Alex Joe - 7. Piekło jest we mnie.pdf - Joe Alex i Ben Parker - tomaso41

Joe Alex

Piekło jest we mnie

1987

Gdziekolwiek zwrócę lot, tam czekać będzie

Gniew nieskończony, nieskończona rozpacz!

Gdziekolwiek zwrócę lot, tam wszędzie piekło.

Piekło jest we mnie, a na dnie otchłani

Głębsza, ziejąca czeluść się otwarła,

Przy której piekło dręczące jest niebem.

Zmiłuj się wreszcie! Czyż nie ma już miejsca

Dla mej pokuty i dla wybaczenia?

Nie ma, zostało jedynie poddanie

I lęk przed hańbą, która mnie okryje

Wśród duchów w dole…

John Milton, Raj utracony, księga III.

K tóż mógł przypuszczać, że ów lot tak się zakończy? Miała to być podróż dla przy-

jemności, dwa tygodnie wypoczynku okraszonego skromną, ale mile łechcącą próżność

uroczystością. Tak przynajmniej twierdził wydawca, na którego ręce przesłano zapro-

szenie. Utrzymane było ono w niezwykle uprzejmym, niemal serdecznym tonie i stało

w nim, czarno na białym, że Klub Południowoafrykańskich Miłośników Powieści

Kryminalnej będzie zaszczycony, jeśli pan Joe Alex zechce przybyć do Johannesburga,

aby przyjąć doroczną nagrodę Klubu i podzielić się z jego członkami swymi doświad-

czeniami pisarskimi, a także — jeśli zechce, oczywiście — opowiedzieć o swoich pla-

nach na przyszłość. Prezydium Klubu będzie szczęśliwe mogąc pokryć koszty przelotu

i pobytu pana Alexa w Johannesburgu, gdzie niżej podpisani dołożą wszelkich starań,

aby zapoznać gościa z miastem i jego pięknymi okolicami.

Tak, zapewne próżność odegrała pewną rolę w przyjęciu tego zaproszenia, lecz nie

tylko. Działo się to w latach pięćdziesiątych, gdy bardzo młody Joe Alex, wciąż jeszcze

nie dowierzający swej nagłej popularności, gotów był spełnić niejedno życzenie wy-

dawcy tak szybko i sprawnie wypuszczającego na światło dzienne jego kolejne książki.

Wszystko to działo się w przededniu rewolucji, jaką spowodowało wprowadzenie

silnika odrzutowego w lotnictwie pasażerskim, i lot z Londynu do Południowej Afryki

trwał przeszło dobę. Lecz minął szybko, równie szybko, jak dwa tygodnie, które po nim

nastąpiły.

I oto Joe znalazł się ponownie w porcie lotniczym Jan Smuts, gotów do odlotu. Był

zmęczony. Przyjęcie pożegnalne ciągnęło się aż do zmroku i trwałoby zapewne jeszcze,

gdyby nie to, że godzina odlotu zbliżała się nieuchronnie i gość musiał opuścić zebra-

nie.

Ale teraz było już po wszystkim. Joe wszedł do wielkiej oszklonej poczekalni, wska-

zał tragarzowi najbliższy stolik i opadł na fotel. Tragarz postawił obie jego walizki obok

fotela, zerknął na banknot trzymany przez Alexa, wyjął mu go delikatnie z ręki, błysnął

nieprawdopodobnie białymi zębami, kontrastującymi z jego czarną twarzą, zasalutował

i odszedł mówiąc, że powróci, kiedy zapowiedzą samolot do Londynu.

Joe zerknął na zegarek, westchnął i wyciągnął z bocznej kieszeń marynarki lokalną

gazetę, którą kupił przy wejściu. Przez dłuższą chwilę przesuwał wzrokiem po szpal-

tach, lecz pomimo rozpaczliwych wysiłków nie znalazł ani jednej wiadomości, która

mogła go zainteresować choćby w najmniejszym stopniu. Przymknął oczy i westchnął

ponownie. Fala zmęczenia powracała, bardziej natrętna niż przed chwilą. Gdzieś daleko,

za rozległą, cicho podzwaniającą talą olbrzymiej szyby, zajmującej prawie całą ścianę

poczekalni, nierówno grzmiały zapuszczone silniki wielkiego samolotu pasażerskiego.

Noc rozciągnęła się już nad lotniskiem, za szybą migotały kolorowe światełka, a z lewej

strony wpadał wielki blask zapalonych relektorów na wieży kontrolnej.

— Za wiele było tego wina… — mruknął Alex cicho. Wydawało mu się, że przytłu-

miona wibracja silników wprawia w dygotanie wszystkie komórki znużonego mózgu.

A mózg ten był już dostatecznie udręczony dwoma tygodniami nie przemijającego

upału, setkami zdawkowych rozmów z nieznajomymi ludźmi, a nade wszystko mo-

wami w czasie dzisiejszego pożegnalnego bankietu.

Na szczęście port lotniczy leżał dostatecznie daleko od miasta i udało mu się po-

zbyć wszystkich, którzy chcieli go odprowadzić, niemal wszystkich, gdyż Prezes Klubu

Południowoafrykańskich Miłośników Powieści Kryminalnej odwiózł go wprost z przy-

jęcia na lotnisko. Prezes był producentem regionalnych pamiątek, sprzedawanych przez

rozrzuconą po całym kraju gęstą sieć sklepów. W drzwiach portu lotniczego zdążył

jeszcze wsunąć Alexowi pięknie zapakowane pudełeczko i zniknął, przepraszając, że nie

będzie towarzyszył gościowi do chwili odlotu. Wypił nieco zbyt wiele i chciał powró-

cić do miasta, zanim ruch samochodowy zmniejszy się. Prawo w Południowej Afryce

było niestety nieubłagane dla niezupełnie trzeźwych kierowców. Więc niech drogi mi-

ster Alex zechce mu wybaczyć…

Joe oczywiście zechciał wybaczyć i uścisnął wylewnie jego rękę, dziękując za gości-

nę, a kiedy prezes Klubu zniknął wreszcie, wsunął paczuszkę do kieszeni i ruszył ku po-

czekalni. Teraz sięgnął po pudełeczko, rozwinął papier i otworzył je. Wewnątrz była pa-

pierośnica obciągnięta szarą, chropowatą skórą słonia, a na niej wytłoczony złotymi li-

terami napis: „JOE ALEXOWI — KPAMPK”.

Przez chwilę patrzył ze zdumieniem, nie mogąc pojąć, kim jest ów Kpampk, i starając

się przypomnieć sobie nazwisko prezesa. Nagle spłynęło nań objawienie. Były to pierw-

sze litery nazwy Klubu. Obrócił papierośnicę w palcach, pomyślał z żalem o owym sło-

niu i wsunął ją do kieszeni.

Podeszła kelnerka, zamówił kawę i coca-colę i z nadzieją zaczął wsłuchiwać się

w słowa, które spłynęły łagodnie z megafonu wypowiadane miękkim, kobiecym gło-

sem. Ale głos zapowiedział samolot do Cape Town.

Minuty mijały. Kawa nie wróciła umysłowi świeżości, a lodowata coca nie przy-

niosła ciału ulgi. Nadal było gorąco, chociaż klimatyzowane wnętrze poczekalni wy-

dawało się o wiele chłodniejsze niż świat na zewnątrz. Spojrzał na zegarek. Do od-

lotu brakowało jeszcze czterdziestu minut, ale kontrola paszportowa i celna w Unii

Południowoafrykańskiej była dość dokładna. Do tego dojść musiał jeszcze czas po-

trzebny do zważenia i przetransportowania bagażu podróżnych do samolotu. Megafon

przemówił ponownie. Jeszcze jedna grupka pasażerów uniosła się z miejsc. Poczekalnia

pustoszała. Być może samolot do Londynu był ostatnim startującym tego wieczora?

Joe ziewnął, zasłaniając usta trzymaną w ręce gazetą.

— Uwaga! — powiedział megafon. — Start samolotu do Nairobi–Addis Abeby–

Kairu–Zurychu i Londynu będzie opóźniony, za co pragniemy przeprosić wszystkich

udających się w tym kierunku. Gdy maszyna będzie gotowa do startu, pasażerowie zo-

staną natychmiast powiadomieni. — Głos był beznamiętny, uprzejmy i spokojny.

Alex, który uniósł się nieco, słysząc pierwsze słowa komunikatu, opadł z wolna na

fotel i rozejrzał się leniwie.

Przy najbliższym stoliku, na wprost okna, siedziała zwrócona do niego proilem

młoda, czarnowłosa i bardzo ładna kobieta, ubrana w prześliczny lekki kostium podróż-

ny, który Alexowi nie spodobał się już na pierwszy rzut oka, tak jak nie spodobał mu się

modny, maleńki czerwony kapelusik nasunięty, nieco na bakier, na małą kształtną głów-

kę. Kapelusik ten był odrobinę zbyt czerwony, a kostium nieco zbyt obcisły, jak gdyby

właścicielce jego zależało przede wszystkim na niezwłocznym ukazaniu każdemu, kto

zechce spojrzeć, tego, czego dokładne określenie wymaga zwykle odrobiny wyobraźni.

Joe pomyślał w duchu, że nigdy jeszcze nie widział dziewczyny, która wydawałaby się

niemal naga, będąc tak dokładnie zakryta. Przy fotelu siedzącej, która pięknymi długimi

palcami opalonej dłoni przewracała leniwie kartki kolorowego ilustrowanego magazy-

nu, stała niewielka elegancka walizka z czerwonej skóry, a Joe, choć przyznał w duchu,

że przygląda się nieznajomej zbyt długo, pomyślał, że czerwona walizka także nie może

uchodzić za przedmiot odwracający uwagę od swej właścicielki. Obok walizki spoczy-

wał potężny jak sarkofag, okuty kufer–szafa, którego przewóz samolotem musiał kosz-

tować co najmniej tyle, ile przewóz pasażera. Na kufrze leżała parasolka, cienka i lśniąca

jak szpada. Przyglądając się czerwonym pantofelkom Alex zastanawiał się przez chwilę,

jaki może być zawód tej dziewczyny. Było w niej coś, co już na pierwszy rzut oka mó-

wiło, że jest osobą samodzielną. Ale do tego niepotrzebny był zawód, wystarczyło mieć

dość pieniędzy. Mimo to uznał, że najprawdopodobniej jest początkującą gwiazdeczką

ilmową albo śpiewaczką występującą w music–hallu. Dziewczyny te były w nieustan-

nym ruchu, gdyż sam rodzaj ich pracy zakładał ograniczoną ilość występów w jednym

miejscu. Raz jeszcze przesunął z przyjemnością spojrzeniem po długich, smukłych no-

gach, zerknął niechętnie na czerwoną walizkę i przeniósł wzrok ku następnemu stoli-

kowi.

Siedzący przy nim dwaj mężczyźni byli niemal równie interesujący jak młoda dama

Alex Joe - 7. Piekło jest we mnie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: