Trisha David Slub tysiaclecia.pdf

Trisha David

,,Ślub tysiąclecia”

Tłumaczyła Halina Mińska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sophie Connell odebrała telefon i usłyszała poirytowany głos siostry:

- Dzień dobry. Wyobraź sobie, że Bryn Jasper podkradł nam milenijny ślub.

- Co ty powiesz!

Brodą przytrzymała słuchawkę i wpięła w wieniec jeszcze jedną lilię. Odsunęła się,

popatrzyła krytycznym okiem i z uznaniem skinęła głową. Wieniec wyglądał

nadzwyczaj ładnie.

- Słuchasz mnie?

- Oczywiście.

- Musisz przyjechać i nas poratować - mówiła coraz bardziej zdenerwowana

Ellie. - Dziadkowi serce krwawi, bo ten Jasper nie ma skrupułów.

Bryn Jasper, Bryn Jasper... Sophie wreszcie zdołała sobie przypomnieć, że siostra w

listach skarżyła się na tego milionera właściciela Marlin Bluff Resort, o którym

dziennikarze chętnie pisali.

- Czytałam, że on wszędzie zajmuje się ślubami.

- Ale tutaj od ślubów jest nasz dziadek.

Sophie westchnęła; jej zdaniem siostra była bardzo staroświecka.

- Czasy się zmieniły i coraz mniej ludzi bierze ślub w kościele.

- Wcale nie tak mało! - zawołała Ellie. - James i ja wzięliśmy kościelny ślub.

- Ale o was nikt nie powie, że jesteście nowocześni.

- Jesteśmy! Nawet bardzo! - Ellie podniosła głos. - Nie myśl, że skoro mieszkasz

w Nowym Jorku, zjadłaś wszystkie rozumy. Słuchaj, musisz nam pomóc! To dla

młodych milenijny ślub, a dla dziadka dwutysięczny i od dawna ustalony na

pierwszego stycznia. Był przejęty jak nigdy i cieszył się, że ta młoda para będzie

ostatnią, jaką połączy węzłem małżeńskim przed przejściem na emeryturę. Tylko to

podtrzymywało go na duchu.

- Chcesz powiedzieć, że rozczarowanie go zabije?

- Całkiem prawdopodobne.

- Jak zwykle przesadzasz i histeryzujesz. Sześć lat temu dziadek groził, że umrze,

jeśli pojadę do Stanów. Pamiętasz?

- Teraz sprawa jest poważna. Nie wiesz, jak bardzo on przeżywa to, że Jasper

zabiera mu jedną parę za drugą. Dla dziadka to kwestia honoru, ale nie chce mi

powiedzieć, kto zrezygnował. Gdybym miała adres tych ludzi, mogłabym pojechać do

nich i porozmawiać. Sophie, jesteś potrzebna, bo ja nie mam siły w pojedynkę szarpać

się z Jasperem.

- Mam przyjechać, żeby mu odebrać ten ślub?

- Tak. Powinnaś to zrobić dla rodziny.

Sophie była przyzwyczajona do taktyki siostry i odwoływania się do uczuć.

Popatrzyła przez okno na ulicę, na brudny śnieg i stosy śmieci, których od ponad

dwóch tygodni nie sprzątano z powodu strajku śmieciarzy.

Uzmysłowiła sobie, że w Nowym Jorku panuje zima, a w Northern Queensland

zaczyna się pora deszczowa i Ellie, jeśli też patrzy przez okno, widzi bujną tropikalną

zieleń. Wprawdzie w rodzinnych stronach w tym okresie często pada i jest mokro, ale

wszystko rośnie w oczach, kumkają żaby, między jednym deszczem a drugim świeci

słońce... Ogarnęła ją tęsknota za domem, więc tym łatwiej podjęła decyzję. Uznała, że

wspólnik, Rick Hastings, może sam przez miesiąc zajmować się robieniem wieńców,

co poniekąd będzie słuszną karą za to, że ostatnio obsługiwał wyłącznie wesela.

- Dobrze - powiedziała zdecydowanym tonem i uśmiechnęła się, ponieważ

wyczuła, że siostra oniemiała z wrażenia. - Przyjadę i odbiorę Jasperowi ślub, na który

dziadek liczył.

- Nie żartujesz?

- Ani trochę.

Oczyma wyobraźni ujrzała dziadka w niewielkim kościele w Marlin Bluff. Pastor

wyglądał dostojnie w najwspanialszym purpurowym ornacie, a kościół tonął w

powodzi najpiękniejszych kwiatów. Postanowiła zrobić wszystko, aby odbył się ślub,

wart wspominania przez tysiąc lat.

- Mówię poważnie i już szykuję się do walki z Jasperem. Obiecuję, że odbędzie

się ślub, jakiego jeszcze nie było i wszyscy długo będą o nim mówić.

ROZDZIAŁ DRUGI

Dzień był upalny, więc Bryn Jasper wyszedł w samych szortach. Wyprowadził dogi

bez smyczy, ponieważ droga była słabo uczęszczana, a w porze deszczowej nikt tędy

nie chodził. Toteż przestraszył się, gdy psy dopadły człowieka, przewróciły i stanęły

nad nim. Na kilka sekund zamienił się w słup soli, a potem pobiegł na ratunek.

W błocie leżała na wznak młoda kobieta w jasnej sukni, opryskanej błotem. Miała

czarne kręcone włosy, ładną twarz i roześmiane oczy.

- Precz stąd! - zawołała. - No, jazda!

Odepchnęła olbrzymie psy i próbowała usiąść, lecz one nadal lizały ją po twarzy. W

dodatku oparły się o nią łapami, więc znowu się przewróciła, ale zamiast się

rozgniewać, wybuchnęła śmiechem.

- Marty! Goggle! - krzyknął Jasper. - Do nogi!

Schwycił obroże i pociągnął, lecz psy się nie ruszyły; były zbyt podniecone tym, co

wydarzyło się na drodze.

Sophie szła zamyślona drogą, którą w szkolnych latach przemierzała dwa razy

dziennie. Nagle pojawiły się dwa dogi i ją przewróciły, a po chwili między nimi

ukazał się półnagi mężczyzna. Poznała go, ponieważ widywała jego zdjęcia w różnych

czasopismach. Jego nagość wprawiła ją w zakłopotanie, więc zamknęła oczy. Po

chwili znowu spojrzała na jego mocne nogi, szeroką pierś oraz opaloną twarz i mokre

włosy, z których woda spływała na czoło i policzki. Poczuła się jeszcze bardziej

nieswojo, gdy zauważyła, że Jasper wpatruje się w nią z napięciem. Miał ciemne,

głęboko osadzone oczy, które przymrużył, aby lepiej widzieć. Pomyślała, że w takich

oczach można się zatracić. Gdy wreszcie zdołał odciągnąć psy, otworzyła usta, aby

coś powiedzieć, lecz nie wykrztusiła ani słowa.

- Czy coś się pani stało? - zaniepokoił się Jasper.

- Nie. - Odzyskała głos. - Nic mi nie jest. Słyszał pan chyba, że kąpiele błotne są

doskonałą kuracją na wiele schorzeń? Ta też pomoże, tylko nie wiem na co. -

Niezgrabnie wstała i uśmiechnęła się zażenowana. - Czy mam przyjemność

rozmawiać z panem Brynem Jasperem?

Jej pytanie zbiło Jaspera z tropu.

- Tak - bąknął. - A kim...

- Kim ja jestem i co tu robię? Nazywam się Sophie Connell. - Uśmiechnęła się

uprzejmie. - Nie podam panu ręki, bo w tej chwili pana głównym zadaniem jest

trzymanie psów. Jak się te bestie wabią?

- Marty i Goggle, ale...

- Czemu?

Jasper miał wiele pięknych znajomych, zatrudniał setki ładnych pracownic, a mimo

to uroda ubłoconej kobiety go olśniła. Czuł, że traci grunt pod nogami.

- Przepraszam, nie rozumiem.

- Co tu jest do rozumienia? Chcę wiedzieć, dlaczego tak się wabią. Dla takich nie

ułożonych psów Szatan i Łobuz byłyby stosowniejszymi imionami.

Uśmiechnął się rozbawiony, a wtedy stało się jasne, dlaczego jest określany

mianem najatrakcyjniejszego kawalera pod słońcem. Bogaty, przystojny i uroczy...

- Tak nazywały się złote rybki mojej matki. Sądziłem, że to najlepsze imiona dla

moich psów.

Sophie wyciągnęła z błota torbę, postawiła obok siebie i powiedziała:

- Bardzo stosowne i logiczne.

- Ooo?

- Bo przecież pańskie dogi nie mają więcej szarych komórek niż małe ryby. Nie

dziwię się, że pana matka tak je nazwała.

- Wcale nie ona, tylko ja. Nadałem im takie imiona, żeby udobruchać matkę po

tym, jak moje psy pożarły jej ukochane rybki.

- I co, dała się przebłagać? - Przewiesiła torbę przez ramię i postąpiła jeden krok.

- Czy gdyby mnie zagryzły, nazwałby je pan inaczej? Może na moją cześć wabiłyby

się Sophie i Connell, co? Ile razy zmieniał im pan imiona? - Nim zdążył otworzyć

usta, skinęła głową na pożegnanie. - Nie powiem, że miło mi było pana poznać, ale

spotkanie niewątpliwie można nazwać interesującym. Żegnam pana.

W najbliższej okolicy znajdowała się jedynie plebania, więc Jasper spytał

zdziwiony:

- Dokąd pani idzie?

- Na plebanię. Do dziadka, który jest proboszczem parafii świętego Marka.

- Pani dziadek jest pastorem?

- Tak. Hm, jak na takiego dużego mężczyznę nie ma pan chyba zbyt dużego

mózgu, ale zgadł pan. Pańska matka może być dumna z syna. A teraz wybaczy pan,

ale...

Urwała i czekała, aby się odsunął.

- Idzie... pani do... wielebnego Johna Connella?

Sophie poczuła satysfakcję, że zbiła go z pantałyku.

- Miałam zamiar iść, ale jeszcze trochę, a będę mogła popłynąć.

Jasper postanowił zadać kilka pytań, więc nie odsunął się i udał, że nie zauważył

ironii.

- Skąd się pani tutaj wzięła?

- Spod grzyba, jak krasnoludek. - Uśmiechnęła się pobłażliwie, jakby do istoty

niespełna rozumu. - Przepraszam, żartowałam, bo nawet tutaj nie rosną dostatecznie

duże grzyby. Przyjechałam z Nowego Jorku.

- Z Nowego Jorku?

- To takie miasto w Stanach Zjednoczonych - poinformowała uprzejmym tonem.

- Słyszał pan o Ameryce?

W tym momencie Jasper stracił panowanie nad sobą i wybuchnął gromkim

śmiechem. Dziwna kobieta podobała mu się coraz bardziej.

- Pani pozwoli, że pomogę nieść bagaż.

Nieopatrznie puścił psy, które znowu rzuciły się na Sophie. Zachwiała się pod ich

ciężarem, lecz Jasper złapał ją za rękę i dzięki temu nie upadła. Psy szczekały jak

szalone, Sophie krztusiła się ze śmiechu, a Jasper klął pod nosem.

- Do nogi, tępaki, do nogi! Oddam was hyclowi. No, uspokójcie się...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: