Steel Danielle - Skrzydla.pdf - Danielle Steel - książki (ebook) - maertus

Danielle Steel

Skrzydła

Rozdział pierwszy

Na lotnisko O Malleya prowadził długi, pylisty, wąski trakt, który lekko zbaczał

wpierw w lewo, potem w prawo, wijąc się 3 leniwie pośród zbożowych pól. Samo

lotnisko było niewielkim spłachetkiem wysuszonej ziemi w pobliżu Good Hope, w

hrabstwie McDonough. Gdy Pat O Malley po raz pierwszy jesienią tysiąc

dziewięćset osiemnastego roku ujrzał owe siedemdziesiąt pięć jałowych akrów,

wydało mu się, że stanął u wrót raju. Żaden zdrowy na umyśle farmer nie chciałby

tej ziemi. Żaden też się o nią nie ubiegał, więc teren można było kupić za

grosze. Mimo to zapłata pochłonęła niemal całe oszczędności Pata. Reszta

pieniędzy poszła na kupno Curtis Jenny, czyli używanej dwuosobowej awionetki o

dwóch sterach. Na tym samolociku z rzadka uczył pilotażu nielicznych turystów,

których było stać na jedną albo dwie lekcje, czasami odbywał loty pasażerskie do

Chicago i z powrotem albo przewoził towary do przeróżnych miejsc przeznaczenia.

Zakup Curtis Jenny postawił go na krawędzi bankructwa i tylko Oona, jego śliczna

rudowłosa żona, z którą byli od dziesięciu lat po ślubie, nie uważała go za

kompletnego szaleńca. Wiedziała, że od czasu gdy na wystawie przy niewielkim

lotnisku w New Jersey po raz pierwszy zobaczył samolot, owładnęła nim przemożna

potrzeba latania. Pracował po godzinach, by zarobić na lekcje pilotażu, a w

tysiąc dziewięćset piętnastym rokif zabrał Oonę w uciążliwą podróż przez pół

kraju do San Francisco, na wystawę linii lotniczych Panama-Pacific, bo chciał

się tam spotkać z Lincolnem Beachleyem. Beachley zabrał go na krótki przelot

swoim samolotem. W niespełna dwa miesiące później już nie żył. Wiadomość o jego

śmierci bardzo Pata przygnębiła. Doświadczalny samolot lotnika runął na ziemię,

wykonując trzecią zawrotną pętlę w powietrzu.

Na wystawie Pat poznał również słynnego pilota Arta Smitha i legion innych,

podobnych sobie fanatyków lotnictwa. Całe to bractwo straceńców, zakochanych w

podniebnych lotach, zdawało się żyć tylko dla

pilotażu. Znali w najdrobniejszych szczegółach budowę wszystkich samolotów

świata i ich zachowanie w locie. Opowiadali przedziwne historie, wymieniali się

wiadomościami, zbierali ciekawostki o najnowszych modelach i anegdotki o

najstarszych i interesowali się najdrobniejszymi nawet szczegółami technicznymi.

Nic dziwnego, że większość z nich nie miała innych upodobań poza lotnictwem ci,

których praca nie była związana z samolotami, prędzej czy później rezygnowali z

posady. Pat był duszą towarzystwa opowiadał o niewiarygodnych wyczynach, które

widział na własne oczy, albo o jakimś fantastycznym nowym modelu samolotu, który

cudownym sposobem osiągał jeszcze lepsze wyniki niż poprzedni. Zarzekał się, że

kiedyś będzie miał własny samolot, a może nawet kilka maszyn. Przyjaciele śmiali

się z niego, a krewni twierdzili, że ma źle w głowie. Wierzyła w niego jedynie

słodka, kochająca Oona. Akceptowała wszystkie jego słowa i czyny z pełną

lojalnością i łagodnym podziwem. Gdy urodziły się im córeczki, Pat starał się

nie okazywać rozczarowania, że nie byli to chłopcy. Nie chciał ranić jej uczuć.

Miło całej miłości .do żony Pat O Malley nie był typem mężczyzny, który

marnowałby czas, przesiadując w domu z córkami. Miał talent i poczucie

odpowiedzialności. Pieniądze, które wydał na lekcje pilotażu, szybko mu się

zwróciły. Instynktownie wiedział, jak latać niemal na każdym typie samolotu, i

nikt się nie zdziwił, kiedy jako jeden z pierwszych amerykańskich ochotników

zgłosił się do wojska, zanim jeszcze Stany Zjednoczone przystąpiły do pierwszej

wojny światowej. Walczył z eskadrą Lafayette, a kiedy sformowano

Dziewięćdziesiąty Czwarty Szwadron Powietrzny, przeszedł tam pod komendę Eddie

ego Ricken-backera.

Były to niesłychanie ekscytujące czasy. Jako trzydziestolatek, był starszy od

większości żołnierzy, z wyjątkiem Rickenbackera, z którym oprócz wieku połączyła

go także pasja lotnicza i pewność siebie. Pat O Malley był twardym, przystojnym,

rozważnym mężczyzną. Kochał ryzyko, a żołnierze twierdzili, że w całym

szwadronie nikt mu nie dorównuje odwagą uwielbiali z nim latać, Rickenbacker

zaś twierdził, że Pat jest jednym z najlepszych pilotów świata. Po wojnie

namawiał swego podkomendnego, by wykorzystywał tę reputację wiele krain

pozostało jeszcze nie zbadanych, dla odważnych otwierały się wciąż nowe, kuszące

perspektywy.

Pat wiedział jednak, że chociaż był doskonałym pilotem, dla niego skończyła już

się lotnicza przygoda i lata świetności. Teraz trzeba było zaopiekować się Ooną

i córkami. Gdy w roku tysiąc dziewięćset osiemnastym zakończyła się wojna, miał

trzydzieści dwa lata. Nadszedł czas, by pomyśleć o przyszłości. Zmarł jego

ojciec, zostawiając mu w spadku skromne oszczędności. Oonie też udało się coś

niecoś odłożyć. Zabrał te pieniądze i wybrał się na rekonesans na wieś, w

okolice Chicago. Jeden ze znajomych lotników powiedział mu, że jest tam dużo

terenów do kupienia

za grosze, szczególnie gdy nie nadają się na grunta rolne. Tak właśnie wszystko

się zaczęło.

Kupił tanio siedemdziesiąt dziewięć akrów marnego pola i ręcznie wymalował na

desce napis Lotnisko O Malleya , który przetrwał osiemnaście lat, z tym tylko

że kilka liter zupełnie wyblakło. Reszta pieniędzy poszła na kupno Curtis Jenny.

Przed świętami Bożego Narodzenia przyjechała Oona z dziewczynkami i zamieszkali

w niewielkiej chatce na skraju pola, nad strumieniem, w cieniu starych drzew.

Pat woził swoim samolotem wszystkich, którzy mogli zapłacić za czarter często

przewoził też pocztę. Stara, lecz solidnie zbudowana Jenny nie wymagała wielu

napraw, a jej pilot oszczędzał każdy grosz. Na wiosnę mógł już kupić de

Havillanda D.H.4A do przewozu poczty i towarów.

Rządowe kontrakty pocztowe były intratne, ale sprawiły, że Pat stał się gościem

w domu. Czasami Oona musiała kierować lotniskiem w zastępstwie męża i

jednocześnie opiekować się dziećmi. Nauczyła się tankować samoloty i prowadzić

rozmowy dotyczące cargo i czarterów. Bardzo często zdarzało się, że wychodziła

na pas startowy z chorągiewką sygnałową, gdy Pat pracował, przewożąc ludzi,

towary albo pocztę.

Piloci zwykle byli zaskoczeni, gdy okazywało się, że do lądowania sprowadzała

ich śliczna, młoda rudowłosa kobieta. Szczególne zainteresowanie budziła wiosną,

w pierwszym roku jej pracy, ponieważ była w zaawansowanej ciąży. Tym razem miała

bardzo duży brzuch z początku myślała, że to bliźniaki, ale Pat był przekonany,

że się myli. Wreszcie miało się spełnić marzenie jego życia... urodzi się syn,

który będzie z nim latać i pomoże poprowadzić lotnisko. Dziesięć lat czekał na

tego chłopca.

Pat sam przyjął dziecko, w tej małej chatce, którą powoli zaczynał rozbudowywać.

Mieli już własną sypialnię, a trójka dziewcząt dzieliła sąsiedni pokój. Oprócz

tego była kuchnia, ciepła i przytulna, i przestronny pokój dzienny. Ich

poprzedni dom nie wyróżniał się niczym szczególnym nie zabrali stamtąd zbyt

wielu rzeczy. Cały dobytek i wszystkie pieniądze zainwestowali w lotnisko.

Czwarte dzieckov przyszło łatwo na świat, w ciepłą wiosenną noc. Poród trwał

niewiele dłużej niż godzinę, kiedy wrócili z dłuższego spokojnego spaceru wśród

łanów zbóż. Pat marzył o kupnie, następnego samolotu, a Oona opowiadała, że

dziewczynki nie mogą już się doczekać dzidziusia. Córeczki liczyły wtedy pięć,

sześć i osiem lat wydawało im się, że dostaną żywą lalkę, nie zaś prawdziwego

braciszka czy siostrzyczkę. Oonie też się tak czasem wydawało. Minęło już pięć

lat od chwili, gdy po raz ostatni miała niemowlę w ramionach i zaczynała tęsknić

za tym uczuciem. I doczekała się dziecko przybyło z głośnym, natarczywym

wrzaskiem, tuż przed północą. Oona też krzyknęła, gdy mu się przyjrzała po raz

pierwszy, a potem rozpłakała się, wiedząc, jaki zawód sprawi

mężowi. To nie był wyczekiwany przez niego syn, tylko kolejna dziewczynka. Duża,

pulchna, śliczna, czteroipólkilogramowa panienka o niebieskich oczach, kremowej

cerze i miedzianych wioskach. Matka jednak nie cieszyła się z urody dziecka

wiedziała, jak bardzo Pat pragnął syna i jak głębokie przeżyje rozczarowanie.

- Nie przejmuj się, mała - powiedział, widząc, że odwraca się od niego i od

dziecka, które przewijał.

Dziewczynka była śliczna, pewnie najładniejsza ze wszystkich, ale co z tego,

kiedy on wszystkie swoje plany wiązał z chłopakiem. Pogładził żonę po policzku,

a potem wziął ją pod brodę i zmusił, by spojrzała mu w oczy.

- Oona, to bez znaczenia. Mamy zdrową córeczkę. Będzie słońcem twoich dni.

- A twoich - spytała żona ze smutkiem. - Nie możesz w nieskończoność prowadzić

sam tego lotniska.

Roześmiał się na te słowa, patrząc, jak łzy spływają jej po policzkach. Była

dobrą żoną i kochał ją, a jeśli nie było im pisane mieć synów, to trudno. Ale w

sercu, tam gdzie tkwił ten maleńki chłopczyk, ciągle ćmił jakiś ból. Nawet nie

śmiał marzyć o następnym dziecku. Mieli już czwórkę teraz naprawdę będzie

ciężko związać koniec z końcem. Lotnisko nie przynosiło przecież nadmiernych

zysków.

- Po prostu dalej będziesz musiała mi pomagać przy pompie paliwowej, kochanie.

Widać tak musi być - zażartował, pocałował ją i wyszedł z pokoju, aby napić się

irlandzkiej whisky. Zasłużył sobie na to. Kiedy żona i córka zasnęły, stanął

wpatrzony w księżyc i zastanawiał się nad nieprzychylnością losu, który zesłał

mu cztery córki i ani jednego syna. Wydawało mu się to niezbyt uczciwe, ale nie

należał do tych, którzy tracą czas na próżne rozważania. Miał swoje lotnisko i

rodzinę na głowie. Przez następne sześć tygodni tak ciężko pracował, że prawie

się z nimi nie widywał, a smutek z powodu synka, który okazał się śliczną, silną

córeczką, całkiem wywietrzał mu z głowy.

Kiedy znów zobaczył małą, wydawało mu się, że jest dwa razy taka jak po

urodzeniu. Oona szybko odzyskała swą dziewczęcą figurę. Podziwiał kobiecą

wytrzymałość. Sześć tygodni temu była słaba i bezbronna, pełna nadziei i taka

ogromna. Teraz wypiękniała i odmlodniala, a z małej zrobiło się już

płomiennowlose diablątko. Jeśli matka i siostry nie zaspokajały jej potrzeb

natychmiast, słychać ją było w całym stanie Illinois i w sąsiedniej Iowie.

- Ta jest chyba najgłośniejsza ze wszystkich, prawda, kochanie -spytał Pat

pewnej nocy, zmordowany po długiej podróży do Indiany i z powrotem. - Ma potężne

płuca - uśmiechnął się do żony znad szklanki pełnej whisky.

- Dziś było gorąco, więc męczą ją potówki.

Oona zawsze miała na podorędziu dobre wytłumaczenie dla dzieci. Pat podziwiał

jej niewyczerpaną cierpliwość okazywaną nie tylko córkom, ale także jemu. Była

jedną z tych spokojnych osób, które mało mówią, wszystko widzą i bardzo rzadko

bywają nieuprzejme. Przez prawie jedenaście lat małżeństwa prawie się nie

kłócili. Poślubił ją, gdy skończyła siedemnaście lat i od tego czasu była dlań

idealną partnerką. W spokoju znosiła jego dziwactwa, oryginalne pomysły i

fascynację lotnictwem.

W kilka dni później nadeszły czerwcowe upały, gdy gorące powietrze stoi niemal

nieruchomo. Dziecko marudziło prawie całą noc, a Pat musiał wstać o bladym

świcie, bo czekał go krótki przelot do Chicago. Po południu wrócił do domu tylko

po to, by dowiedzieć się, że za dwie godziny ma lot z pocztą, poza rozkładem.

Czasy były ciężkie, nie mógł więc rezygnować z żadnej pracy. Tego dnia gorąco

marzył, by wreszcie pojawił się ktoś do pomocy, ale swoich cennych samolotów nie

mógł powierzyć byle komu - w każdym razie nie tym ludziom, których ostatnio

spotykał, a już na pewno nie tym, którzy zgłaszali się do niego w poszukiwaniu

pracy na lotnisku.

Siedział przy stole, przeglądając książkę lotów i dokumentację, gdy usłyszał

zadane gardłowym głosem pytanie

- Ma pan samoloty do wynajęcia

Już zamierzał odpowiedzieć to co zwykle, że nie czarteruje samolotów bez pilota,

ale gdy podniósł wzrok na klienta, uśmiechnął się tylko, z wyrazem zaskoczenia

na twarzy.

- Ty skunksie jeden -powitał chłopaka o młodzieńczej twarzy i szerokim uśmiechu.

Błękitne oczy przybysza przesłaniały kosmyki ciemnych włosów. Dobrze znal tę

twarz, a jej właściciela zaczął darzyć szczerą przyjaźnią, gdy razem walczyli w

Dziewięćdziesiątym Czwartym Szwadronie Powietrznym.

- Co jest, mały, nie stać cię na fryzjera

Nick Galvin był niesłychanie przystojnym mężczyzną -jednym z tych błękitnookich,

czarnowłosych Irlandczyków. W czasie wojny Pat traktował go jak syna. Chłopak

wstąpił do wojska mając siedemnaście lat, a teraz skończył osiemnaście, ale

natychmiast dołączył do grona wybitnych pilotów. Pat ufał mu jak sobie samemu.

Nicka dwa razy zestrzelili Niemcy i za każdym razem jakoś im się wywinął

lądował na wariata z przestrzelonym silnikiem, cudem ratując własne życie i

maszynę. Po drugim takim wyczynie żołnierze nadali mu przydomek Cudak , ale Pat

zawsze zwracał się do niego synu . Teraz zastanawiał się, czy los przypadkiem

nie zesłał mu tego wymarzonego syna w momencie, gdy jego własne czwarte dziecko

okazało się córeczką.

- Co cię tu sprowadza - spytał i wygodnie rozsiadł się w krześle, uśmiechając

się do chłopca, który równie skutecznie wymigiwał się śmierci jak on sam.

- Odwiedzam starych przyjaciół. Chciałem sprawdzić, czy już się roztyłeś i

rozleniwiłeś. To twój de Havilland

- Mój. Kupiłem w zeszłym roku, zamiast dać dzieciom na buty.

- Żonie pewnie strasznie się to spodobało - skomentował kwaśno Nick.

Pat przypomniał sobie te wszystkie dziewczęta we Francji, które uganiały się za

chłopakiem jak szalone. Nick Gałvin naprawdę wyglądał nfczego sobie i miał

odpowiednie podejście do kobiet. Dobrze sobie radził w Europie. Wszystkim mówił,

że ma dwadzieścia pięć albo dwadzieścia sześć lat i one mu wierzyły bez

zastrzeżeń.

Oona widziała go raz, po wojnie, w Nowym Jorku i uważała, że jest uroczy. Nawet

zarumieniła się, mówiąc, że jest niezwykle przystojny. Niewątpliwie zaćmiewał

wyglądem jej męża, ale Pat, mimo że brakowało mu hollywoodzkiego szarmu, miał w

sobie coś niezwykle pociągającego i opiekuńczego. Urody dodawały mu brązowawe

włosy, serdeczne spojrzenie brązowych oczu i irlandzki uśmiech, którym podbił

serce swej żony. Ale Nick spoglądał tak, że dziewczęce serduszka topniały jak

wosk.

- I co, Oona zmądrzała i zostawiła cię wreszcie Myślałem, że ucieknie zaraz,

jak tylko wywiozłeś ją na to pustkowie - powiedział od niechcenia Nick.

Usiadł naprzeciw przyjaciela, zapalił papierosa i patrzył, jak starszy mężczyzna

ze śmiechem potrząsa głową w odpowiedzi.

- Też się tego spodziewałem, prawdę mówiąc. Ale została, tylko nie pytaj mnie o

powody. Kiedy przyjechała, mieszkaliśmy w lepiance, która przypominała obórkę w

zagrodzie u dziadków, i nie stać byłoby mnie na kupienie jej gazety, gdyby nagle

chciała coś poczytać. Na szczęście, nie chciała. Bogu dzięki. To zdumiewająca

kobieta.

Zawsze tak o niej mówił w czasie wojny, a Nick pomyślał to samo, jak tylko ją

zobaczył. Jego rodzice nie żyli i nie miał na świecie nikogo. Gdy wojna się

skończyła, pracował dorywczo tu i ówdzie, na małych lotniskach. Nie miał dokąd

iść, nie miał gdzie mieszkać i nie miał do kogo wracać. Był jedynakiem, a

rodzice odumarli go, gdy miał czternaście lat. Do czasu wstąpienia do wojska

wychowywał się w państwowym domu dziecka. Ku jego ogromnej radości, wojna

odmieniła mu życie. Ale teraz nie miał się gdzie podziać.

- Jak tam dzieciaki - spytał.

Gdy się wtedy spotkali, Nick był bardzo miły dla dziewczynek. Uwielbiał dzieci,

a w domu dziecka było ich mnóstwo. Zawsze opiekował się maluchami, wieczorami

czytał im bajki i opowiada zwariowane historie, a kiedy budziły się w nocy z

tęsknoty za matką, tulił je i układał do snu.

- Świetnie się mają. - Pat zawahał się, ale tylko przez chwilę. -W zeszłym

miesiącu urodziło nam się następne. Jeszcze jedna dziewczynka. Tym razem

strasznie duża. Myślałem, że będzie chłopak, ale nic

z tego - starał się ukryć rozczarowanie, ale Nick usłyszał tę nutę w jego głosie

i rozumiał ją doskonale.

- No i co, za parę lat będziesz uczył dziewczyny latania, mistrzu -zażartował.

Pat wzniósł oczy ku niebu z wyraźną odrazą. Nawet najlepsze kobiety pilotki nie

zrobiły na nim jak dotąd wrażenia.

- W żadnym razie, synu. A co z tobą Co tam woziłeś ostatnio

- Jajka w skrzynkach. Graty z wojny. Co tam mi wpadło w ręce. Wszędzie pełno

jest sprzętu z demobilu i facetów, którzy chcą zarobić i na tym latać. Tak się

kręciłem po lotniskach. Masz tu kogoś do pomocy -spytał z niepokojem, w

nadziei, że usłyszy zaprzeczenie.

Pat potrząsnął głową. Obserwował młodego człowieka, zastanawiając się, czy to

znak, zbieg okoliczności czy tylko przypadkowa wizyta. Nick był przecież taki

młody, W czasie wojny latał jak szaleniec. Uwielbiał ryzyko i sytuacje, gdy

mijał się ze śmiercią o włos. Maszyny traktował bezlitośnie, ale dla siebie był

jeszcze gorszy. Nie miał nic do stracenia, nie miał po co żyć. Dla Pata te

samoloty stanowiły cały majątek nie mógł ich utracić, chociaż strasznie lubił

tego chłopaka i naprawdę chciał mu pomóc.

- Dalej latasz po wariacku, jak kiedyś

Pewnego dnia Pat o mało co go nie zatłukł, gdy zobaczył, jak chłopak leci nad

samą ziemią, wychodząc z frontu burzowego. Wytrząsłby z niego wtedy życie, ale

gdy zobaczył, że temu cholernemu Nickowi nic się nie stało, poczuł taką ulgę, że

tylko na niego nakrzyczał. Ten chłopak ryzykował, jakby nie znał strachu, ale

dlatego właśnie był świetny. W czasie wojny. Tylko kogo stać na takie popisy w

czasie pokoju Samoloty są zbyt kosztowne na taką zabawę.

- Ryzykuję tylko wtedy, kiedy muszę, Mistrzu.

Nick uwielbiał Pata. Uważał, że jego przyjaciel jest najbardziej godny podziwu

ze wszystkich ludzi, którzy chodzą po ziemi i latają w powietrzu.

- A jak nie musisz, Cudaku Lubisz sobie poszaleć, co

Obaj mężczyźni spotkali się wzrokiem. Nick wiedział, o co chodzi. Nie chciał

kłamać w dalszym ciągu lubił latać ostro. Kochał grę i ryzyko, ale jednocześnie

darzył Pata wielkim szacunkiem i nigdy nie skrzywdziłby swego przyjaciela. Poza

tym teraz gdy latał na prywatnych samolotach, nauczył się ostrożności.

Niebezpieczeństwo w dalszym ciągu go podniecało, ale nie do tego stopnia, by

poświecić dla niego przyszłość Pata. Nick wydał ostatniego dolara na długą

podróż z Nowego Jorku w nadziei, że stary przyjaciel znajdzie dla niego jakieś

zajęcie.

- Jeśli muszę, potrafię się grzecznie zachowywać - powiedział utkwiwszy

spojrzenie lodowatych błękitnych oczu w łagodnych, brązowych tęczówkach Pata. W

dalszym ciągu miał wiele chłopięcego uroku, choć stał się już mężczyzną. Kiedyś

kochali się niemal jak bracia i żaden z nich

nie wypierał się tamtych czasów. Łączyła ich niezmienna więź i obaj o tym dobrze

wiedzieli.

- Jeśli będziesz niegrzeczny, wywiozę cię w mojej Jenny na trzy kilometry w górę

i wypchnę na spacer, smarkaczu. Wiesz o tym dobrze, co - powiedział poważnie

Pat. - Nie pozwolę, żeby ktoś zniszczył to, czego próbuję tu dokonać.

Westchnął.

- Szczerze mówiąc, ta praca jest nie na siły jednego człowieka. A jeśli poczta

będzie dalej zlecać nam tyle przewozów, nawet we dwójkę będzie ciężko. Latam

prawie bez przerwy. Ledwo daję radę. Mógłbym wynająć pilota, ale to długie trasy

i bardzo męczące. Często jest parszywa pogoda, szczególnie zimą. Nikogo to nie

obchodzi. Nikt nie chce słuchać o tym, że jest ciężko. Poczta musi być na czas.

A przecież to nie wszystko jest jeszcze cargo, pasażerowie, krótkie przeloty,

wycieczkowicze, którzy chcą wiedzieć, jak to jest w samolocie, no i od czasu do

czasu lekcje pilotażu.

- Z tego, co mówisz, robota pali ci się w rękach — uśmiechnął się Nick.

Strasznie mu się podobało to, co usłyszał. Właśnie czegoś takiego szukał. Tego i

wspomnień o swoim Mistrzu. Rozpaczliwie potrzebował pracy. A Pat przyjął go z

radością.

- Słuchaj, to nie zabawa. To poważna praca. Chcę, żeby w przyszłości nazwa

mojego lotniska pojawiła się na mapach - wyjaśniał Pat. -Ale nic z tego nie

będzie, jeśli porozbijasz mi samoloty, Nick, choćby tylko jeden z nich.

Wszystkie nasze pieniądze utopiłem w tych dwóch maszynach i w kawałku marnej

ziemi z tabliczką, którą widziałeś po drodze.

Nick kiwnął głową. Rozumiał każde słowo i kochał swego przyjaciela jeszcze

bardziej niż kiedyś. Lotników zawsze łączyła specyficzna więź, niezrozumiała dla

nikogo spoza ich kręgu.

- Chcesz, żebym przejął niektóre długie loty Będziesz miał więcej czasu dla

Oońy i dzieci. Mógłbym wziąć jeszcze noce. Może zacząłbym od nich na próbę,

żebyś wiedział, czego się po mnie teraz spodziewać -zaproponował Nick z

niepokojem.

Ogromnie chciał dla niego pracować i bał się, że nic z tego nie wyjdzie. Ale Pat

przecież by go nie odepchnął. Po prostu chciał, żeby chłopak dobrze zrozumiał

swoje obowiązki. Zrobiłby dla niego wszystko dalby mu dom, pracę, nawet by go

zaadoptował, gdyby było trzeba.

- Może rzeczywiście zacznijmy od nocy. Choć prawdę mówiąc -popatrzył ponuro na

przyjaciela, młodszego o czternaście lat - czasem w nocy tutaj jest

najspokojniej. Jeśli ta nasza mała się nie uspokoi, zacznę jej dolewać whisky do

mleka. Oona mówi, że to potówki, ale gotów jestem przysiąc, że to raczej rude

włosy wpływają na ten charakterek. Jej matka to jedyny znany mi rudzielec, który

ma słodki, spokojny sposób bycia. A ta mała to istny szatan - narzekał Pat,

wyraźnie zakochany w córce.

Wyglądało na to, że już się pogodził z brakiem synów, szczególnie teraz, po

przyjeździe Nicka. Naprawdę, Bóg wysłuchał jego modlitw i zesłał tego chłopaka.

- Jak ma na imię - spytał rozbawiony Nick. Pokochał tę rodzinę, zanim jeszcze

ją zobaczył.

- Cassandra Maureen. Mówimy na nią Cassie. - Pat spojrzał na zegarek. - Chodźmy

do domu, zjesz obiad z Oona i dziewczynkami. v Wrócę o wpół do szóstej - dodał

Steel Danielle - Skrzydla.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: