WOJCIECH CEJROWSKI
RIO ANACONDA
GRINGO I OSTATNI SZAMAN PLEMIENIA CARAPANA
KOLUMBIA PELPLIN! POZNAŃ 2006
ostatniemu szamanowi plemienia Carapana ...i wszystkim Jego Następcom
NOTA OD AUTORA
Szanowni Państwo,
Są w tej książce rzeczy, których w ogóle nie powinno się czytać. W każdym razie nie przy pierwszej lekturze. Może kiedyś, w przyszłości, gdyby ktoś z Was zdecydował się sięgnąć po tę książkę ponownie. Wówczas być może tak, choć wcale nie jestem tego pewien.
Chodzi o przypisy.
Normalnie przypis zawiera przydatne informacje uzupełniające tekst bądź objaśnia słowa, z którymi tłumacz miał jakieś kłopoty.
Tutaj przypisy są rezultatem choroby umysłu. Zawierają przeróżne dygresje - najczęściej głupkowate - od których nie potrafiłem się powstrzymać. Mój mózg najwyraźniej zbyt mocno wziął sobie do serca podział na dwie półkule i podczas gdy jedna z nich pracuje nad dziełem literackim, druga trochę się nudzi i wtedy zaczyna tej pierwszej „pomagać". Dogaduje z boku, wtrąca się, przerywa, a najgorsze, że uwielbia dowcipkować. To bardzo rozbija tok narracji. Dlatego unikajcie przypisów!
Jest jeszcze coś:
Te przypisy pochodzą od dwóch różnych osób: od Autora i od tłumacza. (Tłumacz był niezbędny, gdyż książka powstała pierwotnie w języku hiszpańskim).
Autorem jestem oczywiście ja.
Tłumaczem też jestem ja, tylko że jako tłumacz nazywam się Helena Trojańska i jestem... osobą rodzaju żeńskiego. Proszę mi wierzyć - MAM SWOJE POWODY.
(Zainteresowanych zgłębieniem tego tematu odsyłam do poprzedniej mojej książki pt. „Gringo wśród dzikich plemion" - wyd. Poznaj Świat, 2003).'
Ostrzegam więc po raz ostatni: nie czytajcie przypisów, bo to Wam na pewno nie ułatwi życia.
Wojciech Cejrowski
I oto pierwszy przypis (którego mieliście nie czytać). Przypis ten dotyczy kropki kończącej zdanie zamknięte w nawias. Reguły poprawnościowe nakazują wystawiać taką kropkę poza nawias. Nielogiczne, prawda? Dlaczego niby kropka stoi poza, skoro dotyczy zdania wewnątrz?
Mój umysł burzy się przeciw tej niekonsekwencji. A ponieważ literatura piękna ma prawo kreowania języka, skorzystam z tego prawa i w mojej książce zastosuję własną regułę (mając nadzieję, że zostanie kiedyś uznana i dopuszczona powszechnie). Od tej chwili kropki będą siedziały tam, gdzie cała reszta zdania, którego dotyczą. I proszę nie mieć za złe naszym korektorkom, że puściły byka. To nie one, to ja.
POCZĄTEK
Było to... Niedawno. Było to... W tropikalnej puszczy.
Było... No, po prostu było, czyli zdarzyło się naprawdę. Tyle musi Wam wystarczyć. Więcej nie powiem, bo nie chcę, by ktoś odnalazł to miejsce - niech pozostanie dzikie. Nietknięte, jak najdłużej.
Pewnego dnia cywilizacja dotrze i tam, ale na razie niech nie dociera. Jeżeli pożyję przeciętnie długo, to jeszcze za moich dni ostatnie dzikie plemię zostanie odnalezione i ucywilizowane. Albo to ono odnajdzie nas - wyjdzie z puszczy na dymiące karczowisko, gdzie biali ludzie właśnie stawiają kolejny tartak, szyb naftowy, kolejne miasteczko, i ucywilizuje się samo. Na własną prośbę. Mała społeczność utonie w wielkim społeczeństwie i ślad po niej zaginie. Na zawsze. Nikt się nie zorientuje, że to byli ostatni wolni Indianie. Nikt ich nie będzie pamiętał.
Będzie to najprawdopodobniej prośba o jakieś majtki. A jeżeli nie, to wkrótce pojawi się protestancki misjonarz i pierwsze, co zacznie rozdawać Dzikim, to będą właśnie majtki. I biustonosze.
Ci ludzie rozdają także Biblie, lekarstwa i oświatę, ale dopiero w dalszej kolejności - majtki idą na tzw. pierwszy ogień, bo podobno chronią od ognia piekielnego. Taak, majtki to świetny sposób na przełamanie pierwszych lodów. Nie żartuję -sam widziałem pracę doktorską pt. „Rola majtek w ewangelizacji ludów Amazonii".
Ludzie puszczy znikają z naszej planety każdego dnia. Następne pokolenie będzie ich znało wyłącznie z książek, filmów i fotografii.
Jestem więc trochę jak oni - Indianie, o których piszę - należę do ostatniego pokolenia, które doświadcza kultury pierwotnej na własnej skórze; ostatniego, które widziało i dotykało. Następne będą znały świat Dzikich jedynie z Opowieści; takich jak ta.
A może to już? Może to właśnie ta książka jest ostatnią napisaną przez naocznego świadka? Oby nie. Choć jedno, niestety, wiem na pewno - niektóre zdjęcia w niej zawarte są ostatnimi zdjęciami plemion, których już nie ma. A przecież tak niedawno stałem z nimi twarzą w twarz. Patrzyłem w oczy. Rozmawiałem.
Posłuchajcie...
Indianin spostrzegł dziwny ślad biegnący w poprzek ścieżki. Przystanął zaskoczony. Nachylił się do ziemi. Potem ukląkł i patrzył uważnie. Na coś, czego tu nie powinno być. Na coś, co nie występuje w przyrodzie, którą znał. A przecież nie był byle kim - najlepszy tropiciel swego plemienia - znał ślady wszystkich stworzeń w tej puszczy. Umiał też rozpoznać odciski stóp wszystkich członków swego ludu. Ten ślad na pewno nie pochodził stąd. Był obcy!
Indianin przysunął twarz do ziemi. Oglądał ślad ze wszystkich stron. Wąchał. Analizował. Ale nie dotykał. Takich rzeczy... rzeczy... nie-normalnych lepiej nie dotykać. Lepiej też ich nie widzieć - to robota dla szamanów - ale stało się: zobaczył. I teraz już nie miał odwrotu. To było Wezwanie.
Zanim Indianin wyruszył na łowy, prosił Puszczę, by go zawiodła do dzikich zwierząt; by poddała tropy; by poprowadziła do leśnych kryjówek, mateczników, nor, gawr, legowisk i wodopojów. Prosił słowami Prowadź i Daj. Zaklinał słowami Jesteśmy głodni.
Śpiewał te Wezwania całą noc; w transie:
Prowadź! Daj! Jesteśmy głodni. Prowadź! Daj!
Prowadź! Daj! Daj! Daj! Prowadź! Daj!
I puszcza odpowiedziała. Wezwaniem na Wezwanie. Pokazała mu trop - jeden jedyny, innych nie znalazł - więc nie miał odwrotu. Musi się poddać. Taka jest kolej rzeczy.
Nie możesz prosić: Prowadź, a potem chodzić własnymi ścieżkami. Puszcza jest szczodra i łaskawa, ale przy okazji potężna; i umie być groźna. Jest jak wielka spiżarnia - obdziela i rozdaje - ale nie tobie decydować o tym, z której półki sięgniesz.
Puszcza to Potęga i Moc, Dostarczycielka Wszystkiego, Rodzicielka, Matka, Natura - Pachamama.
To było Wezwanie. Skądkolwiek pochodziło, musiał pójść za nim.
Oglądał ślad i myślał. Analizował. Był bardzo czujny. I bardzo przestraszony. Ale strach go nie paraliżował - przeciwnie - wyostrzał zmysły i pozwalał dostrzegać rzeczy niewidoczne dla innych.
Ślad był odciśnięty w kawałku zaschniętego błota, które powoli rozpadało się i rozpływało w kałuży. A więc powstał o poranku dnia poprzedniego - wtedy jeszcze błoto było miękkie. Potem stwardniało pod wpływem upału, popękało i zmieniło się w skamieniałe bryły. Ostatniej nocy spadł lekki deszcz, sucha glina ponownie nasiąkła wodą i teraz, bryła po bryle, rozpadała się i rozpływała w kałuży. Ale sam ślad był wciąż wyraźny. Dziwny. Niezwykły... nienormalny.
Odciśnięta w błocie stopa na pewno nie była stopą człowieka. Ani małpy. Więc czyja? - myślał Indianin. Taka wąska i długa... I tak głęboko wryta. Jakby ktoś dźwigał coś wielkiego i przez to był dużo cięższy niż normalna osoba. Dziwne.
Małpy są lekkie, prawie nie zostawiają tropów, w ogóle rzadko chodzą po ziemi, a ich stopy są małe i dużo węższe. W dodatku w charakterystyczny sposób podwijają palce. Więc to na pewno nie małpa.
Indianie z kolei mają stopy szerokie i krótkie; ich palce są rozczapierzone i największy wyraźnie odstaje w bok. A tu? Dziwne... To zdecydowanie nie była ludzka stopa. A jednocześnie... zdecydowanie była. W takim razie musiała to być stopa Potwora.
Potwory żyły w indiańskich legendach - w Opowieściach. Czasami mówiono o nich Długonosi, innym razem Wodoocy, Bladolicy... A najczęściej po prostu: Potwory. Właściwie nie -najczęściej nie mówiono o nich wcale. Tak na wszelki wypadek - żeby któregoś nie przywołać.
Odcisk dziwnej stopy nie był legendą ani snem - Indianin kilkakrotnie upewniał się, że naprawdę widzi to, co widzi. Skoro więc ślad istniał realnie, znaczyło to, że Potwór przybył tu w ciele... Zmaterializował się. A skoro tak...
Indianin sięgnął po swoją dmuchawkę. O polowaniu na duchy nie wiedział nic, ale w kwestii polowań na istoty z ciała był ekspertem najwyższej klasy. Potem wyjął jedną z zatrutych strzałek.
Twarz miał wymalowaną na czarno - jak każdy myśliwy na łowach. Ale poza byciem zwykłym myśliwym przybył tu także jako wojownik. Wyszedł poza granice terytoriów plemiennych i od wczoraj deptał po obcej ziemi. Może wrogiej?
W takiej sytuacji lepiej być przygotowanym. Dlatego zabrał dwa zestawy strzałek - zwykłe: na zwierzęta, i te bardziej zatrute: na ludzi.
Raz jeszcze pochylił się nad dziwnym śladem i powąchał. Przypominał teraz dzikie zwierzę. Wokół ust miał wytatuowane kły - znak swego plemienia - a wokół nosa powbijane specjalne kolce, które miały imitować wąsy jaguara. Na fotografii wyglądałby egzotycznie. Tu, w sercu dżungli, wyglądał przerażająco.
Czarna twarz o świdrujących oczach, włosy wysmarowane rudą gliną, która tłumi zapach człowieka, a cała reszta ciała pokryta achiote - czerwonym mazidłem, które płoszy moskity. Był prawie
Mazidło powstaje po roztarciu nasionek arnoty właściwej (drzewo osiągające 10 m wys.) i wymieszaniu ich z tłuszczem zwierzęcym (np. łojem tapira). Czerwony barwnik nosi różne nazwy miejscowe - achiote, onoto, uruku... To z jego powodu pierwsi biali, którzy odkrywali Amerykę, mówili o tubylcach „czerwonoskórzy". [przyp. tłumacza]
nagi. Jedyny strój stanowił cienki sznureczek, którym podwiązywał sobie pinga, tak, by sterczało do góry. Dzięki temu mógł biegać, nawet bardzo szybko, bez obawy, że pinga mu będzie zawadzać.
Decyzja została podjęta. Zdecydowanym uderzeniem pięści rozbił bryłę błota z odciśniętym śladem. Wybrał niewielki ułomek, wsadził go sobie do ust, przeżuł i połknął.
- Teraz mi nie uciekniesz. Jesteśmy związani - szepnął.
I ruszył tropem Potwora.
POTWÓR
Stał o kilka kroków przed Indianinem odwrócony do niego plecami. Robił coś w skupieniu. Ręce trzymał przy twarzy, tak jakby przymierzał się do strzału z dmuchawki. Ale żadnej dmuchawki nie było widać. Indianin zląkł się jeszcze bardziej. Wolał spotkania z dzikimi zwierzętami. Kły i pazury - to rozumiał, a Potwory strzelające z niewidzialnych dmuchawek, to zdecydowanie nie była jego dziedzina.
Starał się przestać myśleć - myśli go przerażały, a przerażenie dekoncentruje, męczy..., w końcu człowiekowi puszczają nerwy i zaczyna uciekać. Albo zamiera w bezruchu i staje się łatwym łupem.
Na polowaniu dużo skuteczniejszy od myślenia jest instynkt. Tropił Potwora, żeby go zabić. Przyszedł tu, żeby go zabić. Podkradł się bezszelestnie, żeby zabić. Stał w odległości jednego skoku, by zabić. Zabić. Zabić. Zabić. Zabić.
Sprawnym ruchem wyciągnął strzałkę, poślinił końcem języka, nie dotykając zatrutego ostrza, wsadził do dmuchawki, złożył się, nabrał powietrza i strzelił. Wszystko to trwało dwie sekundy i odbyło się bez najmniejszego dźwięku. Strzałka utkwiła w karku Potwora.
W tym momencie Potwór odwrócił się.
Jego twarz była nieludzko blada. Makabryczna.
Biały człowiek próbował sfotografować kolibra w locie, gdy nagle coś go puknęło w kark. Odwrócił się zaskoczony... i zmartwiał z przerażenia. Jego ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz. Skurcz strachu. Popłoch. Momentalnie zrobiło mu się gorąco, a w żyły buchnęła adrenalina. Chciał wymiotować.
Przed nim, o kilka kroków stał Dziki. Wyglądał jak potwór w ludzkiej skórze. Nagie ciało, całe czerwone, jakby umazane krwią, a do tego czarna twarz, z tatuażem wokół ust i jakimiś kolcami powbijanymi koło nosa. I te przerażające czarne oczy wytrzeszczone wściekle. Indiański wojownik z dmuchawką wymierzoną w jego szyję, cały aż dygotał z chęci mordu.
W tym momencie biały człowiek poczuł, jak uginają się pod nim kolana. Nogi zrobiły się drętwe. W głowie huczało. Przed oczami czarne płaty. Tracił czucie, tracił równowagę, tracił wzrok... Zaraz upadnie...
Potwór zachwiał się, ale nie upadł. Mimo że strzałka tkwiła przecież w jego karku. Nie upadł! Odwrócił się, a teraz patrzył Indianinowi w twarz. Rzeczywiście miał długi nos. I oczy jakby puste, jakby tam było niebo, a nie ciemność z wnętrza głowy. I ta jego skóra - taka biała, trupia... Kolor z zaświatów.
Pod Indianinem ugięły się nogi. Z przerażenia dygotał cały. Przecież to takie głupie, strzelać do Potwora zatrutą strzałką. Potwory nie umierają, nie zabijesz kogoś, kto pochodzi z Krainy śmierci. Czemu o tym nie pomyślał wcześniej? I dlaczego takie myśli przychodzą człowiekowi do głowy dopiero wtedy, gdy jest już za późno?!!!
Indianin poddał się - upadł na twarz i czekał na śmierć.
Biały człowiek upadł na ziemię i stracił zmysły.
Indianin leżał nieruchomo i bał się jak nigdy dotąd. Czekał.
I czekał
Czekał...
...już trochę za długo.
Twarz ukrył w błocie, ręce rozłożył szeroko na boki i prawie nie oddychał.
Potwór stał nad nim. A może klęczał? Indianin czuł jego zapach - trochę ludzki, ale dużo bardziej obcy niż ludzki - zapach, jakiego nie ma nigdzie w puszczy. Słyszał też jego oddech. Bardzo płytki i nierówny. Ludzie tak nie oddychają. No, może wtedy, gdy mają umrzeć. Taaak - to był oddech śmierci.
Ale Potwór go nie zabijał. Czekał na coś? Na co???
W końcu Indianin nie wytrzymał napięcia. Niech już będzie śmierć, niech nadejdzie ostatni ból, ale niech się wreszcie skończy strach. Wojownicy nie są przyzwyczajeni do leżenia w błocie i bania się. Coś w nim pękło, pojawiła się desperacja, determinacja, wola śmierci, a na końcu tego szeregu: Odwaga. Wystarczająco wielka, by stanąć twarzą w twarz z Potworem.
Zerwał się na równe nogi i...
Zaskoczony patrzył w pustkę. Potwora nie było. Zapadły
ciemności, księżyc wciąż nie wschodził, ale przecież to nie przeszkadzało Indianinowi dobrze widzieć na kilka kroków przed sobą.
Potwora nie było! Ale trwał tu jego zapach. I oddech... Wciąż słyszał, jak tamten lekko charczy. Wściekle... hrrh. Wrednie... hrrh.
Cichutko hrrh. Z dołu!
Potwór leżał u jego stóp.
Leżał! Pokonany!!!
A może tylko udaje śmierć? Tylko po co by to robił?
W jego karku wciąż tkwiła czarna strzałka... Ale to przecież niemożliwe pokonać Potwora.
W takim razie to nie jest Potwór.
Potwór okazał się być człowiekiem. Człowiekiem z indiańskich Opowieści - Bladolicym, Długonosym...
Był dziwny. Nieludzki. Ale jednocześnie całkiem normalny. Indianin sprawdził to bardzo dokładnie. Wprawdzie ciało Bladolicego okrywały jakieś nieznane rodzaje skóry, ale kiedy się wsadziło ręce pod spód, to tam był zwyczajny mężczyzna, ze wszystkim, co mają normalni mężczyźni. Może tylko trochę bardziej włochaty - jego ciało porastało delikatne futro, szczególnie
Indianie czystej krwi są genetycznie wydepilowani. Ci najbardziej dzicy nie mają owłosienia nawet w rejonach łonowych ani pod pachami, [przyp. tłumacza]
zabawne na rękach i na nogach. Przypominało mocno wyliniałą starą małpę.
Bladolicy żył. Nie powinien, ale żył. Strzałka utkwiła w czymś, co miał zawieszone na szyi. Pasek z... chyba z jakiejś elastycznej kory. Na końcu tego paska wisiało... coś. Indianin bał się tego dotykać. Rzeczy... nienormalne lepiej zostawić dla szamana.
To przy tym... czymś Bladolicy majstrował, kiedy w niego celowałem - pomyślał Indianin. - A strzałka nie przebiła się do wnętrza szyi, tylko lekko drasnęła skórę. Prawie cała trucizna została w pasku... kory. Dlatego Bladolicy żyje.
Ale to była bardzo mocna trucizna. Najlepsza. Nawet takie całkiem powierzchowne draśnięcie wystarczyło, żeby Bladolicego powalić. Teraz leżał na ziemi we własnej ślinie i moczu. Bezbronny. Umierający. Charczący.
- I to jest Wezwanie, na które miałem odpowiedzieć? - zapytał
Indianin.
Pachamama mu nie odpowiedziała. Ale on i tak wiedział, co musi zrobić. Zarzucił sobie bezwładne ciało na plecy i ruszył w kierunku wioski.
- Teraz to już sprawa dla szamana - stęknął pod solidnym
ciężarem.
Wezwanie jest ważniejsze niż strach czy śmierć. Zresztą śmierć to część indiańskiego życia. Część bardzo dobrze oswojona. Nikt się jej nie boi. Nikt na nią nie czeka z niepokojem. Nikt nie zwraca uwagi, kiedy nadchodzi.
Śmierć to przejście z jednego normalnego stanu winny; także normalny. Bo cóż jest nienormalnego w byciu trupem albo duchem?
Nikt z nas nie zapłacze nad bryłką lodu, że już nie jest wodą. Nikt nie będzie płakał po wodzie, która wyparowała. Podobnie Indianie nie płaczą po ludziach, którzy zamieniają się w zimne trupy, ani po duszach, które „wyparowują" w zaświaty. Podchodzą do tego ze spokojem. Po śmierci są pewne czynności, które należy wykonać. I żadną z nich nie jest płacz. Przeciwnie - płacz jest jak najbardziej niewskazany, bo „przytrzymuje" zmarłego na tym świecie. Dopóki płaczesz po kimś, on nie może spokojnie odejść. Dopóki płaczesz, myślisz, kochasz... zmarły tkwi jedną nogą w ziemskim świecie, jak w potrzasku. To bolesne tkwienie - rozdarcie między byłem a jestem.
Dlatego po śmierci Indianina zaplata się wejście do jego szałasu za pomocą łyka z lian, a z przeciwnej strony robi nowe, którego zmarły nie zna. Mężczyźni obsypują szałas popiołem, żeby duch pomyślał, że wszystko spłonęło i nie wracał. Zasiadają nocami wokół jego ogniska, wbijają dookoła palisadę ze strzał i śpiewają pieśni odpędzające ducha.
Przez kilka kolejnych nocy wdowa wstaje, śpiewa głośno i szuka w obejściu śladów męża - wszelkich pozostałości po nim. Zbiera je i rytualnie niszczy. Naczynia, z których jadał, rozbija, a skorupy zagrzebuje w ziemi. Trofea myśliwskie pali, łamie strzały... I wypluwa łzy. Wypluwa tak długo, jak długo chce się jej płakać.
je uwolniony do zaświatów - rodzi się do nowego życia w Krainie Zmarłych. To ostateczny koniec ziemskiego żywota. I ostateczny początek żywota wiecznego. Dopiero wtedy można ducha spokojnie zaprosić z powrotem do domu.
Dopiero wtedy, bo najgorsze są wszelkie stany pośrednie i brak zdecydowania, kim się jest. Najgorsze i niebezpieczne. Musisz być albo chłopcem, albo wojownikiem, albo dziewczynką, albo kobietą...
Albo człowiekiem, albo duchem.
I pamiętaj: nie ma nic złego ani strasznego w byciu duchem. To po prostu inny stan skupienia. Mniej... gęsty od ziemskiego. Dlatego duchy potrafią przechodzić przez ściany, zaglądać do twoich myśli, przenikać sny...
W indiańskim rozumieniu świata duch jest straszny tylko na tyle, na ile straszny bywa człowiek. Indianie boją się duchów w ten sam sposób, w jaki boją się niektórych ludzi. Dla Indianina bowiem duch pozostaje tą samą osobą, którą był za życia. Z tymi samymi wspomnieniami, upodobaniami, przyzwyczajeniami, cechami charakteru... tylko już bez ciała. Jeżeli więc ktoś był nieprzyjemny za życia, pozostanie taki także po śmierci.
Ale przecież większość naszych znajomych to ludzie mili; a po śmierci robią się dużo bardziej wyluzowani i zdecydowanie mniej denerwują drobiazgami o charakterze przyziemnym. Z powyższych powodów duchy są straszne rzadziej niż ludzie.
CZAROWNIK
Zwłoki zostały rzucone. Dość brutalnie, bo Indianin chciał się jak najszybciej pozbyć ciężaru. I strachu. Bladolicy leżał teraz u stóp szamana - pod panowaniem jego Mocy. Indianin odetchnął z ulgą. Odpowiedział na Wezwanie, spełnił, co było do spełnienia i teraz jest znowu wolny.
Biały człowiek ocknął się i usłyszał rozmowę prowadzoną gdzieś nad swoją głową.
Czemu żyje?
To przez ten dziwny pasek na szyi.
Charczał?
Całą drogę.
Sikał?
Zaraz na początku. Jak każdy po trutce na ludzi.
Toczył ślinę?
Tak. Żółtą, potem zieloną, potem to była krew.
A widział coś czy oślepł?
Nie widział.
No to będzie zdrów.
Biały człowiek nie rozumiał nic z tego, co słyszał. Rozmowa toczyła się w indiańskim narzeczu, którego nie znał. Potem zemdlał.
Szaman uderzył go w twarz. Mocno! Warknął na ciekawskie dzieci, żeby się odsunęły. Ruchem ręki przywołał wodza - chciał, żeby najważniejsza osoba w wiosce widziała wszystko, co się zdarzy. Tak na wszelki wypadek. Na wypadek gdyby trzeba było wezwać innego szamana. A potem, z wyraźnym strachem, zajrzał białemu człowiekowi w oczy.
Patrzył...
I patrzył.
W końcu ochłonął, zebrał się w sobie i zapytał:.
Nalało ci się wody w oczy? Jak?!
Nie, Czarowniku, one takie są. Niebieskie - odpowiedział biały człowiek słabym głosem.
Przechyl głowę, gringo - szaman najwyraźniej chciał sprawdzić, czy woda w oczach będzie się przelewać na boki.
Hmm... Hm - mruknął groźnie, kiedy nic się nie przelało.
One takie są, Czarowniku. To nie woda.
A co?!
Zawsze takie były. Nie słyszałeś o Bladolicych, którzy mają oczy w kolorze nieba?
Słyszałem. Oni nie istnieją... Nie istnieli, gringo.
Ja istnieję.
No właśnie. Ty istniejesz.
Szaman wstał, wykręcił się na pięcie i odszedł w swoją stronę. Nie wydał żadnego zakazu ani nakazu - tym samym oddał decyzję w sprawie białego człowieka w ręce wodza.
Wódz też wykręcił się na pięcie i odszedł w swoją stronę. Przedtem jednak przyjaźnie kiwnął głową. Biały człowiek odetchnął z ulgą - na razie jest bezpieczny i może zostać w tej wiosce.
- Gdzie jestem? - zapytał, zwracając się do tych kilku osób,
które pozostały przy nim.
Indianie wyraźnie nie rozumieli, co do nich mówi.
- Alguien babia espańol? Fala portugues? - rozglądał się nerwowo.
- Czy ktoś tu mówi po hiszpańsku albo portugalsku?
Zza swoich pleców usłyszał głos, który znał:
- Tak, gringo, ja mówię po hiszpańsku - to był Indianin, który
go tu przyniósł. - I już się od ciebie nie uwolnię, bo w tej wiosce
tylko ja znam języki. Ja i szaman, ale on najwyraźniej nie chce
z tobą gadać.
Indianin miał nieprzyjemne przeczucie, że jego Wezwanie wcale się nie skończyło z chwilą doniesienia Bladolicego do wioski.
Gdzie jestem? - biały człowiek powtórzył swoje pierwsze pytanie.
Na Dzikich Ziemiach, gringo.
A wy kim jesteście?
Mówią o nas Carapana.
Znam plemię Carapana. Byłem...
Nas nie znasz! - przeciął Indianin. - Tu żyją... inne szczepy.
DZIKIE ZIEMIE
Było to w tropikalnej puszczy na pograniczu Kolumbii i Brazylii. W maleńkiej wiosce, o istnieniu której nie wiedział nikt oprócz jej mieszkańców.
W miejscu, którego nie znajdziecie na żadnej mapie. Ale nie dlatego, że chodzi o bajkę - po prostu nigdy wcześniej nie było tam kartografa. Dzisiaj można oczywiście wyrysować mapę, fotografując Ziemię z satelity, jednak wyłącznie pod warunkiem, że teren, o który chodzi, nie jest zarośnięty dżung...
banduras1