Coulter Catherine - Czar 01 - Czar letniej nocy.pdf - Coulter Catherine - ssaaggaa

CATHERINE COULTER

CZAR LETNIEJ NOCY

Tytuł oryginału: Midsummer Magic

ROZDZIAŁ 1

Małżeństwo to przeznaczenie Szubienica także

JOHN HEYWOOD

Anglia rok 1810

Philip Evelyn Desborough Hawksbury, hrabia Rothermere, wszedł do

obszernego holu posiadłości Chandos Chase, rękawiczki i pelerynę podał kamerdy-

nerowi Shippe, rzucił okiem na lokajów kręcących się przy wejściu i cicho zapytał: -

Jak się miewa ojciec?

Shippe, równie wysoki jak jego pan, ale posiadający znacznie większe

poczucie własnej wartości, dostrzegł cień niepokoju w oczach panicza, wyprostował

się i odrzekł: - Jego lordowską mość odpoczywa, panie, ale wiem, że chciał cię

widzieć, jak tylko przyjedziesz.

Hrabia Hawksbury, powszechnie znany jako Hawk, pokiwał głową,

przyglądając się przez moment kamerdynerowi tego wielkiego domu, w którym

panowała teraz grobowa cisza. Nawet lokaje w liberiach wyglądali jak posągi.

Zdawać się mogło, że to miejsce naprawdę jest grobem. Hrabia natychmiast odrzucił

tę makabryczną myśl i rzucił do Shippe'a: - Moje walizy są w powozie.

- Natychmiast się tym zajmę, panie.

- Zadbaj też, by Grunyon, mój służący, został nakarmiony. Po tak ekscytującej

podróży może być nieco zmęczony i drażliwy. - W oczach hrabiego zamigotał lekki

uśmiech.

- Oczywiście, panie.

Hawk odwrócił się i głośno stukając obcasami o posadzkę z czarnego

włoskiego marmuru, energicznie pomaszerował niekończącymi się korytarzami w

kierunku sypialni ojca. Dębowe schody pokonał, przeskakując po dwa stopnie naraz;

przypomniało mu to dziecięce lata, kiedy po z tych samych schodach biegał w górę i

w dół, a raz nawet spadł i złamał sobie rękę. Jego starszy brat Nevil, który go

wcześniej gonił, stał wówczas na szczycie schodów i śmiał się. Hawk aż potrząsnął

głową, starając się odrzucić od siebie to wspomnienie. Nie było już Nevila do

wspólnego śmiania się, ani w ogóle do robienia czegokolwiek innego. Nevil nie żył.

Jest tak cicho, Hawk pomyślał po raz kolejny, a jego wzrok przebiegł po

kilkudziesięciu portretach wiszących wzdłuż schodów. Wszystkie przedstawiały

przodków rodziny Hawksbury, wszyscy oni mieszkali kiedyś w Chandos Chase,

rezydencji markiza Chandos od ponad trzystu lat. On sam nie był w domu od ponad

pięciu miesięcy, a teraz jego ojciec chorował i możliwe było, że wkrótce umrze. Ze

strachu serce zaczęło walić mu jak młotem.

Gdy dotarł na górę, skierował się ku wschodniemu skrzydłu i szybko

przemierzywszy ogromny, pokryty dywanami korytarz, stanął przed wielkimi,

podwójnymi drzwiami prowadzącymi do sypialni ojca. Uniósł rękę, by zapukać, ale

po chwili zrezygnował i cicho wszedł do środka. Sypialnia ojca była obszerna i

ciepła. Zaczynał się wieczór; pokój, do którego wpadały resztki słonecznych

promieni, cały wypełniały posępne cienie, rzucane przez znajdujące się wewnątrz

przedmioty. Złote, brokatowe zasłony były zaciągnięte i w pierwszej chwili Hawk

poczuł się jak w klatce. Jego oddech na moment przyspieszył, a wzrok powędrował w

kierunku bogato zdobionego łoża, umieszczonego na niewielkim podeście. Mógł

dostrzec zarys leżącej postaci, ale przyćmione światło świec rzucało cień na twarz

leżącego.

- Cieszę się, panie, że już przybyłeś - dotarł do niego przytłumiony głos

Trevora Conyona, od lat osobistego sekretarza ojca. Trevor Conyon był, w

przeciwieństwie do swojego pana, człowiekiem słusznej postury. Był również

człowiekiem dobrego serca i równie wspaniałego rozumu. Jego łysina, pokryta

kropelkami potu, połyskiwała w blasku świec. Hawk już dawno dostrzegł całkowitą

lojalność, jaką Trevor Conyon darzył swojego pana, wyczuwał jego niechęć w

stosunku do Nevila i zastanawiał się, co Trevor Conyon myślał o nim samym.

Przeszło mu przez myśl, że wciąż uważa go za wielką niewiadomą, mimo że Nevil

nie żył już od prawie piętnastu miesięcy, i to on, Hawk, był jedynym spadkobiercą.

- Co z moim ojcem? - zapytał.

- Nie jest dobrze, panie.

Hawk uniósł czarne brwi, a Trevor Conyon, ledwo zauważalnie skinąwszy

głową w kierunku łóżka, nie odezwał się.

- Ojcze - powiedział Hawk, robiąc krok w kierunku łóżka. Wszedł na podest i

nachylił się ku leżącej na niej postaci. - Jestem tutaj.

Charles Linley Beresford Hawksbury, markiz Chandos, wysunął szczupłą,

wręcz chudą rękę spod brokatowej narzuty i uścisnął dłoń syna.

- Już najwyższy czas, mój synu - powiedział. - Najwyższy czas.

Patrząc na bladą twarz ojca, na której najbardziej rzucał się w oczy szpiczasty,

haczykowaty nos, pomyślał, że to właśnie jego ojca powinno nazywać się Hawk  .

Przyglądając się ojcu, napotkał spojrzenie jego intensywnie zielonych oczu, padające

spod lekko przymkniętych powiek, oczu o odcień ciemniejszych niż jego własne.

Delikatnie, samymi opuszkami placów dotknął gęstych, siwych włosów ojca i od-

sunął mu je z czoła.

- Przybyłem tak szybko, jak to tylko było możliwe. Dopiero wczoraj

wieczorem otrzymałem wiadomość od Conyona. Jak się czujesz, ojcze? - zapytał.

- Myślę, że mój czas już nadszedł - rzekł markiz słabym głosem, znacznie

słabszym niż zazwyczaj. - Zresztą to nie ma żadnego znaczenia. Moje życie nie było

puste. Mam syna, z którego mogę być dumny i który może kontynuować to, co ja

zacząłem.

Na te słowa Hawk wzdrygnął się nieco i poczuł ogarniające go poczucie winy.

Nie jest łatwo być drugim w kolejności. Tym, o którym się myśli, że tylko czeka na

śmierć rodzica, by otrzymać spadek.

- Ojcze, ty nie umrzesz. Gdzie jest lekarz?

- W kuchni, zapewne napycha się teraz szynką: przygotowaną przez Alberta -

odparł markiz, a potem odwrócił głowę do poduszki i zakasłał.

Kaszel był suchy i ostry. Hawk poczuł, że ze strachu zimny pot występuje mu

na czoło, a napływające łzy ściskają gardło. Kurczowo trzymał dłoń ojca, jakby chciał

oddać mu swoje zdrowie i swoje siły.

- Co powiedział Trengagel?

Markiz powoli poprawił się na poduszkach; na moment przymykając oczy.

Gdy je otworzył, spojrzał na syna z taką intensywnością, jakby chciał palącym

wzrokiem zajrzeć do jego wnętrza.

- Daje mi jeszcze dwa, może trzy tygodnie. To przez krwawienie w płucach.

Ten głupiec chce z krwią wyciągnąć ze mnie resztki życia, ale ja mu na to nie

pozwolę.

- Masz rację, ojcze. Widziałem, jak ludzie wykrwawiali się na śmierć, gdy

zaraz po bitwie próbowano ich ratować, przykładając te cholerne pijawki.

Markiz wyczuł głęboki ból w słowach syna i od - rzekł miękko: - Widziałeś

zbyt wiele, mój chłopcze. Ale jesteś silny, dlatego potrafiłeś przejść przez to

wszystko. Z czasem zapomnisz, zobaczysz. A teraz muszę ci coś powiedzieć, mój

synu.

- Jesteś zmęczony, ojcze.

- Nie. - Głos markiza był stanowczy. - Posłuchaj mnie. Żyję tylko po to, by

zobaczyć twoją żonę. By patrzeć, jak bierzesz sobie żonę. Tak jak obiecałeś.

Na dźwięk tych słów Hawk zesztywniał. Cholerna obietnica! Zapomniał o

niej. A może tylko chciał o niej zapomnieć.

Powoli usiadł na brzegu łóżka. Nadszedł ten moment i nie było już żadnej

drogi ucieczki, wiedział o tym. Przez ponad rok udawało mu się uciekać przed tym,

co nieuniknione; przebywając w Londynie, rzucał się w dziki i nieprzerwany wir

zabawy - hazard, bijatyki, alkohol. Dziwek się wystrzegał, ale tylko dlatego, że

obawiał się syfilisu. Widział zbyt wielu żołnierzy, których zarażone syfilisem ciała

rozkładały się żywcem. Pomyślał o Amelii, swojej namiętnej i uwielbiającej dobrą

zabawę kochance, i na moment przymknął oczy. Żona. Nie chciał żadnej cholernej

żony. Nie teraz. Ale nie miał wyjścia.

- Jedź do Szkocji, synu, wybierz sobie żonę i przywieź ją do mnie.

Nie chcę żenić się z jakąś dzikuską ze Szkocji, przywiązywać się do kobiety,

której nigdy na oczy nie widziałem! Nie zamierzam tego robić tylko dlatego, że kiedyś

złożyłeś jakąś bezsensowną przysięgę! Ja przecież miałem wtedy dziewięć lat!

Przeklęty honor!

Takie właśnie myśli kłębiły się w głowie Hawka, ale nie wyjawił, co

naprawdę o tym sądzi; powiedział jedynie: - Oczywiście, ojcze, wyjadę niezwłocznie.

Niemniej wydaje mi się, że dobrze będzie, jeśli wyślę któregoś służącego do hrabiego

Ruthvena i powiadomię go o moim przyjeździe.

- Conyon już się tym zajął. Dwa dni temu wysłał służącego z wiadomością.

Możesz wyjechać rankiem.

- No to wpadłem - powiedział Hawk, bardziej jednak do siebie niż do ojca.

Honor, pomyślał, jest nieraz rzeczą godną potępienia. Pamiętał, że coś takiego

powiedział rok temu, kiedy ojciec przypominając mu o przysiędze powiedział, że

teraz on, Hawk, jest odpowiedzialny za jej wypełnienie. Co więcej, pamiętał, jak

wrzeszczał wtedy na ojca, że jeśli chce, to sam może poślubić jedną z dziewcząt: - To

ty zawdzięczasz życie markizowi Ruthven, nie ja! Dlaczego więc sam nie wyniesiesz

do wyższych sfer jednej z jego zasmarkanych córek? Czemu nie uczynisz jej swoją

żoną, a nie moją? Dlaczego to właśnie mnie chcesz do jednej z nich przywiązać? Ja

nic nie zrobiłem, jestem tylko twoim cholernym synem! Dlaczego nie zmusiłeś

Nevila, żeby zrobił brudną robotę za ciebie, co?

I wtedy też jego ojciec bardzo cicho odpowiedział: - Nigdy nie zmusiłbym

Nevila do ślubu.

- Przecież nie kupujesz kota w worku, synu - powiedział teraz markiz,

jednocześnie obserwując spod przymkniętych powiek, jak po twarzy jego syna prze-

myka niezliczona ilość grymasów i min, odzwierciedlających różnorakie kłębiące się

w nim uczucia. - Masz do wyboru trzy młode damy. Jedna z nich musi ci się

spodobać. Alexander Kilbracken jest przystojnym mężczyzną, nie mógłby spłodzić

maszkary. Masz szczęście, że żadna z jego córek jeszcze nie wyszła za mąż.

- Powtarzałeś to już wielokrotnie - Hawk westchnął głęboko.

- Synu, masz już prawie dwadzieścia siedem lat. Czas na nowo

zagospodarować twój dziecinny pokój i zapewnić sobie następcę. - Kaszel ponownie

wstrząsnął ramionami starego markiza.

- Obiecuję, ojcze - szybko zapewnił Hawk. Patrzenie na cierpienia ojca

sprawiło, że natychmiast zapomniał o gniewie i urazie. Pomyślał też o lady

Constance, córce hrabiego Lumley, posażnej i pięknej, wciąż mającej nadzieję na

jego oświadczyny, do których nigdy nie dojdzie ani nie doszłoby do nich w żadnym

razie. Przeklęty honor, pomyślał po raz kolejny. Nie mógł uwierzyć, że miał poślubić

takie nic - bez włości, bez bogactwa, bez koneksji, tylko dlatego, że Alexander

Kilbracken, - markiz Ruthven, zubożały właściciel ziemski, siedemnaście lat temu

Coulter Catherine - Czar 01 - Czar letniej nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: