Mossakowska Zofia - Dziesięć kroków od Calehm.pdf - ebook ciekawe - Thillian

ZOFIA

MOSSAKOWSKA

DZIESIĘĆ KROKÓW

OD CALEHM

-Jak się miewasz? - pyta starsza planeta młodszą przy okazji spo

tkania na orbicie - Wszystko u ciebie w porządku?

- Niestety nie. Mam homo sapiens - wzdycha młodsza.

- Och, nie martw się - odpowiada starsza planeta. - To minie.

Zofia Mossakowska

Kiedy przybyliśmy do Calehm, wydało mi się ono niemal zwy

czajnym miastem. Przyjechaliśmy pociągiem, dość nietypowo w cza

sach podróżowania samochodem, które ma to do siebie, że szylda

mi ze zmniejszającą się liczbą kilometrów przygotowuje jadącego

na spotkanie z nowym miejscem. Jednak tamtego jesiennego dnia

nie zastanawiałam się nad tym szczegółem. Nie czułam podniece

nia podczas podróży, dotarło ono do mnie dopiero później, wraz

z sykiem zatrzymującego się pociągu, w chwili zdejmowania z pół

ki dwóch czy trzech walizek, dopinania futra, sprawdzania torebki

i poszukiwania rękawiczek. Fala odgłosów wielkomiejskiego dworca

wprowadziła mnie w urlopowy nastrój, jakbym przyjechała odpo

cząć gdzieś w starej Europie, w której każdy zakątek dotrzeć moż

na tak ekstrawaganckim środkiem podróży jakim jest pociąg.

Wysiadając na błyszczącą posadzkę dworca byłam rozluźniona;

wydawał się zbyt ruchliwy i pełen zgiełku, bym mogła pojąć różni

cę między nim a wszystkimi innymi dworcami świata. Zresztą, czy

rzeczywiście mogłam to wtedy pojąć? Tak wielu ludzi przybywało

wówczas do Calehm, ludzi przypadkowych, na krótki czas zatrzy

manych w środku drogi, przejazdem w tym niezwykłym miejscu,

bez szans na zawarcie przyjaźni. Przyjaźni albo związku głębokiego

uzależenia, który trudno było wyobrazić sobie w czasie krótszym

niż wiele systematycznie mijających dni. Mnie się to w każdym razie

nie udało, pomimo całego bagażu doświadczeń i treningów w ob

serwacji. Ja, wtajemniczona w różnicowanie, interpretacje i opinie,

nie przeczuwałam wtedy niczego. Jednak nie mogło być inaczej,

ponieważ - dotarło to do mnie dużo później - nikt nie zrozumie

Calehm, jeśli ono samo nie daruje mu takiej szansy.

Na peronie rozejrzeliśmy się z ciekawością typową dla turystów,

Joachim sprawdził ilość bagaży, automatycznie wskazując palcem

na trzymaną przeze mnie podręczną kosmetyczkę, jakby zamiast

niej policzył moją osobę. Podświadomie rozglądaliśmy się za kimś,

kto odebrałby nas z peronu jak na lotniskach krajów, w których spę

dzaliśmy urlopy, odnajdując się dzięki transparentom z naszym na-

Mossakowska Zofia - Dziesięć kroków od Calehm.pdf