Rozdział 15.pdf

Rozdział piętnasty

Prawie już skończyliśmy przygotowywanie sali na niedzielne uroczystości, kiedy ktoś

nastawił wieczorny dziennik na telewizorze z dużym ekranem, który musieliśmy

zostawić na miejscu. Cała nasza piątka wymieniła porozumiewawcze spojrzenia;

oczywiście głównym motywem wiadomości była historia z bombą podłożoną przez

Dżihad Przyrody. Wiedziałam, że nie zostanę zidentyfikowana jako nadawca

informacji: zauważyłam, jak Damien niby to niechcący upuścił telefon, potem na

niego nadepnął, po czym go zniszczył doszczętnie, a mimo to odetchnęłam z ulgą,

słysząc, że jak dotąd policja nie wpadła na trop terrorystów.

Nadano też inną związaną z głównym wątkiem informację: tego wieczoru niejaki

Samuel Johnson, kapitan rzecznej żeglugi dowodzący barką towarową, podczas

pilotowania jednostki dostał ataku serca. Szczęśliwym dla niego zbiegiem

okoliczności ruch na moście został wstrzymany, a policja i służby medyczne

znajdowały się w pobliżu. W ten sposób jego uratowano, a most ani żadna barka nie

doznały uszczerbku.

-Więc tak to się miało stać! – zawołał Damien. – Dostał zawału i barka uderzyła w

most.

W milczeniu skinęłam głową.

-Co dowodzi, że wizja Afrodyty była prawdziwa.

-A to nie jest już dobra wiadomość – orzekła Stevie Rae.

-Moim zdaniem jest – odrzekłam. – Dopóki Afrodyta będzie nas informować p swoich

wizjach, dopóty musimy pamiętać, że powinniśmy je traktować poważnie.

Damien potrząsnął głową.

-Z jakiegoś powodu Neferet nabrała przekonania, że Nyks odebrała Afrodycie swój

dar. Szkoda, że musimy milczeć, w przeciwnym razie Neferet by nam wyjaśniła, o co

w tym wszystkim chodzi albo zmieniłaby zdanie co do Afrodyty.

-Nie. Dałam jej słowo, że o niczym nie powiem.

-Gdyby Afrodyta zmieniła się i przestała być wiedźmą z piekła rodem, toby sama

poszła do Neferet i opowiedziała jej, co się stało – powiedziała Shaunee.

-Może powinnaś jej to podsunąć – zaproponowała Erin.

Stevie Rae skwitowała to ordynarnym odgłosem.

Zgromiłam ją wzrokiem, ale nawet tego nie zauważyła, bo Drew właśnie szczerzył się

do nas w uśmiechu, a ona zaczerwieniona po uszy nie zwracała na mnie uwagi.

-Jak to teraz wygląda, Zoey? – zapytał, nie odrywając wzroku od Stevie Rae.

Wygląda, że czujesz miętę do mojej współmieszkanki, to właśnie chciałam

powiedzieć, ale w gruncie rzeczy nie miałam nic przeciwko temu, a zresztą rumieniec

Stevie Rae wyraźnie mówił to samo, więc w końcu postanowiłam jej darować.

-Dobrze wygląda – odpowiedziałam.

-Nieźle – pochwaliła umiarkowanie Shaunee, mierząc go wzrokiem od stóp do głów.

-Ditto, Bliźniaczko – potwierdziła Erin, unosząc kilkakrotnie brew w górę i w dół,

patrząc jednocześnie na Drew.

Chłopak nie zauważył gestów żadnej z nich. Widział tylko Stevie Rae.

-Umieram z głodu – wyznał.

-Ja też – zawtórowała Stevie Rae.

-To może pójdziemy coś zjeść? – zwrócił się do niej Drew.

-Okay – zgodziła się natychmiast Stevie Rae, ale pewnie zaraz uświadomiła sobie,

że stoimy wokół nich i ich obserwujemy, bo zaczerwieniła się jeszcze bardziej. – O

rany, przecież to pora obiadu. Chodźmy wszyscy coś zjeść. – Nerwowo przeciągnęła

palcami po swojej krótkiej czuprynce i zawołała do Damiena, który w drugim końcu

Sali pochłonięty był rozmową z Jackiem. – Damien, idziemy jeść. Nie jesteście

głodni, ty i Jack?

Jack i Damien porozumieli się wzrokiem, po czym Damien odkrzyknął:

-Tak, my też idziemy!

-Ekstra – odpowiedziała Stevie Rae, śmiejąc się do Drew. – Chyba wszyscy

jesteśmy głodni.

Shaunee westchnęła i ruszyła do wyjścia.

-Jak słowo. Już mnie głowa rozbolała, tyle hormonów w tym pomieszczeniu.

-A ja czuję, jakbym bez przerwy oglądała film Life time. Zaczekaj na mnie,

Bliźniaczko – poprosiła Erin.

-Dlaczego Bliźniaczki wyrażają się tak cynicznie o miłości? – zapytałam Damiena,

Kidy wraz z Jackiem dołączył do nas.

-Nie są cyniczne, tylko wściekłe, bo kilku ostatnich chłopaków, z którymi się

umawiały, szybko się zniechęciło.

Już całą grupką wyszliśmy na dwór, zanurzając się magii listopadowego

zaśnieżonego wieczoru. Płatki śniegu były teraz mniejsze, ale nadal padały bez

przerwy, sprawiając, że Dom Nocy wyglądał jeszcze bardziej tajemniczo i jeszcze

bardziej niż zwykle przypominał stare zamczysko.

-Tak. Bliźniaczki są trudnymi partnerkami, prześcigają chłopaków we wszystkim –

przyznała Stevie Rae.

Zauważyłam, że trzyma się bardzo blisko Drew Partina, tak że idąc, ocierają się

ramionami.

Usłyszałam zgodne pomruki chłopaków, którzy pomagali nam przesuwać meble w

Sali rekreacyjnej. Wyobraziłam sobie którekolwiek z nich, jak umawia się z jedną czy

drugą Bliźniaczką, ona naprawdę działają onieśmielająco (na wampira czy

niewampira).

-Pamiętasz, jak Thor chciał się umówić z Erin? – zapytał jeden z kolegów Drew o

imieniu podajże Keith.

-Tak. Nazwała go lemurem, wiesz, jak te głupkowate lemury z filmu Disneya –

odpowiedziała ze śmiechem Stevie Rae.

-A Walter umówił się z Shaunee raptem dwa i pół raza. W połowie trzeciej randki,

kiedy siedzieli na kawie w Starbucksie, nazwała go procesorem Pentium 3 –

przypomniał Damien.

Spojrzałam na niego nierozumiejącym wzrokiem.

-Zoey, jesteśmy teraz na etapie procesorów Pentium 5.

-Aha.

-Erin do tej pory przy każdej okazji nazywa opóźnionym w rozwoju –dodała Stevie

Rae.

-W takim razie trzeba kogoś naprawdę wyjątkowego, żeby mógł się z nimi umawiać –

orzekłam.

-Myślę, że każdy ma swoją parę – odezwał się nieoczekiwanie Jack.

Wszyscy odwrócili się do niego i Jack się zaczerwienił. Zanim ktokolwiek zdążył

parsknąć śmiechem, powiedziałam:

-Myślę, że on ma rację. – A w myślach dodałam jeszcze: Tyle, że trudno się

zorientować, kto ma być tą parą.

-Całkowitą – zgodziła się entuzjastycznie Stevie Rae.

--W stu procentach – dorzucił uśmiechnięty Damien, mrugając do mnie.

Odpowiedziałam mu uśmiechem.

-Ej – wyskoczyła zza drzewa Shaunee. – Właściwie o czym mówicie?

-O twoim nieistniejącym życiu uczuciowym – odpowiedział niespeszony Damien.

-Naprawdę? – zdziwiła się.

-Naprawdę – przyznał Damien.

-To może porozmawiacie teraz o tym, jacy jesteście zmarznięci i mokrzy? –

zaproponowała Shaunee.

Damien nachmurzył się.

-Mnie nie jest zimno ani mokro.

Erin wyskoczyła z drugiej strony drzewa ze śnieżką w ręce.

-Ale zaraz ci będzie! – wykrzyknęła, rzucając w niego śnieżką i trafiając prosto w

tors.

Zaczęła się bitwa na śnieżki. Dzieciaki piszczały, kryły się, ale zaraz nabierały

garściami śniegu na nowe kule i rzucały nimi, celując w Erin i Shaunee. Zaczęłam się

z wolna wycofywać.

-Mówiłam wam, że śnieg jest świetny! – przypomniała Stevie Rae.

-Miejmy nadzieję, że będzie zamieć – krzyknął Damien celując w Erin. – Mnóstwo

śniegu i wiatr, idealne warunki na bitwę śnieżną! – Cisnął śnieżką, ale Erin była

szybsza i w ostatniej chwili zdążyła się uchylić, tak że kula nie trafiła jej w głowę.

-Dokąd idziesz, Z? – zapytała Stevie Rae, wychylając się zza ozdobnego krzaka.

Zauważyłam, że Drew stał obok niej, mierząc śnieżką w Shaunee.

-Do centrum informacji, muszę opracować odpowiednie słownictwo na jutrzejsze

obchody, zjem coś po powrocie do internatu. – Wycofywałam się z pola bitwy coraz

szybciej. – Strasznie żałuję, że omija mnie ta zabawa, ale… - Wpadłam w najbliższe

drzwi, a gdy tylko zatrzasnęłam je za sobą, usłyszałam trzy miękkie plaśnięcia, kiedy

trafiły w nie śnieżne kule.

Nie była to czcza wymówka, by uniknąć zabawy na śniegu, faktycznie już wcześniej

zamierzałam zrezygnować z obiadu i zakopać się na kilka godzin w bibliotece.

Nazajutrz miałam utworzyć swój krąg i poprowadzić uroczystości obrzędowe

odwieczne jak księżyc.

Nie wiedziałam, co zrobię.

Owszem, raz, przed miesiącem, utworzyłam krąg z przyjaciółmi, głównie by

sprawdzić, czy rzeczywiście mam związek z żywiołami czy też ulegałam iluzji. Dopóki

nie poczułam raz jeszcze mocy wiatru, ognia, wody ziemi i ducha, czego świadkiem

byli moi przyjaciele, przysięgłabym, że poprzednio uległam złudzeniu. Nie jestem

cyniczna ani nic w tym rodzaju, ale jak słowo… (że zacytuję Bliźniaczki).

Współgranie z żywiołami jest czymś naprawdę dziwnym. W końcu moje życie nie

było jak z filmowej opowieści o X-menach (choć nie miałabym nic przeciwko temu,

żeby spędzić trochę czasu z Wolverinem).

Tak jak się spodziewałam, centrum informacji świeciło pustkami. W końcu był to

sobotni wieczór. Tylko ktoś całkiem porąbany może spędzać sobotni wieczór w

bibliotece. Ale ja wiedziałam dokładnie, po co tu przyszłam. Wystukałam w

komputerze kartę katalogową, na której mogłam znaleźć książki ze starymi

zaklęciami i opisami dawnych rytuałów; nowsze publikacje mnie nie interesowały.

Moją uwagę zwróciła zwłaszcza książka Fiony Mistyczne obrzędy Kryształowego

Księżyca. Z trudem skojarzyłam sobie, że Fiona zdobyła Laur Poetycki Wampirów na

początku dziewiętnastego wieku (w Internecie wisiał jej portret). Zapisałam sobie

numer katalogowy książki, którą znalazłam na odległej półce pokrytej kurzem –

widocznie rzadko odwiedzanej. Uznałam, ze to dobry znak, bo źródło, jakiego

szukałam, powinno tak wyglądać – stare tomisko oprawione w skórę, jak się to

dawniej robiło, Potrzebne mi były odwieczne zasady i tradycje, aby pod moim

kierownictwem Córy Ciemności dowiedziały się czegoś więcej o naszej historii, a nie

starały się być supernowoczesne, do czego dążyła Afrodyta.

Otworzyłam notes i wyciągnęłam swoje ulubione pióro, które od razu przypomniało

mi Lorena (boże, znowu ona o nim myśli xDD) i jego powiedzenie, że woli pisać

wiersze odręcznie niż na komputerze… Zaraz moja myśl powędrowała do

wspomnienia, jak gładził mnie po twarzy… i po plecach… i do wrażenia rosnącego

pomiędzy nami związku. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie, dotknęłam swego

policzka – wydał mi się cieplejszy niż zazwyczaj – po czym zaraz uświadomiłam

sobie, że oto siedzę sama i uśmiecham się do siebie jak kretynka, rozgrzana myślą o

facecie, który jest dla mnie za stary, a do tego jest wampirem. Oba fakty wprawiły

mnie w zdenerwowanie (tak być powinno). Przyznaję, ze Loren jest wspaniały, ale

przecież ma dwadzieścia kilka lat. To prawdziwy dorosły, który zna wszystkie

tajemnice wampirów, wie o pragnieniu krwi i pragnieniu w ogóle. Niestety, czyniło go

to tym bardziej pożądanym, zwłaszcza po moim krótkim, ale jakże smakowitym

doświadczeniu ze spijaniem krwi Heatha i podpieszczaniem się z nim.

Postukałam piórem w pustą kartkę notesu. Owszem, w ostatnim miesiącu całowałam

się też trochę z Erikiem i to mi się podobało. Nie posunęliśmy się za daleko. Po

pierwsze: mimo że ostatnie doświadczenia tego nie potwierdzają, na ogół nie

zachowuję się wyzywająco. Po drugie: nie mogłam zapomnieć, jak przypadkiem

byłam świadkiem sceny, w której Afrodyta, jego zdecydowanie sympatia, klęczała

przed nim, usiłując mu zrobić loda, więc dla kontrastu nie chciałam, by sobie

pomyślał, ze jestem taką samą latawicą jak ona (usiłowałam nie przypominać sobie

sceny z Heathem, jak masowałam mu rosnącą pod rozporkiem wypukłość). Tak więc

w jakiś sposób byłam związana z Erikiem, który według powszechnej opinii był moim

oficjalnym chłopakiem, mimo że nie zrobiliśmy niczego, co by świadczyło o naszym

bliższym związku.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: