teatr cieni.doc

TEATR CIENI

Przedstawienie; zgadywanka

Miejsce: świetlica, klasa

Czas trwania: dowolny; około 20-40 minut

Przeznaczona dla: dzieci od lat 6 lub młodszych; grupy wielkości klasy

Opis zabawy

Potrzebujemy dobrze napiętego ekranu, którym może być białe prześcieradło, lepiej jednak kiedy dysponu­jemy dwoma zszytymi ze sobą. Aby móc je rozwiesić, napinamy na całej szerokości pomieszczenia sznurek do bielizny — w zależności od tego, gdzie może być on przymocowany (do rury, klamki okna, futryny, gwoździa w ścianie itp.). Teraz potrzebne będzie nam źródło światła. Rzutnik pozwala na szczególnie wiele eksperymentów, ale wtedy konieczna jest około trzymetrowa odległość między ekranem a przedstawiającym. Wystarczy więc zwykła lampka nocna czy nawet świeczka. Dzieci siadają na widowni. Mniejsza, wybrana wcześ­niej grupa zostaje mianowana aktorami: chowają się oni za źródłem światła i podchodzą po kolei bardzo blisko ekranu. Widzowie muszą odgadnąć kto to taki. Potem następuje zamiana, aby każde dziecko miało okazję wystąpić w naszym tajemniczym teatrze cieni.

Inna możliwość

Odgadywanie tożsamości osób będzie trudniejsze, je­śli poprzebierają się one lub zmienią fryzurę. Grzyw­kę chowamy pod czapką, wypychamy ubranie, aby zrobić z siebie grubasa, zmieniamy rysy twarzy, przy­klejając sobie długi, papierowy nos. Jeśli pracujemy z rzutnikiem, możemy położyć na nim różne przedmioty, których nazwy dzieci odgadują — lub po prostu eksperymentować z cieniami.

Materiały pomocnicze

Jedno lub dwa białe prześcieradła, sznurek do bieli­zny, spinacze bądź agrafki do ich przymocowania. Rzutnik lub lampka nocna jako źródło światła (ewen­tualnie latarka czy świeczka).

Wskazówki pedagogiczne

Teatr cieni od zawsze fascynował dzieci, a ponieważ klasy zwykle nie można całkowicie zaciemnić, wła­śnie pobyt w schronisku stwarza nam wspaniałą oka­zję do zorganizowania tej tajemniczej zabawy. Cienie robią ze znanych nam osób całkowicie kogoś innego, obcego, dlatego też nie jest to takie proste roz­poznać swoich kolegów i koleżanki, szczególnie jeśli zmienili wygląd kostiumami. Opisana tutaj zabawa jest tylko skromnym począt­kiem, który może przerodzić się w prawdziwy teatr.