Fielding Joy - Brakujący element.pdf - ● Thriller Psychologiczny - Nisiulka

Joy Fielding

Brakujący element

Pragnę podziękować władzom i funkcjonariuszom dwóch instytucji penitencjarnych: Zakładu

Karno-Poprawczego Union oraz Stanowego Więzienia Florydy, za udzielenie mi wielu

niezmiernie potrzebnych informacji. Szczególne podziękowania składam personelowi biura ko-

ronera w Palm Beach, gdzie nie szczędzono mi czasu i bardzo specjalistycznej wiedzy. Gorące

„dziękuję" mówię Lawrence'owi L. Lewisowi, ochotniczo zatrudnionemu w Sądzie Okręgowym

w Palm Beach, który udzielał mi licznych wskazówek, dostarczał broszur, a pod koniec

długiego dnia pracy krzepił upragnionym kubkiem kawy.

Serdeczne wyrazy wdzięczności składam Larry'emu Merkinowi i Beverley Slopen za lekturę

wcześniejszych wersji manuskryptu, za ich nieocenione rady i za to, że ustawicznie zachęcali

mnie do dalszej pracy.

Dziękuję Janet Tanzer i Sally Muir, najwspanialszym na świecie terapeutkom rodzinnym,

których wiedza i mądrość tak bardzo odmieniły moje życie. I swoim córkom, Shannon i Annie

— bez których nie powstałaby ta książka.

Na koniec dziękuję ci, Warren, mój mężu — za wszystko.

ROZDZIAŁ I

Znów zaginęła kobieta.

Nazywa się Millie Potton i po raz ostatni widziano ją dwa dni temu. Jak podaje dzisiejsza

gazeta, Millie jest wysoka, chuda i lekko utyka. Wiek: pięćdziesiąt cztery lata... Zgadza się.

Imiona w rodzaju „Millie" noszą już tylko kobiety po pięćdziesiątce.

Z krótkiego artykuliku na trzeciej stronie „Palm Beach Post" (rubryka lokalna) wynika, że gdy

widziano ją ostatnio, wędrowała ulicą w szlafroku, ale sąsiadka, która przekazała ową

informację, nie dostrzegła w tym nic szczególnego. Millie Potton ma za sobą długi rejestr

zaburzeń psychicznych, kontynuuje autor artykułu, sugerując, iż to one właśnie są powodem jej

zaginięcia, ergo, nie ma się czym przejmować.

W ciągu ostatniego pięciolecia na obszarze Palm Beach zniknęło bez śladu ponad dwadzieścia

kobiet. Wiem o tym, ponieważ systematycznie śledzę takie doniesienia... Z początku robiłam to

chyba bezwiednie, jednakże po pewnym czasie wszystkie te przypadki zaczęły mi się sumować,

aż wreszcie ogólna ich liczba utrwaliła mi się w świadomości. Rozpiętość wieku zaginionych:

od szesnastu do sześćdziesięciu lat. W niektórych spośród tych spraw policja nie podjęła

dochodzenia, uznając je za ucieczki, zwłaszcza w przypadkach młodych dziewczyn, takich jak

siedemnastoletnia Amy Lokash, która pewnego wieczoru około godziny dziesiątej wyszła z

domu swojej przyjaciółki i wszelki słuch o niej zaginął. Co do pozostałych, wśród których

niewątpliwie znajdzie się i Millie Potton, policja zaniechała śledztwa z innych logicznie

uzasadnionych przyczyn. Wypada tu wszakże powiedzieć, że w sprawie Amy Lokash

popełniono ewidentny błąd.

Cóż, póki nie znajdą się zwłoki, wciśnięte do pojemnika na śmieci na tyłach Burger Kinga, jak

to było w przypadku Marilyn Greenwood, lat dwadzieścia cztery, czy wyłowione z błota w Port

Everglades (Christine McDermott, lat trzydzieści trzy), policja faktycznie nie może nic zrobić,

przynajmniej oni tak twierdzą. Kobiety, jak się zdaje, wciąż

giną bez wieści.

Jest ranek, w moim domu panuje cisza — wszyscy już wyszli. Mam mnóstwo czasu na spisanie

tego sprawozdania, jak z braku lepszych1 określeń nazywam swoje zapiski. W rzeczywistości

będą to raczej wspomnienia, luźne reminiscencje. Na prośbę policji staram się jednak robić to w

miarę konkretnie i we właściwym porządku chronologicznym, niczego nie opuszczając, nawet

spraw pozornie błahych czy najbardziej osobistych. Oni zadecydują, co jest

ważne.

Nie bardzo rozumiem, po co to wszystko. Co się stało,

to się nie odstanie. Przeszłości nie da się zmienić, choćbym nie wiem jak tego chciała, tak samo

jak żadnym sposobem nie potrafiłam zapobiec tamtym wypadkom... Wszelkie moje próby

przypominały walenie głową w mur... Już wtedy wiedziałam zresztą, że taki będzie rezultat. Są

rzeczy, na które nie mamy wpływu, klasyczny przykład to ludzkie działania. Bez względu na

to, jak tragiczne w skutkach może nam się wydawać czyjeś postępowanie, nie możemy zrobić

nic innego, jak tylko pozwolić ludziom iść własną drogą. Nie sposób odwieść człowieka od

popełniania błędów. Czyż nie to właśnie powtarzam wciąż swoim

pacjentom?

Łatwiej oczywiście udzielać porad, niż się do nich stosować. Może właśnie dlatego zostałam

terapeutką, choć w podaniu o przyjęcie do college'u tej przyczyny nie wyszczególniłam. Jeśli

mnie pamięć nie myli — a zawodzi mnie ona tak często, że to wręcz zatrważające —

powołałam się na swoje gorące pragnienie niesienia pomocy ludziom, na opinie przyjaciół, iż

jestem osobą, do której w razie kłopotów zawsze mogą się zwrócić, wreszcie na dobrą

znajomość problemów rodziny dysfunkcyjnej. Wychowałam się w takiej rodzinie, aczkolwiek

sam ów termin „rodzina dysfunkcyjna" ukuty został dopiero później, w czasie gdy

rozpoczynałam studia — w roku 1966. Dziś jest to termin tak powszechny, tak mocno

zakorzeniony w potocznym słownictwie, że wprost trudno pojąć, jak sobie radzono, gdy jeszcze

nie istniał, pomijając fakt, iż w gruncie rzeczy nic on właściwie nie znaczy. Źle funkcjonująca

rodzina! Co składa się na to pojęcie? Czy ktoś widział rodzinę, która nie ma problemów? Nie

wątpię, iż moje córki miałyby na ten temat wiele do powiedzenia.

Od czego tu zacząć? Właśnie o to zawsze pytają mnie nowi pacjenci. Każdy, kto po raz

pierwszy zjawia się w mym gabinecie (druga kondygnacja różowego czteropiętrowego

budynku przy Royal Palm Way, własność Pepto-Bismol), od progu obrzuca mnie czujnym

spojrzeniem, bezwiednie pocierając ślubną obrączkę, a potem przycupnięty na brzeżku czarno-

szarego fotela, z wargami rozchylonymi w niecierpliwym oczekiwaniu, by co prędzej dać upust

wściekłości, lękom czy niezadowoleniu, wyrzuca z siebie zawsze to samo pytanie: Od czego

mam zacząć?

Zwykle proszę ich wtedy, by mi opisali zdarzenie, które stało się powodem tej wizyty,

przysłowiową kroplą, co przelała czarę. Po kilku sekundach pacjent z wolna zaczyna mówić,

budując swą opowieść od fundamentów, tak jak buduje się dom. Kolejne szczegóły są jak cegły

w murze układane jedna na drugiej — zniewaga po zniewadze, żale, utajone groźby... Słowa

padają tak gęsto i jest ich tyle, że zaledwie wystarcza godziny, by z tych cegieł wznieść całą

budowlę.

No proszę, jakiej to użyłam metafory — Larry byłby tym ubawiony. Larry to mój mąż, już od

dwudziestu czterech lat, z zawodu budowniczy. Znaczna część tych nowych, rzucających się w

oczy domów usytuowanych wzdłuż pól golfowych w całym Palm Beach County jest dziełem

mojego męża. To, że siedem lat temu przenieśliśmy się z Pittsburgha na Florydę, oficjalnie

podyktowane zostało względami zawodowymi, chociaż ja nadal podejrzewam, że jedną z

przyczyn, jeśli nie jedyną, dla których Larry tak się palił do tej przeprowadzki, była chęć

ucieczki od mojej matki i siostry. On temu przeczy, lecz jak mam w to wierzyć, skoro i ja sama

głównie z tego powodu tak ochoczo wyraziłam zgodę na opuszczenie Pittsburgha. Dziś to już

zresztą kwestia akademicka, jako że moja matka ściągnęła tu w niespełna rok później, a siostra

w kilka miesięcy po niej.

Moja siostra, Jo Lynn, to w rzeczywistości Joannę Linda, przywykła jednak używać zdrobnień,

które wymyślił nasz ojciec, kiedy była jeszcze malutka. Chwyciły i tak już zostało. Trudno

zresztą o lepsze, o coś pasującego do niej bardziej niż właśnie „Jo Lynn". Wyobraźcie sobie

wysoką blondynkę o wydatnym biuście, obdarzoną niezwykle zaraźliwym śmieszkiem, który

rodzi się gdzieś w głębi krtani, by po chwili wypełnić otaczającą ją przestrzeń kaskadą

srebrnych dzwoneczków. Po przyjeździe na Florydę Jo Lynn przyswoiła sobie gardłowy

miodopłynny akcent Południa i o dziwo, od razu zaczął się on wydawać bardziej autentyczny

niż płaska i chłodna wymowa Północy, którą posługiwała się przecież przez większą część

swoich trzydziestu siedmiu lat.

Powiedziałam „nasz ojciec", choć naprawdę był on tylko ojcem Jo Lynn. Mój umarł, kiedy

miałam osiem lat. Matka opowiada, że podczas kolacji podniósł się od stołu po szklankę mleka,

mimochodem napomykając, że chwyta go potworny ból głowy, i po minucie już nie żył.

Tętniak, stwierdził lekarz. Matka w rok później znalazła sobie drugiego męża, a po upływie

następnego roku przyszła na świat Jo Lynn — w parę zaledwie tygodni po mych dziesiątych

urodzinach.

Mój ojczym, krętacz i kanalia, należał do tych, którym siła pięści zastępuje rozum, przyjmując,

że w ogóle miał coś takiego pod czaszką. Jestem pewna, że to przez niego Jo Lynn uparcie

wybierała sobie fatalnych partnerów życiowych, samych wulgarnych brutali, mimo że ją akurat

darzył niezwykłą czułością. Wyraźnie ją faworyzował. To matka nosiła na sobie ślady jego

złych humorów. Co do mnie, to nie licząc kilku szturchańców plasowanych zawsze w tył

głowy, przeważnie mnie ignorował. Matka opuściła go wreszcie, kiedy Jo ukończyła trzynaście

lat; ja byłam już wtedy żoną Larry'ego. Ojczym w rok później zmarł na raka trzustki. Jedyną

osobą, która go opłakiwała, była Jo Lynn.

A teraz ja płaczę z jej powodu, i nie po raz pierwszy. To nic, że to tylko przyrodnia siostra i że

dziesięcioletnia różnica wieku w połączeniu z jej wariackim nieraz zachowaniem sprawiała, że

niełatwo było nam się zbliżyć. Nigdy nie zapomnę owego poranka, kiedy matka przyniosła ją

ze szpitala. Podeszła do mnie, piastując w ramionach mały złocisty tłumoczek i delikatnie

włożyła mi go w ręce. Masz teraz żywą laleczkę, powiedziała, troszcz się o nią. Pamiętam, że

godzinami wystawałam przy jej kołysce, patrząc, jak śpi, łowiąc okiem najdrobniejsze oznaki

wzrostu, w miarę jak z niemowlęcia stawała się małym szkrabem. Była takim prześlicznym

dzieckiem, takim pewnym siebie uparciuchem, przekonanym jak wielu niezależnych malców o

własnej absolutnej racji w każdej dosłownie sprawie, że wprost niepodobna pogodzić tego

wizerunku z jej późniejszym dorosłym wcieleniem. Stała się typową zagubioną duszą, z tych,

co to idą przez życie bez celu, w złudnym przeświadczeniu, że sukces i szczęście kryją się tuż

za rogiem. Tyle że przez wieczne roztargnienie raz po raz zdarzało jej się zapominać, dokąd

właściwie idzie, no i skręcała w złą stronę, lądując następnie w ślepej uliczce — bez wyjścia.

Widzę jej cechy w Sarze, mojej starszej córce. Ona też musi zawsze nabierać doświadczeń w

najtrudniejszy możliwy sposób i... to mnie przeraża. Pewnie z tego powodu ciągle stoję jej za

plecami, w każdym razie ona tak mówi. Nie, wróć, Sara nie mówi, ona wrzeszczy. Moja córka

uważa, że zwyciężyć w dyskusji można tylko jedyną metodą: powtarzając w kółko wciąż

ten sam argument, tyle że coraz głośniej. I chyba ma rację, bo człowiek w końcu daje za

wygraną albo wybiega z pokoju. I jedno, i drugie zdarza mi się częściej, niżbym chciała. Moi

pacjenci byliby tym pewnie przerażeni.

Sara ma obecnie siedemnaście lat i 184 centymetry wzrostu. Podobnie jak Jo Lynn ma też

ogromne zielone oczy i niezwykle obfite piersi. Nie wiem doprawdy, skąd się to wzięło.

Szczerze mówiąc, wcale nie jestem pewna, skąd wzięła się ona sama. Czasami gdy wygłasza

którąś z tych swoich wrzaskliwych tyrad, patrzę na nią i myślę: Czyżby zamieniono cię w

szpitalu? Czy jest rzeczą możliwą, aby to wysokie, wielkookie, piersiaste stworzenie, co

wydziera się na-mnie ile sił w płucach, było rzeczywiście moją córką? Są dni, kiedy patrząc na

nią, dochodzę do wniosku, że to najpiękniejsza istota pod słońcem, ale są i takie, kiedy bym

przysięgła, że to istna Patricia Krenwinkel! Pamiętacie Patricię, jedną z członkiń gangu

Mansona, nastoletnią morderczynię o długich brązowych włosach z niedbałym przedziałkiem w

środku, szczupłej ponurej twarzy i czystych bezlitosnych oczach? Taki sam wyraz twarzy

widzę często u Sary. A te jej stroje! Uwielbia rzeczy, których nie akceptowałam już ćwierć

wieku temu: przezroczyste hinduskie kaftany, bezkształtne jak worek. Po prostu nie cierpię tych

łachów. Michelle, moja młodsza córka, jest zupełnie inna niż Sara. Ma dopiero czternaście lat,

ale wszystkie jej stroje pochodzą wyłącznie z klubu „Monaco" lub „The Gap". Ta chuda, bystra

osóbka zawsze stoi z boku, mimo to uważnie śledzi każdą rodzinną kłótnię, by skomentować ją

później w stosownej chwili całkiem jak jednoosobowy grecki chórek lub początkujący

terapeuta.

Czy to dlatego mniej mam kłopotów z moim młodszym dzieckiem? Czy rzeczywiście, jak to

ciągle zarzuca mi Sara, chcę, żeby wszyscy ulepieni byli na mój obraz i podobieństwo? „Ale ja

nie jestem tobą!!" — wrzeszczy moja starsza córka. „Jestem sobą!" No cóż, tak właśnie ją

wychowałam — żeby była sobą... Tylko czy to jej ego musi być aż tak nieprzyjemne? Czy i ja

byłam tak buntownicza, ordynarna i wiecznie ponura? Pytam o to matkę, która uśmiecha się

zagadkowo i zapewnia mnie solennie, że nic podobnego: byłam idealna. Jo Lynn to inna

historia, dodaje ze znużeniem w głosie.

„Życzę ci takiej córki jak ty sama!", słyszę jej gniewny okrzyk pod adresem mojej młodszej

siostry. Ha, ileż to razy muszę gryźć się w język, żeby nie powiedzieć tego samego! Tylko że Jo

Lynn w trakcie wszystkich swoich trzech małżeństw pozostała bezdzietna — z przekory czy

może ze strachu? — podczas gdy mnie musiała przytrafić się córka podobna do swojej ciotki.

Do licha, to niesprawiedliwe. To ja byłam tą, co uczciwie przestrzegała obowiązujących zasad.

Jeżeli w ogóle zdarzało mi się buntować, mieściło się to zawsze w ramach wyznaczonych reguł.

Fielding Joy - Brakujący element.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: