Paweł i Gaweł.doc

Paweł i Gaweł

Paweł i Gaweł w jednym stali domu -
Paweł na górze, a Gaweł na dole;
Paweł spokojny, nie śmiecił nikomu,
Gaweł najdziksze wymyślał swawole.

Ciągle wyrzucał bez opamiętania:
gazety, puszki, butelki, ubrania,
szmaty, plastiki i od chleba skórki;
W podwórzu jego rosły śmieci górki.

Znosił to Paweł, nareszcie nie może -
schodzi do Gawła i prosi w pokorze:
"Zmiłuj się Waćpan, zabierz te śmieci,
wszak źle to wpływa na nasze dzieci".

A na to Gaweł: "Wolnoć Bartoszu w swoim koszu!"

Nic nie rzekł Paweł, nie stracił rezonu -
wrócił do siebie i cisnął z balkonu,
co miał pod ręką - przeróżne odpadki
na ukwiecone u Gawła rabatki.

Nazajutrz Gaweł, jeszcze o poranku,
wychyla głowę przez okno na ganku.
Patrzy zdziwiony i oczom nie wierzy,
nie wie co myśleć, co czynić należy.

Zerwał się raptem i pędzi na górę,
z trudem skrywając całą swą furię.
Szarpnął za klamkę - drzwi ustąpiły,
wszedł więc do Pawła, krzycząc z całej siły:
"Słuchaj sąsiedzie - to lekka przesada,
że fura śmieci w mój ogródek wpada!

A Paweł na to: "Wolnoć Bartoszu w swoim koszu!"

Pomnijże Waćpan, coś mi pierwej bąknął,
gdy cię prosiłem, byś swe śmieci sprzątnął?
Z tego, coś robił, pojąłem mopanku,
że nie obchodzi cię, co słychać w świecie -
więc wszystko jedno, gdzie znajdą się śmiecie:
Czy na podwórzu, czy przy Waści ganku!
Z tej to powiastki morał w tym sposobie:
Nim coś wyrzucisz - podrap się po głowie !