Pauline Reage - Historia O.pdf - książki erotyki - beata7922

HISTORIA O

PAULINE REAGE

Pewnego dnia kochanek zabiera O na przechadzkę do dzielnicy, gdzie nigdy dotąd razem nie

byli - do parku Montsouris, a może Morceau. W zakątku parku, tuż przy narożniku alejki, gdzie nie

spotyka się nigdy taksówek, gdy zmęczeni spacerem przysiedli na ławce opodal trawnika,

dostrzegają samochód z licznikiem, wyglądający na taksówkę.

- Wsiądź - - mówi kochanek.

O wsiada. Pora jest przedwieczorna, a rzecz dzieje się jesienią.

Ubrana jest jak zwykle: pantofle na wysokich obcasach, kostium z plisowaną spódnicą, jedwabna

bluzka, nie ma kapelusza. Ma za to długie rękawiczki zachodzące na rękawy kostiumu, a także

skórzaną torebkę, w której nosi puder i róż. Taksówka rusza wolno, choć nikt nie powiedział słowa

kierowcy. Kochanek natomiast opuszcza rolety w oknach i na tylnej szybie. O zdejmuje rękawiczki

przekonana, że chce ją objąć i pocałować lub może oczekuje tego od niej. Słyszy jednak jego słowa:

- Torebka ci przeszkadza, daj mi ją.

Oddaje, on zaś odstawia ją gdzieś i mówi dalej:

- Masz na sobie zbyt wiele rzeczy. Odepnij pończochy i spuść je prawie do kolan: tu masz

podwiązki.

Nie jest to dla niej łatwe, gdyż taksówka jedzie zbyt szybko, poza tym boi się, żeby kierowca się nie

odwrócił. W końcu udaje się jej opuścić pończochy, czuje się trochę dziwnie dotykając gołymi

nogami jedwabiu spódnicy. Luźne zapinki od pończoch ślizgają się na udach.

- Odepnij pas i zdejmij majtki.

To jest na szczęście łatwe, wystarczy tylko nieco się pochylić i zrobić niewielki ruch rękoma

poniżej pleców. On odbiera od niej pas i majtki i chowa je do jej torebki, potem zaś mówi:

- Nie powinnaś siedzieć na spódnicy, unieś ją i usiądź wprost na siedzeniu.

Siedzenia auta obite są moleskinem, który jest gładki i zimny, a przy tym klei się do ciała.

- A teraz włóż z powrotem rękawiczki - słyszy. Taksówka mknie bez przerwy, ona zaś nie ma

śmiałości zapytać, dlaczego Renę nie rusza się i nic nie mówi, ani jakie może mieć to dla niego

znaczenie, żeby siedziała tak bez ruchu i w milczeniu, półrozebrana i gotowa, za to w starannie

wciągniętych rękawiczkach, w tym ciemnym samochodzie mknącym nie wiadomo dokąd. Nie

żądał tego od niej ani nie zabronił, nie śmiała jednak również skrzyżować nóg, ani nawet złączyć

kolan. Siedziała, opierając się z dwóch stron rękoma o fotel auta.

-Jesteśmy na miejscu - mówi naraz Renę.

Taksówka zatrzymuje się oto w pięknej alei, pod drzewem - rosną tam platany - przed wejściem do

niewielkiego pałacyku, za którym znajduje się pewnie dziedziniec i ogród - takie domy spotyka się

na starych przedmieściach Saint-Germain. Latarnie są dość daleko, w dodatku w samochodzie

panuje ciemność, a na zewnątrz pada.

- Nie ruszaj się - mówi Renę. - Nie ruszaj się zupełnie.

Wyciąga rękę w stronę kołnierzyka jej bluzki, rozwiązuje kokardę u szyi, a potem rozpina guzik po

guziku. O pochyla się odrobinę, sądzi, że Renę chce pieścić jej piersi. Bynajmniej. Renę wkłada

rękę pod bluzkę tylko po to, by odszukać ramiączka jej biustonosza, które przecina nożykiem,

potem zaś zdejmuje biustonosz i chowa. Teraz jej piersi pod bluzką, którą na powrót zapiął, są

swobodne i obnażone, tak samo swobodne i obnażone jak jej pośladki i brzuch - jest naga od pasa

do kolan.

- Posłuchaj - mówi. - Teraz już jesteś gotowa. Zostawiam cię samą. Wejdziesz teraz po tych

schodkach i zadzwonisz do drzwi. Pójdziesz za osobą, która ci je otworzy i zrobisz wszystko, co

rozkaże. Jeśli nie wejdziesz od razu, zostaniesz tam zaprowadzona siłą. Twoja torebka? Nie, nie,

torebka nie będzie ci już potrzebna. Ja jedynie dostarczam dziewczynę. Tak, tak, ja też tam będę.

Idź już.

Według innej wersji, tenże sam początek miał znacznie brutalniejszy i prostszy przebieg: młoda

kobieta w podobnym do opisanego stroju została uprowadzona samochodem przez swego kochanka

i jego przyjaciela, którego wcześniej nie znała. Nieznajomy prowadził, a kochanek usiadł obok

owej kobiety i to właśnie jego przyjaciel, ów nieznajomy, wyjaśnił kobiecie, że jej kochanek ma za

zadanie odpowiednio ją przygotować, i że zaraz zwiąże jej ręce na plecach, w miejscu gdzie kończą

się rękawiczki, następnie ściągnie jej pas od pończoch, majtki i biustonosz, i zawiąże oczy. Potem

odstawiona zostanie do pałacu, gdzie dowie się co ma robić. Po prawie półgodzinnej jeździe,

związaną i rozebraną wyprowadzono z samochodu, kazano wejść po schodkach, następnie przejść

przez jedne, drugie drzwi - cały czas w przepasce na oczach -aż wreszcie zostawili ją samą, już bez

przepaski, w jakimś ciemnym pokoju, gdzie musiała czekać pół godziny, a może nawet godzinę lub

dwie, tak, czy tak, trwało to wieki. Później, gdy otworzyły się drzwi, okazało się, że był to całkiem

zwykły, jakkolwiek komfortowy pokój, którego osobliwością był brak jakichkolwiek mebli, jeśli

nie liczyć ściennych szaf dokoła. Podłogę wyścielał gruby, miękki dywan. Drzwi otworzyły dwie

kobiety: dwie młode i śliczne kobiety wyglądające jak urocze pokojóweczki z dziewiętnastego

stulecia: w długich do kostek lekkich i marszczonych spódnicach, obcisłych gorsetach

uwydatniających piersi, zapinanych na haftki i sznurowanych na przodzie, ozdobionych przy szyi

koronką, z rękawami do łokci. Oczy i usta miały mocno umalowane. Na szyi nosiły ciasne obroże, a

na nadgarstkach coś, co przypominało bransolety. No więc wiem jeszcze, że rozwiązały ręce O,

które do tej pory miała cały czas związane z tyłu na plecach i powiedziały jej, że musi się rozebrać,

gdyż za chwilę ją wykąpią i zrobią makijaż. Kiedy już była naga, schowały jej ubranie do jednej ze

ściennych szaf. Nie pozwoliły, żeby wykąpała się sama, a potem zajęły się jej włosami niczym w

prawdziwym salonie fryzjerskim, usadziwszy ją uprzednio w pochylonym fotelu, który opuszcza

się do mycia głowy i podnosi przy układaniu i suszeniu włosów. Trwa to zwykle co najmniej

godzinę. Tutaj trwało to jeszcze dłużej, O zaś siedziała na fotelu zupełnie naga i nie wolno jej było

skrzyżować ani nawet złączyć nóg. Ponieważ naprzeciw niej znajdowało się wielkie na całą ścianę

lustro, którego nie przesłaniał żaden stolik, O widziała siebie rozwartą w ten sposób, ilekroć jej

wzrok natrafiał na taflę zwierciadła. Kiedy wreszcie skończyły, oczy miała lekko podcienione, usta

jaskrawoczerwone, koniuszki i otoczki piersi różowe, wargi łonowe pociągnięte czerwoną szminką,

obficie wyperfumowane futerko pod pachami i na podbrzuszu, jak również wnętrze ud, dołek

pomiędzy piersiami i wnętrze obu dłoni - wtedy kazano jej przejść do innego pomieszczenia, gdzie

naprzeciwko siebie znajdowały się dwa lustra - jedno przymocowane było do ściany, drugie,

potrójnie łamane stało na wprost pierwszego, dzięki czemu ktoś stojący pomiędzy nimi mógł

oglądać się z każdej możliwej strony. Usadzono ją na pufie pomiędzy lustrami i kazano czekać. Puf

pokryty był czarnym filtrem, które § trochę ją kłuło, czarny był też dywan, ściany zaś czerwone. Na

nogach miała czerwone pantofelki. W jednej ze ścian tego niewielkiego buduaru znajdowało się

duże okno wychodzące na wspaniały cienisty park. Przestało już padać, wiatr poruszał drzewami,

wysoko, pomiędzy chmurami, mknął księżyc. Nie wiem jak długo siedziała sama w tym

czerwonym buduarze, ani czy była naprawdę sama, tak jak sądziła, czy też może ktoś obserwował

ją przez otwór ukryty w ścianie. Wiem natomiast, że kiedy powróciły dwie kobiety, jedna z nich

niosła centymetr krawiecki, a druga koszyk. Towarzyszył im mężczyzna ubrany w długą, fioletową

szatę z szerokimi rękawami zwężającymi się ku nadgarstkom, która rozchylała się poniżej pasa przy

każdym jego kroku. Można było wówczas dostrzec, że pod spodem nosi on coś w rodzaju obcisłych

pludrów zakrywających wprawdzie nogi i pośladki, wyciętych za to w miejscu, gdzie znajduje się

męskość. To była pierwsza rzecz, którą spostrzegła O, kiedy mężczyzna wszedł, drugą był

rzemienny bicz zatknięty za pasem, potem zaś zobaczyła, że twarz mężczyzny ukryta jest pod

czarnym kapturem, z otworem na oczy zasłoniętym czarnym tiulem, wreszcie na koniec to, że na

rękach ma rękawiczki również z czarnego szewra. Zwracając się do niej przez "ty", powiedział,

żeby się nie ruszała, kobietom zaś kazał się pospieszyć. Ta, która miała ze sobą centymetr zmierzyła

najpierw szyję, a potem nadgarstki O. Rozmiary te, jakkolwiek małe, nie odbiegały od normy.

Nietrudno było odszukać w koszyku przyniesionym przez drugą z kobiet odpowiedniej obroży i

bransolet. Wykonane były z wielu warstw skóry (każda warstwa była dość cienka, lecz razem

osiągały grubość palca), zamykały się na zamki zatrzaskowe, i, tak jak niektóre kłódki, dawały się

otworzyć jedynie za pomocą kluczyka. Po przeciwnej niż zamek stronie, pomiędzy warstwami

skóry przymocowane było metalowe kółko, do którego można było przypinać bransolety, przy

czym zarówno obroża jak bransolety przylegały bardzo ściśle, na tyle, że chociaż nie raniły

zupełnie skóry, nie sposób byłoby przeciągnąć pod nimi cienkiego sznurka. Kiedy założono jej już

obrożę i bransolety, mężczyzna kazał jej wstać. Sam zajął miejsce na pufie, gdzie siedziała

wcześniej, rozkazał jej przybliżyć się do swych kolan, dłonią ubraną w rękawiczkę prześlizgnął się

pomiędzy jej udami, obmacał jej piersi, a następnie powiedział, że jeszcze tego wieczoru zostanie

przedstawiona, stanie się to jednak dopiero po obiedzie, który zresztą zje w samotności. I

rzeczywiście jadła go samotnie, naga, w maleńkiej celce, do której czyjaś niewidoczna ręka

wstawiła talerze przez otwór w ścianie. Kiedy skończyła, ponownie zjawiły się po nią dwie kobiety.

W buduarze, dokąd wróciły, znów zapięły kółka bransolet, wysoko na łopatkach krępując ręce O.

Do obroży przypięły czerwony płaszcz otulający ją wprawdzie całkowicie, lecz jednocześnie

rozchylający się od dołu przy każdym kroku, na co nic nie mogła poradzić, mając ręce skrępowane

na plecach. Jedna z pokojówek szła przodem otwierając przed nią drzwi, druga postępowała z tyłu i

zamykała je za nimi. Minąwszy westybul i dwa kolejne salony weszły do biblioteki, gdzie czterech

mężczyzn piło właśnie kawę. Wszyscy przyodziani byli w takie same szaty jak ów pierwszy, twarze

ich jednak nie były zamaskowane. O nie zdążyła jednakże ich rozpoznać i nie umiała stwierdzić czy

znajduje się pośród nich jej kochanek, gdyż jeden z czwórki skierował w jej stronę silną jak

reflektor lampę, która zupełnie ją oślepiła. Wszyscy stali nieruchomo: kobiety po obu jej bokach i

mężczyźni naprzeciw niej. Potem światło zgasło, kobiety zniknęły gdzieś. Za to oczy zawiązano jej

przepaską. Rozkazano jej się zbliżyć, co zrobiła nieco niepewnym krokiem i poczuła, że stoi przed

rozpalonym kominkiem, gdzie zasiadło czterech mężczyzn: czuła żar i słyszała syk płonących

polan. Stała naprzeciw ognia. Czyjeś ręce podniosły jej okrycie, dwie inne przesunęły się w dół,

wzdłuż jej lędźwi, sprawdziwszy uprzednio czy bransolety trzymają się mocno: te dłonie nie były

odziane w rękawiczki, a jedna z nich zagłębiła się naraz w obydwa jej otwory tak gwałtownie, że

krzyknęła. Ktoś zaśmiał się. Ktoś inny powiedział:

- Odwróćcie ją, żeby można było zobaczyć piersi i brzuch.

Odwrócono ją i teraz żar kominka ogrzewał jej pośladki. Jakaś ręka ujęła jedną jej pierś, czyjeś usta

chwyciły koniuszek drugiej. I wtedy nagle straciła równowagę, przechyliła się niebezpiecznie do

tyłu, prosto w czyjeś ramiona, podczas gdy ktoś inny rozwarł jej nogi i rozchylił delikatne wargi

otoczone wianuszkiem włosów. Usłyszała, że trzeba ją sprowadzić na klęczki. Zaraz też to

zrobiono. Na kolanach było jej bardzo niewygodnie, tym bardziej, że zabroniono jej złączyć nogi, a

z powodu skrępowanych na plecach rąk jej ciało pochylało się mocno do przodu. Pozwolono jej

odchylić się nieco w tył, tak, że znajdowała się w półprzysiadzie, opierając się na własnych

obcasach, niczym niektórzy modlący się.

- Nigdy jej pan nie wiązał?

- Nie, nigdy jeszcze.

- Ani nie chłostał?.

- Nie, również nie, lecz właśnie...

Tym, który odpowiadał, był jej kochanek.

- Właśnie - odezwał się kolejny głos. - Niech ją pan parę razy zwiąże, trochę wychłoszcze, a ona

niech czerpie z tego przyjemność. Nie, nie. Należy właśnie przekroczyć ten moment, kiedy zacznie

odczuwać przyjemność i wycisnąć z niej łzy.

Wówczas podniesiono O z klęczek i zaczęto prowadzić zapewne po to, by ją przywiązać do

jakiegoś słupa czy też do ściany, gdy jeden z mężczyzn sprzeciwił się, mówiąc, że najpierw

chciałby ją wziąć i zaraz też sprowadzono ją na powrót na kolana, lecz tym razem biust miała

oparty o puf, ręce w dalszym ciągu związane, a jej pośladki znajdowały się teraz wyżej niż reszta

ciała, natomiast któryś z nich przytrzymał ją oburącz za biodra i wszedł w nią. Za chwilę ustąpił

miejsca innemu. Trzeci postanowił skorzystać z innej, ciaśniejszej drogi, a wdarłwszy się tam

gwałtownie sprawił, że O krzyknęła. Kiedy ją zostawił, jęczącą i mokrą od łez pod przepaską na

oczach, osunęła się na ziemię po to, by poczuć przy swojej twarzy czyjeś nogi i żeby również jej

usta nie zostały oszczędzone. Na koniec zostawiono ją związaną, leżącą na wznak na

sponiewieranym czerwonym płaszczu niedaleko kominka. Słyszała jak napełniają kieliszki, piją,

przesuwają jakieś siedzenia. Ktoś dorzucił drzewa do ognia. Nagle zdjęto jej przepaskę. Duży pokój

ze ścianami pełnymi książek oświetlony był słabym światłem lampy stojącej na konsoli i blaskiem

kominka, który teraz ożywił się trochę. Dwóch mężczyzn stało i paliło papierosy. Inny siedział

trzymając szpicrutę na kolanach, tym zaś, który pochylał się właśnie nad nią i pieścił jej pierś, był

jej kochanek. Posiedli ją jednak wszyscy czterej, ona zaś nie zdołała go odróżnić od pozostałych.

Wyjaśniono jej, że jak długo pozostawać będzie w tym pałacyku, będzie mogła oglądać twarze

tych, którzy będą ją gwałcić lub zadawać ból, lecz nigdy nocą nie będzie wiedzieć, kto jest

odpowiedzialny za najgorsze. Podobnie, gdy będą ją chłostać, z wyjątkiem sytuacji, gdy będą

chcieli, żeby mogła się oglądać podczas chłosty. Powiedzieli jej jeszcze, że za pierwszym razem nie

będzie miała przepaski na oczach, lecz oni założą maski, tak więc nie zdoła ich odróżnić. Kochanek

uniósł ją i usadził, ubraną w czerwony płaszcz, na poręczy fotela opodal narożnika kominka, żeby

posłuchała tego, co jej powiedzą i obejrzała to, co mają jej do pokazania. Cały czas ręce miała

związane na plecach. Pokazano jej szpicrutę, która była czarna, długa i cienka, z cienkiego bambusu

obciągniętego skórą, taką, jaką można zobaczyć na wystawie eleganckiego sklepu siodlarskiego.

Skórzany bicz, jaki pierwszy z ujrzanych przez nią mężczyzn nosił zatknięty za pasem, był również

długi i składał się z sześciu rzemieni zakończonych supłami. Był jeszcze trzeci przyrząd z dość

cienkich sznurków z licznymi supełkami, które okazały się całkiem twarde, gdyż specjalnie

moczono je w wodzie, o czym mogła się sama przekonać, bowiem pocierali nim o jej łono, a

następnie rozwarli jej uda, żeby na wrażliwej skórze ich wnętrza mogła lepiej poczuć jak są mokre i

zimne. Pozostały jeszcze klucze i łańcuchy leżące na konsoli. Wzdłuż jednej ze ścian biblioteki,

mniej więcej w połowie wysokości, biegła galeryjka podtrzymywana przez dwa słupy. W jednym z

nich tkwił hak, tak wysoko, że mężczyzna zdołał go dosięgnąć dopiero wspiąwszy się na palce.

Kiedy kochanek wziął ją na ręce, w ten sposób, że jedną ujął ją poniżej ramion, drugą zaś wsunął

pomiędzy jej uda, co sprawiło, że omal nie zemdlała z bólu, powiedziano jej, że za chwilę rozwiążą

jej ręce, lecz po to tylko, żeby przypiąć ją, za te same bransolety i z pomocą stalowego łańcuszka do

wspomnianego słupa. Bowiem z wyjątkiem rąk, które będzie miała unieruchomione ponad głową,

będzie mogła się ruszać i patrzeć, skąd padają razy. Przede wszystkim chłostać będą pośladki i uda,

krótko mówiąc od pasa do kolan, tak jak została wcześniej przygotowana w samochodzie, którym

tu przyjechała, kiedy to kazano jej zasiąść obnażonej na siedzeniu. Jednakże jeden z mężczyzn

będzie zapewne chciał naznaczyć jej uda za pomocą szpicruty, która pozostawia niezrównane,

podłużne i głębokie pręgi, które długo nie znikają. Wszystko to odbędzie się stopniowo, będzie

miała czas by krzyczeć, szamotać się i płakać. Pozwolą jej trochę odetchnąć, ale kiedy tylko trochę

odsapnie, zaczną na nowo, oceniając rezultat nie na podstawie krzyków i łez, lecz odpowiednio

wyrazistych i trwałych śladów bicza na jej skórze. Będzie się mogła przekonać, że taka ocena

skuteczności chłosty nie tylko jest najsłuszniejsza i udaremnia wszelkie usiłowania ofiary, która

krzycząc przesadnie pragnie wzbudzić litość, lecz ponadto pozwala wymierzać ją poza murami tego

pałacu, w parku, gdzie często zaglądają, lub w jakimkolwiek mieszkaniu lub nawet w pokoju

hotelowym, pod warunkiem posłużenia się solidnym kneblem (zaraz też jej go pokazali), który nie

przepuszcza nic oprócz łez, tłumi wszelki krzyk i pozwala jedynie na ciche stękanie. Dzisiejszego

wieczoru nie ma potrzeby go użyć, wręcz przeciwnie. Wszyscy pragną usłyszeć O krzyczącą i to

jak najprędzej. Pycha każąca jej zacisnąć zęby i milczeć szybko minie: usłyszą za chwilę błagania

by ją odwiązali, by przestali choć na chwilę, na chwileczkę. Wiła się w takim szaleństwie, by

uniknąć ukąszeń rzemienia, że kręciła się niemal wokół własnej osi, gdyż łańcuch, którym

przymocowana była do słupa był dość długi i luźny, jakkolwiek bardzo mocny. Skutkiem tego

brzuch, przednia część ud i boki ucierpiały tyleż co pośladki. Postanowiono zatem, kiedy przyszła

wreszcie chwila przerwy, żeby zacząć na nowo dopiero po przywiązaniu jej sznurem do słupa.

Ponieważ sznur ściskał ją mocno w pasie, żeby lepiej przylegać do słupa, tułów musiał przechylić

się nieco na jedną stronę, co sprawiło, że z drugiej strony wystawała jej pupa. Od tej chwili razy już

nie chybiały, jeśli oczywiście ktoś nie robił tego rozmyślnie. Zmuszona znosić taki sposób chłosty

jaki narzucił jej kochanek, O pomyślała, że błaganie go o litość byłoby najlepszym środkiem, żeby

zdwoić jeszcze jego okrucieństwo, tak wielką rozkosz sprawiało mu wymuszanie na niej tych

niezaprzeczalnych świadectw jego siły i władzy. I w końcu to on pierwszy zauważył, że skórzany

bicz, pod którego razami jęczała na początku, zostawia zbyt słabe ślady (zmieniło się to trochę gdy

użyto bicza maczanego w wodzie, a już całkiem zdecydowanie od pierwszego razu zadanego

pejczem), co było dla niego pretekstem by przedłużyć czas tortury i zaczynać niemal natychmiast

po każdej przerwie. Na dodatek zażądał, żeby odtąd używać wyłącznie ostatniego przyrządu. W

międzyczasie jeden z czwórki, ten który lubił w kobietach jedynie to, co mają wspólnego z

mężczyznami, zwabiony jej wystawionym tyłkiem (który ilekroć chciała im umknąć wypinał się

jeszcze mocniej, wymykając się spod ściskającego ją powrozu) zażądał przerwy, by móc z niego

skorzystać, po czym rozchyliwszy dwie jego połówki, piekące niemiłosiernie pod dotykiem

brutalnych rąk, zagłębił się w nim, powtarzając przy tym kilkakrotnie, że trzeba uczynić to wejście

bardziej wygodnym. Pozostali zgodzili się z nim i przyrzekli przedsięwziąć odpowiednie ku temu

środki. Kiedy ją wreszcie odwiązali, słaniającą się i niemal bez czucia, okrytą czerwonym

płaszczem, posadzili w fotelu przy kominku, gdzie miała wysłuchać szczegółowego regulaminu,

jaki będzie ją obowiązywał podczas pobytu w pałacu, jak również potem, w normalnym życiu,

kiedy opuści już jego progi (nie odzyskując jednak tym samym prawdziwej wolności). Kiedy już

siedziała, zadzwoniono. Dwie młode kobiety, które przyjmowały ją na wstępie, przyniosły jej

ubranie. Do ich zadań należało również zapoznanie jej z mieszkańcami pałacu, zarówno tymi,

którzy byli tu przed jej przybyciem, jak i nowymi, którzy przybędą kiedy sama będzie już jego

częścią. Kostium jaki przyniosły, przypominał ich własne: gorset na fiszbinach, mocno ściągnięty w

talii, halka z krochmalonego, lnianego batystu, na to suknia, luźna i szeroka dołem, ze stanikiem nie

zakrywającym w ogóle piersi, które uniesione wysoko przez gorset byłyby zupełnie na wierzchu,

gdyby nie okrywała ich cienka koronka. Halka była biała, podobnie jak koronka, gorset zaś i suknia

w kolorze toni. Gdy O ubrana zasiadła ponownie w fotelu, jeszcze bledsza w jasnozielonej sukni,

dwie kobiety nie mówiąc słowa oddaliły się. Jeden z mężczyzn schwycił po drodze pierwszą z nich,

drugiej dał znak by zaczekała, po czym zbliżywszy się do O z tą, którą zatrzymał, obrócił ją ł jedną

ręką ujął ją w pasie, drugą zaś zadarł do góry suknię i halkę, żeby zademonstrować O jak

praktycznie został pomyślany ów strój. Powiedział jeszcze, że spódnice można przytrzymać na stałe

za pomocą zwykłego paska, co pozwala swobodnie korzystać z tego, co zostało odsłonięte. Często

zresztą każe się tu chodzić po pałacu lub po parku kobietom podkasanym w ten sposób, bądź też od

przodu, w każdym razie do pasa. Potem kobieta musiała pokazać O jak należy przytrzymać suknię:

zwijało się ją wielokrotnie niczym włosy na lokówce i zatykało za pasek na brzuchu, jeśli chciało

się odsłonić łono, lub na plecach, jeśli odsłonięte miały być pośladki. W obu przypadkach spódnica

opadała w dół kaskadą ukośnych fałd. Tak samo jak O, kobieta miała z tyłu na ciele świeże ślady

pejcza. Wreszcie i ona odeszła. A oto czego jeszcze musiała wysłuchać O.

- Jest tu pani po to, by służyć swym panom i mistrzom. W ciągu dnia będzie pani wykonywać różne

powierzone jej prace domowe, jak sprzątanie, porządkowanie książek, układanie kwiatów albo

usługiwanie do stołu. Żadnych cięższych prac. Lecz na jedno słowo, jeden znak tego, kto panią

Pauline Reage - Historia O.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: