i przeniesienia tego prawa na drugą stronę umowy lub na inną wskazaną w umowie osobę. Będzie to - jeśli pominie się inne cechy umowy związane z obowiązkiem wzniesienia budynku - rodzaj umowy przedwstępnej, przyrzekającej ustanowienie odrębnej własności lokalu w przyszłości.
Zgodnie z art. 7 ust. 2 u.w.l., umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Dotyczy to także jednostronnej czynności prawnej, w wyniku której także powstaje odrębna nieruchomość lokalowa. Umowa zawierana przez właściciela nieruchomości z nabywcą lokalu ustanawia i przenosi na nabywcę odrębną własność lokalu.
Stronami umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu są dotychczasowy właściciel i inna osoba fizyczna lub prawna (lub inne osoby), przy czym wyjątkiem jest opisana w art. 9 ust. 1 u.w.l. sytuacja, w której zamiast dotychczasowego właściciela stroną umowy jest osoba, która dopiero zobowiązuje się wybudować budynek i ustanowić w nim odrębną własność na rzecz innych osób.
Artykuł 8 ust. 3 u.w.l. definiuje strony umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu jako współwłaścicieli nieruchomości albo właściciela nieruchomości i nabywcę lokalu. Ci współwłaściciele nieruchomości, dysponujący współwłasnością łączną, mogą znieść tę współwłasność i ustanowić odrębną własność lokali na rzecz każdego z nich osobno, natomiast wymieniany w tym przepisie właściciel nieruchomości to w świetle przepisów u.w.l. - dotychczasowy właściciel, a zatem mogą to także być współwłaściciele tej nieruchomości.
Artykuł 10 u.w.l. informuje dodatkowo, że jeśli właściciel nieruchomości ustanawia odrębną własność lokali dla siebie, na mocy jednostronnej czynności prawnej, stosuje się odpowiednio przepisy o ustanowieniu odrębnej własności w drodze umowy. W takim przypadku stroną umowy jest dotychczasowy właściciel, niejako umawiający się sam ze sobą, że odtąd te jego lokale, które stanowiły jego własność łącznie, mimo że nadal będą jego własnością, podzielone zostaną na kilka części - samodzielne lokale mieszkalne, z których każdy będzie mógł być zbyty osobno, ale razem z odpowiednimi udziałami w nieruchomości wspólnej, które w ramach tej jednostronnej umowy zostają określone. Umowa taka może być też zawarta przez kilka osób, jeżeli są one dotychczasowym właścicielem, tzn. jeżeli są współwłaścicielami całej nieruchomości lub niewyodrębnionych dotychczas lokali.
We wszystkich wymienionych przypadkach należałoby (zgodnie z art. 3 ust. 4 u.w.l.), określając przedmiot własności, określić równocześnie dla wszystkich lokali wielkość udziałów w nieruchomości wspólnej, w tym oddzielnie dla każdego samodzielnego lokalu niewyodrębnionego określić jego powierzchnię użytkową i powierzchnię pomieszczeń do niego przynależnych. jeśli tylko jeden z małżonków jest właścicielem gruntu, na którym wszyscy jego współwłaściciele wznieśli dom i ustanowili w nim odrębną własność lokali, a prawo własności jednego z lokali zostało zapisane na małżonka, który jest współwłaścicielem gruntu, to drugi ze współmałżonków nie nabywa współwłasności lokalu ani gruntu, choćby budynek został wzniesiony w czasie trwania małżeństwa i choćby dołożył on własnych środków na wybudowanie budynku. Małżonek ten ma natomiast prawo żądać zwrotu nakładów, jakie poniósł.
Umowa współwłaścicieli ustanawiająca odrębną własność lokali w nieruchomości stanowiącej dotychczas ich współwłasność łączną powinna spełnić wymogi podane w u.w.l. i określać dla każdego lokalu udział w nieruchomości wspólnej. Dotyczy to także innych przypadków podziału nieruchomości. Do ustanowienia odrębnej własności lokali może natomiast dojść w wyniku ugody sądowej zawartej w postępowaniu sądowym o zniesienie współwłasności. Powszechnie uważa się bowiem, że ugoda sądowa podpisana przez uczestników postępowania i wciągnięta do protokołu posiedzenia jest zastępczą formą sądową i czyni zadość wymaganiom aktu notarialnego, toteż stanowi podstawę wpisu odrębnej własności lokalu do księgi wieczystej. Ustanowienie odrębnej własności lokalu w postępowaniu sądowym może mieć też miejsce w sytuacjach, gdy dochodzi do działu spadku, w którego masie spadkowej znajduje się nieruchomość, czy też w razie podziału majątku wspólnego małżonków. Stosuje się wówczas odpowiednio przepisy o zniesieniu współwłasności zawarte w art. 617-625 k.p.c.
Odmowa ustanowienia odrębnej własności lokali przez sąd, kończąca postępowanie o zniesienie współwłasności, może nastąpić w wyjątkowych przypadkach. Nie wydaje się tu obecnie przyczyną wystarczającą sytuacja konfliktu między współwłaścicielami, gdyż u.w.l. zawiera instrumenty dalej idące niż przepisy k.c. o współwłasności i umożliwia np. przymusową sprzedaż lokalu jako sposób rozstrzygnięcia konfliktów. Decydująca dla sądu powinna zatem być zgodna wola współwłaścicieli, dotycząca zniesienia współwłasności.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.w.l., umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna określać co najmniej:
- rodzaj, położenie i powierzchnię lokalu oraz pomieszczeń do niego przynależnych;
- wielkość udziałów przypadających właścicielom poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej.
Jak wynika z treści przepisu (w którym użyto terminu "co najmniej"), jest to niezbędne minimum postanowień, jakie musi zawierać umowa. Zatem może ona zawierać także inne postanowienia (musi też zawierać załączniki wymagane przez art. 2 ust. 5 u.w.l., a w przypadku realizacji umowy zobowiązującej właściciela gruntu do wybudowania budynku i ustanowienia po jego wybudowaniu odrębnej własności lokali na rzecz innych osób - także postanowienia odpowiednie dla takiej umowy).
Zasadniczo umowa przenosząca lub ustanawiająca własność lokalu, która nie zawiera określenia wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej związanych z lokalem lub z lokalami, jest nieważna. Jednakże zachowuje ona ważność, jeśli na podstawie innych danych w niej zawartych można ustalić związany z lokalem udział w prawie do gruntu. Przepis art. 8 ust. 2 u.w.l. zawiera także dodatkową dyspozycję, na mocy której współwłaściciele (właściciele lokali) mogą także (ale nie muszą) określić w umowie sposób zarządu nieruchomością wspólną (z art. 18 ust. 1 u.w.l. wynika natomiast, że w ramach określania sposobu zarządu mogą oni też powierzyć zarząd tą nieruchomością określonej osobie fizycznej lub prawnej). Zgodnie z art. 24 ust. 2 u.k.w.h., który został zmieniony przez art. 37 u.w.l., zarząd powinien zostać ujawniony w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, w której własność lokali została wyodrębniona, a w razie nieujawnienia domniemywa się sposób zarządu wynikający z ustawy.
Przepis art. 8 ust. 2 u.w.l. zawiera także dodatkową dyspozycję, na mocy której współwłaściciele (właściciele lokali) mogą także (ale nie muszą) określić w umowie sposób zarządu nieruchomością wspólną (z art. 18 ust. 1 u.w.l. wynika natomiast, że w ramach określania sposobu zarządu mogą oni też powierzyć zarząd tą nieruchomością określonej osobie fizycznej lub prawnej). Zgodnie z art. 24 ust. 2 u.k.w.h., który został zmieniony przez art. 37 u.w.l., zarząd powinien zostać ujawniony w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, w której własność lokali została wyodrębniona, a w razie nieujawnienia domniemywa się sposób zarządu wynikający z ustawy.
Wszystkie te warunki powinny znajdować odzwierciedlenie w zawieranej umowie (o której mowa w art. 9 u.w.l.), a także powinny być dokonane odpowiednie czynności faktyczne mające na celu spełnienie tych warunków. Warunki te mają zapewnić nabywcom lokali gwarancję wykonania umowy.
odrębnej własności lokalu "po zakończeniu budowy". Należy wobec tego ustalić, kiedy takie zakończenie budowy następuje. Zgodnie z przepisami pr. bud. należałoby za nie uznać albo uzyskanie pozwolenia na użytkowanie budynku, jeśli jest to wymagane (zob. art. 55 pr. bud.), albo moment po zawiadomieniu właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Możemy też mieć do czynienia z wadliwością umowy, do której stosuje się art. 9 u.w.l., i tym samym z jej wadliwym wykonaniem (np. wtedy, gdy nie zrealizowano jednego z warunków albo został on zrealizowany po zawarciu umowy w sposób inny, niż przewidywano w chwili jej zawierania). Gdy umowa jest wadliwa (a więc i wadliwie wykonywana) lub nawet sama umowa jest dobra, ale jej wykonanie jest złe, zgodnie z art. 9 ust. 3 u.w.l. sąd może na wniosek nabywcy powierzyć w trybie postępowania nieprocesowego dalsze wykonywanie umowy innemu wykonawcy na koszt i niebezpieczeństwo właściciela gruntu. Sąd może, jak wynika z treści tego przepisu, podjąć taką decyzję również w przypadku wykonywania umowy w sposób sprzeczny z umową.
"Obowiązkiem dewelopera jako przyjmującego zlecenie jest wykonanie umowy w całości, a zatem również spełnienie zobowiązania w zakresie wyodrębnienia lokalu oraz przeniesienia jego własności na klienta. Obciążanie klienta odpowiedzialnością za niedojście umowy do skutku wyłącznie z jego winy, polegającej na odmowie przystąpienia do zawarcia umowy przedwstępnej (zbędnej z uwagi na treść umowy deweloperskiej), jest całkowicie nieuzasadnione, albowiem w świetle postanowień umowy brak jest podstaw do uznania, aby zachodziła konieczność sporządzania jakiejkolwiek umowy przedwstępnej".
jest ustawa z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz. U. Nr 232, poz. 1377).
Ustawa ta określa:
1) środki ochrony wpłat dokonywanych przez nabywcę,
2) zasady i tryb zawierania umów deweloperskich,
3) obowiązki przedkontraktowe dewelopera,
4) treść umowy deweloperskiej,
5) prawa i obowiązki stron umowy deweloperskiej,
6) zasady postępowania ze środkami nabywcy w przypadku upadłości dewelopera.
Przepisy tej ustawy stosuje się również do umowy, na podstawie której deweloper zobowiązuje się do zawarcia umowy deweloperskiej, tj. do umowy przedwstępnej.
...
niewmar