Small Bertrice - Sekutnica.pdf - SMALL BEATRICE - alex.32

Bertrice Small

Sekutnica

(The Spitfire)

Przełożyła Iwona Chamska

PROLOG

Szkocja, wiosna 1483

– Na Chrystusa Pana! – zawołał Tavis Stewart, ciemnowłosy hrabia Dunmor. – Na

Chrystusa pana, co zginął na krzyżu za nasze grzechy, i na łzy Jego matki, Marii, przelane na

wzgórzu Kalwarii, zostanę pomszczony!

Mężczyzna stał pośrodku dymiących zgliszcz dworu Culcairn, a w nozdrzach czuł zapach

śmierci. Zaczął padać drobny deszczyk, gasząc ogień i potęgując tylko nieprzyjemną woń.

– To ona jest temu winna. Przez nią nas to spotkało! – rzekł Robert Hamilton, młody

ziemianin z Culcairn.

Chłopak bliski był łez. W ciągu ostatnich trzech lat stracił matkę w połogu, a ojca w

niekończącej się nigdy wojnie na pograniczu. Miał jedynie swój dom, a teraz i tego już nie

było. Jak miał zapewnić dach nad głową i opiekę młodszym siostrom i bratu? Jak miał sobie

znaleźć żonę, skoro nie miał nawet domu, do którego mógłby ją przywieźć? Wszystko

przepadło. I dlaczego? Z powodu latawicy, starszej siostry! Piękna Eufemia, z ognistorudymi

włosami i jasnoniebieskimi oczami, z głośnym śmiechem i kpiącym wyrazem twarzy, ta

dziwka Eufemia wszystkiemu była winna. Pora, by Tavis Stewart poznał prawdę. Kiedy

hrabia dowie się o wszystkim, Robert nie będzie jużmusiał mścić się na swojej siostrze, która

od dawna nic ma czci ni honoru.

– Robbie, proszę! – powiedziała jedenastoletnia Margaret Hamilton, kładąc dłoń na

ramieniu brata. Widziała, jak niebezpieczne są teraz jego myśli, jak rośnie w nim złość.

Ostatnich kilka godzin sprawiło, że dziewczynka bardzo wydoroślała. – Eufemia nie żyje. Tak

straszliwa, okrutna śmierć jest wystarczającą dla niej karą. – Dziewczynka zaczęła trząść się

cała na wspomnienie, a zęby dzwoniły jej głośno. – Dddddo.... końca żżżżycia będę słyszała

jej krzyki.

Chłopak poklepał siostrę po ramieniu, ale przemówił głosem srogim, pełnym goryczy:

– To jej wina, Meg, nie ma sensu temu zaprzeczać. Ściągnęła na nas angielską plagę. Jej

ślepa zazdrość drogo nas kosztowała. Nie pomyślała o nas wcale, ani o mnie, ani o tobie, ani

o Mary czy Georgie. Mogliśmy wszyscy przez nią zginąć! Niech jej dusza będzie przeklęta na

wieki!

Hrabia Dunmor spojrzał na niego spod ciemnych, gęstych brwi. Ciemnozielone oczy

pojaśniały mu z gniewu. Był dwadzieścia siedem lat starszy od tego piętnastoletniego

młokosa, i choć Robert Hamilton miał przynajmniej sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu,

hrabia przewyższał go co najmniej o dziesięć.

– Szybko rzucasz oskarżenia, mój chłopcze – powiedział – ale nie chcesz mi rzec całej

prawdy. – Jego głos brzmiał groźnie. – Albo mi wszystko powiesz, albo, Bóg mi świadkiem,

zabiję cię na miejscu.

Sięgnął do swego sztyletu, by podkreślić, że się nie zawaha.

– Nieeeeeee! – krzyknęła Margaret Hamilton, odciągając na bok brata.

Pobladła dziewczynka stanęła między nimi z rękoma wyciągniętymi przed siebie, jakby

chciała ich powstrzymać przed walką, bo jej brat też sięgnął po swój sztylet.

– Nie dość jeszcze przelano dziś krwi? – szlochała dziewczynka. – Czy mężczyźni tylko

do tego się nadają? Potraficie jeno napadać, mordować i kraść?

Otarła gorące łzy z policzków, rozsmarowując sadzę po szczupłej twarzy.

Stojący dookoła, odziani w kilty mężczyźni spojrzeli na siebie zawstydzeni, wspominając

inne zajazdy, dymiące zgliszcza i inne szlochające kobiety. Wszyscy, stojący w zasięgu jej

głosu, byli poruszeni słodką postacią dziewczynki i jej dobitnymi słowami. Była taka krucha,

zbyt młoda, by tak strasznie cierpieć, ale właśnie taki był los wszystkich kobiet. Jednak hrabia

Dunmor pozostał nieprzejednany. Nie okazał skruchy.

– Chodź, panienko, chodź no ze mną – powiedziała stara służąca, ciągnąc małą delikatnie

za ramię.

Meg spojrzała na brata, a potem na hrabiego. Pełen rozpaczy wzrok przeniosła na

sześcioletnią siostrę, Mary, i ich trzyletniego braciszka, George’a. Dzieci tuliły się ze strachu

do nóg służącej. Instynkt macierzyński zwyciężył w Meg i postanowiła, iż brat i hrabia sami

muszą rozwiązać swoje męskie sprawy. Dzieci bardziej jej potrzebowały. Pobiegła więc do

nich.

– Prawdę, Rob! Powiedz mi całą prawdę! – warknął jeszcze raz hrabia.

– Eufemia była dziwką, milordzie. W głębi duszy była dziwką, choć skrzętnie to

skrywała, a przynajmniej starała się. Wszyscy jednak o tym wiedzieli, jednakowoż nikt nie

śmiał rzec ani słowa.

– Nie wiedziałem – mruknął ponuro Tavis Stewart.

– Wcaleś o nią nie dbał – rzekł cicho Robert Hamilton. – Chciałeś mieć żonę, a Eufemia

miała w posagu ziemię i była piękna. Nic cię więcej nie obchodziło, milordzie, Eufemia

pragnęła władzy, chciała dobrze wyjść za mąż i pewnie byłaby ci wierną żoną, gdybyś ją

regularnie zaspokajał, a musisz wiedzieć, że wielce była namiętna. Sypiała z tymi, co ze

strachu przed zwolnieniem ze służby nie mogli jej odmówić usług – westchnął ze smutkiem

chłopak.

– Zeszłego lata jednak siostra moja zakochała się, niech jej Bóg wybaczy. Był Anglikiem.

Zwał się sir Jasper Keane. Pasowali do siebie, bo Anglik był równie namiętny i gwałtowny

jak Eufemia. Spotkali się kiedyś, jadąc konno po granicy. Moja siostra nie powinna była

jeździć sama, ale wcale się nie bała. Nawet ojciec nie mógł jej nic nakazać. Zakochała się w

Angliku do szaleństwa.

Kiedy dowiedziała się, że on widuje się z dziewką, która mieszka przy granicy, pojechała

za nim przez wrzosowiska i wypatrzyła chatkę swej rywalki. Spaliła ją, milordzie. Jak wieść

niesie, sir Jasper uznał jej zachowanie za zabawne, ale i tak zbił moją siostrę na kwaśne

jabłko. Pokazała mi swoje siniaki, jakby dostała je za zasługi. Chełpiła się nimi. Eufemia

uważała bowiem, że jeśli mężczyzna ją bije, to znaczy, że kocha.

– Sądziła, że kiedyś zostanie żoną tego przeklętego bękarta – powiedział Robert

Hamilton, potrząsając głową. – Naprawdę go kochała i nie chciała mu wierzyć, kiedy jej

powiedział, że na żonę znajdzie sobie kobietę o łagodnym charakterze, a nie rudowłosą

Szkotkę bez posagu. Eufemia śmiała się tylko z tego. Nie wierzyła, by Anglik mógł poślubić

inną. Sądziła, że chce ją tylko sprowokować do zazdrości. Z początku niewiele się

przejmowała tym, co powiedział, ale w końcu chyba zrozumiała, że mówił prawdę. Zaczęła

być zazdrosna o inne kobiety, a podobno było ich wiele, bo Anglik był jurny jak młody

byczek, a kobiety leciały do niego jak muchy domiodu. Potem zjawiłeś się u nas ty, panie –

ciągnął chłopak – i poprosiłeś o rękę Eufemii. Bóg jeden wie, że mogłeś sobie znaleźć

godniejszą żonę, ale rozumiałem twoje powody.Chciałeś mieć żonę i potomka, nie bawiąc się

w długie poszukiwania i zaloty. Powinienem był odmówić, milordzie. Znalem przecież

dobrze moją siostrę, a o swojej namiętności do Anglika wiele razy mi wspominała. Zawsze

trzymała się od resztyrodzeństwa z daleka, a mimo to zwierzała mi się często.

Chłopak zgarbił się, jakby dopiero poczuł ciężar swoich cierpień. Milczał przez chwilę i

słychać było jedynie świst wiatru i szlochanie tych, co uratowali się z rzezi i pożaru dworu

Culcairn.

Hrabia zaczął nieco współczuć młodzieńcowi, ale wciąż chciał znać zakończenie tej

smutnej historii, której sam był uczestnikiem.

– Powiedz, co dalej – nalegał spokojnie. – Powiedz, co się stało, Rob.

Chłopak westchnął głęboko.

– Eufemia nie chciała wcale, żebym ci odmówił, panie. Przysięgała, że jeśli dobijemy

targu, będzie dla ciebie dobrą żoną, ale prawda była taka, że chciała tylko powiedzieć

swojemu Anglikowi, jaki ją spotkał zaszczyt. Chciała, by poczuł zazdrość o hrabiego, bo sam

był prostym rycerzem. Cieszyła się, że będzie mu mogła odpłacić za jego okrucieństwo.

Naśmiewała się z niego, że nie musi być żoną takiego biedaka, bo będzie hrabiną, żoną

przyrodniego brata króla i jej niewielki posag w niczym tu nie przeszkadza. Teraz, kiedy o

tym pomyślę, zdaje mi się, że siostra zwierzała mi się tak często, bo się bała. Prowadziła

niebezpieczną grę, z dwoma niebezpiecznymi mężczyznami. Sir Jasper obiecał mojej siostrze,

że zabierze ją do Anglii i kupi jej dom. Eufemia odparła na to, że nie chce już być jego

kochanką i nie pozwoli się więcej zhańbić. Miał się z nią ożenić albo już nigdy jej nie

zobaczyć. Siostrabyła uparta, ale nie było jej łatwo. Ostatnio często płakała.

Robert Hamilton zamyślił się. W wyobraźni znów usłyszał tętent koni za oknem,

podzwaniające ostrogi, głuche okrzyki mężczyzn, zwiastujące nadchodzące kłopoty.

Tamtego dnia podszedł do okna w bibliotece i zobaczył grupę mężczyzn z zapalonymi

pochodniami. Płomienie tańczyły na wietrze, a na twarzach żołnierzy pojawiały się na zmianę

światło i cień. Żołnierze nosili warkocze. Anglicy!

– Dobry Boże! – szepnął sam do siebie, obawiając się najgorszego. Dwór Culcairn był

pierwotnie chatą myśliwską i choć rozbudowano go przez lata do obecnych, rozmiarów,

nigdy nie próbowano nawet go fortyfikować, mimo niebezpiecznego, przygranicznego rejonu,

w którym był położony.

Robert Hamilton usłyszał głuche walenie do drzwi. Zbiegł z biblioteki na parter i rozkazał

pośpiesznie służbie, by uciekali, zabierając ze sobą najmłodszych Hamiltonów. Jakby za

sprawą magicznej sztuczki hol domu wyludnił się w jednej chwili. Robert otworzył wielkie

dębowe drzwi i stanął przed bardzo przystojnym mężczyzną, który szybko wszedł do sieni.

Small Bertrice - Sekutnica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: