Roberts Nora- Dziedzictwo Donovanów 02-Urzeczona.pdf

NORA ROBERTS

URZECZONA

PROLOG

Wiedział, że z wyroku losu, jako jeden z nielicznych, został obdarzony

nadzwyczajną mocą. Wyróżniała go ona spośród innych, pozwalała bowiem inaczej

dostrzegać i pojmować świat. Wcześnie sam to zrozumiał, niczyja pomoc nie była mu

do tego potrzebna.

Posiadał dar widzenia.

Jego wizje nie zawsze były przyjemne, lecz, poza nielicznymi wyjątkami,

niezwykle fascynujące. Ilekroć go nachodziły - nawet gdy był jeszcze małym

dzieckiem, ledwie stąpającym po ziemi - przyjmował je w ten sam sposób, w jaki wita

się wschodzące każdego dnia słońce.

Matka często przykucała obok niego i przybliżała twarz do jego twarzy,

spoglądając mu czujnie w oczy. Jej pełen miłości wzrok wyrażał nadzieję, że syn

przyjmie ów dar i nigdy nie pozwoli się skrzywdzić.

Kto mógł to wiedzieć lepiej niż ona?

- Kim jesteś? - słyszał jej myśli, jakby wypowiadała je na głos. - Kim będziesz?

Nie potrafił odpowiedzieć na te pytania. Już wtedy rozumiał, że najtrudniej jest

zajrzeć w głąb siebie - znacznie trudniej niż w dusze innych.

Kiedy podrósł, dar ten nie przeszkadzał mu w zabawach i drażnieniu się z

kuzynkami. Mimo iż nieraz wściekle walczył z jego ograniczeniami, co kosztowało go

naprawdę wiele sił, potrafił cieszyć się porcją lodów w letnie popołudnie albo śmiać z

telewizyjnych kreskówek, wyświetlanych w niedzielny ranek.

Był normalnym, aktywnym, psotnym chłopcem o bystrym, czasami błądzącym

umyśle, uderzająco przystojnej twarzy, hipnotycznych, szaroniebieskich oczach i

pełnych ustach, chętnych do śmiechu.

Czas płynął swoim rytmem, nie przynosząc żadnych nadzwyczajnych

wydarzeń. Podrapane nogi, małe i wielkie bunty, pierwsze porywy serca... W końcu,

jak wszyscy chłopcy, dorósł i stał się mężczyzną. Opuścił terytorium rodziców i

osiedlił się na obszarze, który uznał za własny.

A w miarę jak dorastał, rosła też jego moc.

Życie wiódł uregulowane i wygodne.

I niezmiennie godził się z tym, że jest czarownikiem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Śniła o mężczyźnie, który na jawie marzył o niej. Z niezwykłą jasnością, tak

rzadką w nocnych majakach, widziała, jak z opuszczonymi rękami stał przy dużym,

ciemnym oknie. Twarz miał spiętą i pełną determinacji, a jego oczy, szare, choć z

lekka przetkane błękitem, były wprost bezlitosne. Ich drażniący i napawający lękiem

kolor raz upodabniał się do skały, a kiedy indziej do spokojnej toni jeziora.

Choć nie było jej dane ujrzeć jego twarzy, wiedziała, że malował się na niej

wyraz skupienia i napięcia. Zobaczyła tylko te oczy, tak fascynujące i budzące

niepokój.

Była pewna, że myślał o niej, co więcej, że widział ją. Jakby stał za szybą, którą

mogłaby bez trudu stłuc i po drugiej stronie uchwycić jego dłoń.

Gdyby tylko potrafiła się na to zdecydować...

Lecz ona jedynie rzucała się po zmiętej pościeli i mamrotała coś przez sen. Mel

Sutherland nawet we śnie kierowała się logiką. Życie miało swoje twarde, jasne

zasady, a Mel gorąco wierzyła, że jeśli się ich przestrzega, człowiekowi żyje się lepiej.

Dlatego nie stłukła szyby, co więcej, by odpędzić zgubną i szaloną pokusę, wściekle

walnęła w poduszkę, która spadła na podłogę, i gwałtownie odwróciła się na drugi

bok.

Obraz zbladł, a Mel z ulgą, choć jednak nieco zawiedziona, zapadła w jeszcze

głębszy, pozbawiony majaków sen.

Kilka godzin później nocne wizje zapadły w przepastną głębinę jej

podświadomości, zaś ona sama zerwała się na terkot budzika w kształcie Myszki Miki.

Uciszyła go jednym celnym ciosem. Nie obawiała się, że znów zagrzebie się w pościeli

i powtórnie zaśnie, bowiem umysł Mel był równie dobrze wyregulowany, jak jej ciało.

Usiadła i ziewnęła, przeczesując palcami splątaną masę jasnych włosów.

Ciemnozielone oczy, odziedziczone po ojcu, którego nie pamiętała, przez chwilę

patrzyły nieprzytomnie, potem jednak jej wzrok wyostrzył się. Spojrzała na

pogniecioną pościel.

Ciężka noc, pomyślała, zrzucając z nóg prześcieradło. Bo i dlaczego miałaby być

inna? Jak mogła się spodziewać, że będzie spała jak dziecko, mając w perspektywie

taki dzień? Nałożyła spodenki gimnastyczne i trykotową koszulkę, a pięć minut

później rozpoczęła swój codzienny pięciokilometrowy bieg.

Wychodząc z domu, ucałowała koniuszki palców i zastukała nimi we frontowe

drzwi na znak, że właśnie tutaj jest jej miejsce. Ponieważ po czterech łatach nie była

tego jeszcze pewna, dlatego często powtarzała ten nieracjonalny, magiczny gest.

W zasadzie to nic takiego, myślała, biegnąc przed siebie. Przecież to tylko mały

budyneczek pokryty stiukami, wciśnięty pomiędzy pralnię i biuro rachunkowe. Lecz

ona nie potrzebowała wiele.

Zlekceważyła gwizdy dobiegające z przejeżdżającego samochodu, którego

kierowca w ten sposób wyraził podziw dla jej długich, zgrabnych nóg. Nie biegała dla

urody, lecz by zachować dyscyplinę ciała i umysłu. Prywatny detektyw, którego ciało

byłoby rozlazłe, a umysł leniwy, szybko znalazłby się w kłopotach, a zaraz potem bez

pracy.

Równym, dość wolnym tempem biegła na wschód, zachwycona perłową

poświatą nieba, zwiastującą początek pięknego dnia. Był sierpień. Pomyślała, jak

okropnie musi być teraz w Los Angeles, gdy zaś tutaj, w Monterey, panowała wieczna

wiosna. Niezależnie od pory roku, powietrze było świeże jak różany pączek.

Nie było jeszcze dużego ruchu, a w śródmieściu, w przeciwieństwie do

okolicznych plaż, rzadko można było natknąć się na kogoś, kto uprawiał jogging, co

bardzo odpowiadało Mel, jako że lubiła biegać sama.

Powoli jej mięśnie rozgrzewały się, dlatego zwiększała tempo. Przez pierwszy

kilometr nie myślała o niczym, przyglądając się temu, co działo się wokół niej. Z

hałasem przejechał samochód z zepsutym tłumikiem, ledwie zwalniając przed

znakiem „stop”.

Plymouth rocznik 82, czterodrzwiowy, ciemnoniebieski. Listę układała w

myślach dla zachowania wprawy. Wgniecione drzwi od strony kierowcy. Stan

Kalifornia, Able Charlie Robert 2289.

Ktoś leżał na trawniku, twarzą do ziemi. Kiedy Mel zwolniła kroku, usiadł,

przeciągnął się i włączył przenośne radio.

Pewnie jakiś student - autostopowicz, pomyślała, znów przyspieszając kroku i

odnotując w pamięci brązowe włosy chłopaka oraz jego niebieski plecak z

amerykańską flagą na klapie.

- Jaka to melodia? - zapytała samą siebie, gdy muzyka zaczęła cichnąć za jej

plecami.

Bruce Springsteen. „Cover Me”.

Niezbyt zdarty głos, pomyślała z uśmiechem, skręcając za róg. Poczuła zapach

chleba z piekarni, delikatny, drożdżowy aromat na dzień dobry. Doleciała ją również

cudowna woń róż. Z rozkoszą aż zachłysnęła się powietrzem, choć prędzej dałaby się

pokroić na kawałki, niżby się zdradziła ze swoją słabością do kwiatów. Drzewa poru-

szały się łagodnie pod wpływem wiatru, który niósł ze sobą ledwie wyczuwalny,

delikatny zapach morza.

Czyż mogło być jej lepiej? Czuła się silna, w pełni kontrolowała swoje życie i

była sama. Dobrze było znać te ulice i wiedzieć, że jest się u siebie. Mel nigdy już nie

będzie musiała włóczyć się po kraju rozklekotaną furgonetką, bo jej matka

preferowała taki właśnie styl życia.

- Czas w drogę, Mary Ellen. Wydaje mi się, że trzeba teraz skręcić na północ.

I tak właśnie robiły. Matka, którą Mel uwielbiała, zawsze była bardziej

dziecinna od własnej córki. Reflektory wytyczały w ciemności drogę do nowego

miejsca, nowej szkoły, nowych ludzi.

Nigdzie jednak nie zapuściły korzeni, nie starczało im bowiem na to czasu, a

jedynym miejscem, do którego należały naprawdę, była nigdy nie kończąca się,

bezkresna droga. Matkę, gdy tylko jako tako zdołała rozejrzeć się w nowym miejscu,

natychmiast „zaczynało nosić”, i znów ruszały przed siebie. Mel zawsze się wydawało,

że nie tyle gdzieś jadą, lecz że przed czymś uciekają.

To, oczywiście, dawno już minęło. Alice Sutherland miała teraz przytulną

przyczepę, którą Mel jeszcze przez dwadzieścia sześć miesięcy będzie musiała spłacać,

i była szczęśliwa jak nigdy, przeskakując ze stanu do stanu, od przygody do przygody.

Natomiast Mel ugrzęzła na dobre. Wprawdzie w Los Angeles jej nie wyszło,

zdołała jednak posmakować, jak to jest, gdy się gdzieś zapuści korzenie. Spędziła też

dwa bardzo frustrujące, a zarazem niezwykle pouczające lata w tamtejszej policji.

Właśnie wtedy panna Sutherland ostatecznie zrozumiała, że urodziła się po to, by stać

na straży prawa, choć na pewno nie po to, by wypisywać mandaty za złe parkowanie

oraz wypełniać liczne kwestionariusze.

Dlatego przeniosła się na północ i otworzyła własną agencję detektywistyczną. I

choć nadal wypełniała setki kwestionariuszy, tym razem robiła to na własny

rachunek.

Minęła już połowę trasy i zawróciła. Mimo przebytego dystansu wciąż biegła

ładnym, harmonijnym krokiem. Niegdyś była zbyt wyrośniętym i niezdarnym

dzieckiem, składającym się z samych wiecznie poobijanych kolan i łokci. Kosztowało

ją to dużo czasu i samozaparcia, ale teraz, gdy miała dwadzieścia osiem lat, w pełni

kontrolowała własne ciało.

Mel nie przejmowała się tym, że pozostała tą samą szczupłą dziewczyną, bez

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: