Fesch Jacques _ Za 5 godzin ujrzę Jezusa.pdf

JACQUES FESCH

Za pięć godzin

zobaczę Jezusa

DZIENNIK WIĘZIENNY

przygotowany przez Daniela-Ange'a

Tłumaczyła Aleksandra Frey

WYDAWNICTWO KSIĘŻY MARIANÓW

WARSZAWA 2005

NOTKA WSTĘPNA

Książka ta jest pierwszym francuskim wydaniem 1

osobistego dziennika Jacques'a Fescha, jego du

chowego testamentu.

(Prezentacja

By ułatwić lekturę tego bezcennego dokumentu po

przedzono go tekstem Daniela-Ange'a, na końcu

zaś zamieszczono kilka świadectw. Tak więc książ

ka zawiera:

dziennika jacąues

Daniel-Ange

1. Prezentację dziennika Jacques'a dokonaną przez

Daniela-Ange'a w formie listów, adresowa

nych najpierw do Jacques'a, a potem do in

nych, wrażliwych na jego przesłanie osób:

młodych, więźniów, a także tych, którzy żyją

w oczekiwaniu zbliżającej się śmierci;

2. Dziennik, będący sercem tej książki;

3. i wreszcie kilka świadectw młodych ludzi i wię

źniów poruszonych postacią Jacques'a.

Wcześniej dziennik został wydany w języku włoskim pod tytu

łem: Giornale Intimo, editrice Elle Di Ci, Leumann (Turyn), 1982.

Testament,

którego istota stała się

naszą spuścizną

Łabędzi śpiew czy Pieśń nad pieśniami? 1

Ten dziennik, zadedykowany sześcioletniej wówczas

córce Weronice, ujawnia samo jądro serca Jacques'a

Fescha. To nie tyle zażyłość z jego bliskimi, ile raczej

intymny kontakt z Bogiem. Nie tyle zewnętrzne wyda

rzenia, ile wewnętrzne okoliczności. Wędrówka jego du

szy. Cała ta gra w chowanego z Bogiem, który pozwa

la się odczuć, potem oddala się, wraca, robi „kuku",

a w końcu chowa się w krzakach: taki jest Jego sposób

postępowania z ludzkimi dziećmi. Nigdy nie jest z Nim

drętwo. Nie ma mowy o nudzie albo przysypianiu w fo

telu. Trzeba stale stać na czatach, czuwać, jakby się

było myśliwym ścigającym jelenia. To Pieśń nad pieś

niami Jacques'a.

To także jego testament adresowany do jego słodkiej,

małej Weroniki!

2 Łabędzi śpiew: według legendy łabądź przed śmiercią przecho

dzi samego siebie w niezrównanym śpiewie.

Pieśń nad pieśniami: od nazwy tej niezwykłej księgi Pisma świętego,

która opiewa zaręczyny Boga z Jego ludem, z każdym z nas, i którą

dziennik Jakuba pod wieloma względami przypomina.

Skoro nie ma nic, co mógłby jej zostawić, zapisuje

jej to, co najważniejsze: duszę własnej duszy, życie

swojego życia. I chodzi tu o kogoś: o Tego, który -

jak w końcu odkrył - jest życiem jego życia: o Jezusa:

tak bardzo chciał pomóc Weronice odkryć Go. A poprzez

nią, pomóc każdemu z nas.

Ten dziennik, obejmujący dwa ostatnie miesiące jego

życia, nie jest niczym innym, jak tylko ostatnim - przed

niebem - rozwinięciem tego tajemniczego wydarzenia,

które wprowadziło go w zupełnie nowy świat 3 . Nie moż

na zrozumieć znaczenia dziennika bez odwołania się

do owego, decydującego momentu jego życia.

Jednak tu, po prostu oddajmy mu głos.

człowieka, by użyć słów Claudela 4 , którego nagle

wyrwano z jego skóry i umieszczono w obcym ciele

pośród nieznanego świata", jest jedynym porówna

niem, jakie mogę znaleźć, by wyrazić ten stan cał

kowitego zamętu. Odnalazłem pokój, ale jednocześnie

i walkę. ...im dalej się posuwam, tym więcej do

strzegam własnej nędzy, i tej drogi bez końca, jaka

mi jeszcze pozostała. Nawrócenie rodzi ducha, a ten

duch poucza mnie, że religia nie jest komfortem,

ale że będzie ona zawsze, w jakimś sensie, nawró

ceniem. Ale Bóg jest tu! Bóg jest tu! Powołanie,

jakie mi daje, pobudza mnie do wołania, które kieruję

ku Niemu" (do brata Tomasza, 11 lutego 1956 r. 5 ).

Zielone Świątki: mam nowe oczy!

Gdzie indziej dorzuci tę niezwykłą uwagę:

(...) Już wkrótce minie rok od chwili, gdy Pan wezwał

mnie w swoim miłosierdziu. Nie umiem podać ci

dokładnej daty mojego nawrócenia. Następowało sto

pniowo. Dawniej prawdziwy Bóg był dla mnie jakąś

tradycją bez znaczenia, a teraz liczy się tylko On.

Jest w centrum świata... Dostałem początek, teraz

czas przejść do skutków. Zmieniło sie moje spojrzenie,

ale utarte sposoby myślenia i postępowanie nie ule

gły zmianie. Zaznam spokoju jedynie wtedy, gdy zgo

dzę się na tę wojnę. Sam jestem olśniony i zaskoczo

ny przemianą, jakiej dokonała we mnie łaska. „Stan

Z mojej piersi wydobywa się krzyk, wołanie o pomoc:

Mój Boże! i momentalnie, jak gwałtowny wiatr, który

przychodzi nie wiadomo skąd, Duch Pański chwyta

mnie za gardło... Jest to wrażenie nieskończonej mo

cy i słodyczy, którego nie da się znieść zbyt długo

(3 sierpnia 1955 r.).

Moc i słodycz: cechy charakterystyczne dla Osoby

Ducha Świętego. To Zielone Świątki!

Ten dziennik, choć dość szorstki, nie przeszkadza dostrzec ani

humoru - tego bliźniaczego brata miłości - który tak bardzo pomaga

rozładować najgorsze nawet sytuacje; Jacąues pisze do Pierrette wios

ną 1957 roku: „Spaceruję sobie jak niedźwiadek na łańcuchu...", ani

czułości: „Skarbie, wiesz, czego bym chciał? Móc podarować ci to, co

sprawiłoby ci taką przyjemność: bransoletkę ze starego złota, którą

nosiłabyś zawsze na ręku" (Światłe).

4 Paul Claudel, jeden z wielkich poetów naszych czasów - którego

Jacąues bardzo lubił - także doświadczył gwałtownego nawrócenia,

w katedrze Notre-Dame w Paryżu, w wigilię Bożego Narodzenia 1886

roku, tego samego dnia, gdy Teresa z Lisieux przeżyła w wieku czter

nastu lat to, co nazwała swoim nawróceniem.

5 Lumiere sw 1'ćchąffdud (Światło na szafocie), rozdz. 6 - (na

następnych stronach odnośnik Światło oznacza właśnie tę książkę).

Jutrzenka przedzierająca się

przez ostatnie cienie nocy

Dobra duchowe, dzięki Bogu - w przeciwieństwie

do materialnych - mogą mnożyć się w nieskończoność,

bez konieczności ich kawałkowania, dzielenia, a więc

umniejszania w jakimś stopniu. Przeciwnie, im bardziej

się nimi dzielić, tym bardziej się mnożą. (Tak jak to

było z rozmnożeniem chleba!) Przyjmij po prostu ten

spadek, który jest ci dziś ofiarowany.

Testament przyjmuje się na kolanach. Nawet jeśli

nie zgadzasz się z tym, o czym mówi, nawet jeśli niezbyt

wiele z niego rozumiesz, to przynajmniej przyjmij go

z szacunkiem. Bo to są poufne zwierzenia!

Niektóre fragmenty mogą wydać się niejasne komuś,

kto nie jest dość zaawansowany w życiu duchowym.

Niech to cię nie przeraża. Czytaj dalej, nawet po małym

fragmencie (każdego dnia czytaj to, co on napisał jed

nego dnia, to dobre tempo). Niektóre rzeczy wrócą do

ciebie później. Wtedy je zrozumiesz. Chciałem - dla

ułatwienia - umieścić obok fragment listu pisanego

tego samego dnia, ale prostszego w odbiorze, w bardziej

poufałym tonie. Skoro jednak te listy zostały już opub

likowane, to by nie pogrubiać tej niewielkiej książeczki,

mogę cię do nich jedynie odesłać. Zrób tak, jak ja,

jeśli będziesz mógł: czytaj je jakby w wersji stereo,

równocześnie.

Pozwoli ci to iść dosłownie śladem Jacques'a, krok

po kroku, dzień pod dniu, prawie godzina po godzinie.

Niesamowite, że można w ten sposób poznać tyle szcze

gółów z ostatnich miesięcy jego życia! 6 .

Wszystkie wątki tego fragmentu, niezwykłego z po

wodu piękna i mocy, odnajdziemy w jego dzienniku.

Będziemy mogli dotknąć „tej przemiany, jakiej dokonała

łaska" w nim, i z nim, będziemy nią olśnieni Odkry

jemy tu i walkę, zawsze zaciętą, i zawsze tak słodki

pokój. Zobaczymy to dzień po dniu, aż do tego ostat

niego, gdy „stanie się tym, kim jest", gdy powróci do

swojego „powołania". Powołania, które wyzwala wołanie.

Poczujemy w tym rękę Boga, która pozostawia go wciąż

całkowicie wolnym, a jednocześnie przymusza, ale przez

„to wszystko, o czym może przekonać miłość" (święty

Paweł). Wreszcie zobaczymy te nowe oczy, otwierające

się powoli na światło. Światło świtu, który coraz bardziej

się przybliża; który wstaje, przedzierając się przez ostat

nie cienie nocy, jakby w pragnieniu przyzwyczajenia

jego wzroku do olśniewającej jutrzenki, kiedy stanie

w końcu „na drugim brzegu". Jakby to były oczy nowo

narodzonego dziecka, które muszą powoli oswajać się

ze światłem tego świata...

Zwierzenia, których można słuchać

tylko na kolanach

A teraz, kiedy ten testament dotarł do twoich rąk,

do ciebie, który to czytasz, trzeba abyś przyjął to dzie

dzictwo. Nie jest ono zarezerwowane jedynie dla jego

małej Weroniki, dla jego przyszłych wnuków. Tym bar

dziej nie dla jakiejś elity czy klasy „uprzywilejowanych"

(uwięzionych, skazanych na śmierć, chorych). On chce,

byś i ty miał w nim swój udział, kimkolwiek jesteś,

bez względu na warunki i okres twojego życia.

6 Każdego lub prawie każdego dnia - od 10 kwietnia aż do ostat

niego dnia 30 września - Jacąues pisze list, lub choćby krótki liścik,

do matki Pierrette, w odpowiedzi na jej pełne miłości listy, które pisa

ła do niego od momentu skazania. Te listy zostały opublikowane

w 1980 r. pod tytułem Cela 18. Są doskonałym uzupełnieniem jego du

chowego dziennika, bardziej pogodne, ubarwione szczegółami z codzien-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: