Mech Jerzy Marian (Dorian Max) - Wamp.pdf - książki różne - rikiman45

Max Dorian

Wamp

Przełożył Maciej Sadowski

W obszernym salonie Stefanii Lange panował

półmrok; przez zapuszczone story mające ukryć wnętrze i

jego gości, wchodziło jednak trochę popołudniowego

światła. Miły chłód, wygodne kanapy i fotele sprzyjały

odpoczynkowi, a zapalone lampy osłonięte abażurami

rozjaśniały pomieszczenie w atmosferze intymności.

Kawa, owoce i alkohol na kilku stolikach dawały

pewność, że każdy, kto tu trafi, będzie mieć wszystko.

Oczywiście, Stefania Lange dbała o to, by w sąsiednim

pokoju nie zabrakło nigdy kuso odzianych panienek,

wiedząc, że jest to konieczne, wszakże dbając

jednocześnie o szczególny charakter swego lokalu,

zabroniła im przebywać w salonie, bowiem nie zawsze

odnosiło to najlepszy skutek. Wstęp mieli tu tylko ludzie

bogaci, najczęściej kapryśni i podlegający zmiennym

nastrojom. Niektórzy z nich nie potrzebowali tego rodzaju

atrakcji, przychodząc jedynie po to, by znaleźć spokój

albo spotkać partnera do rozmowy.

Wszystkich bywalców obowiązywała dyskrecja i

dlatego każdy czuł się swobodnie, a co najważniejsze -

bezpiecznie.

Gołmont przychodził tu rzadko. Tego dnia nudził się,

więc zajrzał. Stefania Lange witała go zawsze wyjątkowo

serdecznie, i to nie dlatego, że Gerwazy hrabia Gołmont

dodawał splendoru jej domowi, że jako myśliwy i

podróżnik mógł w każdej chwili opowiedzieć coś

ciekawego innym. Był mile widziany bo, bo go lubiła.

Niektórzy utrzymywali nawet, że się w nim skrycie

podkochiwała. Kiedy wchodził do salonu, wchodziło

barwne, prawdziwe życie.

Gołmont nie był piękny. Był imponujący; towarzyski,

mimo pewnej powściągliwości, wysoki, smagły, z czarną

czupryną, a do tego pełen niepospolitej siły tak fizycznej

jak i duchowej. Twarz miał chudą i ostrą w wyrazie, ale

kiedy się uśmiechnął i pokazał zęby jak u wilka, wszystko

wokół niego tajało. Sprzeciwić mu się było

niepodobieństwem, toteż nikt tego nie próbował, ale z

natury należał do ludzi spokojnych. Mówiono: wspaniały.

Siedział na kanapie i popijał sherry.

Naprzeciwko usadowił się wielki i gruby Rafał

Jaśminowicz, trzydziestopięcioletni autor lekkostrawnej

beletrystyki. Kawaler i wesołek.

- Pani Stefanio - spytał - dlaczego dzisiaj tak pusto?

- Czyżby wszystkie motylki odleciały na łąkę?

Stołeczne rozrywki straciły moc przyciągania?

Stefania Lange, wytworna dama, uśmiechnęła się,

spoglądając na wielki stojący zegar.

- Nie wie pan, że są także dni, kiedy nic się nie dzieje

a jedynym wydarzeniem jest upuszczenie szklanki na

podłogę? Może to właśnie taki dzień. Myślę, że ktoś

jednak przyjdzie i pocieszy chociaż jedną z moich

hurysek. Naturalnie, to nie jest aluzja do panów. Wiem, że

nigdy nie korzystacie z ich usług, z czego się cieszę, bo

zawsze dotrzymujecie mi towarzystwa. A poza tym - wy

jesteście. To mało?

- Mało, zwłaszcza że ten oto arystokrata ma dziś chyba

zły dzień, bo siedzi jak sztacheta w płocie, a gębę ma taką,

że tylko bić.

- Zawsze byłeś głupkowaty - powiedział Gołmont -

więc chwilę zamyślenia bierzesz za objaw złego humoru.

- O czym pan myśli? - Stefania Lange zaniepokoiła

się.

- Chyba nie o tym, żeby już nas opuścić?

- Nie - rzekł Jaśminowicz. - Ten włóczęga planuje

pewnie nową wyprawę do krainy pawianów, gdzie czuje

się najlepiej. Woli towarzystwo małp, ponieważ ma wtedy

wokół siebie bratnie dusze i znajduje pełne zrozumienie

dla swego postępowania.

Gospodyni roześmiała się.

- Co pan na to, hrabio?

- Posiedzę jeszcze trochę. A tego grafomana zabiorę

kiedyś do Afryki albo do Amazoni. Może wreszcie

zrozumie, że tam życie ma inny smak. O wiele lepszy.

- Ale tu łajdaku, pijesz wino z winnic Xeres de la

Frontera, najlepszych w całej Hiszpanii, a tam żłopiesz

wodę cuchnącą błotem i krokodylami.

- Co ty wiesz tłusty, mieszczuchu, o tamtej wodzie?

Spójrz na mnie: ani grama sadła, a mam czterdzieści lat. -

Gołmont umilkł na chwilę, potem dorzucił: - Siedzę w

kraju już pół roku. Czas najwyższy spakować plecak.

- Monti - zawołał Jaśminowicz - nie wyjeżdżaj, bo

Olatyńscy mnie zagryzą.

- Więc to prawda? - Stefania Lange zwiesiła głowę.

- Olatyńscy chcą, żeby ślub odbył się w czasie Świąt

Bożego Narodzenia, tak więc Monti zostanie

zaobrączkowany jak gawron. No i, oczywiście skrzydełka

będą z lekka podcięte.

Gołmont uśmiechnął się rozbawiony.

- Ty bardziej tego pragniesz niż ja.

- Mam nadzieję, że porzucisz swoje obrzydliwe

przyzwyczajenia, i staniesz się wzorowym małżonkiem.

- Moim jedynym obrzydliwym przyzwyczajeniem jest

przebywanie w twoim towarzystwie. Nie wiem jak to się

stało, że polubiłem obwiesia.

Do salonu wszedł Kazimierz Dorniewski, ziemianin

mieszkający stale w Warszawie lub w Paryżu. Był to

przystojny czterdziestoośmioletni wdowiec, esteta,

kolekcjoner obrazów.

Przywitał się z obecnymi i nalał sobie koniaku.

- Co tu tak pusto i cicho? Czy ktoś umarł?

- O tej porze roku umierają tylko kędzierzawi blondyni

Mech Jerzy Marian (Dorian Max) - Wamp.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: