Karol May

Wyścig z czasem

Cykl: Leśna różyczka tom 11

Das Waldröschen oder die Verfolgung rund um die Erde XI

Audiencja

Gdy przybył do stolicy wynajął dorożkę i kazał się zawieźć do hotelu magdeburskiego, gdyż bał się ponownego zbiegowiska, dotarłszy do hotelu zawołał portiera:

— Czy to jest hotel magdeburski?

— Tak.

— Dostanę tutaj pokój?

Portier, który przyglądał się przybyszowi ze zdziwieniem rzekł:

— Pan jest obcokrajowcem?

— Tak.

— A ma pan paszport?

— Mam.

— To proszę.

Poprowadził go przez podwórze na tył hotelu i tam otwarł jakieś drzwi.

— Proszę do środka.

Sępi Dziób wszedł do środka i oglądnął wnętrze. Był to ciemny, zadymiony pokój pełen rupieci i starej odzieży. Kilku mężczyzn siedziało przy brudnym stole, na którym stały pełne kieliszki.

— Do stu piorunów! Co to za dziura? — spytał.

— Pokój dla służby.

— Zamawiałem pokój dla służby czy osobny?

— Zamawiał pan tylko pokój, a myślę, że ten jest stosowny, chyba może życzy pan sobie coś lepszego?

— Naturalnie.

— A w jakiej cenie?

— To nie ma znaczenia, byle tylko był wygodny.

Portier zrobił drwiącą minę lecz z głębokim ukłonem rzekł:

— Proszę pójść za mną.

Poprowadził go głównymi schodami. Zaraz na pierwszym piętrze były otwarte drzwi do wygodnie urządzonego pokoju, można było zobaczyć wielki, elegancko urządzony salonik, a po prawej stronie sypialnię.

— Czy to panu wystarczy? — spytał portier drwiącym głosem, sądząc, że gość cofnie się przerażony.

Jednak pomylił się, gdyż przybysz spojrzał obojętnie i powiedział:

— No, pałac to to nie jest, ale.., może wystarczy.

To zezłościło portiera, więc rozdrażniony powiedział:

— W tym pokoju mieszkał sam hrabia Waldsetten i to przez dwa dni.

— Dziwne, ja zatrzymam to mieszkanie tymczasowo. Portier przeraził się nie na żarty, a  jeżeli ten dziwoląg naprawdę się tutaj rozlokuje, a potem nie będzie miał czym zapłacić za pobyt.

— Ten apartament kosztuje pięć talarów za dobę — zawołał szybko.

— To jest mi obojętne.

— Bez jedzenia.

— Wszystko jedno.

— I bez oświetlenia.

— Dobrze.

W tej chwili zjawiła się pokojówka. Była to znajoma Roberta.

— Proszę o dokumenty — powiedział portier.

— Do pioruna, czy to takie pilne? — spytał Sępi Dziób.

— Takie są przepisy.

— To nie hotel, tylko jakaś knajpa, skoro nawet książki meldunkowej nie macie dla gości.

— Mamy, może ją pan zaraz dostać.

— No to proszę ją przynieść, ale najpierw proszę mi powiedzieć, czy przypadkiem nie zna pan kapitana huzarów, Roberta Helmera?

— Nie.

— Czyli, że jeszcze nie przyjechał.

— Nic mi o tym nie wiadomo.

W tej chwili do rozmowy wmieszała się pokojówka i rzekła:

— Ja bardzo dobrze znam pana kapitana.

— Tak?

— Ja pochodzę z tych samych co on okolic.

— Mieliśmy się dzisiaj tutaj spotkać — rzekł Sępi Dziób.

— To zapewne niedługo przybędzie. Czy mam dla niego zarezerwować pokój?

— O tym nie wspominał, ale… — przerwał a zwracając się do portiera powiedział: — Czego pan tu jeszcze stoi? Czy przypadkiem nie miał pan przynieść książki meldunkowej?

— Natychmiast, proszę pana — odparł kelner już innym tonem. — Czy pan jeszcze coś rozkaże?

— Coś do jedzenia.

— Śniadanie? Zaraz przyniosę spis potraw.

— To zbyteczne, proszę mi przynieść dobre śniadanie. Z czego się będzie składało jest mi obojętne.

Kelner oddalił się. Sępi Dziób porozkładał swe bagaże, a zwracając się do pokojówki spytał:

— Pochodzi więc pani z Moguncji?

— Tak.

— To pani też jest tutaj obca?

— Nie, już kilka lat jestem w Berlinie.

— Widziała już pani kiedyś Bismarcka?

— Widziałam.

— Proszę mi go opisać.

Spojrzała na niego ze dziwieniem.

— Czy pan się może do niego wybiera? — spytała.

— Tak moja panno.

— O to raczej będzie trudne, trzeba się najpierw zameldować w ministerstwie.

— Głupstwo, tyle zachodów nie będę robił.

Opisała mu drogę do ministerstwa, tymczasem zjawił się portier z księgą i śniadaniem.

Sępi Dziób wpisał się do książki i zabrał do śniadania. Służba się oddaliła. Kiedy po chwili portier zjawił się ponownie, zastał go wypakowującego swój worek i z przerażeniem spojrzał na zawartość. Nie namyślając się wiele pobiegł do gospodarza donosząc mu o dziwacznym gościu. Kiedy go opisał, właściciel zawołał:

— I takiemu człowiekowi dałeś nasz najlepszy apartament?

— Ja chciałem sobie z niego zadrwić — odparł portier usprawiedliwiająco.

— Jaki ma bagaż?

— Strzelbę.

— Do diabła! Co jeszcze?

— Dwa rewolwery, wielki, długi nóż.

— Straszne.

— Starą trąbę.

— Co? Starą trąbę? W to nie uwierzę. Dokładnie widziałeś?

— Hm, przypuszczam, że to trąba.

— Z mosiądzu?

— To trudno powiedzieć.

— A jakiej jest barwy?

— Podobnej do mosiądzu, tylko ciemniejszej.

— O Boże, to na pewno jakiś diabelski instrument, jakieś działo, albo taran. Mówisz, że wygląda podejrzanie?

— O i to bardzo!

— Kto wie jakie on ma zamiary!

Pokojówka, która dotychczas przysłuchiwała się spokojnie, zawołała nagle:

— O Boże, on pytał się o Bismarcka!

Gospodarz zbladł.

— Czego chciał od niego? — zapytał szybko.

— Nie wiem, dokładnie opisałam mu drogę do pałacu.

— On chce tam iść?

— Tak, chce mówić z ministrem.

— Do stu diabłów! On na pewno szykuje jakiś zamach!

— Powiedziałam, że nie tak łatwo się tam dostać, odpowiedział, że nie będzie robił zbytnich zachodów.

— O Boże! naprawdę chce go zastrzelić! — zawołał kelner.

— Co tu teraz robić? — spytał gospodarz.

— Jak najprędzej o wszystkim poinformować policję — dodał portier.

— Oczywiście, sam tam pobiegnę! — i gospodarz bez tchu pobiegł na komisariat.

— Zamach! Skrytobójczy zamach! — zawołał.

— Gdzie? — spytał policjant.

Hotelarz zaczął opowiadać o szczegółach mieszając się, plotąc piąte przez dziesiąte.

— Jak się ten człowiek nazywa? — pytał dalej policjant.

— William Saunders.

— To jakiś Anglik lub Amerykanin. Kiedy przyjechał.

— Przed pół godziną.

— Jak jest ubrany.

— Potwornie dziwacznie. W starych skórzanych spodniach, we fraku o guzikach wielkości talerza, w trzewikach jak do tańca i w ogromnym kapeluszu.

— Hm, to raczej jakiś szczególny okaz, ale nie zbrodniarz. Jeżeli ktoś planuje jakikolwiek zamach, to ubiera się raczej tak, aby innym nie rzucać się w oczy.

— Ale jego broń!

— Co? Posiada broń?

— Tak. Strzelbę, dwa rewolwery, ogromny nóż i jakąś podobną do trąby maszynę, zapewne naładowaną dynamitem.

— Widział pan to?

— Ja nie, ale mój portier.

— Można mu wierzyć?

— Naturalnie.

— A skąd pan wie, że ten zamach wymierzony jest przeciw Bismarckowi?

— Przecież pytał o jego mieszkanie.

— Kogo?

— Pokojówkę.

— Hm, to rzeczywiście podejrzane, ale nie do końca przekonywujące.

— Powiedział, że nie będzie sobie robił zbędnych ceregieli.

— Czy ta dziewczyna może na to przysiąc?

— Może.

— Powiedział może kiedy ma udać się do Bismarcka?

— Nie.

— Gdzie jest teraz?

— W swoim pokoju, je śniadanie.

— Dobrze. Mam nadzieję, że pan się myli, ale moim obowiązkiem jest zbadać tę sprawę.

Zamelduję to przełożonemu i za jakieś pół godziny zjawię się u pana. Musi pan uważać, żeby do tego czasu nie wyszedł z hotelu.

— W razie potrzeby mogę zatrzymać go siłą....