Major Downar zastawia pułapkę.doc

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07...

Zygmunt Zeydler Zborowski

MAJOR DOWNAR ZASTAWIA PUŁAPKĘ

Zimowa noc dobiega końca. Wilgotny chłód atakuje z nieznośnym uporem. Przed lodowatym wiatrem wiejącym od Wisły nic chroni an: jesionka, ani nawet kożuch.

Porucznik Olszewski podniósł kołnierz płaszcza i wierzchem dłoni otarł z brwi mokry śnieg. — żadnych dokumentów?

—              Żadnych. — Sierżant głos miał schrypnięty, odchrząknął i po chwili dodał: — Znaleźliśmy tylko bilet tramwajowy.

— Miesięczny?             

— Nie. Jednorazowy, skasowany.

—              To niewiele. Będzie kłopot ze  zidentyfikowaniem zwłok. Morderstwo chyba na tle rabunkowym. Wszystko mu zabrali.

Wszystko — przytaknął sierżant. Roztarł zgrabiałe dłonie i wyjął z kieszeni paczkę papierosów   — Dziwne, że zostawili ubranie i takie .porządne buty     ' Olszewski pochylił się.

—              Bardzo porządne. Robione pewnie na miarę. Rozwiązał sznurowadło i ostrożnie zdjął but z prawej nogi. Jan Kielman — przeczytał. — To musi nam pomóc. Buty prawie nowe.

Rozległo się przenikliwe wycie syreny. Ludzie zgromadzeni wokół zwłok otrząsnęli się z chwilowego odrętwienia. Nadjechały dwa wozy milicyjne i ambulans. Lekarz, sanitariusze, fachowcy z brygady śledczo – dochodzeniowej. ? Natychmiast przystąpiono do akcji. Zwykłe w takich wypadkach czynności: obdukcja zwłok, pomiary, fotografie miejsca oględzin, szkic sytuacyjny,, modelowanie śladów. Ślady kół odcisnęły się w mokrym śniegu bardzo wyraźnie. Samochód grzązł, widać, głęboko.

—              Pistolet? — spytał porucznik Olszewski. Doktor Ziemba skinął głową.

—              Chyba tak. Wszystko na to wskazuje. Strzały oddano z małej odległości.

—              W plecy?

— Tak. Ktoś strzelił do niego z tyłu.

— Czas zgonu?

Doktor Ziemba nieznacznie wzruszył ramionami. Zawsze zadawano mu to pytanie, na które nie był w stanie dać dokładnej odpowiedzi.

— Tjy niedawna sprawa, parę godzin... cztery, pięć. Jeszcze nawet nic wystąpiły plamy opadowe. Stężenie zwłok także niezupełne. Czy pan wic, poruczniku, kim był ten człowiek?

— Nie. Nie znaleziono przy nim żadnych dokumentów.

— Hm. Twarz interesująca. Bardzo przyzwoicie ubrany. Garnitur z pierwszorzędnej wolny. Jesionka także w doskonałym gatunku.

—              Buty od Kielmana — dodał Olszewski. Doktor Ziemba uniósł brwi do góry.

Od Kielmana? No, to chyba nie będzie pan miał większego kłopotu z identyfikacją zwłok. Kielman robi buty tylko na zamówienie, ma stalą klientelę. Ale swoją drogą ciekawe, czego ten człowiek szukał po nocy tu, na Czerniakowie? Olszewski uśmiechnął się lekko.

On tu niczego nie szukał, zwłoki przywieziono samochodem.

—              Jest pan tego pewien?

—              No... Na to wskazywałyby świeże ślady opon.

—              To znaczy, że działali niefachowcy.

—              Też tak sądzimy. Chyba że gość był własnym wozem, który mu po zabójstwie skradziono. Mogło i tak być...

— Ma pan już jakąś wstępną koncepcję co do motywów zbrodni? — spytał doktor Ziemba.

— Wygląda to na rabunek. Zabrali mu zegarek, portfel...

— Ale zostawili eleganckie ubranie i nowe buty.

— To prawda — przytaknął Olszewski. — Jeżeli jednak miał większą gotówkę, bandytom nic opłacało się kraść ubrania. Za garderobę paser płaci grosze, a łatwo wpaść. Garnitur, jesionka, buty to bardzo niebezpieczne ślady. Nie możemy natomiast wykluczyć, że, jak już wspomniałem, zabrali facetowi samochód. Kto wie, czy nie przyjechał tu z mordercami własnym wozem. Doktor Ziemba pokiwał głową.

Bardzo prawdopodobne. Czy jeszcze mogę być w czymś pomocny; panic poruczniku? Sekcję zwłok oczywiście postaramy się przeprowadzić jak najprędzej. Sądzę, że zależy .panu na znalezieniu kuli. od której zginął ten człowiek.

***

Olszewski czuł się zaskoczony chłodnym spokojem towarzyszącej mu kobiety. Spodziewał się spazmów, czy okrzyków rozpaczy, tragicznych, gestów... A tymczasem blada, o regularnych rysach twarz nie wyrażała żadnego uczucia, była obojętna i nieruchoma, jak wyrzeźbiona w kamieniu,

—              Czy pani nie ma wątpliwości co do tego, że  to mąż?

— Nie. Nie mam wątpliwości. To był mój mąż. — Słowa te zabrzmiały dziwnie bezosobowo, oficjalnie.

Olszewski kazał zakryć ciało i powiedział:   — Chciałbym z panią chwilę porozmawiać: — Bardzo proszę.

Wsiedli do granatowej warszawy i pojechali do komendy. W wozie nie rozmawiali.

Musiała być kiedyś śliczną dziewczyną — myślał Olszewski, obserwując dyskretnie klasyczny profil siedzącej koło niego kobiety, -jej pełne, zmysłowe wargi i gęste, ciemne włosy, poznaczone tu i ówdzie srebrnymi nitkami.

W komendzie oglądano się za nimi. Ktoś szepnął:

—              Ale Staszek poderwał babkę...

Kiedy Olszewski usiadł za biurkiem, poczuł się nagle nieswojo. Wyczekujące spojrzenie czarnych, błyszczących oczu, onieśmielało go. Miał takie wrażenie, jakby to on czekał na przesłuchanie.

Milczenie przedłużało się. Trzeba było jednak zacząć.               

— Dlaczego pani dopiero dzisiaj w południe zawiadomiła nas o zaginięciu męża? — spytał.

— Nie uważałam za konieczne zrobić tego wcześniej.

— Nie była pani niespokojna?

— Nie.

Ciągle ten sam chłodny, obojętny ton.

— O ile mi wiadomo, mąż pani nie wrócił na noc.

— To nie jest zupełnie ścisłe. Mój mąż wrócił do domu około dziewiątej wieczorem i o dziesiątej położył się spać. Potem wyszedł.

—              O której?

— Było parę minut po pierwszej, jak zadzwonił telefon. Karol szybko się ubrał, wziął torbę z lekarskimi narzędziami i wyszedł.

— Czy pani może wie; kto dzwonił?

—              Tak. Dzwoniła gosposia doktora Kowierskiego.

— Kto to jest doktor Kowierski?

— Internista. Przyjaciel mego męża.

— Czy mogłaby mi pani opowiedzieć dokładnie, jak to, było z tym telefonem?

—              Oczywiście. A więc... jak już wspomniałam, po pierwszej zadzwonił telefon.

— Kto odebrał?

— Ja.

— Czy państwo mieli wspólną sypialnię?

—              Nie. Nie znoszę wspólnych sypialni. To barbarzyński zwyczaj. Każde z nas miało swój pokój

—              I telefon jest u pani.

—              Zawsze na noc przenosiłam aparat do siebie. W nocy zdarzały się pomyłkowe połączenia. Chciałam, żeby mąż miał spokój. Musiał wcześnie wstawać, żeby zdążyć do szpitala. Przy jego słabych nerwach jak się obudził, to później nie mógł długo zasnąć i rano był zmęczony.  

— Więc pani odebrała telefon,

— Tak.

— I kto dzwonił?

—              Już mówiłam. Gosposia doktora Kowierskiego.

— Czy poznała ją pani po glosie?

—              Nie sądzę, żebym kiedykolwiek rozmawiała z nią przez telefon. Może kiedyś, przed laty... A w ogóle widziałam ją w życiu ze dwa razy.

—              Nie bywała pani u doktora Kowierskiego?

—              Raczej nie. Nie darzę go specjalną sympatią i mam wrażenie, że on także za raną nie przepada. To przyjaciel mego męża. Urządzali sobie takie męskie spotkania,

Olszewski pokiwał głową.

— Rozumiem. Czy doktor Kowierski jest żonaty?

— Parę lat temu rozszedł się z żoną. Mieszka z synem.

— Może mi pani zechce opowiedzieć, jak to było dalej. Więc odebrała pani telefon i...

— I poprosiłam męża.

— Słyszała pani ich rozmowę?

— Słyszałam, co mówił mój maź. Powiedział: „Dobrze, dobrze. Oczywiście" Potem ubrał się pośpiesznie i wyszedł.

—              Rozmawiał z panią przed wyjściem?

— Tak. Powiedział, że jakiś nagły wypadek i  że  Kowierski prosi go, żeby natychmiast przyjechał z narzędziami chirurgicznymi.

— Czy takie rzeczy czasami się zdarzały? Czy doktor Kowierski wzywał już kiedyś pani męża?

—              Nic. Nigdy, byłam zaskoczona. Olszewski skrzętnie notował przebieg rozmowy.

Po krótkiej chwili znowu spytał:

— Pani mąż miał broń?

— Miał pistolet.

— Nosił go przy sobie?

— Tak, Od czasu tej historii z chuliganami.

— Napadli męża?             

— Tak. Kiedy wracał nocą ze  szpitala.

— T jak to się skończyło?

— Mąż był bardzo silnym, wysportowanym mężczyzną. Doszło do bójki. Na szczęście nadjechał milicyjny, radiowóz i tamci uciekli. Odtąd Karol nosił przy sobie pistolet, szczególnie jeżeli wychodził gdzieś późnym wieczorem.

— Czy ostatniej nocy, także  zabrał ze  sobą broń?

—              Tego nie wiem, ale myślę, że  tak.

— Chciałbym, żeby pani po powrocie do domu sprawdziła, czy pistolet męża leży na swoim miejscu. I proszę do mnie zatelefonować..

— Oczywiście. Nie ma pan już więcej pytań? Olszewski wstał.

—              Na razie to wszystko. Dziękuje pani.

*    *    *

Pułkownik Leśniewski był w złym nastroju. Nie silił się na żartobliwy ton, nie opowiedział żadnego kawału, nawet nic kazał podać kawy. Od razu przystąpił do rzeczy.

— Siadaj. Jak z rym napadem w Żyrardowie?

— Śledztwo w toku.

Masz już coś konkretnego w lej sprawię?

Downar potrząsnął głową.

— Nic, Jest trochę poszlak, ale wszystko jeszcze zupełnie płynne. Sprawdzamy ludzi. To trwa, sporo bandziorów, w okolicy nie ma alibi.

—              ...