Cherryh Carolyn Janice - Przybysz 2-Najeźdźca.pdf - Cherryh C J - ssaaggaa

C. J. Cherryh

Najeźdźca

(Invader)

Przełożyła: Agnieszka Sylwanowicz

Data wydania oryginalnego: 1995

Data wydania polskiego: 1998

Rozdział 1

Samolot przechylił się ostro na skrzydło i zaczął schodzić w dół, co zapowiadało

lądowanie w Shejidan. Bren Cameron przez sen i z zamkniętymi oczyma potrafił rozpoznać

podejście do północnego pasa.

Tak właśnie było. Środki przeciwbólowe wykonały znakomitą robotę. Bren pamiętał, że

ostatnio oglądał chmury nad cieśniną Mospheiry; pewnie obsługa uratowała jego drinka, bo

szklaneczka zniknęła z tacy przykrytej teraz serwetką.

Ręka na temblaku i liczne stłuczenia. Operacja.

Gdy obudził się tego ranka - był pewien, że to było tego ranka, jeśli zachował jakie takie

poczucie czasu - nad jego łóżkiem pochylał się i coś do niego mówił pracownik Biura Spraw

Zagranicznych, a nie matka czy Barb. Boże, nie zrozumiał połowy z tej oracji, chodziło chyba

o jakieś pilne spotkanie, aiji żądał jego natychmiastowej obecności, miał miejsce jakiś drobny

kryzys w rządzie nie mogący czekać, aż on wyzdrowieje po ostatnim, który, jak mu się

wydawało, zażegnał przynajmniej na kilka dni. Tabini dał mu urlop, powiedział, żeby

wyjechał i poradził się własnych lekarzy.

Kryzys wiszący wszystkim nad głową najwyraźniej jednak nie chciał czekać: pracownik

Biura nie podał dokładnych szczegółów sytuacji na kontynencie - co samo w sobie nie było

zaskakujące, ponieważ ludzki rząd na Mospheirze i patronat aijiego z siedzibą w Shejidan nie

rozmawiały ze sobą w sprawach wewnętrznych aż z taką szczerością.

Oba rządy w gruncie rzeczy w ogóle nie prowadziły rozmów, jeżeli nie był przy nich

obecny Bren jako tłumacz i mediator. Ciekawe, w jaki sposób Shejidan zażądał jego

obecności, nie korzystając z jego usług, ale ten, kto zadzwonił, najwyraźniej przekonał

Mospheirę, że to sprawa życia i śmierci.

- Podniosę panu stolik, panie Cameron.

- Dzięki. - Po raz pierwszy w życiu miał rękę na temblaku. Kiedy tylko mógł, jeździł na

nartach, i to brawurowo; w ciągu dwudziestu siedmiu lat swego życia dwa razy chodził o

kulach. Unieruchomiona ręka była jednak nowym doświadczeniem i, co już zdążył odkryć,

prawdziwą przeszkodą w jakiejkolwiek pracy urzędniczej.

Stolik został podniesiony i zamocowany. Steward pomógł Brenowi ustawić oparcie fotela,

wyciągnął końcówki pasa bezpieczeństwa i chciał go zapiąć: piankowy pancerz od obojczyka

po kłykcie oraz bandaże ściskające Brenowi tors wcale nie ułatwiały mu pochylania się czy

sięgania, ale przynajmniej palce miał zalane pianką tylko do połowy.

Udało mu się chwycić pas o własnych siłach, odciągnąć go i zapiąć, zanim z powrotem

zacisnął mu się na piersi - drobny tryumf w dniu pełnym niepowodzeń.

Żałował, że zażył środek przeciwbólowy. Nie miał pojęcia, że będzie taki silny.

Powiedzieli: „jeśli będziesz go potrzebował” i po szaleńczym wysiłku, żeby uporządkować

swoje sprawy w biurze, a potem dotrzeć na lotnisko, Bren pomyślał, że potrzebuje go, żeby

nieco stępić ból.

Zbudził się po godzinie, gdy samolot podchodził do lądowania w stolicy.

Miał nadzieję, że w Shejidan nie poplątano informacji i że o godzinie jego przybycia wie

ktoś poza urzędnikami na lotnisku. Samoloty latające między Mospheirą i kontynentem kilka

razy dziennie przewoziły tylko towary. Kiedy na pokładzie był Bren, w małym przeszklonym

przedziale na przedzie samolotu, który zwykle służył do przewożenia delikatnych ładunków

medycznych, pojawiało się dwóch stewardów, dwa fotele, lista win i kuchenka mikrofalowa.

Tak wyglądała jedyna linia pasażerska obsługująca Mospheirę i kontynent dla jedynego

pasażera, który regularnie kursował między Mospheirą i kontynentem - dla niego, Brena

Camerona, paidhi-aijiego.

Pilnie strzeżonego paidhi-aijiego, nie tylko oficjalnego tłumacza, ale arbitra badań

technicznych i rozwoju oraz stałego mediatora dla atewskiej stolicy w Shejidan i wyspiarskiej

enklawy ludzkich kolonistów na Mospheirze.

Wypuszczono podwozie.

Gdy samolot wśliznął się w chmury, gładki, szary dywan, który utworzyły, widoczny

dotąd za oknem, zmienił się w przesłaniającą wszystko klaustrofobiczną watę.

O szybę uderzyły krople deszczu. Samolot lekko się zachwiał pod uderzeniem wiatru.

Nieoczekiwanie paskudna pogoda. Skrzydło rozbłysło bielą błyskawicy. Stewardzi

rzeczywiście mówili coś o deszczu nadciągającym nad Shejidan. Nie wspomnieli jednak o

burzy. Bren miał nadzieję, że aiji wysłał po niego samochód. Miał nadzieję, że nie będzie

musiał iść daleko.

Deszcz zalewał okna, a gęste, szare chmury nie pozwalały niczego dostrzec. Takiego

właśnie dnia przybył do leżącego w głębi kontynentu Malguri - jakiś tydzień temu?

Wydawało się to niewiarygodnie dawno temu. W ciągu tego tygodnia zmienił się cały świat.

Zmieniła się cała równowaga atewskiej władzy i zagrożenia - a to z powodu jednego

ludzkiego statku, który teraz znajdował się na orbicie planety. Atevi mogli zupełnie słusznie

podejrzewać, że jest on mile widziany. Po stu siedemdziesięciu pięciu latach milczenia

niebios z łatwością mogli dojść to tego błędnego wniosku.

Było to także sto siedemdziesiąt pięć lat podejmowania własnych decyzji przez ludzkich

rozbitków na Mospheirze oraz wypracowywania zasad współistnienia z ziemią atevich.

Ludzie byli zadowoleni - do czasu pojawienia się tego statku, który nie tylko wprowadzał

zamęt w spokojne, przewidywalne i dostatnie życie poszczególnych osób, ale też dość

niespodziewanie stawiał atevich przed faktem istnienia aż dwóch ludzkich skupisk; a dopiero

w ciągu ostatnich lat zapanowały całkowicie pokojowe stosunki z ludźmi mieszkającymi na

wyspie u wybrzeży atewskiego kontynentu.

Można zatem było sobie wyobrazić, że aiji w Shejidan, przywódca Patronatu

Zachodniego, zupełnie słusznie chciał wiedzieć, co jest w transmisjach, które teraz krążyły

między owym statkiem i naziemną stacją na Mospheirze.

Paidhi sam chciał znać odpowiedź na to pytanie. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech

godzin zmienił się stopień jego użyteczności na kontynencie - lecz on sam nie otrzymał

żadnych specjalnych wskazówek od prezydenta czy departamentu stanu co do tych

odpowiedzi, ani jednej cholernej informacji, którą zapamiętałby w przebłysku świadomości.

Owszem, wiedział z autopsji, że jeśli sprawy potoczą się źle i stosunki między ludźmi i

atevimi popsują się, to ta strona cieśniny nie będzie bezpiecznym miejscem pobytu dla

człowieka: ludzie i atevi stoczyli już jedną krwawą wojnę z powodu źle zrozumianych

intencji. Bren nie wiedział, czy zdoła sam zapobiec następnej wojnie, lecz jeśli chodzi o pracę

paidhiego miał on stale świadomość, że jeśli nie w jego mocy leży kierowanie przyszłością

ludzi na Mospheirze i w tym zakątku wszechświata, to z całą pewnością leży w niej zawalenie

sprawy.

Jeden wyłom w bardzo ważnym Patronacie Zachodnim - i jeden bardzo ważny

przywódca, jak aiji Shejidan, straci pozycję.

Jeden durny człowiek z nadajnikiem radiowym lub jeden zapalczywy ateva z myśliwską

strzelbą - a tych było stanowczo za dużo na kontynencie, by Bren czuł się spokojnie: na wsi

broń oznaczała pełny stół. Atewscy chłopcy uczyli się strzelać w wieku, kiedy dzieci ludzi

uczyły się jeździć na rowerze - a atevi byli cholernie dobrymi strzelcami. Niektórzy zostawali

licencjonowanymi zawodowcami w społeczeństwie, gdzie zabójstwo stanowiło zwykły tryb

postępowania prawnego.

A jeśli Tabini-aiji straci panowanie nad Patronatem Zachodnim i ten zacznie się rozpadać,

to wszystko się rozleci. Atevi mają prowincje, lecz nie mają granic. Nie potrafią

zinterpretować linii na mapie zgodnie z żadną logiką czy rozsądkiem, poza tym, że wiedzą,

gdzie w przybliżeniu posiadłości sąsiadujące z ową linią stykają się z rozmaitymi terenami,

mającymi wpływ na dany obszar, kulturę i siatkę więzów lojalności względem innych

patronatów, nie mających najmniejszego związku z geografią.

Z wielu jeszcze innych względów społeczeństwo świata istniejącego poza Mospheirą nie

było społeczeństwem ludzkim i jeśli atewski rząd upadnie po niemal dwustu latach tworzenia

przemysłu i skomplikowanej struktury władzy, jednoczącej setki drobnych atewskich

patronatów...

...to będzie to osobista wina Brena.

Samolot wyrwał się z chmur. Deszcz ściekał strużkami po szybie, zniekształcając

panoramę miasta pozbawionego wysokich budynków, z której wyrastało zaledwie kilka

kominów. Na zboczach spowitych deszczem wzgórz usadowiły się pokryte dachówką domy

zorganizowane w pomyślną dla atevich geometrię.

Samolot przechylił się i Bren zobaczył rozległy kompleks rządowy, będący jego celem:

Bu-javid, rezydencję aijiego rozlokowaną na najwyższym wzgórzu na skraju Shejidan,

wzgórzu otoczonym hotelami i zajazdami wszelkich kategorii, pobłyskującymi w szarej

mgiełce - Boże - bezczelnymi neonami.

Hotele te stanowiły wyraźny dowód atewskiej demokracji. Podczas zwykłych audiencji i

w nagłych przypadkach zatrzymywali się w nich petenci, zwykłe osoby pragnące uzyskać

osobiste posłuchanie u władcy największego patronatu świata.

Podczas pełnienia obowiązków legislacyjnych te same pokoje hotelowe zajmowali

prawodawcy wybrani do hasdrawadu wraz z ochroną i resztą personelu. W tych

wynajmowanych na kilka nocy pokojach u stóp wzgórza znajdowała miejsce dla siebie i

swojego personelu nawet garstka członków tashridu, cieszących się świeżo nadanym

szlachectwem i nie mających przodków związanych z Bu-javid, sąsiadując ze sklepikarzami,

murarzami, numerologami i ekipami telewizyjnych wiadomości.

Ponieważ od dawna nieobecne niebezpieczeństwo dosłownie zawisło nad światem, hotele

na dole były zatłoczone, a obsługa w restauracjach na pewno poszła w rozsypkę. Komisje

ustawodawcze zapewne odbywały posiedzenia. Hasdrawad i tashrid pewnie szaleją. Nie

spodziewani petenci szturmują drzwi licznych sekretarzy aijiego, domagając się wyjątkowej i

natychmiastowej audiencji w sprawach swoich szczególnych, zagrożonych interesów. W

salach Bu-javid przepychają się specjaliści od techniki, fanatyczni numerolodzy i szaleni

teoretycy - a wszystkich ich popierają zagorzali wyznawcy o dzikim spojrzeniu - ponieważ

według atevich cały wszechświat można opisać za pomocą liczb, które są pomyślne lub

niepomyślne: liczby dawały danemu przedsięwzięciu błogosławieństwo lub skazywały je na

porażkę, a istniał tysiąc różnych sposobów wyznaczania liczb ważnych dla danej sprawy.

Niech Bóg ma w opiece proces inteligentnego podejmowania decyzji.

Pas startowy był już blisko. Bren patrzył, jak pod skrzydłem samolotu przepływają

magazyny i fabryki Shejidan: dachy, a w końcu podziurawione deszczem kałuże, rozmyty

obraz wentylatorów i zarys znaku firmowego na żwirze. Z ziemi nigdy nie widział

Aquidańskich Zakładów Rur i Armatury. Razem jednak z iglicą Zachodniego Zrzeszenia

Kopalń i Przemysłu i dachem Patanadskich Zakładów Lotniczych i Kosmicznych stanowiły

one uspokajający akcent wszystkich jego powrotów na tę stronę cieśniny.

Ciekawy pomysł, żeby Shejidan stał się schronieniem.

Podczas tej bytności na Mospheirze Bren nie widział się nawet z matką. Nie przyjechała

do szpitala. Zadzwonił do niej po przylocie - w swoim pokoju szpitalnym miał czas na trzy

telefony, zanim prawie całkowicie pozbawiono go przytomności, szpikując środkami

przeciwbólowymi, i odwieziono na badania. Wyraźnie pamiętał, że dzwonił i rozmawiał z

nią, powiedział, gdzie jest i że rano będzie miał operację. Powiedział jej, bagatelizując

sprawę, że nie musi przyjeżdżać, że może zadzwonić do szpitala i zapytać o niego, kiedy

odzyska przytomność. Tak naprawdę jednak, chociaż nie chciał się przed samym sobą do tego

przyznać, miał nadzieję, że matka przyjedzie i okaże nieco matczynej troski.

Zadzwonił też do swego brata Toby’ego, aż na północne wybrzeże, gdzie Toby mieszkał

z żoną. Brat był pewien, iż nic mu się nie stało; bardzo się ucieszył, że w obecnych

warunkach Bren wrócił do pracy - o czym paidhi oczywiście nie mógł rozmawiać z rodziną,

więc nie mówili na ten temat; i to by było tyle.

Do Barb zadzwonił na końcu - nie miał wątpliwości, że Barb przyszłaby do szpitala, ale

nie odebrała telefonu. Zostawił informację: „Cześć, Barb, nie wierz wiadomościom, nic mi

nie jest. Mam nadzieję, że się zobaczymy, póki tu jestem”.

Kiedy jednak się obudził, nad jego łóżkiem pochylał się tylko ktoś z departamentu,

pytając: Jak się pan czuje, panie Cameron?

A także: Naprawdę mamy nadzieję, że będzie pan w stanie...

Dzięki, odpowiedział.

Cóż innego mógł powiedzieć? Dziękuję za kwiaty?

Koła dotknęły ziemi, zapiszczały na wilgotnych płytach. Patrzył przez zalane deszczem

okna na niebo koloru popiołu, na mokre betonowe pasy startowe, na terminal o funkcjonalnej,

bryłowatej architekturze. Wszystko to równie dobrze mogłoby być międzynarodowym

portem lotniczym na Mospheirze.

Kiedy leżał w szpitalu, zespół z Bezpieczeństwa Narodowego zajął się jego komputerem;

eksperci z departamentu stanu i ABN na pewno przejrzeli jego wszystkie pliki, od

prywatnych listów po notatki do wystąpień i spostrzeżenia słownikowe, ale musieli się

śpieszyć. Nawet wiedząc, że wkrótce zostanie wezwany, spodziewał się, że przynajmniej

jeden dzień poleży sobie na słońcu.

Coś jednak przybrało rozmiary kryzysu i kiedy ochrona odebrała go z ostrego dyżuru w

szpitalu, żeby odstawić do biura, dostał z powrotem komputer oraz trzydzieści minut w biurze

po drodze na lotnisko - całe trzydzieści minut na resztkach narkozy i środków uśmierzających

ból, żeby załadować pliki, których mógł potrzebować, i nowe kody zabezpieczeń - oraz

odrzucić prośbę sekretarza prezydenta o sprawozdanie, którego prezydent najwyraźniej nie

miał dostać. W międzyczasie Bren wpuścił do systemu swego osobistego Poszukiwacza na

sygnale, żeby wydobył wszystko, co się da - całą korespondencję od jego własnego

personelu, Biura Spraw Zagranicznych, departamentu stanu i wszelkich innych osób.

Z powodu tego pośpiechu nawet nie wiedział, jakie dokładnie pliki ściągnął ani co

mógłby dostać, gdyby postawił się cenzorom departamentu stanu, i co mogło się zmienić w

głównej bazie danych. Ich samolot miał niezwykle wąskie okno wejścia do atewskiej

przestrzeni powietrznej, co samo w sobie już świadczyło o wzroście napięcia. Na lotnisko

pędzili jak stado szatanów, właściwie wypchnęli z rozkładu wszystkie lokalne loty

mospheirańskie; gdy samolot osiągnął odpowiedni pułap, Bren dostał sok i zamierzał przez

godzinę popracować - niestety zasnął, obserwując chmury.

Myślał, że tylko da odpocząć oczom. Że odgrodzi się od słonecznego blasku, tego ostrego

blasku panującego nad chmurami. Nawet teraz nie był pewien, czy jego organizm wydalił już

ten przeklęty środek przeciwbólowy. Wszystko pływało mu przed oczyma. Myśli przewijały

się chaotycznie. Bren nie miał pojęcia, co go czeka, nie pamiętał, co powiedział mu człowiek

z departamentu.

Samolot podkołował nie na zwykłe stanowisko, lecz do ślepego, pozbawionego okien

końca terminalu pasażerskiego. Kiedy pilot wyłączył silniki, Bren stoczył zwycięski

pojedynek z pasem, po czym spojrzał wyczekująco na stewardów, mając nadzieję na pomoc

przy niesieniu bagażu, i ostrożnie wstał z fotela.

Jeden ze stewardów wyciągnął bagaż ze schowka obok kuchni. Bren zatrzymał przy sobie

komputer, mimo że drugi steward wyciągnął po niego rękę.

- Proszę o kaftan - powiedział i odwrócił się plecami, by steward pomógł mu go włożyć.

Był to trochę niesezonowy kaftan, który trzymał na wszelki wypadek na Mospheirze, uszyty

w stylu atevich, z licznymi guzikami i długi do kolan. Włożył zdrową rękę do rękawa, a drugi

narzucił na unieruchomione ramię - przeklęty kaftan zsuwał się i gdyby była to Mospheira w

lecie, to nie zawracałby sobie głowy ubiorem; tu jednak był Shejidan, gdzie dżentelmen

zdecydowanie nie pokazuje się w miejscach publicznych bez kaftana.

Dżentelmen zdecydowanie pilnuje też, by mieć starannie zapleciony warkocz i ozdobić go

wstążkami wskazującymi na jego pozycję i pochodzenie, jednak atewska publiczność będzie

musiała mu wybaczyć: włosy mógł mu zapleść w wymagany sposób jedynie sanitariusz w

szpitalu. Bren zamierzał uchronić warkocz podczas lotu przed zetknięciem z oparciem fotela,

ale po tej niezamierzonej drzemce nie ręczył za jego stan. Teraz pochylił głowę i wyciągnął

go jedną ręką spod kołnierza kaftana, nie zrzucając tego ostatniego na ziemię, poczuł na

policzku niepożądany kosmyk włosów, które spróbował utknąć za uchem.

Następnie podniósł komputer, zarzucił pasek na zdrowe ramię i niespiesznie ruszył do

przodu. Obawiał się, że wedle dworskich kryteriów przedstawia żenująco niechlujny widok.

Dotarł jednak tutaj; miał nadzieję, że dotrze do Bu-javid bez niepotrzebnych opóźnień i

rozgłosu, i z plikami, których potrzebował do pracy. Jeśli wszyscy, którzy mieli się

porozumieć, porozumieli się i jeśli aiji nie odbywał nieustannych posiedzeń, to w chwili, gdy

do samolotu będą podjeżdżały schodki, na Brena powinien już czekać samochód. Zagrzmiało

mu tuż nad głową i paidhi pomodlił się w duchu, by tak było.

Musiał też pamiętać, że opuszcza miejsce, gdzie siedzenia, stoły i drzwi były

przystosowane dla osób jego wzrostu: tutejsze schody miały wyższe stopnie, a mogąc

posługiwać się tylko jedną ręką, Bren czuł się w tej chwili zmarznięty, rozdrażniony i bliski

łez.

- Dziękuję - powiedział do stewardów, którzy otworzyli drzwi samolotu. Podjeżdżały

schodki - nie te z baldachimem, a co dopiero mówić o tunelu: stuknęły w samolot, który aż

się zachwiał, a jeden ze stewardów postawił bagaż Brena na zalanym deszczem podeście

chwiejnej, metalowej drabiny.

Żadnego samochodu. Nie jest dobrze. Wszystko sprawiało wrażenie pośpiechu

przeważającego nad planowaniem. Pędzona wiatrem mgła wpadała przez otwarte drzwi i

Bren był już gotów wrócić do suchego wnętrza samolotu, gdy zza dziobu maszyny wypadła

furgonetka z emblematem ochrony lotniska i zahamowała tuż przed olbrzymią kałużą.

Pojawiła się tak nagle, że nerwy Brena wyczulone na sprawy bezpieczeństwa napięły się, a

ciało sprężyło do skoku w tył.

- Ostrożnie. Stopnie są wyższe.

- Wiem. Wiem, ale dziękuję. Dobrego lotu. Bardzo dziękuję. Proszę podziękować

załodze.

Uniósł ramię, żeby nie zsunął mu się z niego pasek komputera i wychodząc na schodki w

pędzony wiatrem deszcz, poczuł nagłe, niebezpieczne zachwianie równowagi. Chwycił się

poręczy, wciąż mając przekrzywione ramię i walcząc o utrzymanie na nim paska komputera.

Otworzyły się boczne drzwi furgonetki. Wyszedł z niej uzbrojony ateva - szybko

poruszający się, ciemny olbrzym w nabijanej srebrem czerni ochrony Bu-javid i osobistej

straży aijiego - po czym wbiegł po schodkach, które zatrzeszczały pod jego ciężarem.

- Nadi Bren! - zawołał damski głos i ponury dzień nabrał jaśniejszych barw.

- Jago!

- Wezmę to, nadi Bren. Podaj mi rękę. - Jago stała o dwa stopnie niżej i patrzyła mu

prosto w oczy. Chwyciła pasek komputera, z nieubłaganą uprzejmością zdjęła mu go z

ramienia i objęła jego zmarzniętą, białą rękę swoją dużą, czarną dłonią. Kompetencja i

pewność w świecie, gdzie szalała burza i wiatr. Bren nie miał najmniejszych wątpliwości, że

gdyby się pośliznął, Jago by go złapała - żadnych wątpliwości, że gdyby musiała, to

zniosłaby go ze schodów jedną ręką.

Schodząc po chwiejnej, zalewanej deszczem drabince, po spotkaniu z Jago wcale nie był

zaskoczony widokiem Banichiego, który nieco wolniej wyszedł z furgonetki, żeby ich

przywitać.

Cieszył się, że to oni. Boże, co za ulga...

Odczuł taką ulgę, że zakręciło mu się w głowie i zapomniał, że te schodki są wyższe niż

standardowe, i gdyby w tej samej chwili Jago nie chwyciła go mocno za zdrowe ramię, to na

pewno runąłby na ziemię.

- Ostrożnie - powiedziała, przywracając mu równowagę. - Ostrożnie, Bren-ji, jest bardzo

ślisko.

Tak, ślisko. Zagrzmiało. Białe światło błyskawicy uwydatniło wszystkie szczegóły,

odbiło się od kałuży. Bren dotarł na dół na trzęsących się nogach. Banichi odsunął się, Jago

pomogła Brenowi wejść do furgonetki i sama poszła w jego ślady.

Banichi wsiadł na końcu i zatrzasnął drzwiczki, odgradzając ich od deszczu i grzmotów.

Bliźniaczo podobny do Jago - czarna skóra i srebrne ćwieki, czarna twarz, czarne włosy,

złociste oczy - opadł na wolny fotel przy drzwiach z drugiej strony. Bren zauważył, że stara

się nie zginać nogi.

- Jedź - poleciła Jago kierowcy.

- Mój bagaż - zaprotestował Bren, gdy furgonetka szarpnęła do przodu.

- Przywiezie go Tano. Jest druga furgonetka.

Tano - kolejne znajome imię. Bren niezmiernie się ucieszył, że jego właściciel żyje.

- Algini? - zapytał, mając na myśli partnera Tano.

- Szpital w Malguri - odezwał się Banichi. - Jak się czujesz, Bren-ji?

O wiele lepiej, niż sądził. Ci, których śmierci się obawiał, żyli.

Jednak niepotrzebnie, z głupich powodów, zginęły inne, zacne osoby.

- Czy są jakieś wiadomości...? - Głos mu się załamał. - Są jakieś wiadomości z Malguri?

Od Djinany? Czy nic im się nie stało?

- Ateva może zapytać - odparła Jago.

Zupełnie nie zdawał sobie sprawy, że jest tak roztrzęsiony. Może to przez nagłe poczucie

Cherryh Carolyn Janice - Przybysz 2-Najeźdźca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: