Steele Jessica - Zaręczyny na niby.pdf - Harlequin - kandr

Jessica Steel

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zaręczyny na niby

Nie jest łatwo prowadzić samochód, gdy w głowie

kłębią się myśli - trudne, przeczące sobie nawzajem, w

dodatku nie najweselsze. Długą podróż z lotniska

Heathrow do północnej Walii Varnie odbywała w tym

stanie ducha. Na domiar złego popsuła się pogoda. Na

szosę opadła mgła. Zapadał iście listopadowy wieczór

- szary, mokry, smętny. W sam raz, by człowiek poczuł

się jeszcze gorzej. Varnie liczyła na dotarcie do Aldwyn

House w Denbigshire w rekordowym czasie, lecz zła wi

doczność przekreśliła te nadzieje. Szybka jazda w takich

warunkach byłaby czystym szaleństwem.

Opuszczając lotnisko, Varnie nie zamierzała wcale je

chać do Walii. W pierwszej chwili, bez zastanowienia,

ruszyła w drogę powrotną do rodzinnego domu pod

Cheltenham. Jechała już godzinę, gdy nagle się zawaha

ła. Rodzice byli przepracowani. Życie zafundowało im

masę stresów i napięć, a teraz, gdy przeszli wreszcie na

emeryturę i zaczynali wypływać na spokojniejsze wo

dy, naprawdę nie należało przysparzać im zmartwień.

Jessica Steele

Zaręczyny na niby 7

Ostatnimi czasy mieli aż nadto powodów do niepokoju, począwszy od

wypadku samochodowego, któremu uległ jej brat, a skończywszy na kłopotach

zdrowotnych ojca... Skoczyło mu ciśnienie... A Johnny... szczerze mówiąc,

zawsze był o krok od jakiegoś nieszczęścia. Tym razem, choć rozbił samochód,

wyszedł z katastrofy bez szwanku, ale i tak wszyscy martwili się o niego. No i

jeszcze ta sprawa z hotelem rodziców. Zaczął przynosić straty i musieli podjąć

decyzję o sprzedaży. Zaraz potem zmarł dziadek Sutton. Los jakby się uwziął.

Jednakże, patrząc na to wszystko z jaśniejszej strony... Cóż, hotel w końcu

udało się sprzedać, a Johnny - to już prawdziwy cud - choć miał dwadzieścia

pięć lat i nigdy nie zagrzał dłużej miejsca na żadnym stanowisku, znalazł sobie

swoją niszę i zdobył stałą pracę, którą szybko polubił. Rodzice mogli więc

spoglądać w przyszłość z nadzieją na spokojniejsze życie. W pełni na nic

zasługiwali. A zatem - Varnie uzmysłowiła to sobie z całą ostrością - nie powinna

ich martwić. Nie powinna wracać do domu, by tam lizać rany. Choćby była

nawet najlepszą aktorką świata, nie umiałaby ukryć, że jest rozbita. A poza tym

rodzice nie spodziewali się jej wcześniej niż za dwa tygodnie.

Błyskawicznie zmieniła kurs, wspominając z roztkliwieniem poranek. Rodzice

stali uśmiechnięci na podjeździe nowego domu i machali na pożegnanie.

Uśmiechała się również, podekscytowana perspektywą spędzenia

dwutygodniowych wakacji z Martinem.

Martin ciężko pracował, toteż rzadko kiedy pozwalał sobie na urlop. Teraz

też zdecydował się na wspólny wyjazd tylko dlatego, że udało mu się połączyć

wypoczynek ze sprawami służbowymi. Popołudnia mogliby spędzać razem, a to

pozwoliłoby im poznać się bliżej. Varnie uznała to za zrządzenie losu. Rano

rozsadzała ją radość, ale teraz... Daleko jej było do pogody ducha. Całe

szczęście, że w skrytce samochodowej zauważyła klucze do Aldwyn House.

Zostawiła je przez roztargnienie, gdy wracała stamtąd ostatnim razem.

Myślała o sobie jak najgorzej. Głupia gęś, kompletna kretynka! Jak w ogóle

mogła... Wielkie nieba! Gdyby nie zaczęło jej trochę irytować, że Martin Walker się

spóźnia, leciałaby z nim teraz samolotem do Szwajcarii.

Martin prosił, żeby nie telefonowała do niego do pracy. „Mamy masę roboty,

jestem wciąż gdzie indziej, więc i tak mnie nie złapiesz" - mówił. Dostosowała się

do tej reguły i aż dotąd nigdy jej nie złamała. Spróbowała zatem dodzwonić się na

komórkę, ale telefon był wyłączony. Co tu robić? Zniecierpliwiona kręciła się po

terminalu z walizką w ręku, aż w końcu poszła kupić gazetę. Usiadła i na

moment zapomniała o Martinie. Jej uwagę przykuło zdjęcie na pierwszej

stronie. Przedstawiało dwóch mężczyzn, między którymi doszło do bójki.

8 Jessica Steele

Zaręczyny na niby 9

Z podpisu wynikało, że napastnikiem był nie kto inny, jak

nowy szef jej brata, Leon Beaumont. Fotograf uchwycił

moment, gdy po ciosie Beaumonta uderzony człowiek

zwalił się na ziemię. Okropność!

Szybko przeczytała prasowe doniesienie. Wynikało z

niego, choć dziennikarz posłużył się typowym eufemi

zmem: „można domniemywać", że Leon Beaumont miał

romans z jedną ze swych pracownic - z boku zamieszczono

zdjęcie Antonii King, bardzo efektownej brunetki - i jej mąż

dowiedział się o zdradzie. Dlaczego na ziemi, trzymając

się za twarz, leżał spoliczkowany Neville King, a nie

Beaumont, można się było tylko domyślać. Jednakże

Beaumont wyglądał groźnie i widać było, że chętnie

kontynuowałby walkę.

Varnie straciła nagle zainteresowanie dla całej tej historii.

Co ją mógł obchodzić jakiś furiat, choćby nawet był

pracodawcą jej brata? Owszem, Johnny go uwielbiał,

jednak... Oj, naprawdę... Zerknęła na zegarek i pomyślała,

że jeśli w ogóle chce się dodzwonić, to czas najwyższy,

żeby zacząć działać. Za dziesięć minut centralka w firmie

Martina kończyła pracę. Varnie odczekała jeszcze trzy

minuty, lecz Martin się nie pojawił. Miała naprawdę dość

tego czekania. Na litość boską, co się dzieje... Twierdził, że

co prawda wziął urlop, ale musi jeszcze... E tam! Wyjęła

telefon komórkowy i wystukała numer do firmy. Wypadało

tylko mieć nadzieję, że no-

wa sekretarka nie urywa się z biura dziesięć minut przed

końcem pracy. Telefonistka z centrali połączyła Varnie z

sekretariatem.

-Halo. - Varnie przypomniała sobie raptem imię se

kretarki. - Czy rozmawiam z Becky?

-Tak, to ja - odpowiedział jej miły, dziewczęcy głos.

-Czy zastałam Martina? Może jest przypadkiem gdzieś

w pobliżu?

-Oj, nie. Wyszedł dawno temu. - Varnie odczuła ulgę, lecz

zanim zdążyła podziękować, powiedzieć „do widzenia" i

rozłączyć się, usłyszała: - Pani Walker, tak? Czy jest już

pani z dziećmi w Kenilworth? Wszystko w porządku?

-Nie... - wybąkała Varnie. - To znaczy... - Jaka znowu

pani Walker? - myślała gorączkowo. Matka Martina? Ale...

dzieci?

-Och, rozumiem. Przepraszam, nie przedstawiłam się.

Wzięła mnie pani za kogoś z rodziny Martina - po

wiedziała spokojnie. Pięć lat pracy w hotelu nauczyło

ją maskować niepokój i szybko reagować na nieprzewi

dziane sytuacje.

-Proszę wybaczyć - odpowiedziała Becky. - Naprawdę

przepraszam za pomyłkę, tylko że... pani Walker. ..

Melanie była tutaj ze swymi pociechami w porze lunchu.

Wybierała się z dziećmi do matki, miała tam zamieszkać

na czas nieobecności męża.

Varnie przeżyła taki szok, że aż zaniemówiła. To, cze-

Jessica Steete

Zaręczyny na niby

go dowiedziała się przed chwilą, dosłownie nie mieściło się jej w głowie.

-Rozumiem - wydusiła z trudem. - To znaczy... Nie, to chyba jakaś

pomyłka. Martin jest żonaty?

-Oczywiście - przyznała prostodusznie Becky. - Są z Melanie taką

szczęśliwą parą... Oczywiście wolałby nie zostawiać żony samej, ale praca

to praca, więc...

Varnie błyskawicznie przerwała połączenie. Wyłączyła komórkę i usiadła

kompletnie oszołomiona. To jakieś nieporozumienie, zupełna bzdura. Na litość

boską, przecież Martin twierdził, że ją kocha, że ten wyjazd, te dwa tygodnie

pozwolą im nareszcie nacieszyć się sobą. Tak czekała na ten urlop. Martin był

bardzo zajęty, spotykali się jedynie wtedy, gdy bawił w Cheltenham przejazdem,

załatwiając sprawy służbowe... Nocował wtedy w hoteliku Metcalfe'ów.

Rodzice szybko go polubili. Gdy powiedziała, że ten wypad ma wynagrodzić

jej i Martinowi wszystkie weekendy, kiedy nie mógł wyrwać się z Londynu,

życzyli jej wszystkiego najlepszego. Nie dziwiło ich wcale, że Martin jest

nieustannie zajęty i pracuje nawet w soboty i niedziele. Znali tę sytuację aż nadto

dobrze z własnego życia. Prowadzenie hotelu oznaczało pracę na okrągło przez

siedem dni w tygodniu. Tak, wszystko to prawda, ale... do serca Varnie zaczęły

się wkradać wątpliwości. Usiłowała sobie przypomnieć choćby jeden weekend,

który - mimo wszystko - zdołali spędzić razem... Nie zdarzyło się to ani razu.

Dlaczego? Czy Martin rzeczywiście pracował na okrągło, czy też - jak mogłoby

wynikać z tego, czego przed chwilą się dowiedziała - wolne dni spędzał z żoną i

dziećmi? Dzieci?! Varnie poderwała się na równe nogi, przeszła dwa kroki i

nagle spostrzegła Martina. Szedł szybko w jej stronę, uśmiechając się

rozbrajająco.

- Bardzo, ale to bardzo cię przepraszam, moje ty ko-

chanie. Okropne są te korki.. - Chciał ją objąć, lecz

ostudziła go mina Varnie. - Co ci...

- Powiedz mi jasno - ucięła. - Jesteś żonaty?

Zmieszał się wyraźnie, a Varnie zrobiło się zimno.

Nie wiedzieć czemu, spodziewała się błyskawicznego zaprzeczenia.

-Hej, co jest grane? - Z przekornym uśmiechem usiłował wziąć ją za rękę.

-Jesteś? - powtórzyła, nienawidząc się za to, że gdyby powiedział: „Nie",

gotowa mu była uwierzyć.

- No... Jesteśmy w separacji. - Prędko wziął się w garść. - Rozwodzimy się.

Nie widziałem się z nią od bardzo dawna, ale zaraz po naszym powrocie

nadam szybszy bieg całej sprawie.

Varnie poczuła, że zamienia się w bryłę lodu. Sięgnęła po walizkę.

- Żegnam cię - powiedziała. Domyślił się chyba, że

Jessica Steele

Zaręczyny na niby 13

wszystko, co ewentualnie miałby do powiedzenia, padnie w próżnię i że Varnie

ma w nosie jego samego i jego kłamstwa, gdyż nawet nie usiłował jej zatrzymać.

I faktycznie, nie obchodziło jej nic, co mógłby powiedzieć. Czuła obrzydzenie,

wstręt, mdłości. Najtrudniej było oswoić się z myślą, że tak łatwo dała się

wykołować. Że również rodzice, ludzie o niebo od niej mądrzejsi i wielce

doświadczeni, pozwolili się nabrać i wziąć na lep zwodniczego uroku Walkera.

Kompletnie zdruzgotana dotarła do swego samochodu. Martin żonaty?! Tak,

był żonaty i... dzieciaty, a z nią.., Z nią się tylko pokątnie umawiał. Ot, przelotne

spotkania przy okazji służbowych wyjazdów. Ale... mieli przecież razem

wyjechać! Uzgodnili to z sobą, chciała tego... Na litość boską! Zrobił z niej

idiotkę, oszukał rodziców. Wróciła myślami do czasu, kiedy się poznali.

Zatrzymywał się na noc w ich ładnym i stosunkowo niedrogim hoteliku.

Któregoś wieczoru obsługiwała gości w barze. Podała mu drinka, zaczęli

rozmawiać. Powiedział, że ma trzydzieści cztery lata, ale wciąż nie jest

ustawiony i pracuje na okrągło, żeby rozkręcić własny biznes. Zwierzyła się

rodzicom. Przyjęli to ze zrozumieniem. Czy w młodości nie postępowali tak

samo? A teraz? Czy nie żyli podobnie? I póki hotel, dopiero niedawno, nie został

wystawiony na sprzedaż i nie znalazł nabywcy, harowali dzień i noc.

Chętnych do kupna małych, prywatnych hoteli nie ma tak wielu, więc trzy

miesiące później borykali się dalej z jego prowadzeniem. Martin stał się częstym

gościem. Zaczął interesować się Varnie. Polubiła go. Rodzice cieszyli się, gdy

czasem zatrzymywał się na dwie kolejne noce - był to zawsze jakiś dochód - a

obsługę miłego gościa powierzyli córce. I tak się to wreszcie potoczyło, że Varnie i

Martin zostali parą. Dzwonił do niej codziennie, zazwyczaj około trzeciej po

południu, gdy zajmowała się w biurze księgowością czy wypisywaniem menu na

maszynie. Bardzo się starała być w tym czasie na miejscu, chociaż od zawsze

stawała do pracy, gdy ktoś z personelu zawiadamiał, że nie może przyjść na

swoją zmianę, bo ma kłopoty. Oboje, i ona, i Martin byli wciąż bardzo zajęci

pracą, wydawało się więc, że mimo wzajemnego zauroczenia znajomość ta

pozostanie sympatią, niczym więcej.

Któregoś dnia do hotelu zadzwoniła z Aldwyn House gosposia dziadka

Suttona. Powiedziała, że kiedy przyszła, leżał na podłodze w salonie, wezwała

więc lekarza. Dziadek, czego należało się spodziewać, nie zgodził się na

hospitalizację, toteż Varnie z matką natychmiast do niego pojechały.

Varnie poczuła ucisk w gardle, przypominając sobie ten straszny czas.

Dziadek Sutton zmarł trzy dni później. Bardzo go kochała. Z najbliższej rodziny

miał tyl-

Steele Jessica - Zaręczyny na niby.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: