sw_teresa_od_dzieciatka_jezus___dzieje_duszy.pdf

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

(Teresa Martin)

DZIEJE DUSZY

SPIS TREŚCI

ROZDZIŁI ..................................................................................... 3

WCZENEDZIECIOTWO ................................................................................ 3

ROZDZIŁII .................................................................................. 13

BUISSONNETS............................................................................................... 13

ROZDZIŁIII ................................................................................. 22

NAUKA U BENEDYKTYNEK ............................................................................ 22

ROZDZIŁIV ................................................................................. 31

W PROMIENIACH EUCHARYSTII.................................................................... 31

ROZDZIŁV.................................................................................. 44

OWOCE DUCHOWEJ PRZEMIANY ................................................................. 44

ROZDZIŁ VI ................................................................................. 56

PODRÓŻDORZYMU ..................................................................................... 56

ROZDZIŁVII ................................................................................ 69

POCZĄTKIŻYCIZAKONNEGO ...................................................................... 69

ROZDZIŁVIII ............................................................................... 77

NDROGCHMIŁOCI................................................................................. 77

DODATEK 1: OBJNIENIETRCZHERBOWYCH ............................................................ 85

ROZDZIŁIX ................................................................................. 88

"WERCUKOCIOŁ..." ............................................................................... 88

LITDOIOTRYMRIIODNJWITZEGOERC ..................................................... 88

ROZDZIŁX .................................................................................. 96

POPRZEZ NOC WIARY ................................................................................... 96

LIST ADRESOWANYDOMTKIMRIIODWITEGOGONZGI .................................... 96

ROZDZIŁXI ............................................................................... 110

NOWE PRZYKAZANIE .................................................................................. 110

DODATEK 2: BILET,KTÓRYIOTRTEREODDZIECIĄTKJEZUNOIŁNERCUW

DNIU PROFESJI .............................................................................................................. 123

DODATEK 3: KTOFIROWNIIMIŁOCIMIŁOIERNEJ....................................... 123

ROZDZIŁXII .............................................................................. 126

WIDECTW............................................................................................. 126

ROZDZIAŁ I

WCZESNE DZIECIŃSTWO

Miłosierdzie Boże i tajemnica wybrania. Miłość dla rodziców i sióstr. Wizyta w Mans.

Charakter Teresy. Przyjaźń z Celinką. Sen o diabełkach. Słoneczne lata.

Tobie, moja droga Matko, która jesteś mi podwójnie Matką, powierzam dzieje mej

duszy... (1) W dniu, w którym kazałaś mi to uczynić, zdawało mi się, że rozproszę moje

serce, zajmując się sobą, ale Jezus dał mi zrozumieć, że stanę się miłą Jemu przez proste

posłuszeństwo; mam zresztą do zrobienia tylko jedno: Zacząć śpiewać to, co będę

powtarzać przez całą wieczność ,, Zmiłowania Pańskie!!! ” (2) .

Zanim wzięłam pióro do ręki, uklękłam przed figurą

Maryi (3) , (przez którą otrzymaliśmy tyle dowodów

matczynej opieki Królowej Nieba nad naszą rodziną)

i prosiłam Ją o pokierowanie moją ręką, abym nie

napisała ani jednej linii, która by Jej nie była miłą.

Następnie otworzyłam Ewangelię Świętą; wzrok mój

padł na słowa: ,,Jezus wszedł na górę i przywołał

do siebie tych, których sam chciał , a oni przyszli do

Niego” (Mk 3,13) (4) . Oto prawdziwa tajemnica

mego powołania, całego mojego życia, a przede

wszystkim tajemnica uprzywilejowania mojej duszy

przez Jezusa... On nie wzywa tych, którzy są tego

godni, ale tych, których sam chce , albo, jak mówi

św. Paweł: ,,Bóg lituje się nad tym, nad kim

zechce, i miłosierdzie okazuje temu, nad kim chce

się zmiłować. Nie zależy to więc od trudu tego, kto

chce, ani kto się ubiega, ale od litującego się Boga”

(Rz 9,15 i 16).

Przez długi czas pytałam siebie, dlaczego dobry

Bóg ma swoich uprzywilejowanych, dlaczego wszystkie dusze nie otrzymują łask w równym

stopniu; dziwiłam się widząc, jak obdarza nadzwyczajnymi względami Świętych, którzy w

przeszłości obrażali Go, jak św. Paweł i św. Augustyn, oraz ci, których On zmusił rzec by

można do przyjęcia swej łaski. Ponadto, czytając o życiu Świętych i widząc, jak Pan Nasz

miał upodobanie w pieszczeniu ich od kołyski aż do grobu, jak usuwał z ich drogi wszelkie

przeszkody mogące utrudnić im wznoszenie się ku Niemu, jak uprzedzał te dusze swymi

względami, aby nie dopuścić do przyćmienia niepokalanego blasku ich szaty chrztu, pytałam

siebie: dlaczego, na przykład, tak wielu biednych dzikich umiera, zanim mają możność

usłyszeć dźwięk Imienia Bożego... Jezus raczył pouczyć mnie o tej tajemnicy. Stawił mi

przed oczyma księgę natury i zrozumiałam, że wszystkie kwiaty przez Niego stworzone są

piękne, że przepych róży i biel Lilii nie ujmują woni małemu fiołkowi ani zachwycającej

prostoty stokrotce... Zrozumiałam, że gdyby wszystkie małe kwiatki chciały być różami,

natura straciłaby swą wiosenną krasę, pola nie byłyby umajone kwieciem...

Podobnie dzieje się w świecie dusz, w tym ogrodzie Jezusa. Spodobało Mu się stworzyć

wielkich świętych, których można porównać do Lilii i róż; lecz stworzył także tych

najmniejszych, którzy winni się zadowolić, że są stokrotkami i fiołkami, przeznaczonymi, by

radować oczy dobrego Boga, gdy je skieruje na ziemię. Doskonałość polega na tym, by

czynić Jego wolę, by być tym, czym On nas chce mieć...

Fot. Św. Teresa w wieku lat czterech

Zrozumiałam też, że miłość Naszego Pana objawia się zarówno w duszy najprostszej, która

w niczym nie stawia oporu Jego łasce, jak i w najbardziej wzniosłej; ponieważ zaś

właściwością miłości jest zniżanie się, więc gdyby wszystkie dusze były podobne do dusz

świętych doktorów, oświecających Kościół blaskiem swej nauki, wówczas mogłoby się

wydawać, że dobry Bóg, zstępując do nich, nie schodzi dość nisko. On jednak stworzył

dziecko, które nic nie wie i potrafi tylko słabo kwilić; On stworzył biednego dzikiego

człowieka, kierującego się wyłącznie prawem natury, i do ich serc raczy się zniżać; to są

właśnie owe polne kwiaty, których prostota zachwyca Go... Zniżając się tak dalece, dobry

Bóg okazuje swą nieskończoną wielkość. Jak słońce oświeca równocześnie cedry i każdy

mały kwiatek, jak gdyby ten był jedynym na ziemi, tak Pan Nasz troszczy się o każdą duszę

z osobna, jakby nie miała podobnych sobie i jak w przyrodzie następstwo pór roku sprawia,

że w oznaczonym dniu może zakwitnąć najdrobniejsza stokrotka, podobnie wszystko zgodne

jest z dobrem każdej duszy.

Na pewno, moja droga Matko, zapytasz ze zdziwieniem, do czego zmierzam, bo dotąd nie

powiedziałam niczego, co dotyczy historii, mego życia, ty sama jednak poleciłaś mi pisać

swobodnie to, co mi się na myśl nasunie. To, co napiszę, nie będzie ściśle mówiąc

moim życiorysem; będą to moje myśli o łaskach, których dobry Bóg raczył mi udzielić.

Znajduję się w tym okresie życia, kiedy mogę skierować spojrzenie w przeszłość; moja

dusza dojrzewała w tyglu doświadczeń zewnętrznych i wewnętrznych (5) ; obecnie jak kwiat

wzmocniony burzą podnoszę głowę i widzę, że spełniają się we mnie słowa Psalmu XXII

(Pan jest moim Pasterzem i niczego mi nie zabraknie. Postawił mnie na pastwiskach

przyjemnych i urodzajnych. Prowadził mnie słodko wzdłuż wód. Wiódł mą duszę bez

zmęczenia... Bo choćbym zeszedł w mroczną dolinę śmierci, nie będę się bał niczego złego,

albowiem ze mną będziesz, Panie) (6) . Pan był dla mnie zawsze współczujący i pełen

słodyczy... Powolny do karania i pełen miłosierdzia... (por. Ps 102, 8). Toteż, moja Matko, z

wielką radością wyśpiewuję przy tobie zmiłowania Pańskie... Dla Ciebie samej pisać będę

dzieje małego kwiatka zerwanego przez Jezusa, chcę więc mówić swobodnie, bez niepokoju

o styl czy liczne dygresje. Serce matki zawsze zrozumie swe dziecko, choćby ono umiało

jedynie szczebiotać; jestem więc pewna, że zrozumiesz mnie i odgadniesz Ty, któraś

ukształtowała moje serce i ofiarowała je Jezusowi!...

Zdaje mi się, że gdyby kwiatek potrafił mówić, powiedziałby po prostu, co dobry Bóg uczynił

dla niego, bez chęci ukrywania Jego dobrodziejstw. Nie mówiłby pod pozorem fałszywej

pokory że jest pozbawiony uroku i woni, że słońce zniszczyło jego wspaniałość a burze

złamały łodygę, będąc jednocześnie przekonanym, że jest wręcz przeciwnie. Kwiat, który

zaczyna opowiadać swoje dzieje, cieszy się, że może mówić o przywilejach darmo

otrzymanych od Jezusa, bo wie, że nic w nim nie było takiego, co mogłoby ściągnąć na

niego Boskie wejrzenie i że jedynie miłosierdzie Boże sprawiło to wszystko, co jest w nim

dobrego... to Jezus sprawił, że wyrósł on na ziemi świętej i do głębi przesiąkniętej wonią

dziewictwa . To Jezus .sprawił, że poprzedziło go osiem Lilii lśniących bielą. W swej miłości

chciał On zabezpieczyć mały kwiatek przed zatrutym tchnieniem świata; zaledwie bowiem

korona jego zaczęła się rozchylać, Boski Zbawiciel przesadził go na górę Karmelu (7) , gdzie

już dwie Lilie, które go w wiośnie życia słodko otaczały i kołysały, wydawały swą miłą woń...

Siedem łat upłynęło, odkąd mały kwiatek zapuścił swe korze palio nie w ogrodzie Oblubieńca

dziewic, a już trzy Lilie skłaniają wokół Niego swe wonne kielichy; niedaleko inna Lilia

rozkwita pod okiem Jezusa, a dwie błogosławione łodygi, które wydały te kwiaty, są teraz

złączone na wieki w Niebieskiej Ojczyźnie... Tam to odnalazły cztery Lilie, których ziemia nie

widziała w rozkwicie... niech Jezus raczy nie zatrzymywać długo na tym obcym brzegu

pozostałych na wygnaniu kwiatów; niech cały szczep Lilii połączy się wkrótce w Niebie (8) .

Oto, moja Matko, w kilku słowach zebrałam to, co Pan Bóg dla mnie uczynił; obecnie wejdę

w szczegóły mego dzieciństwa. Wiem, że to, co dla kogo innego byłoby tylko nudnym

opowiadaniem, dla twego matczynego serca będzie pełne uroku...

Co więcej, wspomnienia, które przyzywam na pamięć, są również Twoimi, przy Tobie

bowiem upłynęło moje dzieciństwo i miałyśmy szczęście posiadania tych samych

niezrównanych rodziców, którzy otaczali nas równym staraniem i jednakową tkliwością. O!

niech zechcą błogosławić najmniejszemu ze swych dzieci i wspomóc je w wysławianiu

zmiłowań Bożych!... (9) .

W dziejach mej duszy przed wstąpieniem do Karmelu wyróżniam trzy odrębne okresy;

pierwszy, mimo że trwał krótko, nie jest najuboższy we wspomnienia; obejmuje on czas od

chwili rozbudzenia się mego rozumu, aż do odejścia naszej ukochanej Matki do Ojczyzny

Niebieskiej.

Bóg dał mi tę łaskę, że bardzo wcześnie rozwinął mój umysł i wspomnienia z dzieciństwa tak

głęboko utrwalił w mej pamięci, iż odnoszę wyrażenie, jakoby wczoraj miało miejsce to, o

czym będę opowiadać. W swej miłości Jezus niewątpliwie chciał mi dać poznać, jak

niezrównaną dał mi Matkę, zanim pospieszył ukoronować ją w Niebie swą Boską ręką!...

Spodobało się Panu Bogu otaczać mnie przez całe życie miłością; moje pierwsze

wspomnienia pełne są uśmiechów i najczulszych pieszczot!... ale jeśli On otoczył mnie tak

wielką miłością, napełnił nią także moje małe serduszko, czyniąc je miłującym i wrażliwym; ja

także bardzo kochałam Tatusia i Mamusię i będąc bardzo wylewną okazywałam im

moją czułość na tysiąc sposobów. Sposoby te były jednak niekiedy dziwaczne, jak o tym

świadczy fragment z listu Mamusi ,,Maleńka jest niezrównanym figlarzem; przychodzi

mnie pieścić życząc mi śmierci: 'O! jak bym bardzo chciała, żebyś umarła, moja biedna

Mamusiu!...', skarcona zaś mówi: „To dlatego, abyś poszła do nieba, przecież mówisz, że

trzeba umrzeć, by tam pójść‟. Podobnie życzy śmierci swemu ojcu, w napadzie gorącej

miłości” (10).

Oto, co pisze o mnie mama 25 czerwca 1874 roku,

kiedy miałam zaledwie osiemnaście miesięcy: ,,Ojciec

twój zawiesił huśtawkę; Celina nie posiada się z

radości, ale trzeba widzieć huśtającą się małą;

śmieszne to, ale ona zachowuje się jak duża

dziewczynka, nie ma obawy, by wypuściła sznur z ręki,

a gdy nie huśta się dość mocno krzyczy.

Przywiązujemy ją z przodu drugim sznurem, mimo to

jednak nie jestem spokojna, widząc ją wzbijającą się

tak wysoko...

Ostatnio miałam z nią dziwną przygodę. Zwyczajnie

chodzę na Mszę św. o 5.30 rano. Początkowo nie

miałam odwagi zostawić jej samej, ale widząc, że się

nigdy nie budzi, w końcu zdecydowałam się na to.

Kładę ją w łóżku i przysuwam kołyskę tak blisko, że jest

rzeczą niemożliwą, aby spadła. Jednego dnia

zapomniałam przysunąć kołyskę. Wracam, a małej nie

ma w łóżku; w tym momencie usłyszałam krzyk; rozglądam się i widzę ją siedzącą na krześle

znajdującym się u wezgłowia, z główką leżącą na poduszce; spała w ten sposób snem

bardzo niespokojnym, bo było jej niewygodnie. Ponieważ spała, nie mogę zrozumieć jak się

to stało, że upadając usiadła na tym krześle. Podziękowałam Panu Bogu, że się jej nic nie

stało, bo jest to istotnie opatrznościowe; powinna była stoczyć się na ziemię. Strzegł ją Anioł

Fot. Matka Św. Teresy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: