43.TKANKA MIĘŚNIOWA – ZRÓŻNICOWANIE Z PUNKTU WIDZENIA BUDOWY, STEROWANIA ITP.
Pod względem budowy i różnic czynnościowych odróżniamy trzy rodzaje włókien mięśniowych wchodzących w skład trzech różnych tkanek mięśniowych, są to: włókna gładkie (wchodzą w skład tkanki mięśniowej gładkiej, czynnościowo niezależnej od naszej woli), włókna poprzecznie prążkowane serca(czynnościowo niezależne od naszej woli), włókna poprzecznie prążkowane szkieletowe (czynnościowo zależne od naszej woli).
1. TKANKA MIĘŚNIOWA GŁADKA: kształt komórek wrzecionowaty. W środkowej, najgrubszej, części włókna gładkiego leży owalne wydłużone jądro. Miofibryle (włókienka mięśniowe) są anizotropowe tzn. załamują jednakowo (podwójnie) wzdłuż całej osi światło. Tkanka ta kurczy się powoli, a unerwiona jest przez włókna układu nerwowego autonomicznego. Występuje wszędzie tam gdzie chodzi o utrzymanie skurczu przez dłuższy czas, a więc w trzewiach, skórze, ścianach naczyń krwionośnych i narządzie wzroku.
2. TKANKA MIĘŚNIOWA SERCA: zbudowana jest z włókien poprzecznie prążkowanych o kształcie cylindrycznym. Włókna te łączą się ze sobą w sploty, dzięki czemu włókienka mięśniowe przechodzą z jednej komórki w drugą tworząc zespolenia komórkowe (syncytium lub symplasma) w sarkoplaźmie znajdują się ziarenka glikogenu i centralnie położone jądro, a w jego otoczeniu tłuszczowo - barwnikowe ziarenka lipofuscyny. Włókienka w dwojaki sposób załamują światło tzn. podwójnie (anizotropowo – wł. Ciemniejsze) i pojedynczo (izotropowo – wł. Jaśniejsze).
3. TKANKA MIĘŚNIOWA SZKIELETOWA: zbudowana jest z jąder cylindrycznych zawierających dużo jąder położonych w obwodowych częściach komórki (pod błoną) komórkową. Każde włókno mięśnia poprzecznie prążkowanego przedzielone jest ciemniejszymi, poprzecznie biegnącymi przegrodami zwanymi błonkami granicznymi – „odcinkami mięsnymi”. Każdy odcinek składa się z pasma anizotropowego i izotropowego. Miofibryle trzymają się granic komórkowych, nie przechodzą z jednej komórki do drugiej, nie leżą w sarkoplaźmie pojedynczo lecz tworzą wiązki tzw. Słupki mięsne. Oprócz mitochondriów w sarkoplaźmie znajdują się także ziarenka międzywłókienkowe tzw. Sarkosomy. Zawierają one substancje zapasowe: glikogen, lipidy, białka potrzebne do pracy mięśni. Włókna mięśniowe łączą się za pośrednictwem tkanki łącznej – omięsnej wewnętrznej – w pęczki. Kilka lub kilkanaście włókien mięśniowych złączonych razem omięsną zewnętrzną tworzy pęczek pierwszego rzędu. Pęczki pierwszego rzędu łączą się z kolei w grubsze pęczki drugiego i trzeciego rzędu. Mięsień od zewnątrz otacza omięsna zewnętrzna.
Mięśnie człowieka dzielimy na animalne i wegetatywne. Do animalnych zaliczamy mięśnie szkieletowe, gdyż siła wytwarzana przez nie przenoszona jest na narząd bierny ruchu (układ kostny). Mięśnie szkieletowe unerwione są przez obwodowy układ nerwowy. Mięśnie wegetatywne nie służą do poruszania kośćca, ich praca zużyta jest w trzewiach, układzie naczyniowym oraz w skórze. Wśród tych mięsni większość zbudowana jest z mięśni gładkich unerwionych przez nerwy układu autonomicznego, ale w grupie tej znajdują się także mięśnie poprzecznie prążkowane zależne od naszej woli takie jak: mięśnie jamy ustnej, krocza, odbytu, gardła i krtani.
44.FORMY WSPÓŁDZIAŁANIA MIĘŚNI, MIĘŚNIE ANTAGONISTYCZNE, AGONISTYCZNE, SYNERGISTYCZNE, POJĘCIE TAŚMY MIĘŚNIOWEJ, OMÓW I PODAJ PRZYKŁADY.
W warunkach naturalnych działanie poszczególnych mięśni w oddzieleniu od reszty praktycznie nie występuje. W ruchach tzw. naturalnych działają zespoły i taśmy mięśniowe. Pod nazwą zespołu kryje się pojęcie topograficzne lub czynnościowe. Anatomia analizuje podział topograficzny mięśni, biomechanika podział czynnościowy. Mięśnie wykonujące wspólnie tę samą czynność noszą nazwę AGONIOSTÓW np. mięsień żwacz i mięsień skrzydłowy, wewnętrzny.
Mięśnie współdziałające w określonym ruchu nazywamy SYNERGISTAMI np. mięsień piszczelowy przedni z grupy prostowników stopy i mięsień piszczelowy tylny z grupy zginaczy stopy wspólnie wykonują supinację, są zatem synergistycznymi w ruchu unoszenia brzegu przyśrodkowego stopy; mięsień prosty brzucha i mięsień czworoboczny lędźwi strony prawej, należące do zespołu zginaczowego kręgosłupa, zapoczątkowują wraz z prostownikami grzbietu strony prawej przegięcie boczne tułowia w tę samą stronę.
Mięśnie wskazujące działanie sobie przeciwstawne noszą nazwę ANTAGONISTÓW np. prostowniki względem zginaczy, odwodzące względem przywodzących, mięśnie pronujące względem supinatorów.
Wśród mięśni zaangażowanych w określony ruch jedne wykonują czynność podstawową, inne pełnią rolę czynnika korygującego czynność mięśni podstawowych celem ukierunkowania ruchu w ściśle określonej płaszczyźnie. Przykładem może być udział mięśni w ruchu odwodzenia w stawie biodrowym: ruch ten wykonuje zespół w skład, którego wchodzą mięśnie: pośladkowy średni, pośladkowy najmniejszy i naprężacz powięzi szerokiej. Mięśnie te jednak tworzą równocześnie zespół pronatorów uda, a zatem wykonywany przez nie ruch zabarwiony jest komponentą nawrotną. CZYNNIKIEM KORYGUJĄCYM jest tu mięsień pośladkowy wielki, który wplata swoje włókna w pasmo biodrowo – piszczelowe, będące ścięgnem zakończeniowym mięśnia naprężacza powięzi szerokiej, i na tej zasadzie działa jako odwodziciel. Równocześnie jest on jednak supinatorem uda. W takim układzie oba dodatkowe komponenty – pronujący i supinujący – znoszą się wzajemnie.
Do mięśni współdziałających zalicza się także mięśnie torebek stawowych, które rzadko występują w postaci odrębnych jednostek morfotycznych, jest to np. mięsień łokciowy. Jego czynność jest co prawda ściśle powiązana w czasie i czynnością mięśnia trójgłowego ramienia, nie znaczy to jednak, że ten malutki mięsień jest w stanie przeciwstawić się momentowi siły ciężkości przedramienia wraz z ręką. Rola jego jest bardzo istotna i niezbędna., polega na napinaniu ściany torebki stawowej w ruchu prostowania stawu łokciowego. Podobną rolę spełnia w ruchach stawu kolanowego mięsień podkolanowy. W stawie ramiennym funkcje tę dodatkowo spełniają mięśnie: nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy i obły mniejszy, która część swoich włókien wplatają w ścianę torebki stawu.
Oprócz mięśni jedno- i dwustawowych w łańcuchach kinematycznych człowieka występują mięśnie wielostawowe. Niezależnie od ilości aktonów już sam ich przebieg ponad szeregiem ogniw stawowych wpływa na lepszą koordynację i płynność wykonywanych ruchów. Do grupy tej należą m.in. mięsień najszerszy grzbietu, mięsień biodrowo – żebrowy, mięsień prosty brzucha, mięśnie prostowniki i zginacze palców. Wielostawowa budowa sprawia, że biorą one udział w ruchach złożonych. Określa się je mianem TAŚM MIĘŚNIOWYCH STRUKTURALNYCH w odróżnieniu od TAŚM MIĘŚNIOWYCH CZYNNOŚCIOWYCH działających również w ruchu złożonym, lecz składającym się z szeregu zachodzących na siebie odrębnych jednostek morfotycznych. Możliwości i kombinacje ruchowe taśmy strukturalnej uwarunkowane są jej ściśle określona budową i układają się podobnie, natomiast skład poszczególnych elementów taśmy czynnościowej może ulegać zmianom i w zależności od tego ruchy złożone będą się różnić między sobą efektem czynnościowym.
45. AKTON – DEFINICJA,PRZYKŁADY MIĘŚNI WIELOAKTONOWYCH.
AKTON MIĘŚNIOWY: to zespół włókien o jednakowym przebiegu i funkcji. Zespół ten może stanowić mięsień jego część lub głowę, w których układ przebiegu włókien ma zbliżony lub jednakowy kierunek przebiegu osi obrotu w stawie.
Mięśnie wieloaktonowe to np. mięsień pośladkowy średni, którego część środkowa odwodzi udo w bok, część przednia wykonuje nawracanie, część tylna obraca w stronę wewnętrzną; mięsień dwugłowy ramienia, który wykonuje ruchy odwracania i zginania przedramienia.
46. MIĘŚIEŃ WIELOSTAWOWY, WIELOAKTONOWY, WIELOGŁOWY – OMÓW DZIAŁANIE, PODAJ PRZYKŁADY.
Mięśnie wielostawowe przebiegając ponad szeregiem ogniw stawowych wpływają na lepszą koordynację i płynność wykonywany ruchów. Wielostawowa budowa sprawia, że biorą one udział w ruchach złożonych. Noszą nazwę TAŚM MIĘŚNIOWYCH STRUKTURALNYCH. Działanie mięśni wielostawowych może objawiać się w różny sposób: mogą one działać jednokierunkowo na wszystkie stawy nad którymi przebiegają, lub też odmienne np. na jeden staw jako zginacze, na drugi jako prostowniki. Kierunek działania mięśnia uzależniony jest od położenia mięśnia w stosunku do osi ruchu stawu. Mięśnie przebiegające prostopadle i do przodu osi poprzecznej działają jako zginacze, a mięśnie przebiegające do tyłu osi poprzecznej działają jako prostowniki. Mięśnie położone bocznie od osi strzałkowej odwodzą, natomiast mięśnie położone przyśrodkowo przywodzą. Mięśnie przebiegające skośnie lub poprzecznie do podłużnej osi stawu wykonują ruchy obrotowe tzn. nawracanie lub odwracanie.
Mięśnie wieloaktonowe to mięśnie, które uczestniczą we wykonywaniu co najmniej dwóch ruchów. Przykładem mięśnia wielostawowego i wieloaktonowego może być mięsień czworoboczny grzbietu, mięsień piersiowy większy.
47.FORMY DZIAŁANIA MIĘŚNIA SZKIELETOWEGO (KONCENTRYCZNA, STABILIZUJĄCA, EKSCENTRYCZNA) – PRZYKŁADY.
Bodziec nerwowy stopniujący wielkość napięcia mięśniowego jest podstawowym czynnikiem regulującym precyzję ruchu. W zależności od wielkości wyzwalanej siły rozróżniamy trzy formy działania mięśni: koncentryczne, stabilizujące i ekscentryczne.
DZIAŁANIE KONCENTRYCZNE: zachodzi wówczas gdy moment siły mięśniowej jest większy od momentu siły oporu. W tej sytuacji mięsień lub zespół wykonuje swoją „nominalną” funkcję tzn. zginacz – zgina, prostownik – prostuje, itd.
DZIAŁANIE STABILIZUJĄCE: zachodzi wówczas gdy moment siły mięśniowej jest równy momentowi siły oporu (siłę oporu może stanowić siła zewnętrzna lub siła mięśni antagonistów). W działaniu tym nie zachodzą zmiany wielkości kątowych w stawach.
DZIAŁANIE EKSCENTRYCZNE: w działaniu tym moment siły mięśniowej jest mniejszy od siły oporu. Ruch powstający e tych warunkach jest zgodny z kierunkiem działania siły oporu. Przeciwstawiająca się siła mięśniowa wpływa na zmniejszenie prędkości wykonywanego ruchu.
48.DZIAŁANIE ANTYGRAWITACYJNE MIĘŚNI – OMÓW NA PRZYKŁADZIE.
W ruchu zginania stawu łokciowego siła mięśnia zginacza przeciwstawia się sile ciężkości. Siła ciężkości przedramienia przeciwstawia się sile zginania. Siła ciężkości skierowana jest w dół, a punktem jej przyłożenia jest środek ciężkości przedramienia wraz z ręka.
49.HIPOMOLCHIONY STAŁE,WARUNKOWE – OMÓW ZNACZENIE PODAJ PRZYKŁADY.
HIPOMOLCHION to takie miejsce, dookoła którego ścięgno mięśnia przewija się i przechodzi w nowy kierunek. Mogą nimi być także trzeszczki:
Przykłady lokalizacji:
· Rzepka stawu kolanowego
· Kość grochowata
· Trzeszczki w sąsiedztwie stawów śródstopno – palcowych
· Trzeszczki w sąsiedztwie stawów śródręczno – palcowych
Hipomolchiony są to elementy (stałe lub warunkowe) w układzie kostno stawowym, które powodują zwiększenie kąta natarcia poprzez oddalanie mięśnia lub jego ścięgna od osi ruchu w stawie, na który mięsień ten działa np. rzepka stawu kolanowego wmontowana w ścięgno mięśnia czworogłowego uda powoduje oddalenie ścięgna od osi ruchu w tym stawie oraz sprawia, że kąt natarcia końcowego odcinka ścięgna znacznie wzrasta. Ma to bardzo duże znaczenie dla możliwości wykonania jakiegokolwiek ruchu, ponieważ gdyby kąt natarcia był równy zeru cała siła mięśnia skoncentrowana zostałaby na ściąganiu do siebie powierzchni stawowych.
Hipomolchiony warunkowe występują w stawach, w których wypukła powierzchnia wklęsła ( ma to miejsce np. w stawach: łokciowym, śródręczno – palcowych, śródstopno – palcowych).
W położeniu wyprostowanym wypukłą część powierzchni stawowej po stronie zginania pełni rolę hipomolchionu , umożliwiając zapoczątkowanie ruchu w miarę przesuwania się względem siebie powierzchni stawowych.
50. OMÓW TOPOGRAFIĘ I ZASADĘ DZIAŁANIA MIĘSNI WYRAZOWYCH TWARZY.
Występują u człowieka w obrębie głowy i w powierzchniowej warstwie szyi. Objęte są ogólną nazwą mięśni mimicznych. Są to mięsnie typu somatycznego, zależne od naszej woli. Lecz z punktu widzenia biochemicznego różnią się od szkieletowych tym , że ścięgienka końcowe wnikają w tkankę podskórną i tam się kończą. Skurcz mięśnia skórnego powoduje zbliżenie ku sobie przyczepów końcowych po prostej, równoległej do włókien mięśniowych, a efektem jego działania jest przesuwanie ograniczonej partii skóry wraz z tkanką podskórną względem warstw położonych głębiej. Wyróżniamy wśród nich mięśnie zamykające i otwierające. Mięśnie zamykające mają przebieg okrężny i są to: mięsień okrężny oka, mięsień okrężny ust. Mięśnie otwierające mają przebieg promienisty i dzielą się na szereg jednostek, które przyjmują nazwy czynności, które wykonują np. mięsień śmiechowy; mięsień ,marszczący brwi. Jedynym mięśniem mimicznym mającym przyczep na kościach jest mięsień policzkowy. Jego skurcz powoduje przesuwanie się pokarmu między zęby, pociąga ku bokowi kąciki ust zwiększa ciśnienie w jamie ustnej. Drugi duży mięsień potyliczno – czołowy współdziała z czepcem ścięgnistym, który pokrywa sklepienie czaszki.
51.MIĘSIEŃ MOSTKOWO – OBOJCZYKOWO – SUTKOWY. OMÓW JEGO DZIAŁANIE NA STAWY KRĘGOSŁUPA SZYJNEGO I OBRĘCZY KOŃCZYNY GÓRNEJ.
Jednostronny skurcz mięśnia przy ustalonej klatce piersiowej powoduje pochylenie głowy w tę sama stronę z jednoczesnym obrotem głowy w stronę przeciwną i uniesieniem twarzy ku górze. Jednoczesny skurcz obu mięśni zwraca twarz ku górze i powiększa lordozę szyjną. W pozycji leżącej mięsień ten unosi klatkę piersiową pociągając mostek ku górze. Działa więc jako silny pomocniczy mięsień wdechowy.
52.OMÓW RUCHY JAKIE MOGĄ ZACHODZIĆ W OBRĘCZY KOŃCZYNY GÓRNEJ I OKREŚL UDZIAŁ POSZCZEGÓLNYCH MIĘŚNI W ICH REALIZACJI.
Obręcz barkowa człowieka połączona jest z tułowiem za pomocą jednego stawu i mięśni, na których jest zawieszona. W szparze stawowej występuje chrząstka śródstawowa dzieląca jamę stawu na dwie komory. Więzadła wzmacniające torebkę hamują ruchy obojczyka. W stawie tym mogą zachodzić ruchy: unoszenia 55 stopni i opuszczania 5 stopni w płaszczyźnie czołowej wokół osi strzałkowej; wysuwania 30 stopni i cofania 35 stopni barku w płaszczyźnie poprzecznej wokół osi pionowej; skombinowany z wyżej wymienionych ruch obwodzenia po płaszczyźnie stożka; w pewnym stopniu ruchy obrotowe wokół osi długiej obojczyka. Staw ten posiada trzy stopnie ruchomości.
Zespół unoszący stanowią następujące mięśnie:
1. część górna i włókna górne mięśnia czworobocznego grzbietu
2. mięsień dźwigacz łopatki
3. mięsień równoległoboczny
4. część obojczykowa mięśnia mostkowo – sutkowo – obojczykowego
5. część górna i środkowa mięśnia zębatego przedniego
6. część obojczykowa mięśnia piersiowego
Mięśnie takie jak: piersiowy większy, czworoboczny grzbietu, mostkowo – sutkowo – obojczykowy, dźwigacz łopatki (są tu dwu wielostawowe). Przy zmianie przyczepu ustalonego w przyczep ruchomy te same mięśnie zmieniają również kąt między obojczykiem a kręgosłupem szyjnym. Przy zwiększaniu tego kąta mięśnie te mogą być zaangażowane pracując skurczem ekscentrycznym. We wszystkich tych przypadkach działają dźwignie jednostronne i w przeważającej ilości szybkościowe. Mięśnie te zazwyczaj sa typu krótkiego, lecz o dużym przekroju fizjologicznym. Mięśnie unosiciele mogą również pracować antygrawitacyjnie (statycznie bez zmiany kąta) równoważąc ciężar barku i kończyny oraz działanie mięśni antagonistycznych.
Zespół opuszczający stanowią:
1. mięsień piersiowy większy
2. mięsień najszerszy grzbietu
3. część dolna mięśnia czworobocznego grzbietu
4. mięsień piersiowy mniejszy
5. mięsień podobojczykowy
w skurczu koncentrycznym zmniejszają one w płaszczyźnie czołowej kąt dolny między obojczykiem a kręgosłupem piersiowym. Znacznie częściej i znacznie ważniejsza rola tego zespołu przypada mu po zmianie przyczepu ustalonego i ruchomego tj. przy podciąganiu tułowia przypada mu po zmianie przyczepu ustalonego i ruchomego tj. przy podciąganiu tułowia przy ustalonym barku lub przy jednoczesnym zbliżaniu elementów tworzących ramiona kąta i ich niepełnym ustaleniu. Statyczne mięśnie te działają np. po zahamowaniu podciągania i utrzymaniu pewnego kąta.
Skurcz ekscentryczny występuje np. przy wolnym opuszczaniu barku w staniu na głowie, a więc przy ćwiczeniach bardzo wymyślnych. We wszystkich przypadkach spotykamy dźwignie jednostronną najczęściej szybkościową. Jedynie dla mięśnia piersiowego większego i mięśnia najszerszego grzbietu przy kończynie przywiedzionej do tułowia położenie środka może być tak bliskie, że dźwignia ulega zmianie za oszczędnościową. Mięsień piersiowy większy jest dwustawowy, a mięsień najszerszy grzbietu i część dolna mięśnia czworobocznego grzbietu – wielostawowe.
Zespół wysuwający stanowią:
1. mięsień piersiowy mniejszy
2. mięsień piersiowy większy
3. mięsień zębaty przedni
4. mięsień dźwigacz łopatki
Zespół ten działa np. przy ciosie prostym, z przy zamianie przyczepu ustalonego i ruchomego w unoszeniu ciała przez rozwinięcie kończyny górnej (wyprost ramion w leżeniu przodem). Statycznie zespół ten pracuje np. w utrzymaniu pewnego kąta podczas podporu przodem. Ekscentrycznie przy powolnym opuszczaniu się na ziemię w podporze. Dźwignie te są jednostronne szybkościowe.
Zespół cofający stanowią:
1. mięsień czworoboczny grzbietu
2. mięśnie równoległoboczne
3. mięsień najszerszy grzbietu
skurczem koncentrycznym działają one przy wykonywaniu zamachu ręką; skurczem izometrycznym przy mostku; skurczem ekscentrycznym przy opuszczaniu się powoli z wagi tyłem. Podczas ruchów barkiem przy przywiedzionej kończynie włókna mięśniowe przyczepiające się daleko w okolicy stawu ramiennego mogą działać na zasadzie dźwigni oszczędnościowej. Inne włókna jednak, a także wszystkie mięśnie przy zmianie przyczepu ustalonego i ruchomego, pracują na zasadzie dźwigni siłowej (szybkościowej).
Działanie nawrotne wykazują mięśnie wysuwające i opuszczające bark od strony przedniej (mięsień piersiowy mniejszy) oraz cofające i unoszące bark od strony tylnej (mięsień równoległoboczny i mięsień dźwigacz łopatki).
Działanie odwracające posiadają mięśnie opuszczające i wysuwające bark od strony tylnej (część dolna mięśnia czworobocznego grzbietu i mięsień zębaty przedni) oraz cofające i unoszące od strony przedniej (część górna mięśnia czworobocznego grzbietu).
W wysuwaniu kąta dolnego łopatki do boku i przodu bierze udział:
1. mięsień zębaty boczny
2. część dolna i górna mięśnia czworobocznego grzbietu
Za pomocą skurczu koncentrycznego zespół wymienionych mięśni powoduje podniesienie rąk powyżej poziomu. Pracę statyczną wykonuje on przy utrzymaniu tak wyciągniętych rąk. Skurczem ekscentrycznym zespół ten pracuje przy powolnym opuszczaniu rąk z pozycji wzniesionej powyżej poziomu.
Górnej części mięśnia czworobocznego grzbietu można przypisać działanie na zasadzie dźwigni dwustronnej, innym mięśniom jednostronnej szybkościowej.
Ruchy łopatki kątem dolnym do tyłu i w kierunku kręgosłupa powodują:
1. mięsień dźwigacz łopatki
3. mięsień piersiowy mniejszy
4. mięsień piersiowy większy i mięsień najszerszy grzbietu przy ustalonym stawie ramiennym
Zespół działa skurczem koncentrycznym np. przy podciąganiu się na rękach (ma tu jednocześnie miejsce zmiana przyczepu ruchomego i ustalonego); statycznie przy utrzymaniu się w podporze rozpiętym; skurczem ekscentrycznym przy powolnym opuszczaniu się do całkowitego zwisu.
Ruch w obydwu wyżej wymienionych stawach są ściśle skorelowane i zsynchronizowane: wysuwanie dolnego kąta łopatki z wysuwaniem i unoszeniem obojczyka (barku), a cofanie tegoż kata z opuszczaniem
53.OMÓW RUCHY JAKIE MOGĄ ZACHODZIĆ W STAWIE RAMIENNYM I OKREŚL UDZIAŁ POSZCZEGÓLNYCH MIĘŚNI W ICH REALIZACJI.
Staw ramienny znajduje się pomiędzy obręczą barkową a częścią nasadową kończyny górnej. Jest to typowy staw kulisty o trzech stopniach swobody i znacznym zakresie ruchu.
Ruch zginania i prostowania w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny łopatki mają zakres ruchu 115 stopni. Natomiast ruchy zachodzące ściśle w płaszczyźnie strzałkowej, wokół osi czołowej ograniczają się właściwie jedynie do zginania ok. 50 stopni. Dzieje się tak ponieważ wydrążenie oś stawowego łopatki nie jest osią czołową. Biegnie ona w płaszczyźnie łopatki i cofająca się w płaszczyźnie kość ramienna natrafia na opór łopatki.
Podobnie przedstawia się sprawa ruchów odwodzenia i przywodzenia. W płaszczyźnie łopatki wokół osi do nie prostopadłej zakres ruchów wynosi ok. 90 stopni, a w płaszczyźnie czołowej wokół osi strzałkowej ok. 70 stopni. Z kombinacji tych dwóch kierunków ruchu można uzyskać ruch obwodzenia po płaszczyźnie stożka. Ruchy nawracania i odwracania wokół osi długiej kości ramiennej wynoszą w całości ok. 96 stopni.
Działanie zginające (wysuwanie w przód) wykonują:
1. część obojczykowa mięśnia naramiennego
2. część obojczykowa mięśnia piersiowego większego
3. mięsień kruczo - ramienny
4. głowa długa i krótka mięśnia dwugłowego ramienia
5. część barkowa mięśnia naramiennego
6. mięsień podłopatkowy
Taki ruch wykonywany jest np. przy ciosie prostym i przy wyrzucie do przodu kijków narciarskich. Częściowa zmiana przyczepu ustalonego i ruchomego ma miejsce w końcowej fazie prowadzenia ręki pod wodą w pływaniu stylem grzbietowym. Skurcz ekscentryczny ma miejsce przy powolnym odchylaniu się od drabinek w staniu tyłem, a praca statyczna przy utrzymywaniu takiej pozycji. Dźwignie jednostronne szybkościowe.
Prostowanie (cofanie) ramienia umożliwiają:
1. tylna część mięśnia naramiennego
2. mięsień obły większy
4. głowa długa mięśnia trójgłowego ramienia
5. mięsień podłopatkowy
6. mięsień obły mniejszy
7. część brzuszna mięśnia piersiowego większego.
Tego rodzaju ruch kości ramiennej występuje np. przy wyrównawczych ruchach kończyn górnych w biegu, przy ścinaniu piłki nad siatką. Zmianę przyczepu ustalonego i ruchomego tych mięśni obserwujemy odpychaniu się kijkami narciarskimi, podczas wspinania się po linie. Skurcz ekscentryczny tych mięśni ma miejsce przy opuszczaniu się do zwisu, a praca statyczna podczas utrzymywania się w takiej pozycji. Dźwiganie jednostronne szybkościowe.
Odwodzenie ramienia powodują:
1. część barkowa mięśnia naramiennego
2. mięsień nadgrzebieniowy
3. głowa mięśnia dwugłowego ramienia
4. część grzbietowa i część obojczykowa mięśnia naramiennego.
Ze skurczem koncentrycznym tych mięśni spotykamy się przy odwodzeniu ramienia do poziomu; ze skurczem izometrycznym podczas utrzymywania ramienia uniesionego w bok; ze skurczem ekscentrycznym przy powolnym przywodzeniu do 90 stopni. Z wyjątkiem mięśnia nadgrzebieniowego, który w pewnych położeniach ramienia wykazuje się dźwignią dwustronną inne mięśni...
ki-fi