Shute Nevil - Ostatni brzeg.pdf - Książki - klon24

Nevil Shute

Ostatni brzeg

(Przełożyła Zofia Kierszys)

W ostatnim miejscu naszych spotkań

chodzimy po omacku razem

i unikamy słów

tu zgromadzeni na tym brzegu

wezbranej rzeki...

Oto tak kończy się świat

oto tak kończy się świat

nie z hukiem tylko ze skowytem

T.S. Eliot

Rozdział pierwszy

Porucznik Peter Holmes z Australijskiej Królewskiej Marynarki Wojennej zbudził

się o świcie. Dość długo leżał senny, rozmarzony miłym ciepłem śpiącej przy nim Mary, i

patrzył, jak pierwszy blask australijskiego słońca rozjaśnia kretonowe zasłony w oknie.

Kąt padania tego blasku pozwolił mu się zorientować, że dochodzi godzina piąta; lada

chwila słońce zbudzi Jennifer, maleńką córeczkę, i trzeba będzie wstać, zacząć dzień.

Na razie jednak pośpiechu nie ma; jeszcze trochę można poleżeć.

Zbudził się z uczuciem zadowolenia, chociaż w pierwszej chwili nie wiedział,

dlaczego. Z powodu gwiazdki nie, bo święta Bożego Narodzenia przecież minęły.

Jodełka w ogrodzie, którą ozdobił girlandami kolorowych żarówek, podłączonych

przedłużaczem do kontaktu przy kominku w hallu, wyglądała jak miniatura wielkiej,

oświetlonej choinki o milę dalej przed ratuszem w Falmouth. I w wieczór gwiazdkowy

podejmowali mięsem pieczonym na rożnie kilkoro przyjaciół, przy czym zabawa była wy-

śmienita. Święta więc minęły i dzisiaj - myśl jego pracowała powoli - musi być czwartek,

27 grudnia. Poczuł, że skóra na plecach jeszcze go piecze po tym całym wczorajszym

dniu na plaży i w żaglówce, gdy brał udział w wyścigach. Najmądrzej byłoby nawet na

moment nie wkładać dziś koszuli. I nagle już w pełni odzyskał świadomość,

uprzytomniając sobie, że oczywiście dziś musi być całkowicie ubrany, i to w mundur. O

godzinie jedenastej powinien stawić się w Ministerstwie Marynarki Wojennej w

Melbourne. To chyba oznacza nominację, pierwsze zadanie od siedmiu miesięcy. Kto

wie, czy nie na morzu, jeżeli szczęście dopisze, tam, dokąd coraz bardziej serce go

ciągnie.

W każdym razie praca. Uradowany tą perspektywą, zasnął wieczorem i radość

przetrwała noc. Od sierpnia, pomimo że otrzymał wtedy awans na porucznika, nie miał

przydziału i wobec ogólnej sytuacji, jaka się wytworzyła, zrezygnował już z nadziei, że

kiedykolwiek znowu będzie w służbie. Z ministerstwa dostawał jednak co miesiąc pełne

pobory i Bogu za to dziękował.

Niemowlę się poruszyło, zaczęło gaworzyć i cichutko kwilić. Porucznik niemal

automatycznym ruchem ręki włączył czajnik elektryczny przygotowany na tacy z fili-

żankami do herbaty i butelką dziecka i wtedy Mary obudziła się także. Zapytała, która

godzina. Powiedział i całując ją w policzek, dodał:

- Znów śliczny poranek. Usiadła, odgarnęła włosy z czoła.

- Strasznie spiekłam się wczoraj na słońcu. Jennifer nasmarowałam wieczorem

maścią cynkową, ale nie wiem, czy jest sens znów z nią jechać dzisiaj na plażę. - I nagle

ona też sobie przypomniała. - Och... Peter, dziś czwartek, masz być w Melbourne,

prawda?

Przytaknął.

- A powinienem dziś właśnie posiedzieć w domu, w cieniu.

- Ja chyba się z domu nie ruszę.

Wstał i poszedł do łazienki. Gdy wrócił, Mary już nie leżała; dziecko siedziało na

nocniczku, ona czesała się przed lustrem. Usiadł na brzegu łóżka w promieniu słońca i

zaparzył herbatę. Mary powiedziała:

- Okropny upał będzie dziś w Melbourne, Peter. Może jednak pojadę z Jennifer do

klubu około czwartej, a ty tam do nas przyjedziesz, żeby trochę popływać. Wzięłabym do

przyczepki twoje kąpielówki.

W garażu stał ich nieduży samochód, ale odkąd ta krótka wojna się skończyła, to

jest od roku, nie jeździli nim wcale. Peter Holmes jednak miewał dobre pomysły i potrafił

posługiwać się narzędziami, więc wykombinował zupełnie możliwy wehikuł zastępczy. W

domu były dwa rowery, Mary i jego. Skonstruował do nich małą dwukołową przyczepkę, z

którą mogli jeździć na zmianę i która służyła za wózek dla dziecka i bagażnik. Trudność

sprawiała tylko długa jazda z Falmouth pod górę.

Skinął głową.

- To niezła myśl. Zostawię swój rower na stacji.

- Którym pociągiem musisz jechać?

- Dziewiąta pięć. - Łyknął trochę herbaty i spojrzał na zegarek. - Wypiję to i zaraz

jadę po mleko.

Wkrótce potem, w szortach i koszulce gimnastycznej, wyszedł. Zajmowali na

wzgórzu nad miasteczkiem parter starego domu, podzielonego na mieszkania; im

przypadł w tym podziale garaż, jak również spora część ogrodu i weranda. Na werandzie

trzymali rowery z przyczepką. Logiczniej byłoby samochód zaparkować pod drzewami,

żeby rowery stawiać w garażu, ale Peter nie mógł się na to zdobyć. Ten mały Morris był

jego pierwszym w życiu własnym samochodem i pamiętał czasy zaręczyn z Mary. Pobrali

się w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym pierwszym, na sześć miesięcy przed

wojną, przed rozłąką, nie tak wszakże nieskończenie długą, jak myśleli, gdy on odpływał

w nieznane australijskim okrętem Jej Królewskiej Mości. Rozpętała się raptownie ta

oszałamiająco krótka wojna - wojna, której dziejów nikt nie spisał i nikt spisać już nie

miał, i która natychmiast ogarniając całą półkulę północną tak samo raptownie się

skończyła z ostatnim sejsmicznym wstrząsem po wybuchu bomby w trzydziestym

siódmym dniu. Pod koniec trzeciego miesiąca Peter Holmes wrócił do Williamstown na

pokładzie "Anzaca", goniącego resztką paliwa, gdy już mężowie stanu półkuli

południowej zjechali się do Wellington w Nowej Zelandii, żeby omówić tę nową sytuację,

w jakiej nagle znalazł się świat. Z Williamstown wrócił do Falmouth, do Mary i do swego

samochodu Morris Minor. W zbiorniku zostały jeszcze trzy galony benzyny; zużył je

nieopatrznie, tak jak i następne pięć kupione bez trudu na stacji benzynowej, zanim

Australijczycy sobie uprzytomnili, że benzynę sprowadza się przecież z półkuli północnej.

Z werandy wyciągnął teraz rower na trawnik i przymocował do roweru przyczepkę;

czekała go czteromilowa droga. Sam musiał jeździć po mleko i śmietanę, bo brak

środków transportu uniemożliwiał dostarczanie nabiału z okolicznych farm do domów;

masło już oboje się nauczyli ubijać za pomocą robota. Zjechał w dół szosą w ciepłym

porannym słońcu, słuchając, jak w przyczepce z tyłu grzechoczą blaszanki, dumając z

zadowoleniem o perspektywie pracy.

Bardzo słaby ruch panował na szosie. Środkiem wolno sunął pojazd, który kiedyś

był samochodem, a teraz bez silnika i przedniej szyby stał się po prostu krytym wozem

zaprzężonym w angusa. Po żwirze, skrajem asfaltu, przekłusowali ostrożnie dwaj

jeźdźcy konni. Peter nie marzył nawet o koniu; te rzadkie, delikatne zwierzęta zmieniały

ostatnio właścicieli za cenę co najmniej tysiąca funtów, więc nie stać go było na to, ale

Shute Nevil - Ostatni brzeg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: