DYKTATURA RELATYWIZMU_Roberto de Mattei.pdf

DYKTATURA RELATYWIZMU

Autor Roberto de Mattei

Wydawnictwo PROHIBITA

SPIS TREŚCI

WPROWADZENIE 7

ROZDZIAŁ I SEKULARYZACJA I ODPOWIEDZIALNOŚĆ CHRZEŚCIJAN 11

ROZDZIAŁ II DYKTATURA RELATYWIZMU 23

1. Wartości nie podlegające dyskusji: życie, rodzina, edukacja 23

2. Podstawy prawa naturalnego 25

3. Kolejne etapy postępującej rewolucji: przejście od prawa naturalnego do

praw nowoczesnych 27

4. Paradygmat postmodernistyczny: prawa reprodukcyjne 29

5. Rola lobbies w kreowaniu konsensusu 32

6. Organizacja Narodów Zjednoczonych i Unia Europejska: podmioty polityczne

czy laboratoria ideologiczne? 34

7. Od nadrzędności prawa naturalnego do dyktatury relatywizmu

ROZDZIAŁ III RELATYWIZM INSTYTUCJI MIĘDZYNARODOWYCH 49

1. Święte Cesarstwo Rzymskie (800-1806) 49

2. Od Ligi Narodów do Organizacji Narodów Zjednoczonych 53

3. ONZ jako wylęgarnia ideologii 57

4. Stare i nowe prawa 60

5. Prawo naturalne jako antidotum na współczesny relatywizm 64

ROZDZIAŁ IV LAICYZM I RELIGIA Z PERSPEKTYWY EUROPY 69

ROZDZIAŁ V WOLNOŚCI ZAGWARANTOWANE 83 ROZDZIAŁ VI

WOLNOŚĆ A LIBERALIZM 97 ROZDZIAŁ VII DZIESIĘĆ TEZ NA TEMAT

RELIGII I SPOŁECZEŃSTWA 115

1. Kościół i społeczeństwo tworzą jedność na podobieństwo ciała i duszy 115

2. Misja Kościoła ma charakter nadprzyrodzony, ale jej efekty widać w

wymiarze ziemskim i społecznym 116

4. Przeciwieństwem chrystianizacji jest sekularyzacja społeczeństwa 117

5. Gdyby Kościół nie chrystianizował świata, ten zeświecczyłby Kościół 118

6. Między chrześcijaństwem a sekularyzmem istnieje antagonizm nie do

pokonania 119

7. Chrześcijaństwo jest religią, którą człowiek wybiera w wyniku wewnętrznej

decyzji; nie może być narzucane siłą 120

8. Chrześcijanie mają obowiązek obrony cywilizacji wyrosłej z ducha

Ewangelii 121

9. U podstaw każdego społeczeństwa winno leżeć poszanowanie dla prawa

naturalnego 122

10. „Odnowienie wszystkiego w Chrystusie" (Ef 1,10) to cel, do którego

powinien dążyć każdy chrześcijanin

123

POSŁOWIE — Sławomir Skiba 126

SYLWETKA AUTORA

130

WPROWADZENIE

Jestem głęboko przekonany, że wielka debata tocząca się we współczesnym świecie, nie

jest ze swej natury polityczna czy ekonomiczna, ale dotyczy kwestii kulturowych i moralnych,

a w swej najgłębszej istocie przede wszystkim religijnych. Dotyka ona bowiem konfliktu

między dwiema wizjami świata: tą, która wierzy w istnienie wartości niezmiennych,

wpisanych przez Boga w naturę człowieka, oraz tą, która utrzymuje, że nic nie jest stabilne

oraz trwałe, lecz wszystko jest względne i zależy od czasów, miejsc i okoliczności.

Jeśli przyjmie się, że nie istnieją wartości absolutne i prawa obiektywne, życie ludzkie

zostaje tym samym zredukowane do spazmatycznego poszukiwania przyjemności w

egoistycznej satysfakcji, wypływającej z instynktów i potrzeb subiektywnych, niesłusznie

uważanych za nowe prawa. Chęć władzy żywiona przez

jednostki i grupy staje się jedynym prawem społeczeństwa, stąd Benedykt XVI twierdzi:

„Dyktatura relatywizmu [...] niczego nie uznaje za ostateczne i jako jedyną miarę rzeczy

pozostawia tylko własne ja i jego zachcianki" 1 .

Uzyskanie przez jednostkę wolności absolutnej i nieskrępowanej żadnym prawem

zmienia się nieuchronnie w żelazną dyktaturę, gorszą od każdej innej tyranii w historii. Jest

to zatem, jak pisał już w dziewiętnastym stuleciu Donoso Cortes, przewidując, jakie będą

konsekwencje utraty wartości religijnych, „legalizacja despotyzmu, największego i najbardziej

absolutnego, jaki kiedykolwiek istniał w dziejach ludzkości" * .

Aby skutecznie przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu, niezbędne jest odkrycie na

nowo, czym jest prawo Boże i naturalne, które stanowi prawdziwy fundament cywilizacji

chrześcijańskiej, w swej ostatecznej formie ucieleśnionej w Europie doby średniowiecza,

skąd rozprzestrzeniła się na cały świat. Chrześcijańskie korzenie społeczności ludzkiej są w

tym aspekcie nie tylko doświadczeniem historycznym, ale także duchowym, ponieważ mają

charakter konstytutywny dla zbiorowości, tak jak dla duszy tchnienie w nią życia przez

Łaskę. W obu zaś przypadkach źródło, z którego bierze swój początek istnienie, stanowi

Jezus Chrystus, „kamień węgielny" społeczeństwa i historii (Ap 4,11).

Podstawą poniższych prostych refleksji, którymi chcę się podzielić z Czytelnikami, są

teksty moich wystąpień z ostatnich dwóch lat, pochodzące z rozma-

itych miejsc i wygłoszone wobec różnych audytoriów. Chciałbym, na ile to możliwe, poprzez

tę książkę wpisać się w nurt Philosaphiaperennis, zebranej w Magisterium Kościoła, ale

obecnej także w pracach wielkich doktorów kontrrewolucji XIX i XX wieku, w szczególności

zaś prof. Plinio Correa de OHveira (1908-1995)" 2 , którego pamięci poświęcam moją pracę.

IKard. Joseph Ratzinger, homilia wygłoszona podczas mszy św. Pro eligendo Romano Pontífice, Rzym, 18

kwietnia 2005 r. 'Juan Donoso Cortés (1809-1853) - hiszp. pisarz i dyplomata, poseł w Berlinie (1848-1849),

wybitny przedstawiciel konserwatyzmu; autor Eseju o katolicyzmie, liberalizmie i socjalizmie (1851), w którym

dowodzi niemożności rozwiązania problemu ludzkiego przeznaczenia przez

humanistyczne systemy filozoficzne i podkreśla zależność społecznego i politycznego zbawienia ludzkości

od Kościoła katolickiego (przyp. red.).

* Plinio Correa de Oliveira (1908-1995) — brazyl. pisarz, historyk, działacz katolicki; założyciel apostolatu

świeckich (1960) - Stowarzyszenia Obrony Tradycji, Rodziny i Własności; odznaczony przez polskiego

premiera rządu emigracyjnego Augusta Zaleskiego orderem Polonia Restituta (przyp. red.).

2 Jego życia i dzieła dotyczy moja inna książka, Krzyżowiec XX wieku. Plinio Correa de Oliveira [książka

ukazała się nakładem Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej im. ks. Piotra Skargi w 2004 roku (przyp.

red.)].

ROZDZIAŁ I

SEKULARYZACJA

I ODPOWIEDZIALNOŚĆ CHRZEŚCIJAN

W swoich rozważaniach chciałbym, wychodząc od doświadczenia historyka

analizującego czasy współczesne, skupić się na zjawisku „dyktatury relatywizmu", które

w ten właśnie sposób określił kardynał Ratzinger w homilii podczas mszy Pro eligendo

Romano Pontifice 18 kwietnia 2005 roku.

Chrześcijaństwo narodziło się jako doktryna oparta na prawdzie absolutnej. Nasz

Pan powiedział do apostołów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu

stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie

potępiony" (Mk 16,16) * . Misja, którą Jezus powierzył apostołom i ich następcom, polega

na przekazywaniu integralnego przesłania o prawdzie i zbawieniu: „Kto uwierzy, będzie

zbawiony; kto nie uwierzy, będzie potępiony".

Przesłanie to ze swej natury powinno być głoszone metodami pokojowymi, w relacji

człowiek — człowiek, ponieważ samo chrześcijaństwo jest religią, która odwołuje się do

ludzkiego wnętrza i sumienia i nie może być narzucana siłą. „Nikt nie powinien być siłą

zmuszony, by wierzyć" 1 . A zatem, jak podkreśla św. Augustyn, nie wolno do wiary

zmuszać, ponieważ wiara jest aktem wolnej woli. Takie zresztą zawsze było nauczanie

Kościoła.

W pierwszych wiekach ery chrześcijańskiej uczniowie Jezusa Chrystusa nie korzystali

ze wsparcia legionów rzymskich przy głoszeniu Ewangelii, wręcz przeciwnie: stali w

opozycji do władzy cesarskiej i głosili wiarę swoim słowem, przykładem, wreszcie

męczeństwem. Gdy już upadł kult bóstw pogańskich, filozofia ewangeliczna

zatriumfowała w społeczeństwie, które zaczęło się określać jako „Christianitas", stając

się pierwszą w dziejach ludzkich zbiorowością poddaną dwóm odrębnym rodzajom

władzy: religijnej i politycznej. Chrześcijaństwo całkowicie przemieniło zwyczaje i

stosunki społeczne, dokonało transformacji ludzkiej mentalności, co znalazło swój

wyraz w prawach i instytucjach średniowiecznego świata.

Ewangelizacja jest działaniem skierowanym ku wnętrzu człowieka i odwołuje się do

głębi serca, a za pośrednictwem jednostek kształtuje całe społeczeństwo. Przykazanie

„Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego" (Mt 22,39) uwypukla tę prawdę w

odniesieniu do człowieka. Tenże człowiek, jako istota z natury społeczna, jest powołany

do miłowania tych,

którzy go otaczają, a także dzielenia się z nimi dobrami, przede wszystkim duchowymi,

które posiada, jak również ideałami, które wyznaje. Ponadto, nakaz Pana, który polecił

zanieść Ewangelię wszystkim narodom (Mt 28,19), oznacza, że to działanie musi być

ukierunkowane nie tylko na pojedyncze dusze, ale na wszystkie narody ziemi.

Świat i społeczność ludzka mogą z jednej strony przyjąć przesłanie chrześcijaństwa,

ale mogą je również odrzucić. W obliczu Prawdy zawartej w Ewangelii, która zaczęła

zdobywać coraz szersze połacie kuli ziemskiej, odpowiedzią imperium rzymskiego,

które udzielało gościny w Panteonie — kierując się przy tym absolutnym relatywizmem

— wszelkim istniejącym kultom, musiało być prześladowanie rodzącego się Kościoła,

czego nie stosowało wobec żadnej z licznych sekt, jakie w owych czasach działały.

Nie mam tu na myśli wyłącznie stosowania przemocy oraz krwi przelanej na arenach

cyrkowych i miejscach kaźni. Te prześladowania to również usuwanie chrześcijan z

wojska i urzędów, zakaz nauczania w szkołach, wreszcie odbieranie szlachectwa

wszystkim, którzy przyjęli nową wiarę. To nie tylko czasy Nerona i Dioklecjana, ale

także okresy postrzegane jako pozornie przyjazne chrześcijaństwu, jak na przykład

odznaczająca się synkretyzmem epoka Sewerów 2 .

Historyk Franz Cumont doszukuje się źródeł tego niesamowitego zjawiska, jakim był

rzymski relatywizm religijny, właśnie w czasach Sewerów: „Wszelkie odmiany

pogaństwa przenikały się, upadały, a na ich miej-

sce przychodziły nowe, podczas gdy monoteizm był charakterystyczny wyłącznie dla

Żydów, a chrześcijaństwo coraz bardziej umacniało swoją pozycję i prawowierność,

osłabiając zarazem wpływy chaotycznych ze swej natury urojeń gnostyckich i

pogańskich. Setki rozmaitych prądów próbowały przyciągnąć do siebie ludzkie dusze,

zwłaszcza te wahające się, podobnie jak setki przepowiedni zwodziło sumienia na

manowce. Zwróćmy uwagę, że także we współczesnej Europie nie brakuje wierzących,

którzy porzucają Kościoły chrześcijańskie, by oddawać cześć Allahowi lub Brahmie,

trzymać się nakazów Konfucjusza albo Buddy czy przyjąć ideały szintoizmu; stanowi to

świadectwo wielkiego bezładu, w jakim tkwi współczesne człowieczeństwo, w którym

arabscy mułłowie, chińscy mędrcy, japońscy bonzowie, la- mowie tybetańscy i hinduscy

bramini głoszą jednocześnie fatalizm i predestynację, kult przodków i zarazem

oddawanie czci istotom wyższym, pesymizm i wyzwolenie poprzez całkowitą

destrukcję; wszyscy ci kapłani wznoszą w naszych miastach świątynie o egzotycznej

architekturze i celebrują w nich swoje różnorodne rytuały. Wizja absolutnego

relatywizmu staje się coraz bardziej realna i dokładnie przypomina obraz religijnego

zamętu, charakterystycznego dla czasów przedkonstantyńskich" 3 .

W świecie pogańskim dominowała religia państwowa, pozbawiona dogmatów i

doktryny dotyczącej moralności, którą władza traktowała jako coś zupełnie

zewnętrznego. Chrześcijanie, będący wyznawcami religii

odwołującej się do ludzkiego wnętrza, serca i sumienia, ale jednocześnie opartej na

Prawdzie obiektywnej, odmawiali uczestnictwa w takim zewnętrznym kulcie,

przejawiającym się wyłącznie w paleniu kadzideł przed posągami rozmaitych bożków.

Podstawą zatem ich potępiania i skazywania nie były jakieś rozliczne przestępstwa, ale

samo wyznawanie chrześcijaństwa, nomen ipsum.

Taki wybór życiowy, oznaczający jedność myśli i czynów oraz miłość do Prawdy, nie

mógł być zatem przez władze hołdujące zasadzie religijnego synkretyzmu postrzegany

jako coś innego niż niebezpieczna bez- kompromisowość i forma fanatyzmu.

Odnajdujemy w tej postawie odległą zapowiedź współczesnej formuły: nie ma tolerancji

dla wrogów tolerancji. Takiej reprymendy udzielił Wolter męczennikom w swoim

słynnym Traktacie o tolerancji (1756).

Wolter, który z jednej strony rzuca kalumnie na męczenników, a z drugiej nie ukrywa

współczucia dla ich cierpień, pisze: „Jest rzeczą niewiarygodną, aby kiedykolwiek za

cesarzy toczono śledztwa przeciwko chrześcijanom, to znaczy, aby ktoś przychodził i

przesłuchiwał ich w sprawach wiary. W tej mierze nie niepokojono nigdy ani Żyda, ani

Syryjczyka, ani Egipcjanina, ani bardów, ani druidów, ani filozofów. Męczennicy więc to

byli ci, którzy powstawali przeciwko fałszywym bogom. Nie wierzyć w nich było sprawą

wielkiej mądrości, wielkiej pobożności, ale jeżeli w końcu, nie poprzestając na wielbieniu

Boga w duchu i w prawdzie, męczennicy unosili się gwałtownie przeciwko przyjętemu

kultowi, jak-

kolwiek był on niedorzeczny, musimy przyznać, że to oni sami byli nietolerancyjni" 4 .

Według Woltera należy zatem bezwzględnie tolerować wszelkie kulty i

światopoglądy, poza samą „nietolerancją". „Koniecznym jest - jak dodaje w swoim

Traktacie — by ludzie, którzy chcą być tolerancyjni, zaczęli przede wszystkim od nie

bycia fanatykami" 5 . Podniesiona do rangi dogmatu, tolerancja przypisuje tę samą

wartość prawdzie i błędowi, jako obiektywnym przejawom sumienia, oraz w równym

stopniu ideologicznemu relatywizmowi, beztroskiemu ekumenizmowi i radykalnemu

sceptycyzmowi. Każdemu, kto wyznaje jakąś prawdę absolutną, jakakolwiek by ona

była, przypina się łatkę fanatyka, integrysty i fundamentalisty. Była to część doktryny

Woltera, która ponownie objawia się w zsekularyzowanym społeczeństwie

postchrześcijańskim.

„Wyznawanie jasno określonej wiary, zgodnej z Credo Kościoła — podkreśla

kardynał Ratzinger we wspomnianej homilii z 18 kwietnia 2005 roku — jest często

określane jako fundamentalizm. Natomiast relatywizm, to znaczy poddawanie się

«każdemu powiewowi nauki», jawi się jako jedyna postawa godna współczesnej epoki.

Tworzy się swoista dyktatura relatywizmu, który niczego nie uznaje za ostateczne i jako

jedyną miarę rzeczy pozostawia tylko własne ja i jego zachcianki".

Nietolerancja w stosunku do chrześcijan wyraża się dziś poprzez profanację

kościołów i miejsc kultu oraz pogardę wobec symboli i obiektów religijnych,

takich jak krzyż, wreszcie w atakach słownych i groźbach wobec duchownych i

świeckich; obraża się ich na wiele sposobów: za pośrednictwem książek, filmów,

piosenek, reklam oraz stron internetowych.

W pewnym mieście europejskim wystawiono spektakl z udziałem włoskiego komika

Leo Bassiego, który ubrany w szaty imitujące strój papieża Benedykta XVI rzucał w

kierunku publiczności prezerwatywami, „by odpokutować winy Kościoła". W tym

samym mieście piosenkarz Javier Krahe wystąpił w wideoklipie w którym uczy, „jak

należy gotować krucyfiks, smarując go słoniną, wstawiając go do pieca na trzy dni i

czekając, aż będzie gotowy" 6 . Zupełnie zaś niedawno, bo 17 maja 2007 roku, ulicami

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: