Kofta Jonasz.pdf

Jonasz Kofta

Kiedy się dziwić przestanę...

Kiedy się dziwić przestanę

Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień

Swe ostatnie, niemądre pytanie

Nie zadane, w połowie przerwę

Będę znała na wszystko odpowiedź

Ubożuchna rozsądkiem maleńkim

Czasem tylko popłacze sobie

Łzami tkliwej i głupiej piosenki

By za chwilę wszystko zapomnieć

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Lżej mi będzie i łatwiej bez tego

Ścichną szczęścia i bóle wyśmiane

Bo nie spytam już nigdy dlaczego?

Błogi spokój wyrówna mi tętno

Gdy się życia nauczę na pamięć

Wiosny czułej bolesne piękno

Pożyczoną poezją zakłamię

I nic we mnie i nic koło mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie

Trzeba marzyć

Żeby coś się zdarzyło

Żeby mogło się zdarzyć

I zjawiła się miłość

Trzeba marzyć

Zamiast dmuchać na zimne

Na gorącym się sparzyć

Z deszczu pobiec pod rynnę

Trzeba marzyć

W chłodnej, pustej godzinie

Na swój los się odważyć

Nim twe szczęście cię minie

Trzeba marzyć

W rytmie wietrznej tęsknoty

Wraca fala do plaży

Ty pamiętaj wciąż o tym

Trzeba marzyć

Żeby coś się zdarzyło

Żeby mogło się zdarzyć

I zjawiła się miłość

Trzeba marzyć

Gdy spadają jak liście

Kartki dat z kalendarzy

Kiedy szaro i mgliście

Trzeba marzyć

Czułość

Nie chcę cię dotknąć

Boję się

Boję się twego bólu

Chcę ci zostawić twą samotność

A swą obecność zmienić w czułość

Jesteśmy inni

Każde z nas

Ma swoje tajemnice ciemne

Kolczasty

Dziki

Suchy chwast

Nadzieje nadaremne

Spotkali się

Któryś tam raz

Śpiąca królewna ze ślepym królem

Chcę dać ci to

Co mogę dać

Czule

Czulej

Najczulej

Epitafium dla frajera

Żył raz Frajer

Wierzył w bajer

Potem umarł

Że Ci się chciało

Widzieć całość

Gdy wystarczała

Biała laska

Nad grobem cztery

Inne Frajery

Wbite w gajery

Wytarte, starte

W cholernym słońcu

Stali bez końca

Jakby po piwo

Albo ćwiarę

Że Ci się chciało

Być tylko sobą

Zwyczajnie dobro od zła

Odróżniać

Kiedy nikogo

Nie było obok

Tylko służalcza

Szepcząca próżnia

Aż wreszcie jeden

Niemłody Frajer

Łzę łyknął gorzką

Jak zajzajer

I w taki gorąc

O suchym gardle

Na siebie biorąc

Żałobne parle

Powiedział:

Że Ci się chciało

Myśleć tak mało

O swoich własnych

Nielekkich losach

Że Ci godności

Wystarczało

By nie dorzucać

Drewna do stosów

Że Ci się chciało

Przyjacielu

Trochę serca nam ubyło

Ile naprawdę

Jeszcze nie wiemy

Pamięć o Tobie

Poniesiemy

Zrobimy z nią

Ile umiemy

Ci co z urzędu

Wieńce kładli

Musieli odejść

Do swych spraw

Nas tak jak Ciebie

Czas nie nagli

Frajerzy zawsze

Mają czas

Bracie spod jednej anatemy

Żegnamy Cię i dziękujemy

Że Ci się chciało

Ciężki Frajerze

Przeżyć po ludzku

Swe ludzkie życie

Choć w zmartwychwstanie

Nikt z nas nie wierzył

Ni w wieczną rzeczy pamięć

W granice

Bracie spod jednej anatemy

Żegnamy Cię

I dziękujemy

Cztery frajery

Wbite w gajery

Jeszcze postały

Chwilkę na słońcu

Ptaszki ćwierkali

A oni stali

Po dobrej chwili

Poleźli w końcu

Że Ci się chciało

Być zakałą

Gdy wystarczało

Głośno klaskać

I zapomnieli dać po czerwońcu

Ja bym takiego klienta

W życiu nie wpuścił na cmentarz

Ździebełko Ciepełko

Wiem, że miłość jest udręką

Bo się wszystkiego od niej chce

Ja pragnę mało, malusieńko

A właściwie jeszcze mniej

Ździebełko ciepełka

Diamencik ze szkiełka

Czułości kropelka na listku

Ciepełka ździebełko

Tkliwości światełko

W twych oczach wystarczy za

wszystko

Ździebełko ciepełka

W codziennych piekiełkach

W wyblakłym na szaro obłędzie

Różowa perełka, ździebełko

ciepełka

Znów wiem, że jakoś to będzie

Nie chcę wichrów, burz, nawałnic

Uczuć, w których spalę się

Jesteśmy przecież łatwopalni

Dla mnie najważniejsze jest:

Gdy serce ukłuje przykrości igiełka

I biedne się czuje, niczyje

Ciepełka ździebełko

Ździebełko ciepełka

Wystarczy i ewszystko przemija

Ździebełka ciepełka...

Homo

Jestem człowiek

De domo homo

Jaki ja właściwie jestem

Nie wiadomo

Najpierw mały

Potem duży

Potem siwy

Albo łysy

Bo przyroda

Także swoje ma kaprysy

Może ranię czyjąś duszę

Po co jasny obraz mazać

Jestem przecież i jako taki

Muszę się rozmnażać

Jestem człowiek

De domo homo

Czego mi do szczęścia trzeba

Nie wiadomo?

Wiadomo

Jeden problem mamy z głowy

I ad acta go odłóżmy

Wniosek z tego prawidłowy:

Jestem różny

Nie opuszcza mnie marzenie

Płynie czas, mijają lata

Chciałbym powyrywać nóżki

Wszystkim muszkom świata

Jestem człowiek

De domo homo

Co najbardziej sobie cenię

Nie wiadomo

Urodzenie

Powodzenie

Czy też czyjeś

Zawodzenie

Czy najbardziej sobie cenię

Przyrodzenie

Obraz sprawy nieco krzywy

Ale po co bić na alarm

Bardzo chciałbym być szczęśliwy!

I się staram...

W moim domu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: