Deborah Smith

Słodka zemsta

Przełożyła Małgorzata Zieniewicz

PROLOG

– Zaczekaj, dziecko, zaczekaj! Muszę ci coś powiedzieć. Nadchodzą kłopoty!

Zaskoczona Thena Sainte-Colbert podniosła srebrzyste oczy i osłoniła je ręką przed intensywnym słońcem Georgii. Od razu zauważyła żylastą, starą, czarną kobietę szybko maszerującą w jej stronę po nierównych deskach głównego mola w Dundee.

Poławiacze skorupiaków i rybacy z rozbawieniem przyglądali się energicznej małej kobiecie. Wyblakła drukowana sukienka zafalowała wokół jej chudego ciała, gdy zatrzymała się nagle na skraju skrzypiących desek i spojrzała w dół. Widać było, że jest zdenerwowana.

– Zawsze się o mnie za bardzo martwiłaś, Benebo – powiedziała Thena z niedostrzegalną wymówką w głosie.

Wyszła z otwartego kokpitu łodzi i wdrapała się na pokład. Poruszała się z gracją i pewnością nabytą przez lata pływania. Uśmiechnęła się.

– Wybieram się jutro do St. Andrews zobaczyć nowe molo – powiedziała Thena. – Zrobiłabym to dzisiaj, ale pelikany zjadły pięć krzaczków pomidorów i chciałam dziś rano dosadzić kilka roślin. – Rozejrzała się. – Gdzie zostawiłaś łódkę?

– Nie zmieniaj tematu, dziecko. Nie mów do mnie tak, jakbym była starą wariatką – powiedziała Beneba Everett łamiącym się głosem.

Thena spojrzała na nią ze zdziwieniem. Szybko przeszła pomiędzy skrzynkami z warzywami i innymi rzeczami zgromadzonymi na przednim, skrzypiącym pokładzie łodzi i przeszła nad poręczą na dziobie. Beneba wyciągnęła wychudłą rękę. Thena chwyciła ją, marszcząc brwi. Starsza pani nie żartowała. Była rzeczywiście zdenerwowana.

– Nadchodzą kłopoty! – powtórzyła Beneba.

Thena wiedziała, że Beneba posługuje się starym dialektem wybrzeża Gullah tylko wtedy, gdy jest naprawdę przejęta.

– Kłopoty dla mnie? – zapytała Thena, potrząsając głową. – Może gdybym mieszkała na lądzie. Ale na wyspie jestem bezpieczna, babciu.

Nie miało najmniejszego znaczenia, że miały inny kolor skóry, a ich rodziny nie były spokrewnione. Beneba zawsze była dla niej babcią.

– Wiedziałam to, dziecko. Zmiana wiatru. Nadchodzą kłopoty. Nie tak, jak kiedyś, gdy znalazły cię na lądzie. Teraz dotrą aż do wyspy. Śniłam to.

Pochodząca od niewolników z Jamajki i Indian ze szczepu Greek, Beneba odziedziczyła wiarę w mistycyzm. Urodziła się w czepku. Rozmawiała z duchami. Potrafiła również przepowiadać przyszłość, czasem z przerażającą dokładnością. Thena wcisnęła luźną koszulę pomiędzy kolana i zwiesiła gołe nogi nad zielonymi wodami Atlantyku.

– Jakiego rodzaju kłopoty, babciu?

– Nie jestem pewna. We śnie słyszałam mężczyznę o głosie jak grzmot. Mężczyznę z daleka. Może skrzywdzić ciebie i wyspę. Nie wiem, czy to zrobi. Nie umiem powiedzieć.

Thena roześmiała się, aby ukryć dreszcz strachu, który przebiegł jej po plecach.

– Naznaczę mu plecy śrutem, a psy poszarpią mu skórę. Wszyscy wiedzą, że umiem zadbać o siebie i wyspę. Spójrz, babciu! – Wyjęła z kieszeni koszuli zwitek banknotów. – Sprzedałam dziś turystom cztery akwarele. Dwa tysiące dolarów. Mam szczęście, a nie pecha.

Ciężkie deszczowe chmury zasłoniły lipcowe słońce i cień spłynął na ocean. Thena spojrzała na horyzont i nagle zapragnęła znaleźć się z powrotem na wyspie leżącej poza zasięgiem wzroku. Dziwny krzyk mewy wywołał gęsią skórkę na jej opalonym ciele.

– Dziecko, boję się – ostrzegła Beneba.

Jej śnieżnobiałe włosy splecione były w warkocz upięty dookoła głowy. Gdy kiwała głową w rytm wypowiadanych słów, warkocz niemal spadł jej na plecy.

– Znaki mówią, że może nadjeść zło, dziecko. Zmiana. Mężczyzna przyjdzie i zmieni wszystko. Uważaj. Pilnuj plaż i zatok, aby w porę go dostrzec.

Ciemne, mahoniowe rzęsy przykryły zwężone oczy Theny.

– Nikt nie może mnie skrzywdzić – powiedziała surowo. – Kiedy jestem na wyspie, jestem bezpieczna.

Mewa znów zakrzyczała.

– Nie będziesz bezpieczna przed tym człowiekiem – szepnęła Beneba.

– Taa... to jest właśnie to, czym jest Sancia. Nawiedzoną wyspą czarownicy.

– No, nie.

Jed Powers zimno spojrzał na posiwiałego Farlo Briggsa, który odpowiedział mu zdziwionym wzrokiem. Farlo spokojnie kierował rybacką łódź w stronę zielonego klejnotu rosnącego na horyzoncie. Nagle powiedział głośno, przekrzykując szum silnika i uderzenia wody o burty łodzi.

– Panie Powers, powiedział pan, że nie jest ona nawiedzona lub że nie należy do czarownicy.

– I to i to.

– Jak to? H. Wilkens Gregg z cholerngo Nowego Jorku był właścicielem Sancii, ale nie widzieliśmy go ani nie słyszeliśmy o nim od czterdziestu lat. Wszyscy tutaj uważają, że należy ona do tej czarownicy, Theny Sainte-Colbert.

– H. Wilkens był moim dziadkiem. Zostawił mi tę wyspę gdy umarł rok temu.

Jed niemal uśmiechnął się, widząc powątpiewające spojrzenie, którym obdarzono go w zamian za tę informację.

Oczy Farla przenosiły się ze spracowanych rąk Jeda na jego twarz, spłowiale dżinsy i kraciastą koszulę.

– Nie wyglądasz na tak bogatego jak Gregg, synu. Nie wyglądasz również na cholernego nowojorczyka. I powiem ci coś jeszcze. Kowbojskie buty nie są dobre do chodzenia po wyspie.

– Rzeczywiście, to prawda.

Farlo czekał na wyjaśnienia, które nie nadeszły. Ostre oceaniczne powietrze wpadało przez duże okna nadbudówki łodzi, silnik mruczał pod ich stopami. Był to lipcowy dzień, ale wiatr czynił go chłodnym.

– Nie lubi pan paplaniny, panie Powers, czyż nie? To nie moja sprawa, co pan tu robi.

– Nie.

– Dziwnie pan mówi. Skąd pan jest?

– Wyoming.

– Czy kiedykolwiek wcześniej widział pan ocean?

– Nie.

– Jest pan pewien, panie Powers, że chce pan biwakować na tej cholernej wyspie trzy dni? Mogę przypłynąć wcześniej.

– Taa... Chcę mieć dość czasu, żeby dobrze obejrzeć miejsce. Nie chcę tu wracać. Zamierzam sprzedać wyspę.

– Jeżeli spotka pan tę czarownicę niech się pan przeżegna i niech jej pan nie patrzy prosto w oczy, żeby nie mogła rzucić na pana uroku. Wchowała ją stara Beneba Everett, a Beneba jest czarownicą. Nauczyła ją wszystkiego, co sama wie.

Jed oparł się w ulubiony sposób – rozluźniony, a jednocześnie gotowy na wszystko co może nadejść – o metalowy słupek podtrzymujący nadbudówkę łodzi. Wysoki na sześć stóp, miał twardą, wyrobioną przez pracę posturę, bez śladu tłuszczu. Jego wygląd świadczył o dużej sile ciała i charakteru.

Spojrzał na zbliżającą się wyspę i lekko uśmiechnął się. Prawnicy powiedzieli mu, gdy odziedziczył to zesłane przez los miejsce, że gdy oficjalny zarządca, Lewis Simmons, umarł w 1950 roku, jego rodzina przywłaszczyła sobie prawa do Sancii.

Da Thenie kilka tysięcy dolarów, aby mogła poszukać sobie innego miejsca, na pewno perspektywa wyjazdu bardzo ją ucieszy.

Przepity głos Farla przerwał jego myśli.

– ... a ten duch jeżdżący konno po plaży, to duch Sarah Gregg, jeżdżący tak, jak czterdzieści lat temu, gdy została zabita przez huragan. Pana babka, Sarah, była piękną kobietą.

Farlo przerwał, żeby sprawdzić efekt swoich słów, a piaski i bujne lasy Sancii przybierały na ich oczach dziwne kształty. Jed był zaskoczony jej wielkością. Zachodnia plaża rozciągała się na co najmniej kilka mil.

– Jak ją pan zobaczy, niech pan powie kim pan jest, a na pewno zostawi pana w spokoju.

Jed uniósł do góry jedną brew.

– Nie wierzę w duchy. Nie sądzę, żeby jakiś duch z rodziny Greggów chciał ze mną rozmawiać.

Potrząsnął głową. Pracownicy powiedzieli mu, że Sancia znaczy po łacinie” sanktuarium”. Dla niego nie było żadnym sanktuarium. Była tylko pamiątką po rodzinie matki, która wyrzekła się jej, gdyż wyszła za ubogiego kowboja. Jego ojca. Jed chciał uporać się z przeszłością, a wyspa Sancia była środkiem do tego.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jed nie był poetą i męczył się, starając się opisać to, co czuł, patrząc na tonące w oceanie słońce otoczone karmazynowo-złotą mgłą.

„Sprawia mi to przyjemność, ale czyni smutnym” – pomyślał. Potem wykrzywił się z naganą. To nie miało sensu. A może miało, a on tylko czul się głupio, starając się zanalizować odczucia. Myślał o sobie jako o prostym człowieku z prostymi uczuciami i nie lubił, gdy odczuwał zmieszanie, a było to to, co czuł teraz. Jed nie kochał wyspy...