Objawienie i historia Objawienia.doc

(111 KB) Pobierz
Ethan Frome

OBJAWIENIE I HISTORIA OBJAWIENIA

Objawienie dane człowiekowi trzeba interpretować. Owa interpretacja dokonuje się przez Magisterium Kościoła. Istnieje też interpretacja prywatna. Istnieje ciągłość i rozwój interpretacji objawienia przez sobory.

Objawienie się Boga osobowego

-          podstawowa struktura zbawienia to relacja osobowa

PEŁNIA OBJAWIENIA – Bóg zrealizował wszystkie inicjatywy zbawcze

-          objawienie przetwarza mnie jako osobę, abym mógł osiągnąć zbawienie

-          Chrystus ma dwie natury: boską i ludzką

-          Stawanie się Osobą dzięki jedności natury z łaską

OBJAWIENIE:

a)      przez naturę

-          to Bóg objawia się człowiekowi

-          każdy człowiek ma wpisane naturę odróżnienie dobra i zła (Veritatis Splendor)

b)      pozytywne

-          jest skierowane do człowieka, do całej prawdy (Dei Verbum) [nie tylko do intelektu]

-          może być przyjęte przez wiarę jako Objawienie

-          przez odniesienie osobowe mogę interpretować Objawienie

-          to słowo staje się w nas żywe, kiedy realizujemy je w życiu (z kodowanej informacji nic nie wyniknie)

 

-          objawienie przez ekonomię zbawczą odkrywa nam zbawczy plan Boga

-          zbawczy plan Boga realizuje się przez ekonomię zbawczą

-          prawdy, które skierowane są do rozumu człowieka, skierowane są także do jego woli

 

ASPEKTY OBJAWIENIA (wg Dei Verbum)

1.       personalizm – Objawienie dokonuje się w dialogu interpersonalnym, Bóg chce doprowadzić człowieka do wspólnoty ze sobą, dokonuje się to na drodze posłuszeństwa wiary

2.       poszerzanie Objawienia – poprzez znaki, słowa i wydarzenia Objawienie jest przekazywane, łączy się z ludzką historią ekonomia zbawcza

3.       stała, dynamiczna, osobowa obecność Boga – obecność Ducha Św. Jest ostatecznym i definitywnym objawieniem

PRZEKAZYWANIE BOŻEGO OBJAWIENIA

Reformacja – marzyła o kościele charyzmatycznym (niewidzialnym), próba zakwestionowania struktury widzialnej

Przekazywanie objawienia związane jest z wiarą Kościoła (z wiarą, przeżyciem osobistym)

Reformacja postawiła przekaz objawienia na trzech “sola”

1.       sola scriptura (tylko pismo)

2.       sola fide (tyhlko wiara)

3.       sola gratia (tylko łaska)

Gwarantem włąściwego przekazywania Objawienia jest obecność Boga.

Kościół mówi o 2 źródłach objawienia:

a)      Pismo Święte

b)      Tradycja (obecność i działanie Ducha Św. W Kościele – chodzi o przeżywanie Objawienia)

Sobór Wat II mówi o jednym źródle Objawienia: Pismo Święte w świetle tradycji

Lutrowi tradycja kojarzyłą się z papiestwem i władzą kościelną.

Pismo Święte zawiera w sobie już Tradycję. Wiara natomiast podlega rozwojowi, ponieważ polega na osobowym stosunku do Boga. Tradycja jest poszerzeniem zrozumienia Objawienia.

Tradycja – wprowadzanie Słowa Bożego w życie.

Objawienie wymaga stałej interpretacji, jest wprowadzane w życie.

Pismo Św. Uczy nas wszystkiego, co odnosi się do zbawienia. W Piśmie Św. Nie ma niczego błędnego, co odnosi się do zbawienia. Inne błędy (np. historyczne itp.) są w Piśmie Św.

RELACJA  M. ST I NT.

-          Nowy Testament jest ukryty w Starym jak drzewo w ziarnie a ST zawiera się w NT. Istnieje jednorodność działania Bożego

-          Nowy Testament wyjaśnia ST (jako interpretacja tamtych wydarzeń)

STAŁA DYNAMICZNA OBECNOŚĆ CHRYSTUSA:

Wcielenie, Zmartwychwstanie, Zesłanie Ducha Św. Należy interpretować jako aktualne, jako takie, w których nadal działa Bóg

Rodzaje czasu w ST:

a)      czas Boga – wieczność

b)      czas ludzki – stałe przemijanie

c)      działanie Boga w historii – kairos

Liczba 40 w Biblii –oznacza coś zamkniętego, doskonałego, w którym Bóg spełnił swoje dzieło

 

Divino afflante Spiritu – encyklika Piusa XII

Historia zbawienia – wszystkie te wydarzenia, które służą zbawieniu

-          dobre i złe doświadczenia

a)      w znaczeniu ogólnym – powszechna wola zbawcza Boga

-          wydarzenie historyczne związane z istnieniem człowieka

b)      biblijna historia zbawienia – fundamentem jest Objawienie i łaska

-          historia zbawienia posiada charakter dialogowy

CECHY BIBLIJNEJ HISTORII ZBAWIENIA

1.       ma charakter transcendentny (inicjatywa wychodzi od Boga, ale i do Niego wraca)
- inicjatywy Boga mają charakter spójny, celowy

2.       ma charakter kategorialny (działanie Boże odpowiada naturze człowieka, jest zrozumiała)

3.       ma strukturę dialogową, skierowana jest do człowieka, angażuje człowieka i wymaga wolnej odpowiedzi ze strony człowieka (wiary)

4.       ma charakter personalistyczny (jest spotkaniem osoby Boga z osobą człowieka)

5.       ma charakter kairologiczny (Bóg działa aby doprowadzić człowieka do celu)

6.       ma strukturę chrystologiczną (centrum jest osoba Chrystusa)

7.       ma charakter eschatologiczny (skierowana jest na przyjście Chrystusa i na Królestwo Boże)

-          dzięki historii biblijnej historia świecka otrzymuje również w jakimś stopniu charakter transcendentny, zespala je ze sobą doświadczenie wiary

ZBAWIENIE

(od str. Negatywnej) – uchronienie kogoś od czegoś, wyzwolenie z choroby, niewolnictwa

(od str. Pozytywnej) – wyniesienie do nowego stanu życia

(inne) – wyzwolenie duszy z ciała, wyjście z historii

 

ST- podstawowym kryterium zbawienia jest przymierze, w znaczeniu religijnym używane jest zawsze z podmiotem Jahwe, w znaczeniu właściwym przypisane jest tylko Bogu.

NT – wyrażane jest przez czasownik gr. Sodzein i sotein (stąd soteriologia); uwolnienie od zła, dzieła tego dokona Mesjasz; związane będzie z posiadaniem dóbr eschatologicznych

1.            zbawienie jest suwerennym dziełem Boga, który miłuje człowieka
- zbawienie obejmuje całego człowieka

2.            zbawienie wylkucza indywidualizm (odnowienie wspólnoty, ludzkości)
- dokonuje się we wspólnocie (wyklucza wszelkiego rodzaju indywidualizm)
(- zbawienie wylkucza jakikolwiek dualizm - jest dziełem Bgoa i dokonuje się we wspólnocie Kościoła)

3.            zbawienie nie degraduje całej reszty stworzenia; harmonia i ład stwórczy zostaną przywrócone

4.            biblijne rozumienie zbawienia to uwolnienie od grzechu

5.            zbawienie dokonuje się w historii, ekonomia zbawcza zostaje włączona w istnienie

 

POJĘCIE WIARY I JEJ STRUKTURA

-          w nauczaniu ostatniego Soboru jest mowa o posłuszeństwie wiary
Bogu należy się posłuszeństwo (Dei Verbum p. 5)

WIARA – odpowiedź człowieka na Objawienie Boże

-          posiada charakter osobowy

-          jest specyficzną formą dialogu z Bogiem

-          owa odpowiedź polega na całkowitym powierzeniu się Bogu i dobrowolnym przyjęciu Objawienia

ST posługuje się dwoma pojęciami:

a)      emet” [“amen”] (Wlg: veritas) – wyraża aspekt poczucia bezpieczeństwa; oparcie się na Bogu jako na trwałym fundamencie

b)      batak” – znaczy tyle co mieć zaufanie, powierzyć się, przeżyć wzlot, nie być obojętnym

-          w ST Bóg jest punktem centralnym nie tylko Objawienia, lecz także historii

-          Bóg kieruje losami świata, a człowiek ma odpowiedzieć Bogu przyzwoleniem wiary

-          Wiara w ST związana jest z przymierzem i wyrasta z przymierza: Bóg troszczy się o swój naród, naród zaś jest związany przymierzem do posłuszeństwa Bogu

-          Posłuszeństwo jest związane z obietnicą: Bóg daje obietnice

-          Uwierzenie Bożemu słowu poprzedza spełnienie obietnic: aby obietnice się spełniły, człowiek najpierw musi powierzyć się Bogu

Kościół naucza: kryterium zbawienia będzie ludzkie sumienie

-          nie można być człowiekiem wierzącym, jeśli się nie przeżywa swojego życia w odniesieniu do Boga

-          wierzącym mogę być dopiero w sytuacjach które mnie spotykają

NT

-          jeżeli ST opierał wiarę na obietnicach które miały się spełnić to NT opiera wiarę na spełnionych już obietnicach – śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa oraz założenie Kościoła

-          NT jest wypełnieniem zapowiedzi ST

-          Podstawą wiary jest zasadniczy czyn zbawczy zainicjowany przez Jezusa Chrystusa

-          W Chrystusie zbawienie już się dokonało, Bóg już odkupił ludzkość

-          Przez Chrystusa człowiek w pełni realizuje swoje istnienie

-          To nie jest tylko płaszczyzna czysto moralna, ale ontologiczna (nie tylko przykład postępowania, ale w Chrystusie otrzymujemy dar nowego powołania)

-          Obecność w Kościele jest powołaniem i łaską

-          Związana jest z chrztem

ASPEKTY WIARY U ŚW. PAWŁA

1.       posłuszeństwo wynikające z wiary (sumienie obliguje mnie do pewnej postawy)
- chodzi o przyjęcie zbawczej woli Boga i wejście w posłannictwo Jezusa Chrystusa
- działam w imieniu Jezusa Chrystusa
- Kościół działa z woli Chrystusa w osobie Piotra

2.       problem usprawiedliwienia
- sprzeciwia się legalnemu rozumieniu usprawiedliwienia (przez zachowywanie prawa)
- powiada, że jesteśmy usprawiedliwieni przez Jezusa Chrystusa, w których to możemy uczestniczyć przez wiarę
trwanie przy Bogu jest gwarancją dóbr wieczności

 

List św. Jakuba

-          wiara domaga się uczynków

-          usprawiedliwienie domaga się właściwej postawy płynącej z wiary

 

Ew. św. Jana

-          w pierwszym rzędzie akcentuje relację osobową: wierzyć w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego

-          chodzi o przyjęcie posłannictwa Jezusa Chrystusa

-          na końcu stwierdza, że wierzyć w Jezusa Chrystusa to przyjąć życie Boże i wierzyć w życie Boże

-          najczęściej posługuje się czasownikiem wierzyć

-          II znaczenie pojęcia “wiara” związane jest z kategorią sądu (3,16)

-          kto spełnia wymagania Prawdy, zbliża się do światła”

-          Poznać Boga” to nie tylko znaczy “wiedzieć coś więcej o Bogu”, znaczy tyle, co wejść w relację z Bogiem

 

DEFINICJA WIARY (ujęcie wiary jako aktu i cnoty)

Wiara - jest aktem rozumu przyjmującego prawdę Bożą z nakazu woli poruszonej łaską Bożą (cz. II cz. II Summa Theol.)

 

-          Św. Tomasz na I miejscu stawia poznanie rozumowe

-          Proces poznawczy poprzedza jakąkolwiek postawę człowieka

-          Poznanie Boga przez Objawienie nie zawiera w sobie oczywistości

Sobór Wat I  podaje definicję wiary jako cnoty (akt jest jednorazowy, cnota jest stała)

Wiara – jest cnotą nadprzyrodzoną, przez którą “za natchnieniem, wsparciem łaski Bożej” uznajemy to, co zostało objawione za prawdę nie ze względu na wewnętrzna oczywistość rzeczy przejrzaną [uchwyconą] światłem naturalnego rozumu, lecz ze względu na autorytet objawiającego Boga, który ani sam nie może się mylić, ani nas w błąd wprowadzić.

 

Autorytet Boga

a)      wszechwiedza

b)      prawdomówność

 

PRZEDMIOT FORMALNY WIARY:  autorytet objawiającego się Boga

PRZEDMIOT MATERIALNY WIARY: prawdy, które zostały nam objawione

 

Cnota wiary łączy się z cnotą nadziei i miłości (zespół cnót teologicznych)

Jeśli ktoś uwierzy Bogu, to spodziewa się, że Bóg poprowadzi go we właściwym kierunku.

Wiara + miłość = wiara uformowana (fides formata)

-          chodzi o stan czlowieka będącego w łasce uświęcającej

-          człowiek wierzący Bogu jednoczy się z Nim w miłości

 

czyny zasługujące – kiedy jestem w jedności z Bogiem (łaska uświęcająca)

czyny niezasługujące – nie uczynione w stanie łaski (w grzechu ciężkim), taki czyn nie wpływa na moje zbawienie

Może istnieć wiara, która nie prowadzi do zbawienia (bez uczynków wiary)

Wiara może być:

a)      Boska (którą ogarniamy całe Objawienie)

b)      Katolicka (prawdy, które zostały przez Kościół zdefiniowane)

NALEŻY ODRÓŻNIĆ

a)      wiarę w aspekcie osobowym (egzystencjalnym)

b)      wiarę w aspekcie intelektualnym

 

UDZIAŁ ROZUMU W AKCIE WIARY

-          wiara jest aktem osobowym a nie złożonością poszczególnych elementów

-          Bóg działa, ale nigdy nie narusza rozumu ani wolności człowieka

-          Akt wiary opiera się na analogii wiary i odniesienia

-          W Biblijnych prawdach wiary nie ma sprzeczności

Analogia wiary

-        przyjmuje pewność, że nie ma sprzeczności pomiędzy poszczególnymi prawdami wiary

-      &...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin