Conran Shirley - Oko tygrysa.pdf - Conran Shirley - Kontradycja

SHIRLEY

CONRAN

Oko tygrysa

Tiger eyes

Przełożył

Mariusz Seweryński

Książkę tę dedykuję Mary Haft,

która dobrze wie,

co jest w życiu najważniejsze

Rozdział pierwszy

Złowieszcza cisza zmroziła wnętrze „Rosyjskiej Herbaciarni". Kelnerzy zastygli w

półobrocie, niewielka kozacka orkiestra urwała w połowie muzycznej frazy, a wytwornie

ubrani goście podnieśli znad talerzy głowy i nadstawili ucha.

Na zewnątrz eksplodowało niebo.

Restauracja znalazła się w samym centrum nieopisanej wrzawy. Najpierw rozległy się

świsty rakiet, potem dzikie wrzaski ludzi wyległych na pokryte śniegiem ulice, przy wtórze

stanowczego wycia policyjnych sygnałów i natarczywego, ochrypłego pohukiwania syren

alarmowych.

Na koniec powietrze nad 57 Ulicą wypełnił głos dzwonów, odtwarzany z taśmy i

odpowiednio wzmocniony.

- Szczęśliwego Nowego Roku! - krzyczeli wszyscy. Nowy Jork hałaśliwie wkroczył w

1992 rok.

Kelner, ubrany w ciemnozieloną kozacką tunikę i takież spodnie, wciśnięte w

karmazynowe buty z cholewkami, dolał szampana do kieliszka Plum. Kiedy podnosiła

kryształowe naczynie, niesfornie zsunęło się jedno z ramiączek brązowej szyfonowej

sukieneczki. Jasnobłękitne oczy Breeze Russella posłały żonie przez stół ostrzegawcze

spojrzenie, zwieńczona blond włosami głowa poruszyła się ledwie dostrzegalnie. Ta udawana

dezaprobata rozweseliła Plum: jak dobrze znała ten żart!

Ponad uroczystym śmietnikiem srebrnego konfetti i sześcioma na wpół skończonymi

deserami Breeze zatonął spojrzeniem w wielkich, hiacyntowo-błękitnych oczach żony,

zdobionych długimi czarnymi rzęsami, tak doskonale współgrających z rudymi kędziorami

włosów. Chociaż skończyła już trzydzieści sześć lat, jej twarz zachowała niewinny, dziecięcy

wyraz. Breeze patrzył na nią z miłością. Chociaż raz Plum spisała się na medal; tego wieczoru

wyglądała wspaniale. Delikatną kremową cerę rozświetlała emanująca od niej wewnętrzna

energia, dzięki której wciąż oczarowywały go wzruszająco zadarty nosek i wydatne,

przepięknie ukształtowane różowe usta.

Plum buntowniczo uniosła kieliszek i potrząsając lokami swych krótkich, rudych

włosów, uśmiechnęła się do męża.

- Szczęśliwego Nowego Roku, kochanie! - powiedziała, ciesząc się, że impreza ma się

ku końcowi. Zawsze w sylwestra była niespokojna. Zbyt wiele razy przekonywała się, iż jest

to najbardziej pechowy dzień w roku. Kiedy tylko życie wydawało się naprawdę cudowne,

nadchodził sylwester, a wraz z nim zmiana na gorsze. Za późno zdawała sobie sprawę, że

gdyby była bardziej przewidująca, mogłaby uniknąć katastrofy. Jakże jej brakowało tej

magicznej zdolności zaglądania w przyszłość i wymykania się przeciwnościom losu...

Tak czy inaczej, obecny sylwester już prawie przeszedł do historii i nic strasznego się

nie stało. Najbliższa przyszłość rysowała się w bardzo jasnych kolorach. Plum była w drodze

z Londynu do Australii, a ściślej do Sydney, gdzie miały być wystawiane jej obrazy. Breeze,

pełniący funkcję osobistego agenta, zasugerował, by zrobiła przerwę w podróży i spotkała się

z Pevenskym, właścicielem galerii, który wyrażał gotowość zorganizowania wystawy w

Nowym Jorku. Już wcześniej wspólnie zadecydowali, że Święta Bożego Narodzenia spędzą w

ciepłej rodzinnej atmosferze, więc do Nowego Jorku przyjechało także dwóch synów Plum

(właśnie szaleli na jakiejś młodzieżowej prywatce).

Breeze potoczył wzrokiem dokoła stołu, przyglądając się czwórce swych gości.

Najpierw Jenny, najbliższa przyjaciółka Plum, jeszcze z okresu studiów, rzutka kobieta ze

starannie ułożoną burzą złotych włosów. Obok Leo, dziennikarz, prowadzący w „New

Perspective" dział poświęcony modzie; potrafił czarować kobiety słowem w sposób zupełnie

dla mężczyzn niezrozumiały. Lekko pucułowaty, o świeżej cerze, nosił złote okrągłe okulary,

jeszcze tego wieczoru miał szansę zostać kochankiem Jenny. Miał dopiero trzydzieści cztery

lata, lecz jego piaskowoszare włosy zaczęły się już przerzedzać jak u Kevina Costnera.

Daleko mu było do próżności, toteż nie przejmował się wyglądem. Jego najlepszą bronią,

przydatną tak w zawodzie dziennikarza jak i w życiu, była umiejętność wzbudzania sympatii

przyjaznym uśmiechem. Ten uśmiech mógł zdziałać naprawdę wiele; nim kobiety

zorientowały się w sytuacji, zaskoczone znajdowały Leo w swoim łóżku.

Breeze pochwycił spojrzenie Leo i wznosząc kieliszek rzekł:

- Chciałbym zaproponować toast za moich najlepszych klientów, jak Ameryka długa i

szeroka, Suzannah i Victora. Wasze zdrowie!

Urocza w swej powściągliwości Suzannah z wdzięcznością uśmiechnęła się do

Breeze'a. Przez cały wieczór flirtowała z nim, pozując na „piękność z Południa". Plum

ukradkiem obserwowała taniec błękitnych oczu i kuszące ruchy płowych włosów. Breeze

zachowywał się z chłodną galanterią, należną żonie najlepszego klienta, nie angażując się

emocjonalnie. Przynajmniej tak to wyglądało. Plum przywykła do kobiet, które flirtowały z

Breeze'em: fascynowały je nordyckie kości policzkowe, kontrastujące z lekko zapadniętymi

policzkami, szeroka, prosta linia ust oraz zharmonizowana z kolorem włosów bladość twarzy.

Proste, jasne brwi spotykały się nad pokaźnym nosem, dodając spojrzeniu przenikliwości.

Swoje przezwisko wyniósł Breeze jeszcze ze szkoły, gdzie był kapitanem drużyny

krykietowej i zwykł przed każdym meczem lekceważąco wyrażać się o przeciwniku.

- Starczy lekka bryza (breeze) w plecy - mawiał. - Zdepczemy ich!

Ta śmiałość, nonszalancja i pewność siebie stały się później głównym atutem w

karierze zawodowej, z łatwością zjednywały mu początkujących kolekcjonerów dzieł sztuki,

takich jak Victor Marsh.

Breeze i Victor spotkali się w Londynie, na przyjęciu, gdzie zasypywano się

nawzajem uprzejmościami. Nie tracąc pogody ducha Victor najpierw przyznał, że nie zna się

na sztuce, a za chwilę zdecydował się zainwestować w europejskie malarstwo, całkowicie

zdając się na wiedzę Breeze'a w tej materii.

Plum utkwiła wzrok w pobłażliwie uśmiechniętej, fałszywie rozpromienionej twarzy

Victora. On także ukradkiem śledził rozwijający się flirt swojej żony z Breeze'em. Wciąż

bardzo przystojny, elegancki w sposób charakterystyczny dla Wall Street, był około piętnastu

lat starszy od małżonki i na zachowanie zgrabnej, barczystej sylwetki musiał zapracować.

Suzannah wspomniała kiedyś Plum o trenerze, który zjawiał się codziennie o szóstej rano w

ich apartamencie na Manhattanie.

Mimo narzuconych sobie rygorów Victor potrafił cieszyć się życiem z iście dziką

rozkoszą. W college'u grał w piłkę nożną i był nawet szkolnym bohaterem, nie spotkało go

najmniejsze rozczarowanie czy upokorzenie, tak często odciskające piętno na życiu wielu

kolegów z drużyny. Victor mawiał czasami o sobie, że jest jednym z tych ukochanych przez

Fortunę dusigroszy, którzy co rano śmiało mogą spojrzeć swojemu lustrzanemu odbiciu w

oczy. Tak naprawdę uważał jednak, że żadna rzymska bogini nie ma z tym nic wspólnego:

zawdzięczał to swej szybkości, gotowości przyjęcia każdego wyzwania i determinacji w

uprzątaniu z drogi wszystkich konkurentów.

Ojciec Victora posiadał niewielką sieć tanich sklepów jubilerskich, specjalizujących

się w sprzedaży pierścionków zaręczynowych. Na szyldach miały wypisane cyniczne motto:

„Diamenty również są wieczne". Po szkole Victor znalazł się w Antwerpii i rozpoczął

terminowanie w firmie Van Heyden & Stein, u prawdziwych mistrzów obróbki drogich

szlachetnych kamieni. Zanudził się niemal na śmierć i po powrocie do Nowego Jorku

odmówił pracy w jubilerskim przedsięwzięciu ojca. Skierował kroki do Bear Sterns, firmy

brokerskiej, gdzie chwytał się dorywczych zajęć, żyjąc od kontraktu do kontraktu, od umowy

do umowy. Nim przekroczył trzydziestkę, miał już własną firmę brokerską.

Zdobył majątek w latach osiemdziesiątych, kiedy to nabywał całe kompanie używając

Conran Shirley - Oko tygrysa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: