Mason Robert - Solo wojownik.pdf - ebook ciekawe - Thillian

Robert Mason

Solo Wojownik

Przekład: EWA MAŁGORZATA TURSKA

MAMA CROWN

WARSZAWA 1993

Dla Patience

Nr 20

Tytuł oryginału: WEAPON

Projekt graficzny okładki: Maciej Sadowski

ISBN 83-85467-20-3

Wydanie I Wydawnictwo MARBA CROWN LTD.

00-975 Warszawa 12, skr. poczt. 7

Dział Handlowy, Warszawa, ul. Dzwonkowa 52, tel. 46-73-47

Skład: „Polico-Art, Warszawa, ul. Jagiellońska 30 m. 11

Printed in Poland

(TT DRUK l OPRAWA f~^ Zakłady Graficzne w Gdańsku ^3) ul. Trzy Lipy 3, tel 32-57-69

Generał Clyde Haynes obserwował jacht żeglujący u wylotu zatoczki i zastanawiał się czy to

szpiedzy. Podniósł lornetkę do oczu. Goli szpiedzy? Na jego czerstwej twarzy pojawiły się

zmarszczki uśmiechu. Dwoje nagich szpiegów z dużymi cyckami.

Jedna z dziewczyn opalających się na dziobie zauważyła go i pomachała ręką. Cholera! Co ja bym

dał, żeby teraz tam być. Tyle czasu bez dupy!

Fala obmyła skalny występ i zmoczyła mu nogawki polowego munduru, ale Clyde nie zwrócił na

to uwagi. Dziewczyna leżąca obok uniosła się i obie machały rękami, śmiejąc się. Jedna z nich

wstała trzymając się za poręcz. Clyde chrząknął. Całkiem rozebrane i wcale się nie krępują. Gdzie

one były wtedy, kiedy ja byłem młody? Jacht zniknął za kokosowymi palmami okalającymi

zatoczkę.

Cholera! Clyde odwrócił się i zeskoczył ze skały. Biegnąc truchtem wzdłuż jaskrawobiałej plaży,

wyciągał szyję żeby jeszcze zobaczyć jacht. Ale zatoczka była zbyt wąska. Już nigdy go nie

zobaczył.

Amerykanki, mógłby przysiąc. To na pewno były amerykańskie biusty. Ale gdzie zatrzymują się

Amerykanki w tej części Kostaryki? Nie tutaj, to pewne. Tu nie ma nikogo. Może gdzieś dalej na

wybrzeżu, w jakiejś miejscowości wypoczynkowej.

Clyde zostawił za sobą zatoczkę i ścieżką prowadzącą w górę stromego przylądka Santa Elena

poszedł w stronę pałacyku. Kierownictwo programu wybrało właśnie ten odludny przylądek na

północno-zachodnim wybrzeżu Kostaryki, właśnie dlatego, że był odludny i łatwy do

zabezpieczenia.

Clyde spojrzał na szczyt wzgórza. Biały stiukowy pałacyk jarzył się na tle kobaltowego nieba.

Dach z czerwonej terakoty poprzecinany występami poddaszy wydawał się unosić ponad ścianami.

Cały pałacyk pałał blaskiem na grzbiecie ciemnozielonej fali tropikalnej roślinności. To szczęście,

że w ogóle były tu zabudowania. Właściciel, aktor filmowy, chętnie zgodził się go wynająć.

Chmara mew krążyła nad zwróconym ku morzu tarasem na piętrze.

Stuknęły obcasy. Clyde usłyszał „Dzień dobry, panie generale, zanim ujrzał żołnierza.

Odsalutował i zboczył ze ścieżki w stronę zamaskowanego wartownika.

- Po co to robisz? - spytał Clyde. - Jak będziesz tak stawać na baczność i salutować na warcie to się

możesz zmarnować.

- Tak jest, panie generale. Przepraszam.

- Nic się nie stało... - Clyde odczytał czarną naszywkę z nazwiskiem: „...szeregowy Sawyers. - Nie

chcesz chyba nabyć, synu, złych przyzwyczajeń. Pewnego dnia może zajmiesz się prawdziwą

żołnierką.

Mewy krążyły nad czerwoną płaszczyzną tarasu unosząc się w powiewach morskiej bryzy i z

krzykiem spadając w dół, by chwytać okruchy chleba, które Solo podrzucał im z fotela.

Bili Stewart, jeden z właścicieli Electron Dynamics i oficjalny najemca pałacyku, leżał prostopadle

do Solo z twarzą zwróconą ku plaży. Był wysoki, szczupły, jasnowłosy o jasnej karnacji,

wyglądający młodo jak na swoje czterdzieści pięć lat. Miał na sobie białe spodnie z bawełny,

elegancką hawajską koszulę i panamę. Chłodna bryza szeleściła w gałęziach palm, delikatnie

owiewając mu twarz i rozchylając koszulę. Patrzył jak Clyde wbiega ścieżką pod górę. Clyde,

pomyślał Bili, nie potrafi poruszać się w normalnym tempie. Jego krępe, twarde ciało wyrażało

witalność, Clyde był energiczny; głupi ale aktywny.

Gdy pięć lat temu Electron Dynamics rozpoczął badania na zlecenie DARPA - Agencji d/s

Zaawansowanych Obronnych

Projektów Badawczych - firma urosła do rangi jednego z głównych producentów uzbrojenia. Bili,

wspaniały inżynier, stał się też bogaty. Nie miał wiele czasu ma korzystanie z domu, który kupił w

Melbourne Beach. Próby wylegiwania się na słońcu

- mimo, że takiej przyjemności jego skóra nie znosiła - przychodziły mu z łatwością i wydawały się

właściwym dla multi-milionera sposobem spędzania czasu w kosztownej nadmorskiej posiadłości.

W letnie dni na Florydzie nie było chłodnej bryzy.

Bili uśmiechał się. Chłodne powietrze Kostaryki było cudownym balsamem dla jego rozgrzanej

skóry, nadymało nogawki spodni i luźną koszulę. Odwrócił głowę w kierunku mew.

Widział tylko tył krzesła, na którym siedział Solo. Kulka chleba poszybowała w górę. Po

hałaśliwym powietrznym pojedynku reszta mew rzuciła się w pościg za zwycięzcą.

- Żarłoczne dranie - powiedział Bili.

- To dla nich zabawa - odrzekł Solo. Bili uśmiechał się. Panama na głowie Solo obracała się za

mewami jak słomiana antena radarowa.

- Jesteś przygotowany na jutro? - spytał Bili.

- Nie mogę się doczekać. - Solo podrzucił w górę kolejną kulkę chleba.

Bili uśmiechnął się. Wreszcie... Postęp... - Mnóstwo ludzi chce się dowiedzieć, co z tego wyniknie.

To dla ciebie duża szansa.

- I dla ciebie, Bili.

- Owszem. I dla mnie. - Bili patrzył jak Clyde przebiega pod tarasem. - Ale jeżeli ty spieprzysz, to

ja będę miał gówno.

- Jestem gotowy. Potrafię tłuc komunistów najlepiej ze wszystkich - odrzekł Solo dziwnym,

bezbarwnym głosem.

- Smukła, nerwowa maszyna bojowa. Lorenzo może już się pożegnać z życiem.

Bili skrzywił się. Wszyscy chcieli to właśnie usłyszeć, ale Solo mówił jak papuga, bez wyrazu i

przekonania.

- To jest to! - podczas gdy Solo mówił, na taras wszedł Clyde. Białe zęby lśniły na tle opalonej

twarzy. - Wiesz jak gadać do naszego chłopaka, co, Bili?

- Rozwiązujemy pewne zagadnienia moralne, Clyde. Solo miał w pewnych sprawach wątpliwości,

ale już to załatwiliśmy. Tak przynajmniej sądzę.

- Zagadnienia moralne? - Brwi Clyde’a zbliżyły się do linii krótko ostrzyżonych, siwiejących

włosów. Podszedł do Solo.

- Ma cię obchodzić tylko tyle, że jesteś żołnierzem. Amerykańskim żołnierzem. I że walczymy o

nasze cholerne życie.

Bili przymknął oczy. Już dość...

Clyde ciągnął dalej: - Bywało ciężko, ale przecież wygrywamy, chłopie. Wlaliśmy im w Korei i

Wietnamie, przypiep-rzyliśmy im w Chile, Salwadorze, Gwatemali. A teraz wlejemy im w

Nikaragui. Z takimi jak ty - Clyde uśmiechnął się szeroko.

- Z takimi jak ty, i podobnymi, damy im w dupę.

- Damy w dupę! - odparł Solo podrzucając kolejną kulkę chleba.

Clyde zaśmiał się i zerknął na mewy a potem na posadzkę tarasu. Skrzywił się. - No, Solo, może

już z tym skończysz. Wszystko wypaskudzone ptasim gównem!

- Nie znoszę ptasich gówien! - odparł Solo.

Clyde odwrócił głowę i usiadł obok Billa. - Powiedz, Bili, co się dzieje z naszym chłopakiem?

Nigdy jeszcze nie był taki zgodny.

- Powiem ci potem - odparł Bili patrząc w stronę Solo.

- Dobra, potem. - Clyde zerknął na morze przez białą drewnianą balustradę. Widziałeś, Bili, to co

przepływało tędy kilka minut temu?

- Jacht?

- Nie jacht, ...na tym jachcie! Dwie gołe panienki. Jak to dawno było? Miesiąc?

- Trzy tygodnie - odparł Bili. - Nie widziałem żadnych dziewczyn. Za daleko.

- O Boże, człowieku! - Clyde chwycił lornetkę. - Powinieneś mieć ją zawsze pod ręką. Skąd wiesz

co można wypatrzyć. A ty, Solo, widziałeś - Clyde odwrócił się - te cycki? - Mówił do oparcia

pustego fotela. Solo zniknął. - Gdzie on się, do cholery, podział ?

- Pewnie poszedł pouczyć się przed akcją - odparł Bili.

- Szybki jest, co? I cichy - rzekł Clyde. - Ich nic nie powstrzyma.

- Obawiam się, że masz rację - odparł Bili.

deszczu docierał do ziemi szybciej niż krople. Pekari buszujący w ściółce podniósł głowę i

zmarszczył ryj. Skradający się jaguar zamarł w bezruchu, obserwując jak jego ofiara bada

otaczające ją zapachy.

Krople przenikały przez górne warstwy tropikalnej roślinności i dwieście, trzysta stóp niżej

rozpryskiwały się tworząc mgiełkę. Biały tuman snuł się na tle mrocznych cieni. Pekari znów

zanurzył ryj w ziemi.

Ukryty wśród korzeni matapalo, zwiastun przeznaczenia poruszył ogonem i podkradł się jeszcze

bliżej.

Pekari wrył się głęboko w butwiejącą ściółkę. Jaguar podpełzł jeszcze kilka cali. Gdy pekari

przerwał na chwilę, by się rozejrzeć, kot znieruchomiał.

Na skraju pola widzenia jaguara coś się poruszyło. Zerknął. Nic. Powąchał powietrze.

Zaniepokojony, zerkając z ukosa, trwał w zasadzce.

- Wspaniały obraz. Z odległości dziesięciu mil - powiedział Bili. Ubrany w jeszcze jedną ze swej

kolekcji krzykliwych hawajskich koszul, siedział przed monitorem w pokoju kontrolnym. Źle

dopasowane długie zasłony i rozczapierzony kryształowy kandelabr to wszystko, co pozostało z

jadalni na pierwszym piętrze. Wypełniona komputerami, monitorami i ludźmi obsługi wyglądała

teraz jak miniaturowy Oś-

rodek Kontroli Lotów w Centrum Kosmicznym Johnso-na.

- Tak, to niezwykłe - powiedział Clyde ziewając. Jako wojskowy wicedyrektor programu Clyde nie

interesował się szczegółami technicznymi. Nie rozumiał, w jaki sposób Bili to osiągnął, i wcale nie

chciał się dowiedzieć. Dla Clyde’a liczył się wynik.

Obraz podkradającego się jaguara powiększał się w miarę tego, jak Solo ogniskował obiektyw na

jego pysku.

- O co chodzi z tym jaguarem? Co z misją?

- Misja. - Obaj mężczyźni spojrzeli zaskoczeni na monitor. Głos Solo wydobywający się z głośnika

był ponury, mechaniczny, elektroniczny.

- Tak - potwierdził Bili.

Gdy Solo z powrotem panoramował obraz, kot bezszelestnie rzucił się przez liście. Świnka

odwróciła się, upuszczając łodygę hymenium, i wydała z siebie wrzask grozy. Z głośnika dobiegł

metaliczny kwik. Solo zrobił najazd na jaguara potrząsającego swą ofiarą. Krew tryskała z

poszarpanych ran i ściekała po kłach jaguara na ziemię.

- Obrzydliwe.

- Co tam, Clyde. On ogląda wszystko. Dobry znak - powiedział Bili.

Kot ruszył gwałtownie w bok, odciągając swoją ofiarę.

Na monitorze pojawiła się w wielkim powiększeniu kropla krwi zwisającej z poszarpanej krawędzi

liścia.

- Misja - łagodnie przypomniał Bili.

- Co to ma być? - Clyde był rozdrażniony - Mamy przecież, do cholery, kogoś zabijać!

- Misja. - Ten sam odległy, bezduszny głos potwierdził w głośniku. Jednak na ekranie monitora

nadal widać było kroplę krwi. Kropla wydłużała się zniekształcając odbijający się w niej świat, aż

wreszcie oderwała się od liścia.

Obraz na monitorze zmienił się gwałtownie.

Wilgotny liść przylgnął do obiektywu. Czekali, mrugając oczami, aż Solo go odklei, lecz robot

pozwolił mu zsunąć się powoli z oka. Ruszył dalej, skradając się jak jaguar przez mokre listowie.

Bili mrugnął instynktownie, zdjął stereoskopowe okulary i przetarł oczy. Wydawało mu się, że liść

spływał po jego własnym oku. Dzięki okularom był tam, gdzie Solo, był w nim. Nałożył znów

okulary. Zerknął na monitor. Przez gęstą roślinność dżungli robot dostrzegł swój cel oddalony o

dziesięć mil.

W rejonie akcji, na małej polance w dżungli, w prześwitach między liśćmi widać było kaprala

Lorenzo. Czujny, skupiony reagował na każdy dźwięk. Kapral Lorenzo był celem. Miał też zadanie

jako pierwszy dostrzec robota, zanim ten zobaczy jego.

Solo pochylił głowę i na ekranie pojawiła się jego ręka. Czarny plastyk oklejony był mokrymi

liśćmi i pokryty warstwami pajęczyny. Kropelki wody ściekały po źdźbłach. Robot zaczął odpinać

przyczepiony do pasa pistolet Ruger.

Bili poczuł ściskanie w gardle, widząc, jak Solo podnosi pistolet i rozkłada kolbę. Kapral Lorenzo

patrzył prosto na Solo. Robot zamarł. Lorenzo nie widział go. Nerwowo poruszył głową na głośny

wrzask tukana. Robot odetchnął i nakierował linie celownika teleskopowego na skroń Lorenza.

- Już go ma - powiedział ktoś w tyle pokoju kontrolnego.

Sąsiadujące ze sobą na monitorze obrazy pokazywały to, co Solo widział każdym okiem. Lewy

obraz ukazywał czarną, plastikową rękę oblepioną pajęczyną i źdźbłami, trzymającą Rugera z

poczernionej nierdzewnej stali, wycelowanego w gąszcz palm. Obserwatorzy w pokoju kontrolnym

widzieli przedzierającego się przez zarośla Lorenza. Prawy obraz pokazywał go na zbliżeniu,

spoconego, strzelającego wokół wzrokiem. Linie celownika przeniosły się na część głowy

pomiędzy uchem i okiem. Jak doświadczony snajper, robot patrzył nie mrugając powiekami. Nie

mógł przecież mrugać.

Oba obrazy stały się zbyt różne, by okulary stereoskopowe mogły je scalić. Bili zdjął okulary i

przenosił wzrok raz na jeden, raz na drugi obraz. Przez cały czas gdy Lorenzo poruszał się po

polanie, celownik śledził bezbłędnie jego ruchy, nigdy nie tracąc jego głowy z pola widzenia. Do

robota należała decyzja kiedy oddać strzał.

Pistolet spoczywał swobodnie w lewej ręce Solo. Nagle przyfrunęła ważka i usiadła mu na kciuku.

Celownik nadal bezbłędnie podążał za ruchami kaprala.

Lewe oko Solo pokazywało teraz powiększony obraz owada. Ważka przechylała głowę, gdy

obiektyw kamery poruszał się pokazując zbliżenie. Lewy ekran na monitorze w pokoju kontrolnym

wypełnił się obrazem połyskliwej głowy ważki. Prawy pokazywał kaprala Lorenzo śledzonego

celownikiem dalekonośnego pistoletu.

- Czemu nie strzela, do diabła? - spytał Clyde.

Bili odwrócił się do niego i wyszeptał: - Strzeli. Ale nigdy przedtem nie widział ważki. - Szybko

przeniósł wzrok na monitor.

- Cieszy mnie to jak cholera - Clyde wymamrotał.

Ważka muskała się, przecierała tysiąc swoich oczu, czasami rozglądając się wokół i zupełnie nie

reagując na pochylającą się nad nią bezkształtną, czarną twarz. Lorenzo zniknął z monitora. Solo

opuścił pistolet. Ważka rozsiadła się wygodnie na kciuku robota i spoglądała na Billa z obu części

monitora.

Publiczność w pokoju kontrolnym zaszemrała.

Bili powoli pokręcił głową.

Widzieli, jak Lorenzo zbliża się przez zarośla. Robot na nic nie zwracał uwagi. Lorenzo już go

dostrzegł.

- Coś tam się z nim porobiło? - spytał generał.

- Tak jakby... - cicho odrzekł Bili.

Twarz kaprala Lorenzo rosła za obrazem muskającej się ważki. Jego głos rozległ się w głośnikach:

- Ale masz tu fajnego robaczka, Solo!

Mason Robert - Solo wojownik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: