Rozbiory Polski.pdf

Rozbiory Polski

Polska upadła na skutek spisku. Jako

katolicka wyspa w niekatolickim morzu

została Polska obiektem skoncentro-

wanej akcji tych mocarstw, które miały

wspólny interes w zniszczeniu obozu

katolickiego w Europie. One były gotowe

i na siłach aby się porozumieć przeciwko

wspólnemu wrogowi.

Polska była potęgą katolicką i przez długi

czas posiadała pozycję prawdziwego

mocarstwa, które stało na granicach

Europy (antemurale christianitatis) i

broniło świat łaciński przed naporem

Azji. W czasie 5-ciu wieków od XIII do

XVIII Polska musiała odeprzeć 93

(dziewięćdziesiąt trzy !) inwazje

mongolskie i tatarskie. Do tego doszedł

niesamowicie silny nacisk ze strony

imperium osmańskiego, który Polska

częściowo musiała sama zatrzymać i

wzrastający nacisk mocarstwa moskiew-

skiego (późniejszej Rosji).

Przez 70 lat od 1648 do 1717 Polska była

w stanie prawie nie ustającej wojny,

która była nie mniej wyniszczająca jak

wojna 30-to letnia i zniszczyła Polskę

doszczętnie. Wojna ta w swoich

zmieniających się formach była wojną

religijną. Gdy Polska w roku 1655 była

prawie w całości zajęta, Oliver Cromwell

(purytański dyktator w Anglii) napisał

jako pozdrowienie zwycięskiemu królowi

szwedzkiemu, Karolowi Gustawowi, że

przez swoje zwycięstwo nad Polską

wyłamał róg z głowy papieża.

Polska około 1650

Rok później 6 grudnia 1656 roku doszło

po raz pierwszy w Radnot na Węgrzech

do międzynarodowego spotkania, na

którym przyjęto plan całkowitego

zniszczenia Polski poprzez rozbiór. W

spotkaniu tym wzięły udział: Szwecja,

Brandenburgia, kalwinistyczny Siedmio-

gród, hetman kozacki Chmielnicki i polski

magnat protestancki, książę Radziwiłł.

Reformacja i wojna 30-to letnia

przyniosły ze sobą całkowite przewró-

cenie sytuacji geopolitycznej w obszarze

Europy Środkowej i Wschodniej.

Katolicka Polska znalazła się nagle w

strasznej samotności, zagrożona z kilku

stron. Po jednej stronie stała na

przeciwko potęgi protestanckiej, która

reprezentowana była z początku przez

Szwecję, a później zastąpiona została

przez Prusy, i która na leżącej po

przeciwnej stronie granicy miała mocny

przyczułek w kalwińskim Siedmiogrodzie.

Po drugiej stronie stała Polska oko w oko

na przeciw imperium osmańskiego

Turków, które w tym okresie osiągnęło

szczyt swojej potęgi i stanowiło ogromne

zagrożenie dla całej Europy. Z trzeciej

strony musiała Polska obronić się przed

narastającym naciskiem szybko

rosnącego w potęgę imperium

rosyjskiego, z którym również kozacy

ukraińscy się coraz bardziej sprzymie-

rzali.

Polsce udało się wtedy wyjść z tej

ciężkiej sytuacji i obronić swoją pozycję

mocarstwową. Jeszcze w roku 1673

potrafiła Polska pobić Turków w bitwie

pod Chocimiem i zablokowć na zawsze

drogę tureckiej eskapnsji na północ. I

jeszcze 10 lat później, w roku 1683

Polska zdołała wystawić silną armię aby

pobić Turków pod Wiedniem. Armia

polska była dowodzona bezpośrednio

przez króla Jana III Sobieskiego. To był

wielki wkład do ratowania Zachodu. Gdy

70-letni okres wojen kończył się, Polska

nie była już mocarstwem. Pierwsza

połowa XVIII wieku była okresem cofania

się, ale druga połowa stopniowego

powolnego wzrostu.

Polska nie umarła śmiercią naturalną, nie

był to także historyczny przypadek, to

był protestancki plan, którego

inicjatorem i sprawcą była Szwecja, ale

który szybko podchwyciły Branden-

burgia-Prusy. W europejskiej historii nie

ma takiego przykładu, że duże państwo,

które istniało już 800 lat, które

odgrywało niezależną rolę zarówno w

życiu politycznym Europy jak i w kulturze

ludzkości, zostałoby unicestwione przez

fizyczną przewagę swoich sąsiadów.

Rozbiory Polski stanowią zwrot w

europejskiej historii. Oznaczają bowiem

ostateczne zerwanie z chrześcijańskimi

pojęciami sprawiedliwości, prawa i

wolności. Współczesny świat, w którym

siła idzie przed prawem, w którym nie

ma żadnej moralności w życiu

politycznym, miał swój początek przy

rozbiorach Polski.

93000 km2 i 1,3 mln mieszkańców,

Prusom ca. 36000 km2 i 340000

mieszkańców, Austrii ca. 82000 km2 i

2,6 mln mieszkańców. Polski Sejm

musiał, przy proteście niewielkiej

mniejszości wokół T. Rejtana,

ratyfikować ten traktat w roku 1773 w

obecności obcych żołnierzy.

Drugi rozbiór

Polska podjęła dalsze wysiłki aby uwolnić

się od zależności. Próbowano powiększyć

armię i przeprowadzić konieczne

reformy. Sejm Czteroletni (1787-1791)

przeprowadził te reformy uchwalając

Konstytucję 3-go Maja 1791. To nie

podobało się sąsiadom. Ponieważ Polska

nadal była w politycznej zależności

głównie od Rosji, sytuację tą

wykorzystały Prusy i wciągnęły Polskę

świadomie w pułapkę, aby doprowadzić

do nowego konfliktu polsko-rosyjskiego i

zdobyć Rosję dla idei ponownego

rozbioru Polski.

Pierwszy rozbiór

Pod koniec Wojny Północnej (1700-1721)

Polska popadła pod hegemonialną

kontrolę i sterowanie Prus, Rosji i Austrii.

Kontrola ta została rozbudowana przez

Rosję do roku 1768 do protektoratu.

1732 roku te trzy mocarstwa zawarły

„Przymierze trzech czarnych orłów”

zwane Traktatem Loewenwolda, od

nazwiska rosyjskiego posła w Warszawie.

Traktat ten stanowił, że po śmierci króla

Augusta II koronę polską ma otrzymać

portugalski infant Don Emanuel. W razie

konieczności umowa ta miała zostać

przeprowadzona przy pomocy siły.

Polska około 1793 drugi rozbiór

Polska około 1772 pierwszy rozbiór

Na propozycję Prus Polska zawarła w

roku 1790 przymierze z Prusami i przez

to na krótki czas uwolniła się od

rosyjskich nacisków. Doprowadziło to do

oziębienia stosunków polsko-rosyjskich i

po dwóch latach do wojny rosyjsko-

polskiej. Pretekstem do wojny była

rosyjska interwencja na rzecz

Konfederacji Targowickiej skierowanej

przeciwko reformom i Konstytucji 3-go

Maja.

Po tym jak polska szlachta zawarła w

roku 1768 Konfederację Barską i chciała

uwolnić kraj od Rosjan, poslużyło to jako

pretekst do interwencji rosyjskiej. Prusy i

Austria wykorzystały tę sytuację do

wysunięcia swoich roszczeń terytorial-

nych. Prusy rozpoczęły rokowania z

Rosją o rozbiorze Polski. 05.08.1772

doszło do formalnego układu

rozbiorowego, który przyznał Rosji ca.

Konfederacja Targowicka została

zawiązana faktycznie 27 kwietnia 1792

roku w Petersburgu pod patronatem

carycy Katarzyny II, a oficjalnie dopiero

14 maja 1792 w Targowicy (Ukraina).

Wojna rosyjsko-polska rozpoczęła się

przez przywołanie armii rosyjskiej przez

Konfederację. W wojnie tej Prusy miały

wziąć udział jako sprzymierzeniec po

stronie polskiej. Ale Prusy dopuściły się

zdrady, przeszły na stronę rosyjską i

zaproponowały Rosji przeprowadzenie

drugiego rozbioru Polski.

Francją. Nadzieje koncentrowały się na

Napoleonie Bonaparte, który 1799

przejął władzę. Zostały utworzone 3

legiony polskie jako części składowe

wojska francuskiego.

Przymierze z Prusami okazało się

nieszczęściem dla Polski. Rozbór, który

był wynikiem tej polityki (tzw. drugi

rozbiór z roku 1793) był decydującym

ciosem, który zniszczył egzystencję

Polski. Traktat prusko-rosyjski z

23.01.1793 przypieczętował drugi

rozbiór. Rosja zaanektowała 250000 km2

i 3 mln mieszkańców, Prusy ca. 58000

km2 z 1,14 mln mieszkańców. Polski

Sejm musiał również ten traktat

ratyfikować we wrześniu 1793. Państwo

polskie z ca. 215000 km2 i 3,4 mln

mieszkańców było gospodarczo niezdolne

do życia i było całkowicie

podporządkowane rosyjskiemu

protektoratowi. Dalsza kontynuacja

rozbiorów była do przewidzenia.

Polska około 1807 Księstwo Warszawskie

1806 Napoleon zaatakował Prusy i w

układzie pokojowym z Tylsytu w lipcu

1807 Prusy musiały oddać swoją zdobycz

z drugiego i trzeciego rozbioru Polski, jak

również dystrykt Notecki. Napoleon

stworzym z nich dwa państwa wasalne:

Księstwo Warszawskie (2,6 mln

mieszkańców) i Wolne Miasto Gdańsk. Po

tym jak 1809 również Austria została

pokonana przez Napoleona, musiała ona

oddać Księstwu Warszawskiemu

zaanektowaną Galicję Zachodnią.

Nieudany marsz Napoleona na Moskwę w

roku 1812 był dla Polaków równie

katasrofalny jak dla Francuzów. Rosjanie

zajęli po tym ponownie Księstwo

Warszawskie.

Trzeci rozbiór

Powstanie Kościuszkowskie w 1794

pociągnęło za sobą ponowną interwencję

Rosji w Polsce, w której żądali udziału

również Prusy i Austria. Traktaty

pomiędzy tymi trzema mocarstwami z

24.10.1795 uzgodniały całkowity rozbiór

Polski. Rosja otrzymała 120000 km2 z

1,3 mln mieszkańców, Prusy ca. 48000

km2 z 1 mln mieszkaćców, Austria ca.

47000 km2 z 1,1 mln mieszkańców.

Polski król Stanisław August Poniatowski

musiał 25.11.1795 zrzec się tronu. Po

małych nieporozumieniach przy

dyslokacji wojsk interwencyjnych i

demarkacji nowej granicy doszło

26.01.1796 do zawarcia umowy, która

zakończyła trzeci rozbiór. W tajnym

dodatku do umowy ustalono „wymazanie

na zawsze” nazwy państwa: „Królewstwo

Polskie”.

Powołany następnie Kongres Wiedeński

(1814-1815) uchwalił czwarty rozbiór

Polski. W akcie końcowym z dnia

09.06.1815 ustalił granice, które w

zasadzie przetrwały do 1914 roku. Rosja

otrzymała główną część Księstwa

Warszawskiego, który został nazwany

Królewstwem Polskim (Kongresówką).

Miało ono pozostać na wieczność w

posiadaniu cara. Prusy otrzymały część

zachodnią, Księstwo Poznańskie (z

Poznaniem, Gnieznem i Toruniem).

Kraków pozostał wolnym miastem pod

wspólną „opieką” Rosji, Austrii i Prus.

Czwarty rozbiór

Polacy łączyli nadzieję na wyzwolenie i

niepodległość Polski z rewolucyjną

ziemskiej, osiedlanie niemieckich

chłopów itd. „Germanizacja obywateli”

została zastąpiona „germanizacją ziemi”.

Z drugiej strony masywnie werbowano

polską siłę roboczą do szybko rosnącego

przemysłu w Rzeszy Niemieckiej.

Masowy napływ Polaków również z Rosji i

Austrii w Zagłębiu Ruhry doprowadziło w

pruskim rządzie do obawy, że niemiecko-

polski konflikt zostanie przeniesiony ze

wschodu na zachód. Urzędy państwowe

zareagowały na to utworzeniem

pierwszej nowoczesnej obserwacji

obcokrajowców.

Polska okolo 1815 - czwarty rozbior

Piąty rozbiór

Księstwo Kongresowe pod zarządami

księcia Adama Czartoryskiego, było z

początku najliberalniejszą częścią

rosyjskiego imperium ze średnim

dobrobytem. Zatrzymało ono swój

własny parlament, system zarządzania i

szkolnictwo. Nacisk z Moskwy wzrastał

jednak sukcesywnie. W listopadzie 1830

roku doszło do powstania przeciwko

Rosjanom. Polacy przegrali jednak po

czym nastąpiła pierwsza duża fala

emigracyjna. Ostatnie duże powstanie

przeciwko Rosjanom rozpoczęło się w

styczniu 1863 i zakończyło klęską. Po tej

porażce Kongresówka została rozwiązana

i dołączona do Rosji jako „Kraj

Nadwiślany”. Rozpoczła się polityka

terroru przeciwko Polakom, konfiskata

ziemi, przesiedlenia, wypędzenia itp.

Na krótko przed końcem I Wojny

Światowej 08 stycznia 1918 amerykański

prezydent Woodrow Wilson ogłosił w

swoim 14 punktowym planie m.in.

zasadę prawa samostanowienia. W

punkcie 13 oświadczył on jednoznacznie,

że powinno powstać państwo polskie z

dostępem do morza, niezależne

politycznie i gospodarczo. W ten sposób

zostały stworzone podstawy nowego

porządku w Europie jak i odrodzenia się

polsiego państwa. To nastąpiło w dniu 11

listopada 1918 z chwilą nominacji Józefa

Piłsudskiego na głównodowodzącego

polską armią.

Państwowa niezależność w prawie

międzynarodowym Polski została

zapisana w Traktacie Wersalskim z dnia

28.06.1919. Polskiej delegacji przewod-

niczył Roman Dmowski. Dmowski był

najlepszym polskim politykiem w XX

wieku. Wyznaczanie granic oparło się na

propozycjach francuskiego i brytyjskiego

ministerstwa spraw zagranicznych i

przewidywało plebiscyty o przynależności

państwowej dla terenów, których

etniczny skład był sporny. Przebieg i

wyniki tych plebiscytów zawierały

wystarczająco dużo problemów

spornych. Ponadto wygrana wojna z

Rosją Sowiecką 1919-1920 i Powstania

Śląskie, na skutek których dodatkowe

tereny zostały przyłączone do Polski,

przyczyniły się do powstania

dodatkowych konfliktów z Niemcami i

Rosją.

Podobnie nie udało się powstanie

przeciwko Austrii w roku 1846. To

oznaczało również koniec niezależności

Krakowa. 1846 Kraków został

przyłączony do Galicji i przez to częścią

Austrii. Austriacka Galicja rozwinęła się

powoli do półautonomicznego polskiego

organizmu państwowego z polskimi

urzędnikami i polskim systemem

oświaty.

W części Polski pod pruskim zarządem

nie było powstań, lecz rozpoczęła się

polityka germanizacji tych terenów Otto

von Bismarcka. Na przeciwko siebie stały

protestancko-niemieckie wyższe warstwy

społeczne i administarcja contra

katolicko-polscy chłopi i drobnomiesz-

czanie. Z jednej strony następowały

polityczne represje, jak zakaz używania

języka, wykupywanie polskich dóbr,

wywłaszczanie polskiej własności

Zaraz po przejęciu władzy w Niemczech

Hitler zawarł 26.01.1934 ograniczony na

dziesięć lat Układ o nieagresji z Polską, w

którym obie strony wyrzekły się

przemocy wobec siebie i uzgodniły

niezwłoczne dążenie do porozumienia we

wszystkich sprawach spornych. Układ

ten został podpisany w Berlinie przez

ministra spraw zagraniczynch Rzeszy,

Konstantina von Neuratha i polskiego

ambasadora Józefa Lipskiego. Po

Układzie Monachijskim (29.09.1938), po

tym jak Polska zajęła sporny pomiędzy

Polską i Czechami, Śląsk Cieszyński,

Niemcy zaostrzyły żądania rozwiązania

„problemu korytarza”, połączenia

pomiędzy Gdańskiem i Prusami

Zachodnimi.

(Roosevelt), Wielką Brytanią (Churchill) i

ZSRR (Stalin) dopiero na Konferencji w

Jałcie 07-11 luty 1945. Granice Polski

zostały ustalone na nowo. Na wschodzie

straciła Polska na rzecz ZSRR tereny,

które zgodnie z niemiecko-sowieckim

Traktatem z 1939 roku były zajęte i

anektowane przez Związek Radziecki.

23 sierpnia 1939 roku Niemcy i ZSRR

zawarły skierowany przeciwko Polsce

Pakt o nieagresji (tzw. Pakt-Ribbentrop-

Mołotow lub „Hitler-Stalin-Pakt”). Tajna

klauzula tego paktu przewidywała

całkowity rozbiór Polski wzdłuż rzek

Narwi, Wisły i Sanu. Pakt ten umożliwił

Niemcom prowadzenie dawno

zaplanowanej wojny z Polską i dokonanie

piątego rozbioru Polski. Druga Wojna

Światowa rozpoczęła się 1 września 1939

niemieckim napadem na Polskę, a 17

września 1939 Związek Radziecki napadł

na Polskę od wschodu. W niemiecko-

rosyjskim Traktacie o granicach i

przyjaźni z dnia 28 września 1939 w

tajnym załączniku Stalin przyznał

Hitlerowi tereny pomiędzy Wisłą i

Bugiem i zgłosił roszczenia do Litwy.

Stalin cofnął się w ten sposób na Linię

Curzona (propozycję zgłoszoną przez

brytyjskiego dyplomatę Lorda Curzona

na konferencji w Wersalu w 1919 roku).

Inny załącznik Traktatu skierowany był

przeciwko polskiemu ruchowi oporu i

politykom na emigracji.

Polska po 1945

Jako „odszkodowanie” za to otrzymała

Polska na północy i zachodzie tereny na

wschód od Odry i Nysy, które 1939

należały do Niemiec. Ustanowiony przez

Sowietów i opanowany przez

komunistów „Rząd Lubelski” został

uznany przez mocarstwa zachodnie. W

ten sposób została Polska krajem

satelickim Moskwy.

Konferencja w Poczdamie

(17.07.-02.08.1945) była następną

konferencją wielkiej Trójki (Trumana,

Churchilla i Stalina). Została on zwołana

do wprowadzenia w życie postanowień

zawartych w Jałcie. Do administrowania

Niemcami została powołana do życia

Rada Kontrolna Aliantów, która składała

się z czterech głównodowodzących

strefami okupacyjnymi. Powołana do

życia 8 sierpnia 1945 Rada Kontrolna

została ogłoszona za najwyższą instancję

nad Niemcami. W ramach przesuwania

granic postanowiono przesiedlić

niemiecką ludność z prowincji

wschodnich. Zwolnione przez Niemców

tereny zostały zasiedlone przez Polaków

wypędzonych z terenów zajętych przez

Sowjetów. W ten sposób zakończył się

szósty rozbiór Polski.

(TAS)

Szósty rozbiór

Porządek geopolityczny w Europie po II

Wojnie Światowej był już omawiany na

Konferencji w Teheranie

(28.11.-01.12.1943).

Stwierdzono tam, że „w zasadzie

terytorium państwa polskiego i polskiego

narodu powinno znajdować się pomiędzy

Linią Curzona i Odrą, włącznie z Prusami

wschodnimi i Prowincją Opolską”.

Oficjalnie jednak nowy porządek w

Europie został ustalony pomiędzy USA

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: