1. Podstawowe pojęcia.
Rozpoznanie - zdobywanie wiadomości o nieprzyjacielu i terenie niezbędnych do prowadzenia walki. Wiadomości zdobywa się przez obserwację ,podsłuchiwanie ,walkę ,studiowanie dokumentów ,przesłuchiwanie jeńców i ludności cywilnej. Zbieranie danych rozpoznawczych należy do podstawowych obowiązków każdego strzelca i dowódcy.
Obserwacja - jeden ze sposobów prowadzenia rozpoznania. Organizuje ją dowódca patrolu poprzez wyznaczenie obserwatorów odpowiedzialnych za poszczególne kierunki /sektory/ obserwacji lub dowódca posterunku obserwacyjnego. Obserwatorom podaje się kierunek obserwacji ,sposób meldowania oraz miejsca na które należy zwracać szczególną uwagę.
Szperacze - wyznaczeni przez dowódcę patrolu do skontrolowania rejonów szczególnie niebezpiecznych - tam gdzie nie wystarcza prowadzenie rozpoznania za pomocą obserwacji. Szperacze działają parami. Jeden z nich jest starszym szperaczem do którego obowiązków należy: kierowanie działaniami szperacza i jego osłona w przypadku zagrożenia oraz utrzymywanie łączności z dowódcą elementu rozpoznawczego.
Maskowanie - zespół przedsięwzięć mających na celu ukrycie wojsk ,sprzętu bojowego ,obiektów fortyfikacyjnych i tyłowych przy użyciu środków etatowych /sprzęt maskujący/ i podręcznych przy zastosowaniu różnych technik maskowniczych. Maskowanie we współczesnych działaniach bojowych odgrywa bardzo ważną rolę z uwagi na dużą różnorodność i doskonałe stosowanie środków rozpoznawczych , w związku z tym musi być prowadzone samorzutnie i stale w każdej sytuacji taktycznej ,aby utrudnić lub uniemożliwić nieprzyjacielowi prowadzenie skutecznego rozpoznania.
Łącznik - strzelec ze składu elementu rozpoznawczego wyznaczony przez dowódcę w celu nawiązania bezpośredniej łączności z przełożonym lub pododdziałem wojsk własnych lub przekazania w/w meldunku. Łącznika /łączników/ wysyła się gdy zawiodły inne środki techniczne służące do nawiązania łączności.
Element rozpoznawczy - pododdział rozpoznawczy wykonujący zadanie rozpoznawcze
RV - miejsce zbiórki /spotkania/ ustalane na wypadek rozproszenia oddziału lub jako punkt docelowy np. koncentracji
ARV- alarmowe miejsce zbiórki podawane doraźnie np. wycofania spod ognia lub zasadzki.
MRV - miejsce ewakuacji medycznej.
SPO - Standardowe Procedury Operacyjne /ustalone normy zachowania i postępowania w różnego rodzaju występujących sytuacjach bojowych/
2. Przygotowanie elementu rozpoznawczego do działań.
Formułując zadanie dla elementu rozpoznawczego przełożony podaje:
- kierunek działania /obiekt lub teren który należy rozpoznać/
- sytuację taktyczną /wiadomości o nieprzyjacielu i wojskach własnych w rejonie wykonywanego zadania/
- terminy /godzinę gotowości do wykonania zadania ,godzinę rozpoczęcia zadania ,czas wykonania zadania /
- łączność /czasy i sposoby przekazania zdobytych wiadomości - ewentualne kody i kryptonimy ,hasła i sygnały rozpoznawcze/
- sposób działania po wykonaniu zadania /jak ,gdzie i kiedy dołączyć do oddziału/
Przygotowując element rozpoznawczy do działań poszczególni zwiadowcy muszą wykonać następujące czynności:
- dowódca / przestudiować według mapy teren przyszłego zadania , wybrać drogę marszu jeśli nie została określona ,przemyśleć i opracować plan działania ,przygotować wyposażenie osobiste: lornetka ,blok meldunkowy ,busola ,mapa/
- zastępca /sprawdzić broń i amunicję ,dopilnować prawidłowego maskowania ,dokonać zabezpieczenia logistycznego: żywność ,woda ,zabezpieczenie medyczne i inne środki techniczne potrzebne do wykonania zadania/
- radiooperator /sprawdzić sprzęt łączności ,zapoznać się z kryptonimami ,kodami i czasami łączności/
W rozkazie dla członków elementu rozpoznawczego dowódca podaje:
1. Zadanie elementu rozpoznawczego /powtarza dwukrotnie/
2. Ogólną sytuację taktyczną w rejonie wykonywania zadania z uwzględnieniem danych o nieprzyjacielu
3. Sposób posuwania się ,sektory obserwacji ,drogę marszu ,rejony niebezpieczne ,działanie na wypadek napotkania nieprzyjaciela ,sposoby działania na miejscu ,sposoby ewakuacji ze szczególnym uwzględnieniem ewakuacji medycznej
4. Sposoby utrzymywania łączności w grupie i poza nią /hasła ,sygnały i znaki rozpoznawcze/
5. Rejon zbiórki na wypadek rozproszenia /RV/
3. Sporządzanie meldunków z prowadzonych działań rozpoznawczych.
Meldunki o wynikach rozpoznania /obserwacji/ powinny być dokładne, zwięzłe i zrozumiałe, przekazywane na czas zgodnie z poleceniem przełożonego. Mogą być: ustne, pisemne, graficzne, opracowane w formie szkiców lub na mapie. Przekazywanie meldunków następuje: osobiście, przez łącznika, przez techniczne środki łączności lub umówione sygnały.
W meldunkach podaje się:
- wyniki rozpoznania np. /siły nieprzyjaciela, gdzie i kiedy został wykryty, charakter jego działań , znaki identyfikacyjne na sprzęcie i umundurowaniu, stan dróg i mostów, przeprawy, stan obiektów, zapory inżynieryjne i możliwości ich pokonania lub obejścia/
- aktualne położenie grupy rozpoznawczej /bezwzględnie za pomocą kodu terenu/
- decyzje dowódcy grupy rozpoznawczej dotyczące określonej sytuacji, plany lub zamiary/
4. Łączność i sygnalizacja w grupie rozpoznawczej.
Do utrzymywania łączności i wydawania rozkazów wewnątrz elementu rozpoznawczego należy jak najczęściej stosować regulaminowe sygnały dowodzenia oraz znaki umowne. Należy ograniczać wydawanie rozkazów głosem aby nie zdradzać położenia, jeśli już to wydawać je szeptem. Sygnały podawane przez dowódcę muszą być powtarzane przez pozostałych członków grupy, podawane przez członków grupy odbiera dowódca lub wyznaczony obserwator. Łączność zewnętrzną organizuje dowódca elementu rozpoznawczego poprzez radiooperatora, łącznika, wyznaczonego obserwatora lub bezpośrednio. W celu rozpoznania własnych oddziałów, potwierdzania odebranych rozkazów lub nawiązywania kontaktu operacyjnego w terenie należy ustalać hasła i znaki rozpoznawcze.
5. Techniki polowe stosowane w działaniach rozpoznawczych.
A/ Maskowanie - jest jedną z najważniejszych umiejętności jaką musi posiąść zwiadowca. Może ona zadecydować o sukcesie lub porażce misji a również o życiu lub śmierci. Najogólniej rzecz ujmując polega ono na upodobnieniu się do otoczenia. Dotyczy to zarówno całego zespołu jak i np. punktu obserwacyjnego, bazy przejściowej lub stanowiska strzeleckiego. Przy maskowaniu można użyć kamuflażu naturalnego, czyli roślinności i innych obiektów występujących na danym obszarze lub sztucznego do którego zaliczamy wszelkie substancje i materiały wyprodukowane przez człowieka.
B/Malowanie - barwnikami pokrywamy wszystkie odsłonięte części ciała. W gęstych obszarach pokrytych drzewami malujemy się w paski, w obszarach z bujną roślinnością malujemy się plamiście. Dobór barw: zabudowania - szary, pustynie - żółty i brązowy, las- czarny ,zielony i brązowy, jesienią dużo żółtego, obszary pokryte śniegiem - biały. Zacienione części twarzy powinny być pokryte jasnymi barwami a nasłonecznione ciemnymi. Uwaga! - na zegarki, bransolety, wisiorki, okulary, lornetki /patrząc pod słońce następuje odbicie słoneczne/.
C/Poruszanie się w terenie. Wykonując zadanie element rozpoznawczy porusza się skrycie od jednego punktu dogodnego do prowadzenia obserwacji do drugiego. Co kilkadziesiąt metrów należy się zatrzymać prowadząc nasłuch i obserwację. Szybkość marszu należy dostosowywać do warunków lokalnych jak i przewidywanego zetknięcia się z nieprzyjacielem. Obszary odkryte pokonujemy szybkim biegiem, sylwetka nisko pochylona - należy przy tym pamiętać o ubezpieczeniu zespołu pokonującego odkryty obszar. W przypadku niemożności wystawienia ubezpieczenia należy stosować czołganie.
D/Szyki marszowe i patrolowe stosowane w działaniach rozpoznawczych. W zależności od terenu i składu elementu rozpoznawczego należy stosować następujące szyki marszowe i patrolowe:
- kolumna pojedyncza (rząd) /teren trudno dostępny, leśny, wąskie ścieżki, gęste krzaki
- kolumna dwójkowa (szachownica - cygaro) /szerokie drogi- place, ulice miejskie/
- tyraliera /wykonanie ataku, otwarcie ognia, przeszukania terenu/
- diament /teren otwarty- łatwo dostępny z małą ilością przeszkód terenowych/
- klin (sierżant - odwrócone V) /teren otwarty - mała ilość przeszkód terenowych/
Uwaga! Odległości w w/w szykach pomiędzy poszczególnymi strzelcami ustala dowódca elementu rozpoznawczego mając na uwadze szczególne uwarunkowania terenu, zapewnienie sprawnej łączności wewnątrz grupy, szybkość poruszania się zespołu oraz charakter wykonywanego zadania.
Dziesięć zasad zwiadowcy o których musisz zawsze pamiętać!
1.Podczas wykonywania zadania zachowaj bezwzględną ciszę.
2.Poruszaj się skrycie od ukrycia do ukrycia unikając otwartych przestrzeni.
3.Pamiętaj! Osoby poruszające się wolniej trudniej zauważyć.
4.Co jakiś czas zatrzymuj się prowadząc nasłuch i obserwację.
5.Unikaj dróg i torów kolejowych, nigdy nie przemieszczaj się po wzniesieniach.
6.Obserwuj uważnie drogę marszu /uwaga! Na miny i pułapki/.
7.Obserwuj otoczenie i zmiany w środowisku naturalnym /zniszczenie roślinności, spłoszenie zwierząt, pozostawienie śmieci/.
8.Uważaj na zapachy /kosmetyki, dym papierosów, gotowanie potraw/.
9.Uważaj na dźwięk /słyszalny przede wszystkim w nocy/ - przed wyruszeniem na misję kilka razy podskocz sprawdzając czy twoje oporządzenie nie wydaje odgłosów.
10.Uważaj na światło i refleksy świetlne /staraj się pozostawać w cieniu- maskując się pamiętaj o zegarku, okularach, bransoletach, wisiorkach, lornetce/.
6. Standardowe procedury operacyjne /SPO/ stosowane w działaniach rozpoznawczych.
Metody poruszania się zespołów rozpoznawczych oraz taktyka walki różnią się od metod stosowanych przez pododdziały piechoty. Pamiętaj! Element rozpoznawczy spełnia swe zadanie tylko do momentu wykrycia przez nieprzyjaciela. Najważniejszym zadaniem jest wykonanie zadania rozpoznawczego. Pododdział prowadzący rozpoznanie z zasady unika otwartej walki - podejmuje ją tylko w wypadku ataku lub wykrycia przez nieprzyjaciela, chyba że charakter misji ma na celu zdobycie sprzętu, zniszczenie punktu oporu nieprzyjaciela lub wzięcie jeńca. W działaniach zespołów rozpoznawczych w zależności od składu zespołu należy stosować następujące SPO.
1.Zespół dwuosobowy / szpica, szperacze / - skład: szperacz, starszy szperacz.
Zasady przemieszczania się zespołu:
- szperacz idzie jako pierwszy, starszy szperacz za nim
- sektor obserwacji szperacza znajduje się pomiędzy godziną 9 a 3 według ruchu zegara, sektor obserwacji starszego szperacza między godzina 3 a 9
- cały czas musi być utrzymywany kontakt wzrokowy nawet gdy zespół zalega
- nie należy używać odstępu większego jak 20 metrów
- starszy szperacz wybiera technikę poruszania się i kolejne punkty które należy osiągnąć
- starszy szperacz wybiera również ARV /alarmowe punkty zbiórki/ na wypadek rozproszenia
Standardowe Procedury Operacyjne
1.a. kontakt wzrokowy
Jeżeli zespół widzi nieprzyjaciela samemu będąc niewidocznym to powinien:
- zająć ukryte stanowisko
- poczekać na oddalenie się przeciwnika
- jeśli działa jako szpica zameldować dowódcy elementu rozpoznawczego o składzie i kierunku działania nieprzyjaciela
- jeśli działa samodzielnie obejść niebezpieczny rejon
1.b. wykrycie przez pojedynczego nieprzyjaciela który zaczyna strzelać
- należy natychmiast zalec i odpowiedzieć ogniem
- szperacz wystrzeliwuje w kierunku nieprzyjaciela cały magazynek a następnie pod osłoną starszego szperacza wycofuje się w jego kierunku
- procedurę należy powtarzać do czasu oderwania się od przeciwnika
1.c. zasadzka lub natknięcie się z bliska na nieprzyjaciela
- szperacz pokrywa ogniem ciągłym pozycje nieprzyjaciela
- starszy szperacz rzuca granat dymny pomiędzy nieprzyjaciela a szperacza a następnie likwiduje swoim ogniem najgroźniejszych przeciwników do momentu pokrycia rejonu przez dym
- szperacz rzuca granat odłamkowy i wycofuje się w kierunku starszego szperacza tak by nie utrudniać mu prowadzenia ognia osłonowego
- zespół rusza w kierunku najbliższej kryjówki
- jeśli kontakt nie może być zerwany wzywa się wsparcie ogniowe lub grupę osłonową
- jeśli dojdzie do rozproszenia zespołu powinien on się spotkać w ostatnim RV
1.d. zasadzka daleka /ostrzał artylerii, km lub snajpera/
- zespół zalega a następnie dowódca zespołu podaje godzinę oznaczającą kierunek wycofania i odległość na jaką należy się wycofać np. "9 na 300" oznacza wycofanie się w lewo pod kątem 45 stopni do kierunku marszu na odległość 300 metrów
- punkt wycofania zostaje automatycznie jako ARV
- jeżeli dojdzie do rozproszenia zespołu zbiera się on w RV
1.e. atak z powietrza
- zespół kryje się w najbliższym dostępnym ukryciu
- w przerwach pomiędzy przelotami samolotu /śmigłowca/ przemieszcza się w kierunku ukryć zapewniających osłonę przed wykryciem z powietrza
- zespół pozostaje w ukryciu aż do odlotu samolotu
- zespół nie odpowiada ogniem na atak
- w wypadku rozproszenia zespołu zbiera się on w ostatnim RV
2.Grupa rozpoznawcza /sekcja - drużyna/ skład 4-8 zwiadowców Zasady przemieszczania się zespołu. Wykonując zadanie rozpoznawcze w składzie w/w grupa obchodzi napotkane oddziały oraz ubezpieczenia nieprzyjaciela meldując ich skład, miejsce spotkania oraz godzinę spotkania a także ewentualny charakter i kierunek działań. Dane powyższe przekazuje w zależności od dyspozycji przełożonego udzielanych przed wyruszeniem na misję. Poruszając się w terenie należy stosować opisane wcześniej techniki polowe dotyczące marszu i patrolowania. Bezwzględnie należy stosować ubezpieczenie marszowe. Kolejność marszu /szperacze lub obserwator, dowódca grupy, radiooperator, paramedyk, Zwiadowcy, zastępca dowódcy grupy /.
Standardowe procedury operacyjne
2.a. zatrzymanie taktyczne / sygnał dowodzenia: uwaga! stój! /
- sygnał podaje ubezpieczenie lub d-ca grupy
- należy wykonać przyklęk, zachować bezwzględną ciszę
- prowadzić obserwację w swoim sektorze oraz obserwację dowódcy
2.b. ubezpieczenie dowódcy /sygnał dowodzenia: zbiórka! obrona okrężna! /
- sygnał podaje dowódca grupy
- stosuje się go w celu ubezpieczenia dowódcy przy czynnościach związanych z orientowaniem mapy, wytyczaniem kierunku marszu, nawiązaniem łączności.
- poszczególni strzelcy zajmują stanowiska wokół dowódcy w formie trójkąta /grupa 3 strzelców + dowódca /, diamentu /dowódca + 4-7 strzelców /
- postawa w zależności od terenu i widoczności / klęcząca lub leżąca/
2.c. ubezpieczenie miejsca postoju /rozkaz ustny po wybraniu miejsca przez dowódcę/
- stosowane w przypadku odpoczynku grupy
- miejsce wybrane na postój powinno być trudno dostępne dla nieprzyjaciela, zakryte przed obserwacją, mieć możliwość dogodnej ewakuacji
- ubezpieczenie organizować w parach na najbardziej zagrożonych kierunkach
- na ubezpieczenia m.p. wystawiać maksimum połowę stanu etatowego grupy
2.d. przekraczanie drogi, mostu, torów kolejowych /sygnał dowodzenia: uwaga! rejon niebezpieczny!/
- miejsce wybrane na przekraczanie w/w przeszkód terenowych powinno być zakryte o ile to możliwe przed obserwacją nieprzyjaciela
- należy pamiętać o ubezpieczeniu i skontrolowaniu rejonu przez szperaczy aby uniknąć zasadzki lub wykrycia przez nieprzyjaciela
- przekraczanie rozpoczynać na sygnał dowódcy lub ubezpieczenia
- po pokonaniu przeszkody sprawdzić stan ludzi /szczególnie w nocy/
2.e. zasadzka bliska
- rozwinięcie grupy w kierunku zagrożenia
- natychmiastowe otwarcie ognia ciągłego
- obezwładnienie nieprzyjaciela granatami
- atak stanowisk nieprzyjaciela /ruch do przodu - połączony na przemian z ostrzałem/
- Uwaga! Nie próbuj szukać ukrycia, w każdej dobrze zastawionej zasadzce w tych miejscach będą miny, działaj szybko, nie skupiaj się w większej grupie, część oddziału która nie wpadła w strefę "śmierci" powinna zaatakować z boku lub z tyłu
- Uwaga! W przypadku niemożności opanowania pozycji nieprzyjaciela /duża przewaga liczebna, warunki terenowe należy starać się zerwać kontakt poprzez rzucenie granatów dymnych i wycofanie stosując wzajemne ubezpieczenie - część oddziału osłania reszta wycofuje się do najbliższego ukrycia. Procedurę tę powtarzać do czasu zerwania kontaktu.
- Uwaga! Decyzje dotyczące wycofania, wzajemnego ubezpieczenia, ewentualnego ARV podejmuje dowódca grupy
2.f. zasadzka daleka
- kiedy na patrol zaczynają spadać pociski moździerzowe lub z dużej odległości otwiera ogień karabin maszynowy dowódca patrolu podaje kierunek wycofania według procedury opisanej w punkcie 1.d.
2.g atak z powietrza
- postępować według procedury 1.e
- w przypadku niemożności zastosowania rozproszyć grupę wyznaczając ARV
7. Organizacja, budowa i służba na posterunku obserwacyjnym /OP/
Posterunek obserwacyjny organizuje się w celu zdobycia danych rozpoznawczych dotyczących obserwowanego obiektu lub nieprzyjaciela. Załogę posterunku stanowi 2 - 4 strzelców, z których jednego wyznacza się na dowódcę posterunku.
Dowódca posterunku odpowiedzialny jest za:
- wyznaczenie miejsca i urządzenie posterunku
- jego zamaskowanie
- przygotowanie przyrządów obserwacyjnych i środków łączności
- prowadzenie dziennika obserwacji
- utrzymywanie łączności z przełożonym wystawiającym posterunek
- meldowanie o wynikach obserwacji
- organizowanie służby na posterunku, jego ochronę i ewentualną ewakuację w przypadku zagrożenia
Wyposażenie posterunku obserwacyjnego
- przyrządy obserwacyjne /lornetka, peryskop /
- mapa lub szkic terenu
- dziennik obserwacji
- busola /kompas/
- zegarek
- środki łączności o ile zostały przydzielone na czas wykonywania zadania
Wybór i budowa posterunku obserwacyjnego
Wyboru miejsca należy dokonywać w oparciu o analizę mapy, obserwację wzrokową i znajomości terenu działania, kierując się następującymi cechami:
- ukrycie przed wrogą obserwacją
- możliwość skrytego dojścia i wycofania się ze stanowiska
- przeszkody terenowe pomiędzy celem obserwacji a posterunkiem
- zapewnienie prowadzenia ciągłości obserwacji
Uwaga! Należy pamiętać że miejsce które wydaje się nam idealne może być również uznane za takie przez nieprzyjaciela. Dlatego nie należy budować OP koło:
- samotnego krzaka, drzewa, domu stojącego w otwartym terenie
- przy zakrętach, na końcach dróg i strumieni
- wyróżniających się przedmiotach terenowych
- w gęsto zaludnionym obszarze
W wyborze miejsca należy użyć wyobraźni i pomysłowości tak aby nieprzyjacielowi wydawało się że jest to najmniej prawdopodobna kryjówka. Oto przykłady:
- pod zwalonymi drzewami, wrakami pojazdów
- na bagnach
- w stertach gruzu,
W czasie przemieszczania się na pozycję należy:
- poruszać się ostrożnie i powoli najlepiej czołgając się
- unikać poruszania drzew krzewów i trawy
- unikać jakiegokolwiek hałasu
- jeżeli jest to tylko możliwe poruszać się w cieniu
- co pewien czas zatrzymywać się , nasłuchiwać i wypatrywać obecności nieprzyjaciela
- po dojściu na pozycję dokładnie ją obejrzeć i zaplanować zadania dla pozostałych członków posterunku
Budowa posterunku
- w trakcie budowy i urządzania posterunku bezwzględnie wyznaczyć obserwatora który pełni jednocześnie rolę ubezpieczenia
- do budowy używać materiałów występujących w danym terenie np. kamień, cegła, drewno, darń,
- jeżeli posterunek urządzany jest w dole to wszelka wybrana ziemia musi być umieszczona w workach które mogą posłużyć na wzmocnienie konstrukcji lub wyniesiona na pałatkach jak najdalej od miejsca budowy /najlepiej wsypać ją do zbiornika wodnego/
- jeżeli ma posiadać dach należy użyć grubych gałęzi na które kładziemy puste worki, brezent, przysypujemy to ziemią można też użyć darni wyciętej przed kopaniem dołu
- wejście powinno być jak najmniejsze i dobrze zamaskowane
- otwory obserwacyjne dobrze zamaskowane tak aby upodobnić je do otoczenia
- po zakończeniu prac należy obiekt zamaskować i sprawdzić czy zlewa się on z otoczeniem
Tok służby i pracy na posterunku obserwacyjnym
Posterunek rozpoczyna pracę od szczegółowego zapoznania się z terenem, określenia dozorów, punktów charakterystycznych w wyznaczonym rejonie obserwacji. Następnie sporządza się szkic terenu i nanosi na niego wszelkie dane potrzebne do prowadzenia obserwacji. Przyrządy obserwacyjne, środki łączności, dziennik obserwacji powinny być łatwo dostępne. Pracę należy tak organizować aby połowa składu prowadziła obserwację, reszta w tym czasie może odpoczywać lub wykonywać czynności gospodarcze.
8. Prowadzenie rozpoznania wybranych celów w terenie /rozpoznanie w nocy/
a./ przeszkoda wodna - należy określić charakter przeszkody, dogodne podejścia do niej, siły i ugrupowanie nieprzyjaciela na jej brzegach, głębokość i szerokość przeszkody a także szybkość prądu w przypadku rzek i strumieni, charakter gruntu i dna, brzegi, miejsca dogodne do przeprawy. Ponadto jeżeli na przeszkodzie wodnej są mosty należy ustalić ich nośność, szerokość, długość oraz z czego są zbudowane. Należy zwracać uwagę na wszelkie zapory inżynieryjne, tereny zaminowane, obiekty fortyfikacyjne itp.
b./ las - prowadząc rozpoznanie lasu sprawdzamy teren przed lasem, skraj lasu na głębokość kilkuset metrów, drogi, przesieki, ścieżki, zapory inżynieryjne, skrzyżowania dróg, polany, tereny bagienne oraz budowle /leśniczówki, wieże obserwacyjne, przepusty/. Na podstawie obserwacji ustalamy charakter lasu /jakie drzewa, gęstość, jaka jest możliwość użycia pojazdów mechanicznych/.
c./ góry - rozpoznajemy wzdłuż ścieżek i dróg, zajmując kolejno dominujące wzgórza i prowadząc z nich obserwację, ustalamy jaka jest dostępność terenu dla pojazdów mechanicznych. Szczególną uwagę zwracamy na wąwozy, przesmyki, wzgórza oraz obszary leśne.
d./ miejscowości - po zbliżeniu się na odległość umożliwiającą obserwację zakładamy punkt obserwacyjny i prowadzimy szczegółową obserwację zabudowań najbardziej wysuniętych oraz przedmiotów terenowych znajdujących się wzdłuż drogi marszu. Ustalamy czy w miejscowości jest nieprzyjaciel. O obecności nieprzyjaciela można dowiedzieć się również odludności cywilnej. Zabrania się bez potrzeby wkraczania w rejon zabudowań / możliwość zasadzek/.
e./ rozpoznanie w nocy - w czasie rozpoznania w nocy należy zwrócić szczególną uwagę na zakaz używania świateł oraz otwartego ognia. Należy stąpać cicho, unikać rozmów, nie ukazywać się w terenie otwartym i na wyniosłych punktach terenowych oraz na tle nieba. Dla zbadania terenu należy częściej wysyłać szperaczy, częściej też należy stosować podsłuch. W razie oświetlenia terenu natychmiast wykonać pad nie szukając ukrycia. Po zgaśnięciu świateł ruszać w wybranym kierunku.
--------------------------------------------------------------------------------
..:: Strona znajduje się na serwerze tbg.net.pl :: :: Najlepiej oglądać w rozdzielczości 1024x768 :: :: Copyright by Grzegorz Tarnawski ::..
ross154