[1]. Białkomocz rozpoznaje się przy dobowej utracie białka z moczem, która przekracza:
A. 15 g/dobę
B. 1.5 g/dobę
C. 0.15 g/dobę
D. 0.015 g/dobę
E. 0.0015 g/dobę
[2]. Wartość odcięcia dla stężenia PSA w surowicy krwi wynosi 4 ng/ml. Jest to wartość równa wartości:
A. 40 µg/L
B. 4 µg/L
C. 0.4 µg/L
D. 0.04 µg/L
E. 0.004 µg/L
[3]. Stężenie glukozy wynosi 3600 mg/dl. Pamiętając o tym, że masa molowa glukozy wynosi 180g, można stwierdzić, że wartość ta odpowiada stężeniu:
A. 2 mol/L
B. 20 mol/L
C. 20 mmol/L
D. 200 mmol/L
E. 2000 mmol/L
[4]. Wskaźnikiem niedożywienia u osób poddawanych hemodializie może być stężenie kreatyniny w surowicy krwi poniżej 10 mg/dL. Jeśli wiadomo, że masa molowa kreatyniny wynosi 113 g, można stwierdzić, że wartość ta odpowiada stężeniu:
A. 885 µmol/L
B. 88.5 µmol/L
C. 11.3 µmol/L
D. 11.3 mmol/L
E. 113 mmol/L
[5]. Informacje o moczniku – CO(NH2)2 – podawane są w niektórych opracowaniach w formie stężenia azotu mocznika we krwi (ang. blood urea nitrogen, BUN). Stężeniu mocznika 60 mg/dl odpowiada więc BUN równe:
A. 60 mg/dL
B. 56 mg/dL
C. 42 mg/dL
D. 28 mg/dL
E. 14 mg/dL
[6]. Według zaleceń NCEP ATP III wartość decyzyjna, której przekroczenie wiąże się z rozpoznaniem hipercholesterolemii, wynosi 200 mg/dL. Pamiętając, że masa molowa cholesterolu wynosi 386.7 g, można stwierdzić, że jest to w przybliżeniu:
A. 52 mmol/L
B. 5.2 mmol/L
C. 0.52 mmol/L
D. 7.7 mmol/L
E. 77 mmol/L
[7]. Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe:
A. jeden nanogram jest mniejszy od jednego grama miliard razy
B. czułość diagnostyczna zależy od kryteriów doboru grupy porównawczej
C. stężenie danego analitu jest równe ilorazowi absorbancji przy danej długości fali i molarnego współczynnika absorbancji (przy drodze optycznej 1 cm)D. prawo Beera mówi o tym, że absorbancja roztworu jest wprost proporcjonalna do stężenia substancji, znajdującej się w roztworze
E. wszystkie odpowiedzi prawidłowe
[8]. Metoda indukcyjna wyznaczania normy:
A. stosowana jest w badaniu pacjentów hospitalizowanych
B. za pomocą tej metody określa się normę parametrów o małej swoistości diagnostycznej
C. zaletą metody jest dostępność materiału i jego zróżnicowanie
D. wymaga przyjęcia założenia o charakterze rozkładu wartości referencyjnych
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
[9]. Na przedział wartości referencyjnych nie ma wpływu:
A. dobór populacji referencyjnej
B. sposób pobrania materiału
C. nieprecyzyjność metody pomiarowej
D. obciążenie metody pomiarowej
E. żadne ze stwierdzeń nie jest prawidłowe
[10]. Niezgodność wyniku badania laboratoryjnego z obrazem klinicznym może byćspowodowana:
A. błędem trywialnym
B. utajonym stanem patologicznym
C. nietypowym przebiegiem choroby
D. przesunięciem w czasie objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnychE. wszystkie odpowiedzi prawidłowe
[11]. Nieprawidłowe przygotowanie materiału kontrolnego może mieć wpływ na wielkość błędu:
A. przypadkowego
B. systematycznego
C. przypadkowego lub systematycznego, zależnie od powstałej nieprawidłowości
D. całkowitego
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
[12]. Stopień zgodności pomiędzy niezależnymi wynikami badania, które otrzymano w ustalonych warunkach, to:
A. powtarzalność
B. odtwarzalność
C. precyzja
D. poprawność
E. dokładność
[13]. Stopień zgodności pomiędzy wartością średnią otrzymaną na podstawie dużej serii wyników badania a przyjętą wartością odniesienia, to:
[14]. Stopień zgodności pomiędzy wynikiem pomiaru z przyjętą wartością odniesienia, to:
[15]. Jeśli przedział referencyjny stężenia sodu w surowicy krwi wynosi 135-145 mmol/L, to dopuszczalne granice błędu zgodnie z koncepcją Tonksa wyznacza wartość:
A. 7,1%
B. 6,2%
C. 4,5%
D. 3%
E. 1,8%
[16]. Zmienność wewnątrzosobnicza badanej wielkości wynosi 3%, a zmienność międzyosobnicza 4%. Ile wynosi dopuszczalny błąd przypadkowy metody służącej do pomiaru tej wielkości?
A. 1%
B. 1.25%
C. 1.5%
D. 1.75%
E. 2%
[17]. Błędy przypadkowe występujące przy wykonywaniu pomiarów:
A. mogą wynikać z nieprawidłowej kalibracji układu pomiarowego
B. prowadzą do przesunięcia wszystkich wyników w jedną stronę
C. są nieodłącznym zjawiskiem towarzyszącym wykonywanym pomiarom
D. zmniejszają poprawność uzyskiwanych wyników
[18]. Błędy przypadkowe decydują o:
A. precyzji metody pomiarowej
B. wrażliwości na interferencje
C. liniowości metody pomiarowej
D. odzysku metody pomiarowej
[19]. Ilościową informacją o precyzji nie jest:
A. odchylenie standardowe
B. współczynnik zmienności
C. nieprecyzyjność
D. różnica pomiędzy dwoma wynikami pomiaru wykonanego w tej samej próbce
[20]. Które z wyników walidacji wskazują najlepszą precyzję?
A. średnia 1500 mmol/l, współczynnik zmienności 18%
B. średnia 10 mg/dl, współczynnik zmienności 18%
C. średnia 1500 mmol/l, odchylenie standardowe 180 mmol/l
D. średnia 10 mg/dl, odchylenie standardowe 1,8 mg/dl
E. precyzja wszędzie jest jednakowa
[21]. Błędy systematyczne występujące przy wykonywaniu pomiarów:
C. nie są nieodłącznym zjawiskiem towarzyszącym wykonywanym pomiarom
D. decydują o poprawności uzyskiwanych wyników
[22]. Błędy systematyczne mogą decydować o:
A. dokładności metody pomiarowej
B. poprawności metody pomiarowej
C. zakresie liniowości metody pomiarowej
[23]. Ilościową informacją o poprawności może być:
D. obciążenie
[24]. Nieprecyzyjność metody ELISA przy wykonywaniu pojedynczych pomiarów w badanych próbkach wynosi 14%. Jaki może być efekt zmiany w procedurze pomiaru, polegającej na wykonywaniu czterech pomiarów w każdej próbce i podawaniu średniej jako wyniku uzyskanego u pacjenta?
A. nieprecyzyjność nie ulegnie zmianie
B. nieprecyzyjność zmniejszy się do 10%
C. nieprecyzyjność zmniejszy się do 7%
D. nieprecyzyjność zmniejszy się do 4%
E. nieprecyzyjność zmniejszy się do 3,5%
[25]. Obciążenie metody elektrochemiluminscencyjnej przy wykonywaniu pojedynczych pomiarów w badanych próbkach wynosi 4%. Jaki może być efekt zmiany w procedurze pomiaru, polegającej na wykonywaniu czterech pomiarów w każdej próbce i podawaniu średniej jako wyniku uzyskanego u pacjenta?
A. obciążenie nie ulegnie zmianie
B. obciążenie zmniejszy się do 3%
C. obciążenie zmniejszy się do 2%
D. obciążenie zmniejszy się do 1%
E. obciążenie zwiększy się do 8%
[26]. Czułość analityczna metody oznaczania stężenia TSH jest to:
A. najmniejsze stężenie TSH różniące się istotnie statystycznie od zera
B. najmniejsze stężenie TSH, przy którym CV metody nie przekracza 10%
C. najmniejsze stężenie TSH, przy którym CV metody nie przekracza 20%
D. zmiana odczytywanego sygnału przypadająca na 1 mIU/l
E. współczynnik zmienności metody wynoszący 20%
[27]. Oznaczanie TSH testem pierwszej generacji wiązało się z czułością funkcjonalną metody na poziomie:
A. 20%
B. 10%
C. 5%
D. 1%
E. żadne z powyższych
[28]. Całkowity dopuszczalny błąd pomiaru może być wyznaczony na podstawie:
A. biologicznej zmienności osobniczej i międzyosobniczej badanej wielkości
B. wymagań klinicznych związanych ze stosowaniem badanej wielkości
C. zaleceń organizatorów programów oceny zewnątrzlaboratoryjnej
D. zasady state of the art
[29]. Zakres granic kontrolnych w karcie Levey’a i Jenningsa średnia ±3 SD obejmuje:
A. 68% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
B. 95% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
C. 95,45% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
D. 99,7% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
E. 100% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
[30]. W sytuacji, gdy nie jest dostępny stabilny materiał kontrolny, minimalną formą kontroli jakości jest ocena powtarzalności prowadzona w formie kontroli:
A. średnich ruchomych
B. metodą „nieznanego dubletu”
C. rozrzutu wyników w grupie pacjentów
D. niezgodności stwierdzanych w czasie pracy analizatora
E. odpowiedzi A i B są prawidłowe
[31]. Wyniki dwóch kolejno wykonanych pomiarów kontrolnych przekraczają granicę dwóch odchyleń standardowych po przeciwnych stronach wartości średniej. Przyczyną takiego rozkładu wyników jest:
A. zmniejszenie czułości analitycznej kontrolowanej metody pomiarowej
B. zmniejszenie poprawności metody pomiarowej
C. zmniejszenie precyzji metody pomiarowej
D. zwiększenie czułości analitycznej metody pomiarowej
E. zwiększenie precyzji metody pomiarowej
[32]. Reguły interpretacyjne wskazujące na możliwość pojawienia się nadmiernego błędu przypadkowego to:
A. R4s, 41s, 10x
B. 22s, R4s, 41s
C. 13s, 12s, R4s
D. 22s, 41s, 10x
--------------------------------------------------------------------------
[33]. Czułość diagnostyczną testu określa iloraz wyników:
A. prawdziwie dodatnich i fałszywie dodatnich
B. prawdziwie dodatnich i fałszywie ujemnych
C. prawdziwie ujemnych i fałszywie ujemnych
D. prawdziwie ujemnych i fałszywie dodatnich
E. żadna z podanych odpowiedzi nie jest prawidłowa
[34]. Swoistość diagnostyczną testu oblicza się, dzieląc:
A. wyniki prawdziwie dodatnie przez wszystkie wyniki dodatnie
B. wyniki prawdziwie dodatnie przez wszystkie wyniki uzyskane u chorych
C. wyniki prawdziwie ujemne przez wszystkie wyniki ujemne
D. wyniki prawdziwie ujemne przez wszystkie wyniki uzyskane u zdrowych
[35]. Dokładność (efektywność) diagnostyczna jest to prawdopodobieństwo uzyskania:
A. wyniku prawdziwie dodatniego
B. wyniku prawdziwie ujemnego
C. wyniku prawdziwie dodatniego lub prawdziwie ujemnego
D. wyniku identycznego z wartością odniesienia ustaloną dla badanego materiału
E. wyniku identycznego z wartością rzeczywistą
[36]. W grupie 100 chorych uzyskano 50 wyników dodatnich, a w grupie 80 zdrowych stwierdzono 10 wyników dodatnich. Czułość i swoistość diagnostyczna testu to odpowiednio:
A. 80% i 10%
B. 10% i 50%
C. 80% i 50%
D. 50% i 80%
[37]. W 75% próbek pochodzących od osób zdrowych obserwuje się wyniki, które nie przekraczają wartości granicznej. W przypadku osób chorych sytuację taką obserwuje się w 25% przypadków. Proszę określić czułość i swoistość diagnostyczną użytego testu.
A. 75% i 25%
B. 75% i 75%
C. 25% i 25%
D. 25% i 75%
E. nie można określić czułości i swoistości testu ponieważ nie podano wartości granicznej.
[38]. Czułość diagnostyczną można zdefiniować jako:
A. P(CH+/T+)
B. P(T+/CH+)
C. P(T+/CH-)
D. P(CH+/T-)
E. odpowiedzi B i D są poprawne
[39]. Swoistość diagnostyczną można zdefiniować jako prawdopodobieństwo:
A. braku choroby u pacjenta z dodatnim wynikiem testu
B. uzyskania dodatniego wyniku testu u osoby zdrowej
C. obecności choroby u pacjenta z ujemnym wynikiem testu
D. uzyskania ujemnego wyniku testu u osoby zdrowej
[40]. Dodatnią wartość predykcyjną określa iloraz wyników:
[41]. Ujemną wartość predykcyjną oblicza się, dzieląc:
[42]. W grupie 60 chorych uzyskano 50 wyników dodatnich, a w grupie 80 zdrowych stwierdzono 70 wyników ujemnych. Dodatnia i ujemna wartość predykcyjna to odpowiednio:
A. 83,3% i 71,4%
B. 62,5% i 85,7%
C. 75% i 87,5%
D. 83,3% i 87,5%
E. 71,4% i 85,7%
[43]. Zbadano 1000 osób chorych oraz 1000 osób zdrowych. W 75% próbek pochodzących od osób zdrowych stwierdzono wyniki, które nie przekraczają wartości granicznej. W przypadku osób chorych sytuację taką stwierdzono w 25% przypadków. Proszę określić dodatnią i ujemną wartość predykcyjną.
E. nie można określić tych wartości ponieważ nie podano wartości granicznej.
[44]. Zbadano 1000 osób chorych oraz 2000 osób zdrowych. W 75% próbek pochodzących od osób zdrowych stwierdzono wyniki, które nie przekraczają wartości granicznej. W przypadku osób chorych sytuację taką stwierdzono w 25% przypadków. Proszę określić dodatnią i ujemną wartość predykcyjną.
A. 60% i 14,3%
B. 60% i 85,7%
C. 14,3% i 40%
D. 85,7% i 60%
E. 40% i 14,3%.
[45]. Dodatnią wartość predykcyjną można zdefiniować jako prawdopodobieństwo:
A. P(T+/CH+)
B. P(T-/CH+)...
elmerr1